คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : >>Code geass>Eternal Hope
สิ่งที่ขึ้นชื่อว่าไร้ค่านั้นไม่มีใครต้องการ
หากหัวใจนั้นไร้ค่าฉันก็จะโยนมันทิ้งไป…โดยไม่ลังเล
…
“จะรับอะไรเพิ่มไหมพ่อหนุ่ม” เสียงชายที่ล่วงเข้าวัยกลายคนถามอย่างอารี
“ไม่ล่ะครับแค่นี้ก็พอแล้ว” ลูลูชตอบ เขาเช็คของในถุงซึ่งเต็มไปด้วยขนมปัง น้ำขวดตลอดจนขนมกินเล่น อาหารกระป๋องและบะหมี่สำเร็จรูป
“จะไปแคมป์กันที่ไหนล่ะ เตรียมของกินไปซะเพียบเชียว”
ดวงหน้าภายใต้แว่นกันแดนที่กินเนื้อที่บนใบหน้าไปกว่าครึ่งล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีทองสว่างเงยขึ้น “ยั
งไม่แน่ใจครับ กะว่าจะไปหลายที่เหมือนกัน”
“ให้แนะนำไหมล่ะ ที่ญี่ปุ่นนี่มีที่เที่ยวเยอะพอดูเชียวนะ” เจ้าของร้านกล่าวพลางหัวเราะกับคำพูดที่ดูเหมือนจะอวดโอ่ของตัวเองจนมองข้ามรอยยิ้มบางที่มุมปากของลูกค้าหนุ่มชาวบริททาเนีย
บริททาเนียศัตรูของชาวอีเลฟเว่นไม่น่าเชื่อเลยว่าเพียงไม่กี่ปีชาวญี่ปุ่นจะลืมหมดสิ้นแล้วเรื่องอดีต ความเศร้าเสียใจ ความชอกช้ำ บาดแผลเหล่านั้นจางหายได้รวดเร็วขนาดนี้เชียวหรือ เร็วซะจนน่ากลัว
“ไว้โอกาสหน้าแล้วกันครับ คราวนี้ผมค่อนข้างรีบ” ลูลูชตอบก่อนจะเดินหิ้วถุงออกจากร้านไปแว่วเสียงเจ้าของร้านที่หันไปคุยกับภรรยาดังตามมา
“ไม่เห็นต้องกลัวจนไปหลบอย่างนั้นเลย ก็แค่เด็กเท่านั้น”
“แต่นั่นเป็นชาวบริททาเนียนะ” เสียงระโหยของสตรีที่สั่นน้อยๆเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ “ลืมไปแล้วเหรอว่าพวกมันทำอะไรกับพวกเราไปบ้าง ชินจิ ชินจิเองก็ตายเพราะพวกมัน”
“ฉันไม่ลืมหรอกว่าชินจิตายเพราะอะไร แต่ว่าถึงจะจำเรื่องนั้นไว้ทุกลมหายใจเข้าออกมันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา และถึงจะแค้นชาวบริททาเนียคนอื่นซักแค่ไหนก็ใช่ว่าเราจะได้ลูกกลับคืนมา มันไม่มีประโยชน์ที่จะทำอย่างนั้น ตอนนี้เรามีอนาคตใหม่ภายใต้การนำของท่านซีโร่แล้ว อย่าปล่อยให้อดีตมารั้งอนาคตที่กำลังจะดีขึ้นเอาไว้เลย”
ลูลูชปิดประตูร้านค้านั้น เสียงกระดิ่งแว่วตามสายลมฤดูร้อน สองปีเขาใช้เวลาถึงสองปีกว่าจะได้กลับมาเหยียบญี่ปุ่นอีกครั้ง นี่อาจจะเป็นการจงใจแต่อย่างไรตอนนี้เขาก็มาอยู่ที่นี่แล้ว แม้จะเป็นประเทศที่มีอะไรที่ไม่น่าจดจำมากมายแต่ในใจลึกๆกลับเรียกร้องสถานที่นี้มาตลอด
“นานจังนะ” ซีทูในชุดกระโปรงพีชสีขาวลายกุหลาบสีชมพูพูด เธอยังคงดูไม่ต่างจากเมื่อสองปีก่อนหรือเมื่อพบกันครั้งแรก เธอยืนพิงรถคอยลูลูชไปซื้อของซักพักแล้ว
“ได้มาครบก็แล้วกันน่ะ”
ซีทูเอื้อมมารับถุงไปทั้งถุงและหลังจากก้มสำรวจครู่หนึ่งเธอก็นิ่งหน้า “แล้วไหนล่ะพิซซ่าของฉัน”
ลูลูชหัวเราะ “ยัยพิซซ่าเอ้ย”
ไม่ต่างไปจากเดิมซักนิดนะซาระ แล้วนายล่ะสุซาคุเปลี่ยนไปจากเดิมบ้างรึเปล่า
…
“ไอ้พวกบ้านั่น” ซีโร่กัดฟันพูด เขาต้องพยายามระงับอารมณ์อย่างถึงที่สุดหลังจากที่ได้ฟังข่าวล่าสุด “ถ้าหากมันอยากประกาศสงครามนักทางฝั่งนี้ก็ไม่กลัวอยู่แล้ว”
…
o.o โอ้ มันกำลังกลายเป็นเวรี่ลองฟิคค่ะท่าน ^^ ขอบคุนทุกเมนท์นะจ๊ะ
เรารู้ว่าเราอัพช้า แต่การที่มีคนมาบอกว่ารออ่านเรื่องที่เราเขียนมันทำให้เราดีใจมาก ขอบคุนมากค่ะ
ความคิดเห็น