ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    MY FAN FIC + Code geass kuroshisuji etc.

    ลำดับตอนที่ #2 : >>Code geass>Eternal Hope

    • อัปเดตล่าสุด 27 ต.ค. 52



    บทที่ 
    1 สิ่งที่สิ้นสุด และ สิ่งที่เริ่มต้น


     

    คมดาบกรีดผ่านเนื้อ   มากกว่าเจ็บคือความชา   กลิ่นคาวเลือดนั้นใกล้กว่าที่ผ่านมา   คงเป็นเพราะเป็นเลือดของตัวเอง   ที่ปนอยู่ในนั้นคือกลิ่นของสุซาคุ   เพราะมีหน้ากากจึงทำให้มองไม่เห็นหน้าของอีกฝ่าย   ลูลูชกำลังนึกเสียใจ   เขาอยากเห็นหน้าของสุซาคุตอนนี้


     

    อยากรู้ว่าใบหน้าที่อ่อนโยนอยู่ตลอดเวลานั้นจะแสดงความรู้สึกอย่างไรตอนที่เขาตาย   สะใจ   พึงพอใจ   หรือว่า  เสียใจ   น่าเสียดายที่เขาไม่มีวันได้เห็น  


     

    ที่แน่ๆมือของสุซาคุนั้นไม่ได้สั่น   ยามที่เลือดของลูลูชหลั่งไหลมาเปื้อนเสื้อคลุมสีขาวสะอาด


     

    แล้วทำไมเขาจะต้องใส่ชุดสีขาวกัน   ไม่เข้าเลยซักนิด


     

    เสียงโห่ร้องรอบตัวดังกึกก้องแต่ลูลูชกลับไม่ได้ยิน   ดวงตาสีม่วงใสกระจ่างดังกระจกไร้แววลังเล   และเรียวปากสวยก็แย้มนิดๆจนเกือบจะเป็นรอยยิ้มทีเดียว


     

    ดาบถูกกระชากออกไปทางด้านข้าง   นี่เป็นหนึ่งในข้อตกลงเพราะการกระชากดาบออกทางด้านข้างจะทำให้แผลกว้างขึ้นและลูลูชจะต้องตายอย่างแน่นอน   เพื่อแสดงให้ทุกคนเห็นการจบชีวิตลงของจักรพรรดิผู้ชั่วร้ายด้วยมือของ   วีรบุรุษ

     


    เลือดสีเข้มไหลทะลักอย่างไม่หยุดยั้ง   ความเจ็บเสียดลึกรุนแรงจนทำให้อยากกรีดร้องให้สุดเสียงถึงอย่างนั้นที่หลุดออกมากลับเป็นเพียงเสียงร้องที่ไม่ดังนัก   มันเจ็บอย่างนี้นี่เองเวลาคนจะตาย   ร่างของลูลูชตกลงจากบัลลังค์   ไหลไปตามทางลาดและสิ้นสุดลงตรงหน้านานาลี่   น้องสาวที่รักยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

     


    น้องสาวที่ทรยศเขาเช่นกัน   แต่เขาไม่เคยโกรธนานาลี่

     


    ถ้าน้องอยากให้พี่หายไปพี่ก็จะไม่อยู่   ความคาดหวังของน้องเป็นเพียงสิ่งเดียวที่พี่ใช้ต่อลมหายใจ   พี่ไม่หวังให้น้องเข้าใจหรอกนะนานาลี่   สิ่งเดียวที่พี่หวังคือให้น้องมีความสุขเท่านั้น   ความสุข

     


    ภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัว   ภาพที่นานาลี่ร้องไห้นั้นลูลูชไม่มีวันได้เห็น

     


    ไกลออกไปอีกนิด   ที่คาเรนโดนพันธนาการอยู่รวมทั้งภาคีอัศวินดำคนอื่นๆ   พวกนั้นก็ทรยศเขาเช่นกัน   ภาพที่คาเรนกรีดร้องและหลั่งน้ำตา  ลูลูชก็มองไม่เห็น

     


    ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดำไปหมด   สิ่งสุดท้ายที่เขามองเห็นคือรอยยิ้มของสุซาคุ   รอยยิ้มอ่อนโยนจริงใจที่เขาสร้างขึ้นมาเองจากมโนภาพในความทรงจำ

     


    ต่อไปนี้นายคงสามารถยิ้มเหมือนเดิมได้   เพราะโลกนี้จะไม่มีลูลูช  วี  บริททาเนีย    โลกนี้จะไม่มีมารร้ายอีกต่อไป

     


    ...


     

    เพราะใส่หน้ากาก   จึงไม่ได้มีใครเห็นน้ำตาของอัศวิน

     


    ขอโทษนะลูลูชแต่ความปรารนาของนายฉันไม่อาจยอมให้มันเป็นจริง   ต่อไปนี้ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนฉันก็จะไม่ปล่อยมือจากนายอีกแล้ว

     

    ...

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×