คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Friendship ~ ความรัก มิตรภาพ และการเสียสละ
Friendship ~ ความรัก มิตรภาพ และการเสียสละ
ใต้ร่มเงาของต้นบีชริมชายฝั่งทะเลสาบ หน้าปราสาทฮอควอตส์ มีนักเรียนชายบ้านกริฟฟินดอร์ปี 6 สองคนกำลังอยู่ใต้ร่มเงาไม้แห่งนั้น หนึ่งในสองคนนั้นกำลังนอนเอาหัวหนุนกับกองหนังสือและเอาหนังสือวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์กางปิดหน้าตนเอง เขามีชื่อว่า "ซีเรียส แบล็ก" ในขณะที่เพื่อนของเขา "ปีเตอร์ เพ็ตติกรูว์"กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือวิชาเดียวกับที่ซีเรียสกำลังเอาปิดหน้าอยู่อย่างขมักเขม้น
"เฮ้ เท้าปุย ชั้นรู้นะว่านายน่ะเก่งแล้ว แต่นายไม่คิดจะอ่านวิชานี้บ้างรึไง พรุ่งนี้จะสอบแล้วนะ ชั้นยังไม่เห็นนายทำอะไรกับหนังสือนั่นนอกจากเอามาบังแสงแดด แล้วนอนเลยนะ" มันเป็นเสียงของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาหาทั้งคู่พร้อมกับหอบหนังสือมาอีกตั้งใหญ่
"หืม...." ซีเรียสหรือที่มีฉายาในกลุ่มว่าเท้าปุย เลื่อนหนังสือเล่มหน้าที่ปิดหน้าอยู่ลงมา แล้วกรอกตาไปมามองหน้าเด็กหนุ่มผู้เป็นเพื่อนกับตั้งหนังสือกองใหญ่ "นั่นนายเอามาทำไมน่ะจันทร์เจ้า" ...
"ก็เอามาอ่านและก็ให้พวกนายอ่านด้วยน่ะสิถามได้" รีมัส ลูปิน หรือฉายาในกลุ่มคือนายจันทร์เจ้าตอบเพื่อนก่อนจะหยิบหนังสือประวัติศาสตร์เวทมนตร์ในยุคกลางเล่มหนาขึ้นมาอ่าน
"โอ้ยยถ้าชั้นอ่านหมดตามที่นายเอามามีหวังชั้นตายแน่ๆ ไม่เอาหรอก" ว่าแล้วเท้าปุยก็เอาเท้า เอ้ย มือหยิบหนังสือขึ้นมาวางบนหน้า แล้วนอนหลับต่อ รีมัสส่ายหน้าทีหนึ่งก่อนจะหันไปหาปีเตอร์แล้วถามเขาว่า
"เฮ้ แล้วเจมส์อ่ะหางหนอน เจมส์ไปอยู่ที่ไหนล่ะเนี้ย"
"เขาแหลมรึ 555555+" ซีเรียสที่ล้มลงไปนอนเมื่อกี้กระเด้งตัวขึ้นมาพูดแล้วหัวเราะ "เขาไปสารภาพรักกับเอฟเวนส์น่ะสิ 5555+" ซีเรียสตั้งท่าจะหัวเราะไม่หยุด ในขณะที่รีมัสมีสีหน้าแปลกๆ จะดีใจก็ไม่ใช่จะผิดหวังก็ไม่เชิง เด็กหนุ่มดูเงียบไป ทำให้ซีเรียสผิดสังเกตเมื่อเห็นรีมัสเงียบ
"นายเป็นอะไรไปน่ะจันทร์เจ้า" เสียงของซีเรียสที่ถามขึ้นทำให้ปีเตอร์เงยหน้าออกจากหนังสือที่เขาอ่านแล้วจ้องหน้ารีมัสอีกคน ทำเอาเจ้าตัวรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่มีคนมมองหน้าถึงสองคน (มันคาดครั้นไปหน่อยรึป่าวฮะเท้าปุยเอ๋ย)
"ก็.. ไม่มีอะไรนิ แค่นึกถึงข้อสอบพรุ่งนี้เท่านั้นเอง" รีมัสตอบปัดๆไปก่อนจะก้มลงอ่านหนังสืออีกครั้ง แต่คราวนี้เด็กหนุ่มอ่านหนังสือตรงหน้าไม่รู้เรื่องแล้วล่ะสิ
ถึงรีมัสจะบอกว่าไม่มีอะไร แต่ซีเรียสยังคงจ้องมองเพื่อนของเขาอยู่ ซีเรียสรู้สึกว่าด้วยความเป็นเพื่อนกันมาหกปีเขารู้แล้วล่ะว่าทำไม
เย็นวันนั้นที่โต๊ะอาหารของบ้านกริฟฟินดอร์ เจมส์คุยฟุ้งให้ทุกคนฟังว่าลิลี่นั้นตอบรับและยอมเป็นแฟนกับเขาแล้วทุกคนร่วมยินดีไปกับเจมส์กันอย่างถ้วนหน้าโดยเฉพาะ ซีเรียส รีมัส และปีเตอร์ที่เป็นเพื่อนสนิทของเจมส์ แต่ซีเรียสก็แอบเห็นว่ารีมัสดูไม่ค่อยยินดีอย่างที่พูดกับเจมส์สักเท่าไหร่
เมื่อเวลาล่วงเลยผ่านมาถึงเที่ยงคืน ที่ห้องนั่งเล่นรวมของบ้านกริฟฟินดอร์ ก็เหลือเพียงแค่ซีเรียสและรีมัสอยู่เพียงสองคนเท่านั้น
"จันทร์เจ้าชั้นของถามไรอย่างหนึ่งได้มั้ยเพื่อนรัก" ซีเรียสเท้าคางมองหน้ารีมัสจากด้านตรงข้ามของโต๊ะ ซึ่งเต็มไปด้วยกองหนังสือ(ของรีมัสนะ)
"นายอยากถามไรชั้นล่ะเท้าปุยเพื่อนยาก" รีมัสถามกลับมา มือของเขากำลังเอาปากกาขนนกจุ่มไปที่น้ำหมึกเพื่อเอามาจดข้อความแต่สายตาของเขายังไม่ละจากหนังสือที่อ่านอยู่"
ซีเรียสกรอกตามองเพดานก่อนทีหนึ่งแล้วถาม "นายชอบเอฟเวนส์ใช่มั้ยจันทร์เจ้า" คำถามนี้เล่นทำเอารีมัสทำปากกาขนนกร่วงจากมือ เขาเงยหน้ามองเพื่อนสนิทของตน
"นายรู้ได้ยังไง เท้าปุย" เขาถามอย่างตกใจ
"ทำไมชั้นจะไม่รู้ อย่าลืมสิเราเป็นเพื่อนกันมาหกปีเชียวนะรีมัส ไม่ใช่หกวันถึงจะไม่รู้ว่าเพื่อนคิดอย่างไร" ซีเรียสตอบสบายๆ พลางหมุนไม้กายสิทธิ์ในมือเล่น ในขณะที่รีมัสมีทีท่าร้อนใจมากทีเดียว
"แล้วนี่เจมส์รู้นึป่าวว่าชั้นคิดยังไงกับเอฟเวนส์" รีมัสรีบถามทันที
"เจมส์รึไม่น่าจะรู้อ่านะ หมอนั่นมัวแต่ดีใจอ่ะสิ …" ซีเรียสตอบ เด็กหนุ่มหยุดหมุนไม้กายสิทธิ์ในมือแล้วหันมานั่งเข้าหาเพื่อนของตนก่อนจะถามอย่างจริงๆจังๆว่า "ทำไมพวกนายถึงชอบเอฟเวนส์กันฮ่ะชั้นอยากรู้จริงๆ"
"อืมม......" รีมัสทำท่าคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบ "ก็เพราะว่า เธอมีความดีงามในตัวของเธอน่ะสิ เท้าปุย" เขาตอบพลางลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง
ซีเรียสลุกตามแล้วเดินไปที่ข้างหน้าต่างบ้าง "ความเมตตา ความอ่อนโยน ทุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่ศัตรู เอฟเวนส์ก็ยังคงมีสิ่งพวกนี้ให้" รีมัสพูดต่อ
"เธอคอยช่วยเหลือชั้นยามที่ชั้นไม่มีใคร ชั้นชอบเธอที่ตรงนี้แต่ชั้นไม่รู้ว่าเจมส์ชอบเธอที่ตรงไหน แต่ชั้นเองก็คิดว่าเจมส์คงชอบเอฟเวนส์แบบเดียวกับที่ชั้นชอบแน่ๆ" รีมัสพูดต่ออย่างเศร้าๆ
"แล้วนายจะทำยังไงต่อไปจันทร์เจ้า" ซีเรียสถามต่อ
"ก็คงต้องหลีกทางให้เจมส์...." รีมัสตอบเรียบๆ แววตาเศร้าหมองดูดั่งดูจันทร์ที่อยู่หลังเงาเมฆดำ
"ทำไม…." ซีเรียสถามอย่างสงสัย...
"ก็เพราะว่าเจมส์คือเพื่อน...เพื่อนที่มีค่าของชั้น...เหมือนกับพวกนาย...ชั้นยอมเสียสละความรักของชั้นเพื่อพวกนาย เพื่อนกลุ่มเดียวที่ชั้นมี...ชั้นไม่อยากสูญเสียมิตรภาพและความรู้สึกที่เรียกว่า เพื่อน ที่เจมส์ให้ชั้นไป.....และชั้นก็อยากเห็นเพื่อนของชั้นมีความสุข..แค่พวกนายมีความสุขไม่ว่าจะมากจะน้อยเพียงใดมันก็ทำให้ชั้นมีความสุขไปด้วยแล้ว...." รีมัสพูดอย่างมีความสุข....
ซีเรียสเดินเข้ามาตบบ่าเพื่อนรัก "นายนี่.." เท้าปุยไม่รู้จะหาคำใดมาเทียบกับความรู้สึกที่มีต่อเพื่อนในตอนนี้
บางทีคำพูดมันอาจไม่มีความหมายเท่ากับความรู้สึกที่เพื่อนมีให้เพื่อนก็เป็นได้.....
หลายปีต่อจากนั้น แฮร์รี่ พอตเตอร์ ผลผลิตของความรักระหว่างเจมส์และลิลี่ก็ถือกำเนิดขึ้น....
"น่ารักจริงๆหลานชั้น..." ปีเตอร์พูด เขายืนอยู่ข้างเจมส์ที่กำลังอุ้มลูกชายตัวน้อยของเขาอยู่
"หน้าเหมือนนายนะเขาแหลม..."ซีเรียสว่า เขาเอื้อมมือไปรับเด็กชายมาจากเจมส์ที่ส่งต่อมาให้เขาอุ้ม
"หน้าเหมือนเจมส์....แต่ตาเหมือนลิลี่นะ.." รีมัสตั้งข้อสังเกต เมื่อเห็นดวงตาที่เพิ่งลืมขึ้นของเด็กน้อย…..เจมส์ขยับเข้ามามองดูลูกชายของตนเอง...
"จริงด้วย!" ซีเรียสพูด แล้วหัวเราะอย่างร่าเริง.....เด็กชายตัวน้อยๆในห่อผ้ามองดูบรรดาเหล่าเพื่อนๆของบิดาตัวเองก่อนจะเอื้อมมือไปดึงผมซีเรียสที่กำลังก้มมามองตัวเอง
"โอ๊ย!" ซีเรียสร้องเมื่อผมกระจุกหนึ่งที่เคยอยู่บนศีรษะของเขานั้นตอนนี้ไปอยู่ในกำมือของเด็กน้อยเสียแล้ว ทุกคนหัวเราะกันอย่างร่าเริง...เจมส์ผละจากเพื่อนๆและลูกชายของตนไปที่เตียงของลิลี่แล้วโอบกอดภรรยาอย่างรักใคร่มองดูเหล่าเพื่อนๆผลัดกันอุ้มลูกชายของตนอย่างมีความสุข....
รีมัสหันไปมองเจมส์กับลิลี่ที่ประคองกอดกันแล้วยิ้มออกมา
"ยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไง" ซีเรียสกระซิบถาม
"มีความสุขแล้วยิ้มไม่ได้หรือไงกัน" รีมัสว่า...ใช่..ตอนนี้เขามีความสุขมาก....เหมือนที่เขาเคยบอกยังไงล่ะ...เพื่อนมีความสุขเขาก็มีความสุข...ความสุขที่เขามีโดยไม่ทำให้ใครมีความทุกข์....รีมัสคิดว่านี่แหละคือความสุขที่แท้จริง.....
"ใช่มั้ย...มีความสุขก็ต้องยิ้มสิ..จริงมั้ยเจ้าตัวน้อย.." รีมัสก้มไปหอมแก้มหลานชายตัวน้อยที่ซีเรียสกำลังอุ้มอยู่....
"ให้ชั้นอุ้มแฮร์รี่บ้างสิเท้าปุย.." ปีเตอร์พูด
"ไม่เอาเด๋วนายทำตก...." ซีเรียสไม่ยอมให้
"ไม่ทำตกหรอกน่า..." ปีเตอร์เข้าไปจาแย่ง
"ไม่เชื่อหรอก.." ซีเรียสวิ่งหนี...ปีเตอร์วิ่งตาม
"เฮ้ยๆ พวกนาย..เด๋วลูกชั้นตกพอดี.." คราวนี้มีเจมส์วิ่งด้วยอีกคน
รีมัสมองดูภาพที่เพื่อนของตนทั้งสามวิ่งไล่กันอย่างร่าเริง... พวกเขายังคงเหมือนเดิม...ภาพความสุขนั้นยังคงเหมือนเดิม แม้ว่าทุกคนจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ตามที.......
ภาพความสุขแบบนี้จะยังมีอีกมั้ยนะ..ถ้าเขารับไม่ได้ที่เจมส์คบกับลิลี่.......
ในวันนั้นรีมัสหวังว่าภาพความสุขแบบนี้จะมีไปอีกนานตราบชั่วชีวิตเขา.........
13 ปีต่อมา
บนรถไฟด่วนฮอกวอตส์....ภายหลังการถูกผู้คุมวิญญาณโจมตี
"พวกมันคือผู้คุมวิญญาณ..".. ตอนนี้จันทร์เจ้าของเรากลายเป็นอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดแล้ว...เขาได้กลับมายังบ้านที่เขาคุ้นเคย...บ้านที่เขาเคยอยู่มา 7 ปี ...7 ปีกับมิตรภาพและเสียงหัวเราะกับเจมส์ ซีเรียส และ ปีเตอร์ ....
ถึงแม้ว่าวันนี้จะไม่เหมือนวันเก่า...เสียงหัวเราะแบบนั้นจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว ...เมื่อซีเรียสกลายเป็นฆาตรกรที่ฆ่าเจมส์และปีเตอร์ รวมถึงลิลี่ด้วย.....
รีมัสหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้าเมื่อนึกถึงวันเก่า
"อาจารย์คะอาจารย์เป็นไรรึเปล่าคะ" เสียงเด็กผู้หญิงถามอย่างกระตือรือร้นขึ้นเมื่อเห็นอาจารย์ของตนเงียบไป....
"ไม่เป็นไร..ขอบใจมากที่เป็นห่วงมิส..." รีมัสมองไปยังเด็กหญิงผมสีน้ำตาลหยิกฟูที่เป็นนักเรียนบ้านกลิฟฟินดอร์
"เกรนเจอร์ค่ะ.."เด็กหญิงคนนั้นยิ้มกลับมาให้เขา...แต่รีมัสไม่ได้มองเธอเลย สายตาของเขากำลังจ้องมองเด็กชายที่อยู่ข้างๆเด็กสาวนั่นต่างหาก......แผลเป็นรูปสายฟ้า!...แฮร์รี่ พอตเตอร์!.....ลูกชายของเพื่อนรักเขา เจมส์ พอตเตอร์!....
รีมัสมองดูเด็กชายลุกขึ้นนั่งโดยมีรอนและเฮอร์ไมโอนี่ผู้เป็นเพื่อนคอยพยุง......
เขาดีใจที่ลูกชายคนเดียวของเพื่อนรักเขาก็มีเพื่อน...เหมือนที่เขาเคยมี.....และรีมัสก็หวังว่าเด็กทั้งสองคนจะอยู่เคียงข้างแฮร์รี่ตลอดไป....เป็นเพื่อนกันตลอดไป...อย่าได้เป็นเหมือนกับพวกเขา..ที่สุดท้าย...เพื่อนก็ฆ่าเพื่อน....
เขาจะปกป้องแฮร์รี่....ลูกชายของคนที่เขารักที่สุกทั้งสองคน...เจมส์และลิลี่ด้วยชีวิต.......รีมัสสาบานกับตัวเอง
++++++++++++++++++++++++++++++
((ฟิคแก้เครียดก่อนสอบเข้ามหาลัย -*- เดิมทีครึ่งแรกนั้นเขียนไว้หลาสยปีแล้วค่ะ แต่วันนี้บ้าๆบอๆ ขี้เกียจอ่านหนังสือเลยมานั่งเขียนฟิคซ็ง สำนวนอาจไม่ค่อยสวยนะคะ อ่านแล้วอาจมึนๆก็อย่าว่ากันน้า))
ความคิดเห็น