คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : part 3
วันแรกของคิมแจจุง
กว่าจะหาห้องเรียนเจอแจจุงก็ล้มไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ แว่นบ้าๆนี่ทำให้เขาปวดหัว เดินเข้าตึกเรียนมาไม่ถึงสองนาทีเมสเซสจากจุนซูก็ดังขึ้น ภาพถ่ายตอนที่เขาล้มหน้าคว่ำ หมอนั่นถ่ายไว้ได้ทัน ปิดท้ายด้วยถ้อยคำกวนประสาทที่ทำให้แจจุงต้องรีบนับหนึ่งถึงร้อยก่อนที่ที่จะหมดความอดทน เอามีดพกดีๆไปกรีดรถแสนสวยสุดที่รักของคิมจุนซู ที่เก็บเงินซื้อเองแทบตาย
ฉันเห็นนะ เฉิ่มเป็นบ้าเลยว่ะ
แจจุงเลื่อนประตูห้อง 3-A ออก ดวงตากลมโตเบื้องหลังกรอบแว่นต้องหลับลงเพื่อข่มอารมณ์เศร้ารุนแรงที่ปะทุขึ้นมาจุกที่คออย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
แจจุงไม่เคยอ่อนแอ คนอย่างคิมแจจุงไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ต้องอยู่ได้ อยู่ได้ อยู่ได้ เพื่อแจจิน เพราะว่านายต้องฟื้น ฟื้นกลับมาหาฉัน
“คิมแจจิน” เสียงของครูวัยกลาบคนทักอย่างเข้มงวด “เธอมาสาย”
“ขอโทษครับ” แจจุงตอบเสียงเบาเลียนแบบเสียงของแจจินเวลาโดนตำหนีได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน ไม่มีใครเคยบอดว่าคิมแจจุงไม่ใช่นักแสดง มีแต่คนพูดว่าอย่าเชื่อไม่ว่าคิมแจจุงจะพูดอะไรเพราะมันเชื่อไม่ได้ซักอย่าง!!!
“นี่เป็นครั้งแรกที่เธอสาย ครูจะยกโทษให้ ไปนั่งที่ได้แล้ว เรากำลังจะคุยเรื่องจัดกลุ่มไปทัศนศึกษา” ครูพูดเรียกเสียงโห่ฮาว่าไม่ยุติธรรมดังลั่นห้อง
“เงียบได้แล้วหรือมีใครอยากออกไปยืนหน้าห้อง” เสียงร้องอย่างไม่พอใจจึงสงบลงอย่างไม่เต็มใจนัก
“ขอบคุณครับ”
แจจุงกรอกตาไปทั่วห้องมองหาที่ว่างอย่างใช้ความคิด แจจินเคยบอกไว้ว่าเขาหนังที่ริมหน้าต่าง ซึ่งก็ว่างอยู่แค่ที่เดียว โชคดีจริงๆเพราะถ้านั่งผิดที่ล่ะก็คงหน้าอายพิลึก
แจจุงเดินไปที่ที่นั้นทันทีก่อนจะชะงักเมื่อสบกับดวงตาคมที่จับจ้องมาอย่างสำรวจ ดวงหน้าหล่อเหลาราวสลักสะกดให้เขายืนนิ่งก่อนที่สายตาจะละเลยไปที่อีกคนที่นั่งถัดไปด้านหลัง สองคนในรูปถ่ายนั่ง นั่งหลังแจจินพอดิบพอดี
แจจุงหลบสายตา สาบานได้ว่าเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ต้องหลบตาคนเพื่อซ่อนแววเกรี้ยวและความรู้สึกที่อยากจะกระชากคอมันคนใดคนหนึ่งหรือถ้าทั้งสองคนได้จะดีมากมาถามนัก แต่คนอื่นที่เห็นอาการนั้นกลับเข้าใจไปอีกทาง
ยูชอนสะกิดยุนโฮ
“ดูท่าว่านายจะยังมีหวังนะ หมอนั่นไม่กล้าสบตานายเหมือนเดิม”
แจจุงต้องข่มอารมณ์ปั่นป่วนในใจอย่างหนัก ทำให้ไม่ทันสังเกตเท้าที่ยื่นมาขัดขาอย่างจนใจ เขาสะดุดเต็มๆและล้มลง ศรีษะกระแทกขอบโต๊ะดังเปรื่องจนโต๊ะเลื่อน เจ็บหัวจนเห็นดาว
บัดซบที่สุด แจจุงสบถในใจ ต่อให้เขามองไม่ชัดแค่ไหนหรือใสแว่นบ้าๆที่ซ้อนกันอีกสิบอันเขาก็เห็นชัด ไอ้เวรนี่มันจงใจแกล้ง
นักเรียนสาวเจ้าของโต๊ะที่แจจุงล้มไปชนทำกิริยาแปลกอย่างที่สุด แทนที่จะช่วยเธอกลับขยับโต๊ะหนีอย่างรังเกียจ และที่ตอกย้ำความเข้าใจของแจจุงยิ่งไปกว่าเดิมคือเสียงหวานที่พูดรอดไรฟันออกมาแต่ก็ยังได้ยินอย่างชัดเจน
“อย่าเอาเนื้อตัวโสโครกของนายมาโดนฉันนะ คนชั้นต่ำ”
แจจุงเอามือกุมหัวที่ปวดตุบๆอย่างงุนงงคาดว่ามันคงปูดขึ้นมาในอีกไม่ช้านี้ เขาถือคติไม่ทำร้ายสตรีมาตลอดยกเว้นว่าสตรีนั้นจะ
กวนอวัยวะเบื้องล่างจนเหลือทน แม่นี่เหลือทนแต่เขางงเกินกว่าที่จะตอกกลับไปแรงๆอย่างที่น่าจะทำ
เสียงหัวเราะดังขึ้นรอบห้อง แจจุงงงและไม่รู้เรื่องเกินกว่าที่จะแยกสำเนียงเยาะเย้ยออก
“เป็นไรมั้ย” เสียงนุ่นละมุนชวนฝันถามก่อนมือใหญ่จะเอื้อมส่งให้
ยูชอนยิ้มน้อยๆส่งให้ เสียงหัวเราะเงียบลงทันทีกลายเป็นเสียงซุบซิบนินทาเบาๆ
แจจุงลืมตัวส่งมือให้คนที่ยังไม่รู้จักชื่อกันซักนิดแต่โผล่มาอยู่ในแบล็คลิสต์เขาฉุดลุกขึ้นอย่างลืมตัว พอเห็นว่าเป็นใครก็รีบปล่อยมืออย่างรวดเร็วเหมือนต้องของร้อน
อีกปฏิกิริยาที่หลายคนมองว่าคิมแจจินให้ท่าปาร์คยูชอนโดนแสร้งทำเป็นเขิน
“มารยานักนะ” เสียงกระซิบเริ่มทวีความดังขึ้นอีกครั้ง
“ถ้าไม่เป็นไรแล้วเธอสองคนนั่งที่ได้” อาจารย์หน้าห้องเร่ง
ยูชอนยิ้มน้อยๆส่งท้ายให้อีกทีหารู้ไม่ว่าแจจุงไม่ทันมองก่อนจะหันกลับไปยักคิ้วหลิ่วตาให้เพื่อนรักที่แย้มรอยยิ้มอย่างสนใจไม่แพ้กัน
เกมเก่า แต่เริ่มเล่นใหม่
เสียดายที่ทั้งคู่ไม่รู้ว่าคู่เล่นของตนนั้นได้เปลี่ยนคนไปแล้ว ไม่อย่างนั้นเกมนี้น่าจะสนุกขึ้นอีกเยอะทีเดียว
โทรศัพท์สั่นครืดในกระเป๋ากางเกงขัดความคิดที่กำลัวปะติดปะต่อในหัวแจจุงให้ลอยหาย มือเรียวเปิดฝาพับอ่านข้อความจากจุนซู
เจอสุดหล่อสองคนนั่นยัง มีอะไรให้ช่วยบอกมาได้เต็มที่เลยนะ นายกับแจจินก็เหมือนน้องฉัน
แจจุงกลืนความตื้นตันลงคอ ถ้าบอกว่าอะไรคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา คิมแจจุงจะตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่า นอกจากครอบครัวแล้วก็คือ นายคุณหนูเอาแต่ใจตัวที่รักเพื่อนที่สุดในโลก คิมจุนซู
...
ความคิดเห็น