คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตัวประหลาด (100%)
Check It Out – Will.I.Am
“ ริ! มึไม่ไ้ินยานอนหลับใ่ไหมเนี่ย ” เพื่อนผมเอ่ยึ้น
“ เลล์ประสาท็ายันพอี ” ผมอบพลานอนฟุบโ๊ะ
“ ูนั้นิ่ ยัยสาววายมันมีแฟนแล้ว ” เย์เพื่อนรัผมพูพลาระาหัวผมึ้น
“ ใรวะ ” ผมถาม
“ นัเรียนใหม่เห็นว่าย้ายมาา..ไหนวะ ” เย์พูพร้อมเาหัว
“ เนมาร์ ”
“ เออ! เนมาร์ เหี้ย! ไอ้แ๊..มึมาโรเรียน้วย ” เย์หันไปพูับแฝัวเอ..บาทีผมว่าที่ผมมีอาารบ้า ยัไม่เท่าไอ้ฝาแฝู่นี้
“ สวีทันแ่เ้าเลยนะแ๊สเย์ ” เสียอบุลที่ถูล่าวถึเ้ามาร่วมสนทนา
“ มึมีแฟนแล้วหรอวะ ” ผมเอ่ยถาม
“ เห้ยย มึเปิประเ็นแ่เ้าเลยหรอวะ ” เสียโวยาไอ้เย์ัออมา
..
“ หึันหรอ ” เธอล่าวพลา้มหน้ามาหาผม
“ ฝันไปเถอะ ” ผมพูพลาฟุบหน้าลับโ๊ะเหมือนเิม
“ นี่..นี่ ” เสียอใรสันเ้ามา่อวนโสประสาทอผม
“ อะไร ” ผมพูพร้อมผละหัวออาโ๊ะ พร้อมมวิ้ว “ ใร ”
“ ผะผม..ผม ”
“ ่าเถอะ! ไมมึมานั่้าูไ้ ” ผมพูพร้อมหันไปมอไอ้แ๊สับไอ้เย์..อ้าวเหี้ย..หายไปไหนันหม
“ เพื่อนนายไปิน้าวแล้วล่ะ ผมาร์ล็อ แอนเอร์ัน เพิ่ย้ายเ้ามา ”
ผมรัสรู้ไ้ทันที “ แฟนยัยริ้าินะ ” ผมพูพลาเท้าามอ
ายรหน้ารีบส่ายหัวรัว “ เราเป็นเพื่อนัน ” ผมยัไหล่อยู่หน่อยๆ
“ … ”
“…”
“ ว่าไไอ้ัวประหลา ” เสียหนึ่พูึ้นมาทามลาวามเียบ..เ้าอเสียไม่ใ่ใร นอาู่ัอผม
“ ี ”
“ าร์ล็อ! นายอย่าไปอยู่ใล้ัวประหลาิ ” ู่ัผมพูพลาสาวเท้าเินมานที่นั่้าๆผม
“ ทำไมล่ะรับ ” าร์ล็อถามไอ้ายผมสีฟ้าู่ัผม มันหัวเราะเสียใส่อนะยื่นมือมาลูบผมอผม แ่ผม็ปัมือมัน่อน
“ ็ริอเรา..เาเป็นัวอันรายนะิ ”
“ อืม ริ! ” ผมพูับท ยัไ็่า..รีบไสหัวไปไลๆเถอะ ูะไ้นอนเสียที
“ ผมว่าไม่นะ ” เอ้า! ไอ้เวร..มึะ่อทำไมเนี่ย อยาเอาหัวโโ๊ะให้สลบริๆ ปวหัวเว้ยยย
“ ุ๊ๆ ิแบบนั้นไม่ีนะเออ ไปเถอะ..ันะพาไปแนะนำสาวๆ ” อืม..ีมาไอ้มาร์
“ เออ..ไปไหน็ไป ไปเหอะ ูะนอน ” ่าล้านะ..ถ้านอนไ้ริ็ีิ
“ ไม่สบายหรือเปล่า ผมเห็นนายนอนั้แ่าบเ้าแล้ว ” ไอ้ล็อยื่นมือมาทาบหน้าผาผม รู้สึีแปลๆ าอาารปวหัว..เหมือนะเบาล ีริๆ เหี้ย!! ไม่ใ่ิ ผมรีบผละัวลุึ้น “ เปล่า ”
“ ูมันทำเ้าสิ ไร้มารยาทริๆ ” เสียไอ้มาร์โวยไล่หลัาผม ้อรีบไป..หาที่เียบๆ
รื..เสียโ๊ะโนลาไปมา ทำเอาผมปวประสาทว่าเิม ผมรีบล้วระเป๋าาเหาหูฟั..เี่ย! มันอยู่ในระเป๋าเป้นี่หว่า..โอ๊ย! “ เียบ! ” ผมร้อเสียัพลาปิหูวิ่ผ่านทาเินที่เ็มไป้วยผู้น ารปิหูไม่ไ้่วยอะไรเลย เสีย็ยัรอเ้าหูผมอยู่ี..เสียทุนำลัทำหูผมระเบิ นอานี้สมอผมเริ่มิามเรื่อราวที่ผ่านเ้ามาในโสประสาท..
“ เฮ้! ไ้ยินหรือเปล่า เพื่อนนายไปิน้าวแล้วล่ะ ผมาร์ล็อ แอนเอร์ัน เพิ่ย้ายเ้ามา ” ผมรู้สึัวผมถูเย่าไปมาพร้อมเสียที่พูรอใส่หูอผม
สะุ้..ผมสะุ้ใมอายที่เย่าัวผม เาปลุผมออาภวั์วามิ “ เออ..อืม ริ..ูื่อว่าริ ” ผมถอนหายใเบาๆ นี่ผม..นั่สั๊นิอะไรเรื่อยเปื่อยอีแล้ว มันเป็นทุรั้..เป็นประำ มันอาเป็นลาบอเหุ แ่็ไม่100% ิแพทย์ส่วนัวเรียอาารผมว่า พวประสาท..พวิมา เาพยายามให้ยาล่อมประสาทผม แ่็ไม่เย่วยอะไรผมเลย
“ นายไม่สบายหรือเปล่า ” ายรหน้าพูพร้อมเอื้อมมือมาวัไ้ผม
“ หิว้าววะ ไปินไหม ” ผมรีบพูับท ้อไปาที่นี่่อนไอ้มาร์ะมา ถ้ามันมามันอาะเป็นริอย่าที่ผมิ ผมนอนายลาทาเินแน่ๆ
“ ็ี! ” และแล้วเรา็เินไปยัโรอาหาร ทามลาเสียอันวุ่นวาย่อีวิอผม ผมพยายามใ้มือปิหู สูหายใสึๆ พยายามไม่ิอะไร ทำสมอให้ว่า..แ่็ไม่เลย หูผมำลัสนใบทสนทนาารเมือ แฟั่น นัร้อ เรื่ออหั เรื่อเร บลาๆ
“ ระวั ” เสียาร์ล็อร้อพร้อมึผมมาอไว้
“ หื้อ.. ” ผมเยหน้าพร้อมมวิ้ว
“ นายเือบบันไแหน่ะ ไหวหรือเปล่า เห็นเินใลอยมาั้นานแล้ว ” ห้ะ! เอาแล้วไ เือบายฟรีไหมเนี่ย ผมิมาไปนลืมูทาล่ะิ
“ โทษที..เหมือนะปวหัววะ ” ผมพูเสีย่อย ายรหน้าเปลี่ยนาโอบผมมาับมือผมลาไปไหน็ไม่รู้..
“ เห้ย! มึ..ะไปไหน ” ผมร้อทัะโนลาลบันไ มันิว่ามันเป็นใรวะ
“ หาที่ีๆยัไล่ะ ” มันอบ เออ..ีเนอะ ที่ีๆ
“ ปล่อยู ” ผมโวยเสียั่อนะเหลือบไปเห็น ไอ้มาร์..ร่าวนี้แหละ ผมลาไอ้ล็อไปห้อมรมนรี โีที่ไม่มีใร..ีริๆ
ผมยืนพิประูห้อนรีพลาหัวเราะเบาๆ เป็นรั้แรที่ไ้ทำอะไรบ้าๆแบบนี้
“ เป็นอะไรมาหรือเปล่า ” เสียไอ้ล็อทั..เออ ูเป็น..ูเป็นมา้วย
“ นิหน่อย ” ผมอบ “ ีริๆที่นี่ไม่มีน ”
“ เรามาทำอะไรที่นี้ ” เออ..นั้นสิ “ ไปห้อพยาบาลีว่าไหมริ ”
“ ใรให้มึเรียริห้ะ! ” แหม่..มาีสนิทูเลยนะ ไอ้เรื่อที่ลาู อู ูยัไม่เลียร์เลย
“ ไม่ไ้หรอ ” มันอบพลายิ้มบาๆ
“ เปล่า อยาเรีย็เรียไป ”
“ อืม ว่าแ่.. ”
“ อะไรอี! ”
“ เมื่อไหร่ะปล่อยมือผมะที ”
“ เห้ย! อนไหนวะเนี่ย มึิปล่อยมือู ”
“ แ่มือนายุมมือผมอยู่นะริ ”
ผมรีบปล่อยมือออ “ ู็แ่ใ ” ผมพูพร้อมล็อประูห้อเอาไว้พลาเินไปนอนที่พื้นใล้ๆเปียโน
“ ะนอนหรอ หนุนัผมไหม ”
“ เอาิ ” ันยัไ็ีว่า..พื้นแ็ๆ
ความคิดเห็น