คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 8 : ความลับของเค้กนมสด
หงุดหงิด
อุตส่าห์ได้มาเที่ยวกับเพื่อน ๆ ทั้งทีก็มีมารมาผจญ แถมไอมารตัวนั้นยังทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อนนั่งยิ้มแป้นไม่หุบอีก
.
.
.
ย้อนกลับไปเมื่อเช้านี้
พอฉันเห็นว่าเป็นใครมาเคาะประตูห้องฉัน ฉันก็ปิดประตูลงกลอนหนีมันทันที แต่ความหน้าด้านหน้าทนของมันสูงเสียดฟ้า ตะโกนเรียกฉันอยู่หน้าห้องไม่หยุด จนไอเต้และซีเนียร์ที่อยู่ห้องข้าง ๆ ฉันต้องออกมาดู
พอเห็นว่าเป็นมาวินพวกนั้นก็อึ้งไปพักใหญ่ ซีเนียร์เคาะห้องเรียกฉันให้ออกมา พอฉันออกไปวินมันก็ยิ้มหน้าระรื่นจนเส้นเลือดบริเวณตีนฉันกระตุกรัว ๆ
“มาทำไม!” ฉันชักสีหน้าใส่ไอตัวปัญหานั่นแล้วทำเสียงแข็งใส่
เห็นดังนั้นวินเลยทำหน้าจ๋อยใส่ฉัน แล้วยื่นเค้กที่เขียนหน้าเค้กว่า ‘HBD TO MY APRIL’ มาให้
เหอะ!
เหมือนจะน่าสงสาร แต่ลูกไม้เดิม ๆ ทั้งนั้น พอฉันโกรธเขาก็มาง้อด้วยไอเค้กนมสดบ้า ๆ นี่ทุกครั้ง ฉันไม่ได้ชอบเค้กนมสด ฉันชอบชีสบราวนี่! แต่ไอโง่นี่ก็ไม่เคยรู้ ง้อฉันแบบนี้ทุกครั้งมาเป็นปี ๆ
“เราไม่ชอบเค้กนมสด เอากลับไปเหอะ”
“อ่าว...แต่ทุกครั้งวินก็ซื้อเค้กนมสดให้เมนะ”
“เมมันไม่ได้ชอบเค้กนมสด มันชอบกินชีสบราวนี่!” ไอนิวตันที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ตอบวินแทนฉัน
อืม...ทุกครั้งที่วินมันง้อฉันด้วยเค้กนมสดก็เป็นไอนิวตันที่เป็นคนกินทุกครั้ง
และสาเหตุที่วินเข้าใจผิดคือครั้งแรกที่ไปเดทกับฉัน ฉันซื้อเค้กนมสดกลับไปด้วย จากนั้นมันก็เข้าใจผิดมาตลอดว่าฉันชอบกินเค้กนมสด
ฉันก็เคยคิดจะบอกมันหลายรอบละ แต่ก็ลืมทุกครั้ง นึกขึ้นได้อีกทีก็ตอนที่มันซื้อเค้กนมสดมาง้อนั่นแหละ แล้วจะบอกตอนนั้นว่าไม่ชอบกินก็กลัวจะเสียน้ำใจ
“อ่า...อย่างที่นิวมันบอก เราไม่ได้ชอบเค้กนมสด ทุกครั้งที่วินซื้อมาเราก็เอาให้นิวตันมันกิน”
“อะไรนะ! นี่มึงเอาเค้กมันให้กูกินเหรอ ไหนมึงบอกว่าซื้อมาฝากกูไง!?”
อุ่ย...
ลืมไปว่าเรื่องนี้นิวตันยังไม่รู้ มันเกลียดขี้หน้าวินจะตาย ถ้ารู้ว่าเป็นของวินมันไม่กินหรอก
“เรื่องมันนานมาแล้วน่า อย่าไปคิดมากดิ” บอกมันไปแบบนั้นก่อนลูบแขนมันให้ใจเย็น ๆ อย่าเพิ่งพุ่งไปต่อยมาวิน
เอ๊ะ!
หรือจะให้มันต่อยเลยดี...
“มึงมานี่ได้ยังไงวะวิน?”
ขณะที่ฉันกำลังลังเลว่าจะปล่อยนิวตันไปกัด เอ้ย! ไปต่อยมาวินดีมั้ย ซีเนียร์ก็ถามคำถามที่ทุกคนกำลังสงสัยอยู่ขึ้นมา
“กูเห็นมุกดาอัพสตอรี่แล้วติดเมอะ กูเลยตามมา”
มุกดา...นังตัวดี!
ซีเนียร์หันมามองฉันแวบนึงแล้วหันไปกระซิบอะไรบางอย่างกับนิวตัน นิวตันทำสีหน้าฟึดฟัดนิดหน่อยก่อนจะลากฉันไปที่ห้องมัน
Senior says :
ผมบอกให้นิวตันพาเมษากลับไปที่ห้องของมันก่อน ตรงนี้ผมจะเคลียร์เอง สองคนนั้นใจร้อน ถ้าอยู่นานกว่านี้ผมว่าวินอาจจะโดนใครสักคนพุ่งมาต่อยได้ ถึงยังไง...มันก็ยังเป็นเพื่อนผมคนนึงล่ะนะ
“เอ้า! เมจะไปไหนอะ รอวินก่อนดิ”
ผมจับแขนวินที่กำลังจะเดินตามเมไว้ ก่อนจะมองมันนิ่ง ๆ ว่าให้มันมันหยุด
“อะไรของมึงวะซี มึงก็รู้ว่ากูอยากง้อเม มึงจะห้ามกูทำไม”
ผมเผลอบีบแขนมันแรงขึ้นนิดหน่อยตอนมันบอกว่าจะง้อเม มันทำเหี้ย ๆ กับเมไว้ตั้งเยอะยังมีหน้าจะมาง้อเมอีกเหรอวะ!
“มึงเอาแอลไปไว้ที่ไหนจะมาง้อเม เคลียร์แล้วเหรอ?”
“กู...”
เหอะ! ท่าทางแบบนี้คงหนีแอลมา อ่อ...แอลเป็นแฟนของไอวินน่ะครับ
“กูอยากเลิกกับแอล! กูทนแอลไม่ไหวแล้วว่ะ”
“กูว่ามึงไปเคลียร์ตัวเองก่อนที่จะมายุ่งวุ่นวายกับไอเมเหอะ มึงก็เพื่อน ไอเมก็เพื่อน แต่กูว่ามึงทำงี้ไม่ถูกว่ะ”ไอเต้ที่ยืนมองเหตุการณ์เงียบ ๆ มานานพูดขึ้น
แต่ผมว่ามันพูดผิดอยู่อย่าง ต่อให้วินมันเคลียร์ตัวเองแล้ว...มันก็ไม่ควรมายุ่งกับเมอีก
ไอวินทำสีหน้ายุ่งยากก่อนจะมองหน้าพวกผมสลับกันไปมา
“กูขอเหอะว่ะ...ให้กูได้เคลียร์กับเมเอง กูเชื่อว่าเมยังมีความรู้สึกดี ๆ กับกูอยู่”
ได้ยินดังนั้นผมก็เผลอคลายมือมันออก มันจึงสะบัดมือผมแล้วเดินไปทางห้องของไอนิวตัน พอผมจะเดินไปห้ามกลับถูกไอเต้รั้งไว้ มันมองผมแล้วส่ายหน้าเบา ๆ
“มึงปล่อยมันไปเหอะซี ยังไงนี่ก็เป็นเรื่องของมันสองคน เราเป็นแค่เพื่อน...ให้ไอเมมันตัดสินใจเองเหอะว่าจะกลับไปหาไอวินมั้ย”
นั่นสินะ...
ผมก็เกือบลืมตัวไป
ผมมีสิทธิ์อะไรจะไปห้ามไม่ให้ไอวินง้อเมวะ
.
.
.
Newton says :
“มึงนี่มันแย่ว่ะเม มึงหลอกให้กูกินเค้กของไอ้เหี้ยนั่นตั้งเป็นปี ๆ ได้ไงวะ”
ผมที่ลากไอเมมาที่ห้องเปิดฉากบ่นไอเมทันที มันทำได้ไงวะ ก็รู้ทั้งรู้ว่าผมเกลียดขี้หน้าไอเวรนั่นแค่ไหน
“ก็กูเสียดายอะมึง...เค้กชิ้นละตั้งหลายร้อย มึงจะให้กูทิ้งเหรอ ._.”
“มึงนี่มัน...”
ผมไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ามันดีแล้ว ใครสั่งใครสอนให้มันงกได้ขนาดนี้วะ!
“นี่มีครั้งไหนบ้างที่มึงเป็นคนซื้อให้กูกินจริง ๆ เนี่ย”
“โหยยยย... ก็... มันก็สองสามครั้งแหละมึงงงง”
บัดซบ...
เกือบปีที่ผมกินเค้กนมสดเวร ๆ นี่มา เป็นเค้กของไอมาวินนั่นตลอดเลยเหรอวะ...
“ก็มีตอนที่กูหัดทำเค้กไง อันนั้นก็เป็นเค้กกู”
เค้กไหม้ ๆ ที่ตอนตีครีมเผลอทำเกลือหกลงไปอะนะ
“แล้วก็ ๆๆๆ ตอนวันที่กูไปเดทกับวินครั้งแรก กูก็เป็นคนซื้อให้มึงเองนะ!”
นั่นก็เพราะว่ามึงเห็นว่ามีโปรโมชั่นซื้อเค้กนมสดแถมพวงกุญแจโคนัน
“ยังมีอีก ๆ ตอนจบปี 2 เทอม 2 กูก็เป็นคนซื้อมาให้มึงเองเลยนะเว้ย!”
ตอนนั้นมันมีโปรซื้อชีสบราวนี่แถมเค้กนมสดฟรีต่างหาก!!
ผมรู้สึกท้อแท้ใจกับที่ผ่านมา ผมจะยอมกินเค้กโง่ ๆ นี่แล้วปล่อยให้ตัวเองท้องเสียทำไมวะ...
ครับ...ผมแพ้เค้กนมสด กินทีไรก็จู๊ด ๆ ทุกที ตอนแรกที่ผมยอมกินเพราะว่าสงสารที่มันอุตส่าห์ฝึกทำแล้วไม่มีใครยอมชิมเลย
เค้กบูด ๆ เบี้ยว ๆ หน้าตาไม่น่ากิน แถมครีมก็โคตรเค็ม ผมก็เลยต้องตอแหล เอ้ย! ให้กำลังใจมันไปว่า ถึงเค้กจะหน้าตาไม่ดี แต่รสชาติอร่อยใช้ได้ แล้วพอผมกลับบ้านไป ก็มีอาการท้องเสียขั้นรุนแรงทันที
ตอนแรกผมคิดว่าเป็นเพราะเค้กที่ไอเมทำมันมีส่วนผสมแปลก ๆ แต่หลังจากที่มันเอาเค้กนมสดมาให้ผมอีกหลายครั้ง ผมก็ได้รู้ว่าผมแพ้เค้กนมสด…
แต่เห็นว่ามันอุตส่าห์มีน้ำใจซื้อมาฝากผมบ่อย ๆ ผมก็เลยรับไว้เสียไม่ได้ แต่ถ้ารู้ว่าเป็นของไอนั่นผมคงเขวี้ยงทิ้งแบบไม่ใยดี...
คิดแล้วอยากจะด่ามันอีกหลาย ๆ ยก แต่พอมองมันที่ทำหน้าสลดแล้วก็อดจะถอนหายใจไม่ได้
มันชอบบอกว่าผมแพ้ทางกอหญ้า แต่จริง ๆ แล้ว...
ผมว่าผมแพ้ทางมันมากกว่า
ความคิดเห็น