love gallery [KongxStampxJoey]

ลำดับตอนที่ #7 : love gallery part 7 [ ความรู้สึกแปลกๆ ]

 

 

love gallery part 7
 

 

[ รู้สึกแปลกๆตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้เจอกัน ]
 

 

[ Writer Part ]

 

คนตัวสูงพลิกไปมาบนเตียง พร้อมกับเอามือก่ายหน้าผาก คืนนี้เป็นคืนแรกที่แสตมป์นอนไม่หลับอย่างไม่ทราบสาเหตุ บางทีอาจเป็นเพราะเขาเอาแต่คิดถึงเรื่องเมื่อเช้านั่นแหล่ะ 

 

มีใครพูดถึงเรื่องของเขากับพี่โจ้บ้าง เค้าจะไปบอกต่อกันอีกกี่คน ป่านนี้พยาบาลคงลือเรื่องเขากับพี่โจ้กันไปทั้งโรงพยาบาลแล้วแน่ๆ เมื่อกลางวันที่เอาข้าวมาให้ก็ยิ้มแปลกๆแล้วหันไปซุบซิบกับพยาบาลอีกคนนึง

 

แต่เรื่องข่าวลือนั่นก็คงเป็นประเด็นรองเพราะตอนนี้เรื่องที่เขาคิดถึงมากที่สุดคงเป็นต้นเหตุของข่าวลือมากกว่า ภาพเหตุการณ์เมื่อเช้ายังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา และความรู้สึกแปลกๆนั้นก็รบกวนจิตใจเขาตลอดเวลาแสตมป์เองก็ไม่ค่อยมั่นใจกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้ เขารู้แค่ว่ามีบางอย่างในใจเขาที่กำลังเปลี่ยนไป

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"แสตมป์ พี่เอาโจ๊กมาให้ครับ" พี่โจ้เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถ้อยคำคุ้นเคยหากแต่น้ำเสียงเย็นชาที่เอ่ยนั้นช่างแตกต่างจากที่เคยได้ยิน

 

"ขอบคุณนะครับ" ผมพูดได้แค่นั้น พี่โจ้ก็วางถุงโจ๊กและกำลังจะเดินออกจากห้องไป

 

"พี่โจ้ ทำไมวันนี้รีบกลับล่ะครับ มีงานด่วนเหรอ" คนที่นอนอยู่เอ่ยเสียงเบา แววตาสงสัยปรากฎขึ้นบนหน้าของเขา

 

"พี่ปวดหัวนิดหน่อยครับ" อีกคนบอกและออกจากห้องไป

 

"เป็นไรของเค้าวะ หรือว่าโกรธ..." 

 

คิดได้อย่างนั้นก็รีบลุกออกจากเตียงแต่ความเจ็บปวดตรงฝ่ามือหนาก็แล่นเข้ามา สายน้ำเกลือที่หมอเสียบไว้เกิดหลุดออกมาจากแรงกระชากของแสตมป์ แต่ตอนนี้เค้าไม่สนแล้วล่ะ

.

.

.

.

.

.

.

.

แสตมป์กวาดสายตามองหาพี่โจ้ จนเจอจึงรีบวิ่งเข้าไปหา

"พี่โจ้ รอผมก่อน"

 

"แสตมป์!! นายออกมาทำไม" 

 

"พี่โจ้โกรธผมเหรอครับ" อีกคนถามพร้อมทำหน้าหงอยสุดๆ

 

"หืม? พี่จะโกรธแสตมป์เรื่องอะไรครับ"

 

"ก็ปกติพี่ต้องอยู่ถึงประมาณ 8โมง นี่ครับ นี่มันเพิ่ง7โมงครึ่งเอง พี่ก็จะกลับแล้ว แล้วผมก็เห็นพี่หน้าแดง"

 

อีกคนได้ยินก็แทบกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่ แต่ก็ต้องรีบทำหน้าปกติ กลัวอีกคนรู้ตัว ไม่คิดเลยว่าแสตมป์ใส่ใจเค้าขนาดนี้ แต่ที่พี่รีบออกมาแล้วที่หน้าแดงเนี่ยคือพี่เขินครับ ไม่ใช่โกรธ --"

 

"ใช่ครับ พี่โกรธ...." แต่ขอแกล้งหน่อยดีกว่า อิอิ

 

"พี่โจ้ โกรธผมเรื่องอะไรครับ ผมขอโทษนะครับพี่โจ้ ผมขอโทษๆๆๆ" 

 

แสตมป์รีบบอกขอโทษ ก่อนจะ เอื้อมมือไปจับฝ่ามือหนาของคนข้างหน้า ทำให้โจ้สังเกตุได้ถึงฝ่ามือของแสตมป์ ที่มีเลือดไหลออกมา

 

"เฮ้ย!! แสตมป์ ทำไมเลือด..." โจ้รีบถามด้วยความตกใจบวกด้วยความเป็นห่วง

 

"เอ่อ ก็ เมื่อกี้ผมถอดสายน้ำเกลือออก แล้วก็มาหาพี่... แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวคุณพยาบาลเค้าคงมาเจาะให้ใหม่" คนตัวสูงแสร้งยิ้มทั้งที่ในใจจริงๆก็เจ็บแผลมากเหมือนกัน

 

"เอ้านี่ กดเอาไว้เลือดจะได้หยุดไหล" หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กมาแปะไว้บนฝ่ามืออีกคน ดูหน้าก็รู้แล้วว่าเจ็บยังจะมายิ้มอีก

 

แสตมป์เอามือมากดไว้ที่ผ้าเช็ดหน้าตามคำสั่งพี่โจ้ และมือของเค้าสองคนก็ประกบกันโดยบังเอิญ ความรู้สึกแปลกๆแบบเดิมก็พลันเข้ามาอีกครั้ง

 

"เอ่อ....." โจ้เห็นว่าอีกคนเหม่อ จึงเรียกเพื่อเตือนสติ และเป็นฝ่ายชักมือออกก่อน

 

"พี่ว่าพี่ไปเรียกพยาบาลก่อนดีกว่านะ แสตมป์ไปรอที่ห้องนะ" 

 

พูดจบก็รีบเดินก้มหน้างุดๆออกไป ทิ้งให้อีกคนเดินเข้าห้องไปอย่าง งงๆ แสตมป์กลับมานั่งทบทวนตัวเองในห้องพัก หันไปมองสายน้ำเกลือที่ถูกถอด คิดแล้วก็เจ็บแผลแฮะ ว่าแต่...ทำไมเค้าต้องทำอะไรเพื่อพี่โจ้ขนาดนั้นด้วย ความรู้สึกแปลกๆนี่มันคืออะไร แต่ในขณะที่แสตมป์สับสนอยู่นั้น พี่โจ้ก็เดินเข้ามาพร้อมกับนางพยาบาล ทำให้คนที่นั่งอยู่มีสติกลับมาอีกครั้ง

 

--------------------

 

[ Joey Part ]

 

"เสร็จแล้วค่ะ วันหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ...มันอันตราย" หลังจากทำแผลเสร็จพยาบาลก็พูดกับแสตมป์แบบนั้น แถมยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้อีก โมโหจริงๆ

 

"หิวข้าวรึยังคะคุณแสตมป์" ยัง ยังไม่หยุดอีก

 

"เอ่อ...คือ" แสตมป์พูดตะกุกตะกัก ก่อนจะหันมาทางผมและส่งสายตาเหมือนจะขอความช่วยเหลือ

 

"อะแฮ่มๆ เอ่อแล้วนี่จะกลับบ้านได้วันไหนครับเนี่ย" ผมเลยรีบพูดตัดบทก่อนแสตมป์จะถูกลวนลาม(ทางสายตา)มากไปกว่านี้

 

"อ๋อ คุณหมอบอกมะรืนก็กลับได้แล้วค่ะ" 

"คิดถึงแย่เลย" พยาบาลพูดพึมพำก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เอิ่ม ผู้หญิงแบบนี้นี่น่ารำคาญจริงๆ

 

"จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ดีจังเล...ย" 

 

ผมหันไปบอกแสตมป์ แต่...เจ้าตัวดันหลับไปตอนไหนก็ไม่ทราบ จริงๆเลยเด็กคนนี้ ผมเดินเข้าไปหาแสตมป์ช้าๆ ก่อนจะลูบหัวคนที่นอนอยู่อย่างเบามือ ใบหน้าขาวๆอวบๆน่ารักๆแบบนี้มันห้ามใจยากจริงๆนะ ผมค่อยๆโน้มตัวลงไปหาคนข้างล่างเพื่อที่จะ....

 

 

~~~~กริ๊งงงง~~~~

 

 

 

เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงผมดังขึ้น ผมจึงรีบผละตัวออกจากแสตมป์ ใครฟร้ะ โทรมาตอนนี้ ถ้าไม่มีอะไรนะพ่อจะด่าให้

 

"ฮัลโหล!!" ผมกรอกเสียงด้วยความหงุดหงิดนิดๆ

 

[ นี่ คุณอภิสิทธิ์ครับ คุณมึงจะมาทำงานมั๊ยครับ จะ8โมงครึ่งแล้วนะครับโผมมม ] 

 

เจ้าของโทรศัพท์ที่โทรมาขัดจังหวะผมก็คือ ไอ้เต้ง เพื่อนสนิทที่สุดของผม โทรมาตาม จริงๆที่ผมมาทำงานทีนี้ก็เพราะว่าผมมาสมัครเป็นเพื่อนมันนั่นแหล่ะ เนื่องจากว่าช่วงนั้นผมยังว่างงานอยู่

 

[ เห้ย!! มึงเงียบทำไมวะ มีไรป้ะ ]

 

อีกคนเห็นว่าเพื่อนเงียบไป จึงพูดย้ำเตือนสติ

 

"เอ่อ ไอ้เต้ง โทดทีๆ พอดีกูมีเรื่องนิดหน่อย เดี๋ยวกูรีบไปหานะ"

 

เสียงไอ้เต้งก็ทำให้ผมตระหนักได้ว่า วันนี้ต้องไปทำงาน 'ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะแสตมป์' ผมพูดเบาๆในใจก่อนจะเดินออกไปจากห้อง 

 

โจ้เดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้ว คนที่นอนอยู่ไม่ได้หลับจริงๆหรอก เค้ารู้ตัวทุกอย่าง ตั้งแต่ที่โจ้ลูบหัวเค้าแล้วล่ะ แสตมป์ก้มหน้ามองผ้าเช็ดหน้าที่ฝ่ามือตัวเอง พลางคิดถึงเจ้าของแล้วก็เผลอยิ้มออกมา...

.

.

.

.

.

.

.

.

ฮั่นหน่อววว มีลูบหัวกันด้วย ง่อววววว ><~ เอาแล้ววว ใกล้แล้วๆ ช่วงนี้ตอนสั้นๆอีกแล้ว แง ㅠㅠ อัพดึกไปนะบางที5555 เพลงเพราะมั้ย บางคนก็ได้ยินบางคนก็ไม่ได้ยิน555555 ฝังไม่เป็นง่ะ พอดีโง่ ㅜㅡㅜ //นี่ๆ~แอบกระซิบว่า ตอนหน้ามีเซอร์ไพร์น้า จะฟินกันล้าว ตอนนี้ยังไม่ค่อยเท่าไหร่น้อ อยู่ช่วงพัก5555 อ้ะเควันนี้ไปแล้ว จะรีบมาต่อให้เร็วที่สุดเลย 

 

CR.SHL