รักวุ่นๆของมนุษย์ต่างดาว

ลำดับตอนที่ #3 : ความฝัน

3.00น

 

            “เอาน่ะ เป็นไงก็เป็นกัน มนุษย์ต่างดาวก็มนุษย์ต่างดาวสิน่ะ เราก็คงไม่ได้ต่างไปจากที่เราเคยเป็นมากนักหรอกน่า ดีซะอีก ไหนพ่อบอกว่าเราจะเก่งกว่าเดิมด้วย ต่อไปเราอาจจะไม่ต้องอ่านหนังสืออีกเลยก็ได้คะแนนดีน้า” เฟทบ่นพึมพำกับตนเอง พลางวางแผนถึงอนาคตข้างหน้าที่ยังคิดไม่ตก นอนมองเพดานห้องสีฟ้าที่ประดับด้วยโมบายรูปอวกาศที่ทำเองกับมือ พร้อมกับหลับไป

 

 

ในความฝัน

 

            “เอ ที่นี่ที่ไหนเนี่ย แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงน้า” เสียงใสพึมพำกับตนเองขณะมองไปรอบๆ ทั้งสี่ด้านเห็นแต่ทิวทัศน์ป่าไกลสุดลูกหูลูกตา รอบด้านเงียบสนิทไม่ได้ยินเสียงสิ่งมีชีวิตแม้แต่เสียงเดียว

 

            เฟทเดินไปตามทางเรื่อยๆ ไม่นานกลับได้ยินเสียงน้ำตก จึงเดินตามเสียงนั้นๆไป เมื่อเดินไปถึงพบว่าเป็นน้ำตกสีเงินสว่าง 5ชั้นลดหลั่นกันลงมา ไม่รอช้าเดินลงไปทำท่าว่าจะจุ่มมือลงในน้ำสีเงินสวยนั้น

 

            “หยุดนะ” เสียงของเด็กผู้ชายเสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับวิ่งมาหาเฟท

 

            “เจ้าเป็นใคร ไม่รู้เหรอว่า น้ำตกนี้น่ะ ห้ามคนภายนอกราชวงค์มาแตะต้อง ไม่เช่นนั้นชีวิตเจ้าจะจบสิ้น” เด็กชายพูดพลางดึงมือเฟทเดินห่างจากน้ำตก “เจ้ายังไม่ตอบข้าเลยว่าเจ้าเป็นใคร และเข้ามาในนี้ได้ยังไง”

...........................................................................................................................

            ภาพที่เฟทเห็นเป็นเด็กชายอายุประมาณ 8 ปี ดวงตาและผมสีทอง หน้าตาดีอย่างที่เดาได้ว่าโตมาจะหล่อ “ไม่รู้สิว่ามาถึงนี่ได้ยังไง แต่ตอบได้ว่าพี่ชื่อเฟท” ด้วยความเอ็นดูจึงแทนแอบตนเองด้วยคำว่าพี่ซะเลย “แล้วเราล่ะชื่ออะไร พอจะบอกพี่ได้มั้ยว่าที่นี่ที่ไหน”

 

            “ที่นี่คือ สวนชั้นในสุดด้านตะวันออกของวังหลวง”

 

            “แล้ววังหลวงนี่ตั้งอยู่ที่ไหนล่ะ เมืองอะไร ประเทศอะไร” เฟทถามต่อ พร้อมคิดในใจว่า หรือเราจะฝันไปน้า แต่เราไม่เคยฝันเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้นะ แถมสัมผัสสมจริงสุดๆ

 

            “เจ้านี่ต้องบ้าแน่ๆเลย ที่นี่วังหลวงของเมืองออเฟียส เมืองหลวงของดาวออฟีอุสนะ” เด็กชายตอบเสียงปัด เนื่องจากรำคาญในความไม่รู้ของหญิงสาวตรงหน้า

 

            “ฮะ ตกลงที่นี่ดาวออฟีอุสหรือนี่ แล้วเรามาที่นี่ได้ไงล่ะเนี่ย” ทำหน้างง พร้อมกับยกมือกุมขมับ

 

            “อ้าว เจ้าเป็นอะไรไปล่ะ ปวดหัวเหรอ” เห็นท่าทางหญิงสาวไม่ค่อยดี จึงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

 

            “เปล่าหรอก แค่ข้ารู้สึกว่าข้าคงกำลังฝันอยู่น่ะ ตกลงนี่เราชื่ออะไรน่ะ พี่ยังไม่รู้ชื่อของเราเลยนะ” เมื่อผ่านเหตุการณ์เมื่อคืนมา ทำให้รับสภาพเหลือเชื่อต่างๆรอบตัวได้ง่ายขึ้น

 

            เด็กชายไม่ตอบ แต่ถามกลับว่า “นี่เจ้าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงกันแน่ ท่าทางกับทรงผมเจ้าคล้ายผู้ชาย แต่เสียงของเจ้ากลับคล้ายผู้หญิงมากกว่า”

 

            เฟทล้มลงกับพื้นหญ้านุ่ม งอขดตัวไปมาจนเด็กชายตกใจ รีบตะโกนถามว่า “เจ้าเป็นอะไรน่ะ บาดเจ็บตรงไหนเหรอ”

 

            “เปล่า เปล่า พี่แค่ขำเราน่ะแหละ” พูดกลั้วหัวเราะพร้อมกับปาดน้ำตา แต่ยังไม่หยุดขำ

 

            “นี่เจ้าหัวเราะเยาะข้าเหรอ”

 

 “ไม่ใช่ๆ พี่ไม่ได้หัวเราะเยาะ เรานะ พี่หัวเราะตัวเองต่างหาก ตั้งแต่เกิดมา พี่ยังไม่เคยเจอใครถามได้ตรงใจขนาดนี้เลยนะนี่” คิดในใจว่า หรือเค้าจะเหมือนผู้ชายมากจริงๆ สงสัยต้องลองปลอมตัวเป็นผู้ชายดูสักที

 

“พี่ไม่ได้หัวเราะเยาะจริงๆ ดีกันน้า อย่าทำหน้าบึ้งสิ พี่เป็นผู้หญิงจ้า ถึงจะไม่ค่อยเหมือนก็เถอะนะ เลิกโกรธพี่เถอะนะ ไม่งั้นเดี๋ยวพี่ร้องไห้นะ” พูดจบก็ปิดหน้าทำท่าเหมือนจะร้องไห้

 

เด็กชายเห็นดังนั้นจึงเลิกโกรธ ถามต่อว่า “แล้วตกลงมาที่นี่ได้ยังไง”

 

“ไม่รู้สิ หลับไปพอตื่นก็มาที่นี่ เดินมาเรื่อยๆก็เจอน้ำตกกับเราน่ะแหละ”

 

“เอ หรือว่า” เด็กชายเงียบไปคล้ายกับครุ่นคิดอะไรอยู่ พร้อมกับหายตัวไป

 

“อ้าวหายไปไหนแล้วล่ะ ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย”

...............................................................................................