คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 9 : จังหวะของหัวใจ
หลังจากที่ไอนิวตันลากฉันออกมาได้ไม่นาน วินก็ตามมาเคาะประตูห้องไอนิวตันต่ออีก มันที่กำลังหัวร้อนแทบจะพุ่งออกไปแต่ฉันก็ห้ามไว้ ไม่อยากให้มันมีเรื่องมีราว
ไม่ใช่ว่ากลัววินมันจะเป็นอะไรนะ กลัวไอนิวตันนี่แหละจะเจ็บมือ…ก็หน้าวินมันหนาซะขนาดนั้น!
พอเสียงดังเข้ามาก ๆ เพื่อนทุกคนก็ตื่นแล้วมารวมตัวกันอยู่ที่ห้องของนิวตันกันหมด เคลียร์กันได้สักพักก็ได้ข้อสรุปว่าห้ามวินมายุ่งวุ่นวายกับฉันเกินควรแล้วให้วินอยู่เที่ยวกับพวกเราต่อได้
เพราะงั้นตอนนี้ฉันเลยมานั่งหงุดหงิดอยู่บนเรือที่กำลังจะพาพวกเราไปดำน้ำดูปะการังนี่ยังไงล่ะ! เรือส่วนตัวของสีคราม รีสอร์ท กำลังพาพวกเราล่องไปทางใต้ของเกาะสีชัง ที่ขึ้นชื่อว่ามีปลาทะเลและปะการังที่สวยที่สุดในเกาะ
ตอนแรกพวกเราก็ตั้งใจจะพายเรือคายัคกันมาเอง แต่ยี่หวาบอกว่าให้เก็บพลังงานไว้ตอนกลางคืน จะมีกิจกรรมพายเรือคายัคตกหมึก ก็เลยนั่งเรือกันมาแบบสบาย ๆ ก่อน
เราจะมาดำน้ำแบบ snorkeling หรือเป็นการดำน้ำตื้น ใครที่ว่ายน้ำไม่แข็งหรือว่ายไม่เป็นเลยก็สามารถดำได้เพราะจะมีชูชีพ ตีนกบ หน้ากากดำน้ำและท่อหายใจและให้ใส่
ฉันเคยดำน้ำแบบ Scuba หรือดำน้ำลึกมาก่อนแล้วจึงไม่มีปัญหาอะไรกับการดำน้ำตื้น สวมชูชีพปรับสายอะไรเรียบร้อยแล้วก็หันไปเห็นซีเนียร์ที่กำลังวุ่นวายปรับสายชูชีพและใส่ตีนกบแบบผิด ๆ ถูก ๆ อยู่ เลยอดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วย
“มานี่ เดี๋ยวเราช่วยใส่” ฉันเอื้อมมือไปปลดสายล็อคชูชีพที่เมื่อกี้ซีเนียร์ล็อคผิดแล้วล็อคให้ใหม่ ปรับจนสายกระชับดีแล้วตบไหล่เบา ๆ
“เอ้า! เสร็จแล้ว ป้ะ ลงน้ำดีกว่า”
ซีเนียร์ยิ้มให้ฉันก่อนจะพยักหน้าแล้วก็พากันลงน้ำไปชื่นชมความงดงามของปะการังใต้ท้องทะเล ภาพความสวยงามตรงหน้านี่ทำให้ฉันลืมความหงุดหงิดไปได้ชั่วขณะ น้ำทะเลใสแจ๋ว ท้องฟ้าสีคราม ลมที่โชยมาเบา ๆ พัดพากลิ่นน้ำทะเลที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย
ดีจัง...
ดำน้ำเล่นกันสักพักก็พากันขึ้นเรือเพราะเริ่มร้อนและเริ่มหิวข้าวกันแล้ว กลับห้องมาอาบน้ำแต่งตัวใหม่ก็เป็นเวลาเที่ยงวันพอดี
เรามาพักกินข้าวกันที่ห้องอาหารของสีคราม รีสอร์ท และแน่นอนว่าฟรี!
คนในห้องอาหารมีหลากหลายเชื้อชาติ โดยส่วนมากจะเป็นฝรั่งไปกว่าครึ่ง ฉันน่าจะมาถึงเป็นคนแรกของกลุ่ม
“ทำไมไม่เช็ดผมดี ๆ เสื้อเปียกหมดแล้ว” ซีเนียร์ที่เพิ่งมาถึงทำหน้าดุใส่ฉันที่พออาบน้ำเสร็จก็ตรงมาที่ห้องอาหารเลย
“มานี่ มาเช็ดผมดี ๆ ก่อน”
แงงงงง ฉันหิวแล้วนะ อยากกินข้าวแล้ว
ไม่ปล่อยโอกาสให้ฉันได้ท้วงอะไร ซีเนียร์ก็ลากฉันออกจากห้องอาหารมาทางที่พักเลย เขาไม่ได้พาฉันกลับห้องฉัน แต่พาไปห้องของเขา
ภายในตกแต่งต่างกันนิดหน่อย แต่ก็ยังคงกลิ่นอายคันทรีตามคอนเซ็ปท์ของรีสอร์ทเช่นเคย เขากดตัวฉันให้นั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ฉันมองเขาผ่านกระจกที่เดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กและไดร์เป่าผมมา
ฟุ่บ!
โยนผ้าขนหนูใส่หัวฉันแล้วก็วางไดร์ไว้ข้าง ๆ โต๊ะให้ฉัน
“อะ...เป่าเร็ว ๆ จะได้รีบไปกินข้าว”
“ขี้เกียจ...คุณเป่าให้เราหน่อย” ฉันดึงผ้าขนหนูออก แล้วหันไปบอกซีเนียร์
อยากให้ผมฉันแห้งก็เป่าเองเถอะ!
ซีเนียร์มองฉันด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยอมเดินมาหยิบผ้าขนหนูแล้วค่อย ๆ ซับผมให้ฉันอยู่ดี
“เสื้อมันบาง...สีขาวด้วย พอเปียกน้ำก็เห็นบราหมดแล้ว” เขาซับผมฉันไปพลางแล้วก็พูดขึ้นมา
ฉันดูตัวเองในกระจก มันเปียกก็จริง แต่มันก็อารมณ์เหมือนใส่บิกินี่อะ แล้วนี่เป็นทะเลไง มันไม่ได้ดูโป๊อะไรขนาดนั้น
พอฉันจะเถียงเขาก็เปิดไดร์เป่าผมกลบเสียงฉันไปหมด เฮ้ออออ ไม่เถียงก็ได้
ฉันมองดูเขาที่ค่อย ๆ ไดร์ผมฉันไปทีละช่ออย่างตั้งใจ ผ่านไปสักพักผมฉันก็เริ่มแห้งสนิท เสื้อที่ได้รับลมร้อมจากไดร์ก็แห้งเช่นฉัน ซีเนียร์ปิดไดร์เป่าผมแล้วม้วนเก็บ
“ขอบคุณค้าบบบ ไปกินข้าวกัน หิวแล้ววว”
พอมาถึงห้องอาหารเพื่อน ๆ ก็มากันครบหมดแล้ว กอหญ้ากับมุกดาก็ไม่เป่าผมเหมือนกันไม่เห็นเขาจะพูดอะไร ทำไมดุไม่ครบทุกคน! ฉันเดินไปนั่งที่ว่างข้างนิวตันและซีเนียร์ก็นั่งข้าง ๆ ฉันอีกทีนึง
“ทำไมมาช้าจังอะ?” นิวตันหันมาถามฉัน แล้วก็ตักข้าวใส่จานให้ฉันกับซึเนียร์
“จริง ๆ กูมาคนแรกเลย แต่ซีไล่ให้กูไปเป่าผมเลยมาช้า”
“อ่อ...ก็ว่าอยู่คนขี้เกียจแบบมึงทำไมผมถึงแห้งไว”
ได้คำตอบแล้วก็ไม่ได้สนใจอะไร หันไปตักข้าวกินปกติ แต่ไอคนที่นั่งตรงข้ามฉันนี่สิ...
“อะ แกงส้มกุ้ง เมชอบกินหนิ” วินตักแกงส้มใส่ถ้วยเล็ก ๆ แล้วยื่นมาให้ฉัน
ฉันก็รับมานะ แล้วก็ยื่นให้ซีเนียร์อีกที ไม่ได้สนสีหน้าที่ซึมไปของวิน
“คุณตักอะไรไม่ถึงบอกเรานะ เดี๋ยวเราตักให้”
ด้วยความที่ซีเนียร์นั่งริมโต๊ะ อาหารบางอย่างเลยค่อนข้างตักยาก ฉันก็เป็นคนหยิบคนตักมาวางที่จานเขาให้
“มึงก็กินบ้างอย่ามัวแต่ตักให้ไอซี / กินกุ้งมั้ย” เสียงแรกเป็นของนิวตันที่วางปลาทอดลงในจานของฉัน แล้วเสียงที่สองก็เป็นของซีเนียร์ที่แกะกุ้งเผามาวางในจานของฉันเช่นกัน
ฉันเลือกจิ้มกุ้งเข้าปากก่อน อยากกินมาสักพักละแต่ขี้เกียจแกะ ดีนะที่ซีแกะให้
“กินอีกมั้ย?”
ซีหันมาถามฉันยิ้ม ๆ ฉันก็พยักหน้า หันไปเห็นไอนิวตันอีกทางก็ทำหน้าบูด เป็นไรของมัน?
พอหนังท้องตึงเราก็ไปตระเวนย่อยอาหารกันหลายที่ ส่วนใหญ่จะแวะพวกจุดชมวิวถ่ายรูปกันมากกว่า สะพานอัษฎางค์ โลเคชั่นยอดฮิตที่อยู่คู่เกาะสีชังมาตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 5 สะพานไม้สีขาวทอดยาวไปถึงทะเล พอถ่ายรูปออกมาสวยอย่าบอกใคร
ยัยกอหญ้ากับมุกดาใช้ฉันถ่ายรูปรัวจนน่าจะอัพอินสตาแกรมได้ยันชาติหน้า แล้วยังมีภูเขาหญ้าที่อยู่ทางไปหาดถ้ำพังที่พวกเราเพิ่งแวะไปเล่นน้ำเมื่อวาน เสร็จแล้วแวะไปศาลเจ้าพ่อเขาใหญ่ที่ตั้งอยู่บนเขาคยาศิระ วิวข้างบนคือสวยมากกกกก เห็นแทบจะรอบเกาะได้มั้ง
สถานที่สุดท้ายที่เรามาคือช่องเขาขาด ที่ฮอตฮิตอีกที่นึงของเกาะสีชัง เรามากันตอนที่แสงสีส้มตอนเย็นกำลังสาดส่องจึงได้ภาพสวย ๆ กันไปอีกเยอะ ยิ่งตอนพระอาทิตย์กำลังจะตกยิ่งสวย อดยกกล้องขึ้นมาถ่ายเก็บไว้อีกหลายรูปไม่ได้
แชะ!
ฉันหันไปมองตามเสียงชัตเตอร์ที่ดังขึ้นมาจากด้านข้าง เป็นจูเนียร์ที่กำลังถือกล้องฟิล์มยกขึ้นมาทางฉัน เห็นดังนั้นเลยฉีกยิ้มกว้างค้างไว้ให้เขาถ่ายอีกรูป
แชะ!
ลดกล้องลงแล้วยิ้มบาง ๆ มาทางฉัน แสงที่สาดไล้เข้ากรอบหน้าจนเกิดเป็นเงาขึ้นมาด้านนึงมันสวยมาก ฉันเลยยกกล้องของฉันขึ้นมาถ่ายเขาด้วย เช็ครูปแล้วสวยถูกใจจึงเรียกเขามาดูภาพ
“ซี! มาดูรูปเร็ว ภาพออกมาโคตรดี!”
ซีเนียร์เดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับชะโงกหน้าเข้ามาดูรูป ฉันยกกล้องขึ้นให้เขามองภาพถนัด ๆ พร้อมกับเลื่อนภาพที่ฉันถ่ายเขาเมื่อกี้นี้สองสามรูปให้เขาดู
“สวยเนอะ แสงดีมาก...อะ”
ฉันเงยหน้าขึ้นไปบอกเขาแต่ก็ต้องชะงักด้วยระยะห่างของใบหน้าฉันกับเขามันใกล้กันมาก
ใกล้...
จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา
“อืม...แสงดีจริงด้วย ส่งรูปให้หน่อยสิ”
ซีเนียร์ยืดตัวขึ้นด้วยท่าทางที่เป็นธรรมชาติ มีแต่ฉันที่เผลอไปใจเต้นแวบนึงกับการใกล้ชิดเมื่อครู่
อัตราการเต้นของหัวใจฉันมันผิดจังหวะไปทุกทีเมื่ออยู่ใกล้ซีเนียร์…
“อ...อื้อ แปปนะ เดี๋ยวขอบลูทูธก่อน”
ฉันก้มหน้ากดยิก ๆ ที่กล้องก่อนจะเชื่อมต่อเข้ากับแอปพลิเคชั่นในโทรศัพท์มือถือของฉัน เมื่อรูปส่งมาจึงเข้าไลน์ส่งรูปไปที่แชทของเขา
ไลน์! ไลน์! ไลน์!
เสียงโทรศัพท์มือถือของซีเนียร์แจ้งเตือนข้อความเข้าที่ฉันเป็นคนส่งไป เขาเลื่อนดูรูปยิ้ม ๆ ก่อนจะกดอะไรไม่รู้ในโทรศัพท์
ตื้อดือดึ้ง!
เสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์มือถือฉันดังขึ้นมา ฉันจึงแสกนนิ้วปลดล็อกเพื่อเข้าไปดู
Senior Thanapob ได้กล่าวถึงคุณในรูปภาพของเขา...
ฉันเงยหน้ามองเขาก่อนจะคลิกเข้าไปดู ซีเนียร์โพสต์ภาพที่ฉันเพิ่งส่งให้เขาเมื่อกี้พร้อมกับแคปชั่น
.
.
.
ช่างภาพส่วนตัว @April Sasirin
ความคิดเห็น