คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : ริเวียร่าแห่งมหาสมุทร
บทนำ ริเวียร่าแห่งมหาสมุทร
เมื่อนานมาแล้วตอนที่รีเวียร่ายังเด็กกว่านี้ซักประมาณห้าร้อยปีก่อนได้มั้ง เธอมักได้ยินเรื่องเล่าและเรื่องถกเถียงเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของสามโลกมากมาย
ผืนฟ้า แผ่นดิน และท้องน้ำ ทั้งที่ก่อนเคยรวมเป็นหนึ่งเดียวแต่ถูกแยกออกเป็นสาม
“ดูสิ ณ ดินแดนที่มืดมิดที่สุดที่มีการดำรงอยู่ของสิ่งมีชิวิต ดูพวกสองขาเขียนสิอย่างกับว่าใต้น้ำนี้ไม่มีแสงเลยอย่างนั้นแหละ”
นั่นเป็นข้อความหนึ่งในหนังสือที่ได้จากซากเรือ
รีเวียร่าว่ายวนอยู่รอบโต๊ะหินสีขาวสลักลายเรียบๆล้อมรอบด้วย ‘ผู้ใหญ่’ หลายคนที่มักมาใช้เวลาว่างยามบ่ายด้วยกันและชวนกันพูดคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ เด็กหญิงสะบัดครีบหางโปร่งแสงทอประกายราวแสงดาวของตนเร็วๆทั้งร่างก็หมุนวนเป็นวนกลม พลางหัวเราะคิกคัก
“รีฟ อย่าซน มาอยู่เฉยๆตรงนี้นี่” ใครซักคนมักจะดุเธอด้วยเสียงเย็นเฉียบที่ฟังดูเย่อหยิ่งเสมอ
และริเวียร่าก็จะทำแค่สะบัดหน้าพรืดและว่ายเร็วกว่าเดิมจนเกิดเป็นคลื่นน้ำระลอกแล้วระลอกเล่าให้คนว่าต้องหัวเสียหนักกว่าเก่า
“เด็กบ้า”
นั่นเป็นฉายาประจำตัวของเธอตราบจนโตเกินคำว่าเด็กนั่นแหละ
พูดถึงพวกสองขา พวกนั้นเป็นเผ่าพันธ์ใหญ่บนแดนกลางถ้าจะให้พูดอีกแบบให้เข้าใจง่ายขึ้นพวกนั้นเป็นผู้ปกครองที่มีอำนาจสูงสุดของแดนกลางเป็นผู้ล่าในขณะที่เผ่าพันธ์อื่นเป็นเพียงผู้ถูกล่า ก็เหมือนแดนล่างที่ชาวน้ำเป็นผู้ปกครองและแดนเหนือมีพวกสีทองเป็นใหญ่
พวกสองขาเป็นพวกชอบเข้าใจผิด เรื่องนี้ริเวียร่าตระหนักตั้งแต่ตัวเองอายุได้เพียงห้าขวบซึ่งนั่นถือว่าเด็กมากไม่ว่าจะสำหรับเผ่าพันธ์ไหนๆก็ตามไม่ต้องนับชาวน้ำที่มีอายุยืนนานเลย
ครั้งนั้นเธอว่ายวนเวียนตามเรือเดินสมุทรลำใหญ่อยู่เดือนกว่า คอยแอบมองพวกสองขาที่เธอไม่เคยเห็นอย่างสนใจใครรู้จนกระทั่งหนึ่งในพวกนั้นทิ้งตัวดิ่งลงสู่พื้นน้ำ น้ำสีใสถูกย้อมด้วยสีเลือดเป็นบริเวณกว้างพร้อมกลิ่นคาวที่ทำให้นึกถึงสนิทเหล็กเก่าๆที่ก้นทะเล
สองขาตัวนั้นจมดิ่งทั้งๆที่เหมือนไม่ค่อยชอบเท่าไหร่แต่มันก็ไม่สามารถขึ้นมาสู่ผิวน้ำได้ ริเวียร่าใช้เวลาซักพักถึงจะนึกได้ว่า พวกสองขาไม่สามารถอยู่ในน้ำนานๆได้อย่างตน เด็กหญิงกระพริบตาสีเทอคอยด์สว่างสองสามทีก่อนที่จะพุ่งตัวไปดึงมันไว้แล้วกระชากขึ้นสู่อากาศโล่งด้านบน
เธอมั่นใจว่าสิ่งที่เธอทำเรียกว่าการช่วยชิวิต
และสองขาตัวนั้นก็กำลังจะตาย
แต่หลังจากที่มันได้สูดอากาศเข้าปอดเฮือกๆสิ่งที่มันตะโกนกลับเป็น
“นังปีศาจนั่นมันตั้งใจจะลากข้าลงทะเล”
เธอไตร่ตรองตามคำพูดนั้นแล้วเห็นว่ามันช่างเหลวไหลในเมื่อสิ่งที่เธอทำคือลากขึ้นไม่ใช่ลากลงซักหน่อย
ช่วงเวลาสั้นๆที่เธอคิดของมีคมก็ปาดเข้าที่ต้นแขนเล็กๆของเธออย่างแรง ร่างเธอผงะหงายลงน้ำไปก่อนที่ลูกธนูจะกระจายเต็มผืนฟ้า ครอบครุมรอบข้างราวตาข่ายแห่งความตาย
ริเวียร่ากรีดร้องอย่างตระหนก หยาดโลหิสีน้ำเงินเข้มตกต้องมหาสมุทร แผ่นน้ำแตกกระจายเป็นวงกว้างราวต้องของร้อนก่อนห่อล้อมเข้าร่างเล็กของนางเงือกน้อยเป็นโล่คุ้มภัย
โลหิตของนางเงือกลูกสาวสุดที่รักของท้องทะเล กลับต้องหลั่งรินสู่พื้นสมุทร
ครานั้น ท้องทะเลบ้าคลั่งเป็นเวลาถึงสามวันสามคืน สร้างความพินาศสิ้นเป็นบริเวณกว้าง
เรือเดินสมุทรลำนั้นจมลงไม่เหลือแม้แต่ซาก แม้กระทั่งปราสาทใต้น้ำของชาวน้ำ สวนประกาลังสีรุ้ง และดินแดนหอยมุกราตรีก็โดนลูกหลงไปไม่ใช่น้อย ราวกลับจะกล่าวโทษ
ไยพวกเจ้าจึงไม่ดูแลลูกของเราให้ดี
แต่นั่นแหละ
มันเป็นเพียงเรื่องที่นานแสนนานมาแล้ว
ความเจ็บปวดในตอนนั้นเหลือเพียงแค่รอยแผลเป็นสีจางเท่านั้น
ส่วนเรื่องรายละเอียดของเรื่องกาลเวลาได้ลบไปจนแทบจะไม่เหลือแล้ว
ไม่เหลือแล้วจริงๆหรือ
บางครั้งริเวียร่าก็อดถามตัวเองไม่ได้
ชีวิตที่ยาวนานของชาวน้ำบางครั้งความเบื่อหน่ายมาก็เยือนจนเหมือนเพื่อนสนิท แต่เนื่องจากเธอไม่เคยมีเพื่อนสนิท ที่จริงคงต้องบอกว่าเธอไม่มีแม้แต่เพื่อนทำให้ยากจะบอกอย่างจริงจังว่าความเบื่อหน่ายที่ว่านั้นเหมือนเพื่อนสนิทจริงๆหรือเปล่า
ริเวียร่าแค่เคยฟังเขาพูดมาอีกที
ใต้ท้องทะเลมีสิ่งสวยงามมากมาย
แต่ก็เท่านั้น
เพราะเธอดูอยู่เพียงตนเดียว
ท่องเทียวเพียงตนเดียว
อ่านหนังสือเพียงตนเดียว
ตื่นนอน กินอาหาร และหลับไปเพียงตนเดียว
โลกมืดมนใต้มหาสมุทรกว้าง
บางครั้งพวกสองขาอาจจะไม่ได้พูดผิดนัก
…
Talk คุณพระ หลังจากที่ฝันอยากเขียนเรื่องของนางเงือกมาตั้งนานในที่สุดเรื่องนี้ก็ออกมา
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ ใครมีความเห็นอย่างไรก็บอกกันบ้างสำหรับเรื่องนี้เรามีโครงเรื่องแค่คร่าวๆ ออกแนวเขียนไปเรื่อยๆ ไม่รุว่าจะออกแนวไหนเหมือนกัน 555
ความคิดเห็น