รักวุ่นๆของมนุษย์ต่างดาว

ลำดับตอนที่ #2 : อดีต

กลางดึกคืนนั้น

 

            เฟทนอนไม่หลับ หัวสมองคิดวนวียนถึงเรื่องที่ได้ฟังมาเมื่อตอนหัวค่ำที่พ่อเล่าให้ฟัง โดยมีแม่และพี่ชายนั่งฟังเงียบๆพร้อมกับผงกศีรษะเป็นครั้งคราว

 

            “พ่อและแม่เป็นชาวดาวออฟีอุส ที่อยู่ห่างจากโลกประมาณหนึ่งล้านปีแสง เมื่อประมาณ 20ปีก่อน ขณะนั้นแม่ของลูกยังอุ้มท้องลูกอยู่ เกิดการก่อกบฏขึ้น พ่อซึ่งเป็นเจ้าชายชั้นปลายแถวเนื่องจากเป็นลูกพี่ลูกน้องห่างๆของเจ้าชายรัชทายาทและเป็นหลานของน้องชายคนที่13ขององค์จักรพรรดิ กับแม่ของเจ้าเป็นลูกขุนนางชั้นกลางต้องระหกระเหเร่ร่อนหนีมาจากดาวนั้นมาที่โลกแห่งนี้”

 

            “พ่อกับเจ้าชายรัชทายาทอารอน อายุรวมถึงอุปนิสัยหลายอย่างคล้ายกันทำให้เราสองคนสนิทกันมาก พ่ออยู่ในฐานะคนสนิทของพระองค์ ช่วงที่เกิดกบฏนั้น เจ้าชายอารอนทรงส่งพ่อและครอบครัวเราหนีออกมาได้”ขณะที่พูดไป สายตาของภูชิตเริ่มเหม่อลอย คิดย้อนหลังไปถึงอดีต

 

            “รีบหนีไป ไม่ต้องห่วงข้า อย่าให้สายเลือดของเราต้องสิ้นสุดลงที่นี่”เสียงทุ้มตะโกนด้วยความร้อนใจ ผู้พูดเป็นชายหนุ่ม อายุประมาณ 25ปี ผมและนัยน์ตาเป็นสีเทาควัน

 

            “ไม่พะยะค่ะ ข้าจะอยู่กับท่าน ขอแค่ให้ภรรยาและลูกของข้าปลอดภัย ข้าจะคอยปกป้องท่านอยู่ที่นี่”

 

            “ไม่ได้ สิ่งที่ข้าจะทำต่อไปนี้ ข้าไม่สามารถรับรองความปลอดภัยของใครได้แม้กระทั่งตนเอง”อารอนตอบกลับอย่างเยือกเย็น หันกลับไปมองชายหนุ่มที่ยืนข้างกาย “เจ้าไม่ต้องกังวลไป ข้าจะพยายามรอดชีวิตไปให้ได้ อย่าลืมสิข้ายังมีลูกชายอีกสองคนที่ข้ายังต้องเป็นห่วงเสมอๆ แต่ถ้าข้าไม่สามารถรอดได้จริงๆ ข้าขอฝากเจ้าดูแลเค้าด้วยล่ะ”

 

            “พระองค์จะทำอะไรพะยะค่ะ”ถามออกไปทั้งที่ในใจมีคำตอบผุดขึ้นมาอยู่แล้วรำไร

 

            “ข้าจะระเบิดพลังของข้าเอง ทำลายกลุ่มกบฏ แต่ข้ายังไม่เคยปลดปล่อยพลังทั้งหมดของข้ามาก่อน ข้าจึงไม่รู้ว่าดาวดวงนี้จะทนไหวหรือไม่”

 

            “พวกองค์ชายทั้งสองทราบหรือยังพะยะค่ะ”

 

            “พวกเค้ากำลังรีบเร่งเดินทางกลับมาจากดาวอาณานิคมของเรา  ข้าจึงต้องเร่งดำเนินการ ณ บัดนี้ แต่ข้าบอกพวกเค้าไปแล้วล่ะ ถ้าเค้ากลับมาไม่เจอข้า เค้าจะไปหาเจ้านะ” เสียงระเบิดดังใกล้เข้ามาทุกที เสียงร้องครวญครางของคนหมู่มาก ฟังแล้วน่าหดหู่ยิ่งนัก “รีบไปเถอะ เจ้าเป็นกลุ่มสุดท้ายที่จะหนีออกจากดาวนี้แล้วนะ ชักช้าเดี๋ยวจะไม่ทันการ”

 

            ชายหนุ่มก้มลงคุกเข่าข้างขวาลงกับพื้น มือขวายกแนบหัวใจ กล่าวด้วยเสียงที่สั่นระรัวว่า “พระองค์ต้องทรงรอดไปให้ได้นะพระเจ้าค่ะ ไม่อย่างนั้นข้าพระองค์จะ......”

 

            “รีบไปได้แล้ว” กล่าวพร้อมกับผลักชายหนุ่มคนดังกล่าวเข้ายานไป ปิดประตูยานดังปัง ยานลำดังกล่าวจึงค่อยๆลอยตัวขึ้นช้าๆ

 

            “ขอบใจเจ้ามากนะที่คอยดูแลข้า น้องรักของข้า” กระซิบกับตนเอง ในขณะที่มองยานลำดังกล่าวห่างออกไปเรื่อยๆ

.............................................................................................................................

            ภูชิตหันกลับมาหาลูกสาวพร้อมพูดต่อว่า “คนที่เจ้าชายส่งมาก็คือพ่อ แม่ พี่ชายและก็เราไงเ ฟท หลังจากนั้น พ่อก็มาตกที่ดาวโลกนี้ เริ่มทำงานเก็บเงินและเรียนรู้เรื่องราวต่างๆจนถึงทุกวันนี้ ที่ผ่านมาพ่อพยายามติดต่อกลับไปที่ดาวออฟีอุสตลอด แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบกลับมา อีกทั้งองค์ชายทั้งสอง พ่อก็ไม่ได้รู้ถึงข่าวคราว จนเมื่อ 7วันก่อน กลับมีสัญญาณส่งมาจากดาวนั้น พ่อรีบตอบกลับไปจึงได้ทราบว่าเจ้าชายอารอนและองค์ชายทั้งสองยังมีชีวิตอยู่” สีหน้าของภูชิตดูมีความสุขมาก ขณะที่เล่า เฟทยังคงงุนงงกับเรื่องที่ได้ฟังมา จึงหันไปมองหน้าแม่ แม่พยักหน้าให้เล็กน้อย พ่อเห็นดังนั้นจึงสัมทับว่า

 

            “อีก 5 วัน เจ้าชายอารอน เอ๊ะ ทรงขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิแล้วนี่นา

อือ องค์จักรพรรดิอารอนและเจ้าชายทั้งสองพระองค์จะเสด็จมาหาเรา เราต้องเตรียมตัวรับเสด็จให้เรียบร้อย ให้สมกับฐานะของพระองค์”

 

            “อีกเรื่องหนึ่ง เนื่องจากดาวออฟีอุสของเรา มีวิวัฒนาการล้ำหน้าโลกใบนี่ไปมาก อีกทั้งความสามารถแฝงของเราเองก็มากกว่ามนุษย์โลกมากนัก ช่วงแรกที่มาถึงพ่อและแม่จึงตัดสินใจให้พวกลูกสวมชุดป้องกันมลภาวะและเก็บกดพลังภายในของลูกเอาไว้ แต่อย่างไร ประสิทธิภาพทั้งทางร่างกายและสมองของพวกเราก็ยังดีกว่าพวกมนุษย์โลกนัก ดังนั้น ภายหลังจาที่พ่อถอดชุดป้องกันให้แล้ว เจ้าต้องฝึกการควบคุมพลังกับพ่อและแม่ให้เชี่ยวชาญก่อน และต้องสัญญาว่าห้ามนำพลังไปใช้ในทางที่ผิด”

 

            “พอแค่นี้ก่อนเถอะค่ะ ท่านพี่ ลูกคงงงไปหมดแล้ว ให้เฟทไปพักผ่อนก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกทีนะคะ” วรรณภาเอ่ย เมื่อเห็นสีหน้าของลูกสาว เริ่มสับสน “แต่ที่แม่บอกได้คือ ถึงแม้เราจะเป็นมนุษย์ต่างดาว แต่เราก็ไม่เคยคิดทำร้ายหรือ ทำอันตรายแก่โลกใบนี้เหมือนในหนังที่ลูกดูหรอกนะ”