หวนคืนเหมันต์

เซี่ยโย่วอัน

“เรื่องนี้เล่าแล้วก็ยาว...”

“ไม่เป็นไร ไหนๆ น้าก็มีเวลาว่างทั้งวัน หาอะไรฟังผลาญเวลาระหว่างรอฝนหยุดตกไปพลางๆ ก็นับว่าแก้เบื่อได้”

เซี่ยโย่วอันลอบเบะปากก่อนจะเริ่มเล่าถึงเรื่องเมื่อสามปีก่อน “ตอนนั้นข้าดื้อรั้นอยากไปไหว้พระทำบุญให้ท่านแม่บนเขา ทว่าขากลับโชคร้ายพบกับกลุ่มโจรเข้า”

“ดังนั้นนายทหารผู้นั้นจึงรับบทวีรบุรุษช่วยสาวงาม”

เซี่ยโย่วอันเม้มริมฝีปากพยักหน้าเบาๆ

หยางหยวนจือลูบปลายคางคิด ตอนนั้นหลานสาวของนางนับว่ายังเยาว์วัยนัก ได้พบกับฉากเช่นนี้มีหรือจะไม่ประทับใจในตัวชายหนุ่ม เซี่ยโย่วอันไม่ใช่เด็กสาวไม่รู้คุณคน ทว่า...ท่าทางที่คล้ายไม่อยากข้องเกี่ยวกันนี่มีสาเหตุมาจากเรื่องใด

“หรือว่าเขาเคยล่วงเกินเจ้า”

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้า...” เซี่ยโย่วอันใช้ปลายนิ้วเขี่ยขอบโต๊ะพลางก้มหน้าเอ่ยอ้อมแอ้ม “เมื่อก่อนหลานเคย เคยคิดจะใช้ตัวแทนคุณ”

“ไอหยา อย่าบอกนะว่าเขาไม่รับ” หยางหยวนจือยกมือทาบอก ในใจเดือดดาลเหลือจะกล่าว หลานสาวของนางออกจะงดงามเพียบพร้อมปานนี้ “เจ้าหนุ่มนี่เป็นลูกหลานใครถึงได้ขวัญกล้าเทียมฟ้า หรือว่าบิดาเจ้าหวังสูงไม่อยากดองกับขุนนางฝ่ายบู๊ ถึงบ้านเขาจะไม่ร่ำรวยแต่ดูหน่วยก้านท่าทางแล้ววันหน้าต้องมีตำแหน่งใหญ่ เจ้าเชื่อสายตาน้า บุคลิกเช่นนี้ต่อไปตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ย่อมไม่ไกลเกินเอื้อม ส่วนเรื่องเงินทองนั้นไม่ต้องสนใจ ถึงเวลาแต่งไปน้าจะช่วยสมทบสินเจ้าสาวของเจ้าเอง” หลังเอ่ยสำทับแล้วคล้ายเกรงว่าหลานสาวไม่เชื่อใจ “หรือเราจะเป็นฝ่ายส่งแม่สื่อไปก่อนก็ไม่เสียหาย”

ช่างหาญกล้าสมเป็นท่านน้าของนางจริงๆ!
 

มู่หลิ่งเฟย

“เอ่อ แล้วขบวนพ่อค้าเหล่านั้นเล่าขอรับ พวกเขาจะเดินทางไปพร้อมพวกเราหรือไม่”

มู่หลิ่งเฟยเหลือบสายตาที่ทำเอาเหล่าลูกน้องขนลุกขนพอง

“ข้าน้อยจะไปตรวจดูสภาพม้าขอรับ”

“ข้าน้อยจะไปสั่งให้เตรียมเสบียง”

“ข้าน้อยจะสั่งให้คนไปเตรียมสินสอด เอ๊ย! สั่งให้คน...”

“ไสหัวออกไป!”

“ไปเตรียมสินสอดหรือขอรับ”

------------------

สวัสดีค่ะ ห่างหายจากนิยายจีนไปเกือบสี่ปี หวังว่าทุกคนจะยังไม่ลืมกันนะคะ

ใครอ่านบทนำแล้วกลัวดราม่า บอกเลยว่าน่าจะกลัวต้องตัดขาเพราะเบาหวานขึ้นตา

อีไรต์ยังคงแต่งนิยายดราม่าไม่ได้

เขียนไปเขียนมาว้านหวานซะงั้น

---------

ลงให้อ่านจนจบแล้วลบตอนเหมือนเดิมนะคะ

หลังจากวางขายอีบุ๊กจะเริ่มทยอยปิดตอน

ยังไงก็กดเข้าชั้นไว้หน่อยนะคะ