คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Love Kiss
"ก็ไม่มีอะไรหรอกน่า =_="
[ขนาดไม่มีอะไรเธอกับแอรอนยังขนาดนี้แล้วถ้ามีอะไรมันจะขนาดไหนกันน๊า~]
"อย่าคิดบ้าๆ น่ะลาน่า ที่เขาทำไปก็เพราะ...เอ่อ...เพราะ... =///=" จริงสิ ฉันไม่รู้ว่าเขาทำไปเพราะอะไร?
นับตั้งแต่วันที่เขาทำอาหารเช้าให้ฉันกินเราก็มีความสัมพันธ์ที่ดีขึ้น ฉันไม่ได้ทะเลาะกับเขาเหมือนที่ผ่านมาจะมีก็กวนประสาทกันนิดหน่อย บางวันเราไปเดินเล่นในตัวเมืองกันทำเหมือนคู่รักจริงๆ เลยและนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ลาน่าโทรมาเช็กว่าฉันเป็นยังไงบ้าง
[เพราะว่าเขาตกหลุมรักเธอไงละ >_<]
"บ้าน่า! มันไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอก เขาทำดีกับฉันเพราะว่าเราต้องการจะทำให้แฟนคลับของฉันกับเขาหยุดทะเลาะกัน"
[แค่นั้นจริงหรอ แล้วเธอคิดยังไงกับแอรอนล่ะ]
"ที่จริงแล้วหมอนั่นก็ไม่แย่อย่างที่คิด อาจเป็นเพราะว่าตอนนั้นเราไม่เคยคุยกันดีๆ ไม่สิ เราไม่คิดจะคุยกันดีๆ ด้วยซ้ำ พอเจอหน้ากันก็จ้องจะหาทางแกล้งอีกฝ่ายตลอด"
[อาฮะ อย่างนี้ก็คงมีลุ้นน่ะสิ]
"ลุ้นอะไรของเธอ? =_="
[ก็พวกเราทุกคนในวงกำลังรอลุ้นอยู่ว่าเธอกับแอรอนจะเป็นคู่รักกันจริงๆ หรือเปล่าหลังจากเลิกเรียลลิตี้แล้ว เธอไม่รู้หรือไง คนที่มาเรียลลิตี้นี้หลังจากจบเรียลลิตี้ก็เป็นคู่รักกันจริงๆ บางคนถึงขั้นแต่งงานเลยมีลูกไปแล้วนะ]
"ไม่มีทาง!!! อ๊ะ แค่นี้ก่อนนะ" ฉันกดตัดสายลาน่าทันทีที่เห็นอีตาแอรอนมายืนข้างฉัน เขามาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ยแล้วจะได้ยินที่ฉันพูดกับลาน่าหรือเปล่า ><
"แอบนินทาฉันให้เพื่อนฟังหรือไง =_="
"เปล่าสักหน่อย นายยืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรทำไมไม่ให้สุ่มให้เสียงกันบ้างนี่ถ้าเกิดฉันเป็นโรคหัวใจคงจะตกใจตายไปแล้วน่ะ =O="
"เว่อร์ไปแล้ว! ถ้าให้สุ่มให้เสียงแล้วจะรู้ได้ไงว่าเธอพูดถึงฉันกับเพื่อนเธอยังไง J"
"นี่นายได้ยินหมดเลยหรอ =O=^"
"อาฮะ" แอรอนยื่นบัตรอะไรสักอย่างให้ฉัน
"อะไรนะ?"
"บัตรเชิญไปดินเนอร์สำหรับคืนนี้ที่โรงแรม ABCD ทีมงานเอามาให้"
"เอ๊?"
"ไม่ต้องสงสัยมากน่า นี่ใกล้จะทุ่มหนึ่งแล้วรีบไปแต่งตัวเตรียมไปเลยฉันให้เวลาครึ่งชั่วโมง"
"แค่ครึ่งชั่วโมงเองไม่พอหรอก... =O="
"ฉันจะเริ่มจับเวลาแล้วนะ"
ให้ตายเถอะ อีตาแอรอนทำเป็นมองนาฬิกาเพื่อเร่งให้ฉันไปแต่งตัว ไปก็ได้ย่ะ!
และแล้วเราก็มาดินเนอร์ใต้แสงไฟในโรงแรม ABCD โชคดีที่ฉันเตรียมเดรสที่เหมาะกับใส่ไปดินเนอร์ในโรงแรมหรูหราอย่างนี้ ทีมงานนี่ก็ทุ่มทุนน่าดูนะให้มาดินเนอร์ในโรงแรมระดับแปดดาวของเกาะนี้เชียวนะ โอ้โห คุ้มที่มาเรียลลิตี้นี้จริงๆ อาหารชั้นเลิศวางอยู่ตรงหน้าฉันพร้อมไวน์ชื่อดังของเกาะรอให้ฉันจิบ อ๊าย อะไรมันช่างมีความสุขเช่นนี้ >_<
ฉันกับแอรอนนั่งทานอาหารอย่างสุขสำราญ จนกระทั้งมีนักสีไวโอลีนเดินเข้ามาสีไวโอลีนทำนองเพลงอันไพเราะเสนาะหู
"เต้นรำกันสักเพลงดีมั้ย J"
แอรอนลุกขึ้นยืนแล้วผายมือเชื้อเชิญ สุดท้ายฉันก็ลุกขึ้นเต้นรำกับเขา วันนี้ฉันยังไม่ได้บรรยายความหล่ออลังกาลของหมอนี่เลยนี่ เขาเซตผมมาอย่างดีทำให้เขาดูหล่อแปลกตาแล้วไหนจะสูตรทักซิโดสีขาวราวกับเทพบุตรตกสวรรค์จริงๆ ยิ่งทำให้สาวๆ ในโรงแรมทั้งที่มีคู่ดินเนอร์แล้วไม่มีหันมามองกันไม่วางตา เฮอะ! จะหล่อไปถึงไหนน่ะหมอนี่ ส่วนฉันในวันนี้อยู่ในชุดเดรสเกาะอกสีขาวยาวเกือบลากพื้นแล้วถ้าฉันไม่ใส่ส้นสูงสามนิ้วสีดำผูกโบว์ที่ข้อเท้า หมอนั่นบอกว่าฉันแต่งตัวล่อตาล่อใจคนอื่นแต่ไม่ยักดูตัวเองเล๊ย!
กึก
"โอ๊ยยย TOT"
"เฮ้ย =O=;;"
ให้ตายเถอะ! ส้นสูงทรยศฉัน TOT บ้าจริง มันหักได้ยังไงเนี่ย ฉันจำได้ว่าคู่นี้ยังไม่เคยใส่ไปไหนเลยด้วยซ้ำ ฮึ่ย นี่ถ้าอีตาแอรอนไม่ได้คว้าตัวฉันเอาไว้ละก็ฉันได้ล้มหน้าคะมำไม่เป็นท่าแน่นอน แล้วฉันจะเดินยังไงเนี่ย!
"เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ทำไมถึงใส่ส้นสูงหมดอายุแบบนี้มาไม่มีคู่อื่นให้ใส่แล้วหรือไงห๊ะ ถ้าตอนนั้นเธอล้มหน้าคะมำมันจะทำให้ฉันหน้าแตกไปด้วยรู้มั้ย!"
"เออ ไม่ต้องบ่นน่า ใครจะไปรู้ว่าสนสูงจะทรยศ ฮึ่ย" ฉันจะถอดส้นสูงมาเขวี้ยงไปไกลๆ แล้ว ถ้าไม่ติดว่ามีคนกำลังมองอยู่ ตายละ พวกนั้นจะจำฉันได้มั้ยเนี่ย TOT
"เราไปเดินเล่นริมทะเลกันดีกว่า"
ยังดีที่โรงแรมมีบริการอำนวยความสะดวกในทุกๆ เรื่อง พนักงานจัดแจงหาโรงเท้าคู่ใหม่ให้ฉันใส่ ฮู่~ พอเรียบร้อยแล้วแอรอนก็ลากฉันออกจากโรงแรมมาเดินเล่นริมทะเล ฉันมองน้ำทะเลสีดำในช่วงเวลากลางคืน ให้ตายเถอะนี่ฉันอยู่ที่นี่มาเกือบเดือนหนึ่งแล้วสินะ เร็วเป็นบ้า
วันนี้ฉันไม่ได้พาลัคกี้มาด้วยเพราะโรงแรมไม่อนุญาตให้นำสัตว์เขามา ลัคกี้ก็เลยต้องอยู่ในบ้านคนเดียว U_U
"คิดถึงลัคกี้หรือไง"
"ก็ใช่นะสิ เราทิ้งลัคกี้มาเป็นชั่วโมงแล้วไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง เฮ้อ"
"ไม่ต้องห่วงน่า ป่านนี้คงหลับปุ๋ยไปแล้ว เรามาพูดเรื่องของเรากันดีกว่า J"
"เรื่องของเรา อะไร"
"ฉันอยากจะให้เธอทำความเข้าใจใหม่หน่อย ตอนที่เราเรียนไฮสคูลด้วยกัน..."
"เรื่องที่นายแกล้งฉันสารพัดนะหรอ ฮึ"
ใช่แล้ว! ต้นเหตุของความปาดหมางของฉันกับแอรอนมันมีมาตั้งแต่เราอยู่ไฮสคูล ตอนนั้นทุกคนในโรงเรียนรู้ดีว่าฉันกับเขาไม่ชอบขี้หน้ากัน หมอนั่นแกล้งฉันหลายเรื่อง หลายวิธีการแล้วแต่จะเลือกสรรและคิดค้นได้ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่แอรอนแอบเอางูปลอมที่มันเหมือนจริงมากมาใส่กระเป๋าฉันจนฉันร้องกรี๊ดออกมา ไหนจะตอนที่เขาแกล้งเทน้ำปลาหมดขวดใส่อาหารให้ฉัน และบลาๆๆ ฉันก็ไม่ได้อยู่เฉยหรอก มีสองมือสองเท้าเหมือนหมอนั่นเพราะอย่างนั้นเลยแกล้งเขาแบบเจ็บแสบเหมือนกันนะ จะว่าไปฉันไม่รู้สาเหตุด้วยซ้ำว่าเขาแกล้งฉันทำไม
"ฮ่าๆ อย่ามาว่าฉันคนเดียวนะ เธอเองก็แกล้งฉันคืนแบบเจ็บแสบเหมือนกันนี่"
"เพราะว่านายแกล้งฉันก่อนไงละ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบอยู่เฉยยอมโดนแกล้งอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะอย่างน้อยก็ต้องโต้ตอบซะบ้าง ไม่อย่างนั้นนายก็ได้ใจนะสิ" ฉันมองหน้าเขาแล้วอดคิดถึงเรื่องสมัยนั้นไม่ได้ เฮ้อ ไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองจะมาเดินคุยดีกับหมอนี่ได้เหลือเชื่อแฮะ
"เอาเป็นว่าฉันขอโทษที่ทำเรื่องแย่ๆ ใส่เธอแล้วกัน ทีแรกฉันจะมาขอโทษเธอตั้งแต่งานพรอมปีสุดท้ายแล้วแต่เธอดันมาแกล้งฉันซะก่อนนะสิ วินาทีนั้นฉันเลยไม่คิดจะบากหน้ามาขอโทษเธอเองและตั้งใจจะเป็นศัตรูกับเธอมาตลอด"
"หมายความว่านายไม่ได้คิดจะมาแกล้งฉันให้หน้าแตกในงานพรอมหรอกเหรอ O_O" ตายละ! วันนั้นจำได้ว่าเขาเข้ามาทักฉัน ไอ้ฉันคิดจะไว้ใจเขาก็กระไรอยู่ก็เขาแกล้งฉันสารพัดพิษจะให้ฉันไม่ระแวงได้ยังไง ฉันก็เลยแกล้งเขาก่อนด้วยการแอบเอากาวตราช้างมาทากับแก้วแล้วก็หยิบ (ตรงที่ไม่มีกาว) ให้เขากิน ฮ่าๆ ตอนนั้นเขาเกือบหลุดร้องออกมาด้วยละ เอ่อ สรุปคือฉันแกล้งเขาทั้งๆ ที่เขามีเจตนาดีงั้นหรอ U_U
"เธอนี่คิดว่าฉันเลวร้ายขนาดนั้นเลยรึไง ที่ฉันแกล้งเธอเพราะเธอน่าแกล้งแล้วตอนนั้นก็เป็นช่วงวัยรุ่นสุดแสบซะด้วย การได้แกล้งเธอนั้นเป็นสิ่งที่ฉันภาคภูมิใจที่สุดเชียวนะ ฮ่าๆๆ" แอรอนพูดจบก็หัวเราะเสียงดัง
"ชิ นายนี่มันจริงๆ เลย" ฉันมองเขาอย่างไม่ชอบใจ
"แต่..."
"..."
เสียงแอรอนหายไปทำให้ฉันหยุดเดินแล้วหันไปมองเขาในขณะที่เขาก็มองฉันอยู่เหมือนกัน ความรู้สึกนี้มันคืออะไรนะ เก้อเขินที่มองหน้าเขา หัวใจเต้นแรง ความคิดปั่นป่วนไปหมด แอรอนยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจเขารินลดใบหน้าฉัน...เขาประกบริมฝีปากอย่างอ่อนโยน ละมุนละไม แม้เสียงคลื่นสัดเข้าฝั่งจะดังแค่ไหนแต่หูฉันอื้อไม่ได้ยินเสียงใดๆ นอกจากเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นแรงไม่มีทีท่าว่าจะเป็นปกติได้ เนิ่นนานจนแอรอนผละออกจากฉัน
"เรา...กลับกันเถอะ"
ความคิดเห็น