[รามเกียรติ์] จันทร์เจ้าเอย (จบ)

       จันทร์เอยจันทร์เจ้า      แม่เยาวยอดนัดดา

       สุดรักสุดแสนเสน่หา         ยอดแก้วตามหาเทวัญ

       เจ้าปิ่นมิ่งฟ้ามารศรี          ยอดนารีผู้มีเฉลิมขวัญ

       เจ้าผู้ชื่อดุจเทพแห่งจันทร์     วิลาวัลย์ตราตรึงทั้งภพไตรฯ

                                    ฯ ๔ คำ ฯ

.

.

.

.

       จันทร์เอยก็แค่อยากรู้ว่าทำไมปู่ถึงหวงห้องลับนั่นนัก แต่แทนที่เข้าไปแล้วจะเจอห้องมืด ๆ ทึบ ๆ ตามประสาห้องไร้หน้าต่างและช่องลม แต่กลับไปโผล่กลางป่าซะงั้น 

.

.

.

.

       "พระชายา..." 

       ".....ห้ะ?"

       "พระชายาสีดา พระองค์ทรงมาที่นี่ได้อย่างไรพระพุทธเจ้าข้า"

       เดี๋ยวนะ...

.

.

.

.

        "สีดา" ใบหน้าหล่อเหลาของผู้ที่มีกายสีเขียวดั่งมรกตฉายแววดีใจ ร่างสูงเพรียวบางผุดลุกขึ้นจากตั่งไม้ลงลายทอง ก่อนจะเดินลงมาจากพลับพลาเพื่อรับขวัญอัครชายายอดรัก ซึ่งไม่ได้คาดคิดเลยว่าจะเจอกันเร็วขนาดนี้ แม้จะแปลกใจว่าทำไมสีดาถึงออกมาจากกรุงลงกาได้ แถมยังแต่งกายแปลกแยกและมีผมสั้น ๆ ปรกหน้าปรกตาแทนที่จะรวบเรียบร้อย กันไรผมให้เกลี้ยงเกลาเหมือนอย่างเคย 

       ช่างประไร ยามนี้จะมีสิ่งใดสำคัญเท่าการรับขวัญน้อง

       "เดี๋ยวนะ!" ร่างงามพิลาสที่เขาเฝ้าพร่ำหาทุกค่ำเช้าถอนหลังกรูด ใบหน้าสะคราญโฉมเป็นหนึ่งในสามโลกฉายแววสับสนตกใจ เด็กสาวยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ท่ามกลางพลเสนาที่เข้าเฝ้า และยังเผชิญหน้ากับเขาผู้เป็นพระสวามีโดยไม่คิดจะเข้ามากราบอย่างปกติวิสัยของสีดา

        "ฉันไม่ใช่" จันทร์เอยส่ายหน้าหวือ แถมยังกวาดมองทุกคนไม่ว่าจะผู้ชายตัวสีเขียวอี๋เหมือนตกถังสี หรือพวกผู้ชายที่จะบอกว่าคนก็ไม่ใช่ ลิงก็ไม่เชิงจนเธอไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองกำลังฝันอยู่หรือเปล่า ตอนแรกก็คิดว่ามีใครมาเล่นตลกอย่างรายการแอบถ่ายอะไรทำนองนั้น แต่พอมองหางหลากสีที่สะบัดไปมาอย่างเป็นธรรมชาติ ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนของที่ทำขึ้นก็เริ่มรู้สึกวูบ ๆ ตัวเคว้งคว้างขึ้นมา

      สรุปนี่เรื่องจริงหรือฝัน...งงแล้ว

       "สีดงสีดาอะไรกัน? นี่พวกนายเป็นใครกันเนี่ย เล่นตลกอะไรอยู่ นี่มาจากรายการไหนรึเปล่า-นั่น! หางนั่นทำได้ยังไงน่ะ ฮะเฮ้ย! อย่าเข้ามานะ!!" แข็งใจถามโดยคาดหวังว่าจะมีทีมงานวิ่งออกมาพูดว่าเซอร์ไพรส์พร้อมกล้องตัวใหญ่ มือชี้กวาดหน้าพวกมีหางที่นั่งสลอนดูงง ๆ กับคำพูดเธอ ก่อนจะเด้งตัวถอยหลังชี้นายตัวเขียวที่ทำท่าจะเดินเข้ามา ใบหน้านั้นฉายแววสับสน ตกใจและเป็นห่วงอย่างถึงที่สุด

       "ไยเจ้าจึงพูดจาพาทีประหลาดนักยอดรัก"

       "หรือพระพี่นางจักทรงถูกพวกยักษ์พาลทำกระไรพระพุทธเจ้าข้าเสด็จพี่?" นายตัวเหลืองที่เดินตามหลังมาตั้งแต่แรกเอ่ยถาม ในขณะที่จันทร์เอยเริ่มตั้งสติได้ ปะติดปะต่อคำพูดและลักษณะท่าทางของทุกคนที่นี่

       นั่นลิงใช่ไหม...ใช่แหละ

       นั่นพระราม พระลักษมณ์ ตัวเขียวตัวเหลือง ถ้ามีพระพรตกับพระสัตรุตสีแดงสีม่วงอีกนี่ใช่เลย...เทเลทับบี้

       "โถแม่สีดา เวรกรรมกระไรกันหนอ เจ้าถูกมันยักษ์เป่ามนต์ใส่จนสติวิปลาสไปแล้วฤๅ”

       ส่วนเธอก็คือสีดา

       "..."

       จะบ้าเรอะ!!

.

.

.

.

        "...."

        "...." 

       ไม่รู้เวลาผ่านไปแล้วเท่าไหร่ที่นั่งจ้องตาวัดใจกัน จันทร์เอยนั่งพับเพียบอยู่ต่อหน้าพระราม ซึ่งจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่อยากจะยอมรับว่าตัวเองได้ทะลุมิติเข้ามาอยู่ในรามเกียรติ์แล้ว

       อยากจะหลอกตัวเองว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ทั้งคนทั้งลิงก็เหมือนจริงซะขนาดนี้ ต่อให้อยากหลับหูหลับตาชี้ว่ามันคือการคอสเพลย์ก็คงยาก

      จันทร์เอยได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นตึกตักอย่างลุ้นระทึก ห้วงหนึ่งของความคิดนั้นอยากได้กระจกสักบานมาดูหน้าตัวเอง เธอไม่มั่นใจว่ามันจะเหมือนเดิมอย่างที่เคยเป็นมาตลอดสิบหกปีรึเปล่า บางทีการทะลุมิตินั้นอาจจะทำให้สภาพร่างกายของเธอเปลี่ยนไปก็ได้ มันอาจจะเป็นผลข้างเคียงหรืออะไรสักอย่าง แต่ไม่ว่าจะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยน จันทร์เอยก็คิดว่าตัวเองดวงซวยไม่น้อยที่ดันหน้าเหมือนสีดาราวกับแกะ จนแม้แต่พระรามยังแยกไม่ออก 

       "สรุปก็คือเจ้ามีนามว่าจันทร์เอย แลมิใช่สีดา?" ในที่สุดร่างอวตารของพระนารายณ์ก็พูดขึ้น

      "ค่ะ...ตามนั้น" 

       ทั้งคนทั้งลิงรวมทั้งยักษ์อย่างพิเภกหันไปมองหน้ากันอย่างขอความเห็น จันทร์เอยรอด้วยท่าทีสงบแม้ในใจจะร้องตลอดเวลาว่าอยากกลับบ้าน ฉันมาทำอะไรที่นี่ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ปู่ช่วยจันทร์เอยด้วย!...ก็ตาม

.

.

.

.

        "ลางที...นางอาจจักเป็นยักษ์ที่มาทำเล่ห์กลให้เราพ่ายศึกก็ได้พระพุทธเจ้าข้า" พระลักษมณ์มองไปที่ร่างบางด้วยสายตาเย็นชา หากตรงหน้าไม่ใช่สตรี เขาคงพุ่งไปจับมาเค้นคอไต่สวนด้วยความเลือดร้อนเป็นแน่

       พระรามทำหน้าเหมือนนึกได้ ท่าทีเห็นด้วยนั้นส่งผลให้ใบหน้าสวยล้ำบิดเบ้ทันที

       "จันทร์เอยผิดอะไร" วะ?!