love gallery [KongxStampxJoey]

ลำดับตอนที่ #6 : love gallery part 6 [ คงไม่ใช่แค่ฉันที่รู้สึก ]

love gallery part 6 

 

 

แสงแดดอ่อนๆลอดผ่านผ้าม่านผืนบางกระทบกับดวงตาของคนที่นอนอยู่ ค่อยๆเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา 

 

7 โมงกว่าแล้วสินะ  แวะไปหาแสตมป์หน่อยดีกว่า โจอี้พูดกับตัวเอง พลางแต่งตัวไปด้วย ก่อนจะเดินขึ้นไปหาแสตมป์ที่ห้อง 

  

ตอนนี้จะทำใจได้รึยังนะ... เข้างานสายหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง... เมื่อวานยังจะฆ่าตัวตายอยู่เลย... รักก้องมากเลยใช่มั้ย... มาพี่จะทำให้นายเปลี่ยนใจเอง... คิดอะไรเพลินๆก็มาอยู่หน้าห้องแสตมป์ มือหนาเคาะไปที่ประตูสองที

 

"แสตมป์ แสตมป์ครับ พี่เอง"

 

แต่ก็ไร้วี่แววว่าจะมีคนตอบรับ

หรือจะยังไม่ตื่น? หรือจะออกไปข้างนอกแล้ว?

 

แต่เมื่อเขาลองจับไปที่ลูกบิดประตู

 

"อ้ะ.. ไม่ได้ล็อคประตูนี่"

 

งั้นขอเข้าไปหน่อยและกัน แต่เมื่อเขาเข้าไปในห้อง

ก็ต้องพบกับข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้น เศษโทรศัพท์ที่แตกกระจาย 

 

"อะไรวะ..." สบถกับตัวเองเบาๆจากสภาพห้องที่เห็นนี่เมื่อคืนแสตมป์ต้องเฮิร์ตหนักมากแน่ๆ ข้าวของถึงเป็นแบบนี้ แสตมป์... จะเป็นอะไรมั้ยน้ะ

 

แล้วแสตมป์ อยู่ที่ไหนของเค้านะ เขาจึงเดินเข้าไปในห้องนอน แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากข้าวของที่อยู่ตามพื้น เค้ามองไปรอบๆห้อง อย่างอดเป็นห่วงไม่ได้ 

 

...ไม่ใช่ว่าแสตมป์ คิดอะไรบ้าๆนะ...

 

แต่ในระหว่างที่ความคิดนั้นแล่นอยู่ในหัว เขาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง ที่ประตูห้องน้ำและสิ่งๆนั้นก็ทำเค้าแทบช็อค เพราะเมื่อมองดีดี มันคือ

 

"แสตมป์!!!!" โจ้ร้องลั่นห้อง ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ แสตมป์นอนอยู่กับพื้นห้องน้ำ มือหนาข้างหนึ่งกำขวดยาแน่น เม็ดยากระจัดกระจายเต็มพื้นกระเบื้อง

 

"แสตมป์!! นายเป็นอะไรน่ะ!!"

 

เขารีบเข้าไปจับตัวแสตมป์ไว้ เเละเรียกเพื่อให้ได้สติ แต่ไม่ว่าจะทำยังไง คนข้างหน้าก็ไม่มีปฎิกิริยาตอบสนองเขาเลย

 

เขาจึงรีบโทรเรียกรถพยาบาล

 

 

 

//โรงพยาบาล

 

"หมอ หมอครับน้องชายผมเป็นอะไรไปครับ"

 

"ใจเย็นๆนะครับ คนไข้รับประทานยาเกินขนาดครับ ซึ่งตัวยาพาราเซตามอลตัวนี้ ถ้ารับประทานเกิน 12เม็ด ก็จะส่งผลเสียต่อตับของคนไข้ และอาจทำให้เซลล์ตับถูกทำลาย กลายเป็นภาวะตับวายเฉียบพลัน แต่ตอนนี้หมอได้ทำการล้างท้องให้เรียบร้อยแล้วครับ คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วล่ะครับ ดีนะครับที่นำมาส่งโรงบาลทัน ไม่อย่างนั้น แย่แน่ๆ คุณรอสักครู่นะครับ อีกสักพักพยาบาลจะพาไปที่ห้องพักก่อน"

 

"ครับๆ ขอบคุณมากนะครับหมอ ขอบคุณมากครับ"

 

พูดพลางก้มหัวขอบคุณหมอ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โจอี้นั่งมองคนที่หลับอยู่พร้อมกับคิดไปด้วย ทำไม ทำไมแสตมป์ต้องทำขนาดนี้ รักก้องขนาดนั้นเลยเหรอ เขาคงไม่มีหวังแล้วล่ะ และจู่ๆน้ำตาของเขาก็ไหลออกมา ปกติเขาไม่ใช่คนร้องไห้ง่ายๆซะหน่อย แต่พอเห็นแสตมป์เป็นแบบนี้แล้วมัน เจ็บแฮะ....

 

'แสตมป์ ฟื้นสักทีเถอะ พี่ใจจะขาดแล้วนะ'

 

แล้วก็เหมือนคนที่หลับอยู่จะได้ยินคำขอนั้น เพราะแสตมป์ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมาช้าๆก่อนจะหันมองไปรอบๆห้อง 

 

"นี่...นี่ผมอยู่ที่ไหนครับเนี่ย" เสียงแหบแห้งถามขึ้น

 

"แสตมป์ ตอนนี้นายอยู่โรงพยาบาลนะ หมอบอกว่านายปลอดภัยแล้วนะ ไม่ต้องห่วง"

 

"แล้วนี่นายเจ็บตรงไหนมั้ย หรือหิวน้ำมั้ย"

โจ้ถามต่อ

 

"พี่..พี่โจ้ พี่พาผมมานี่ที่เหรอ..ครับ"

 

"ใช่ พี่เอง" อีกคนว่า

 

"พี่จะพาผมมาทำไม... ทำไมไม่ปล่อยให้ผมตายๆไปเลย"

 

"นายพูดแบบนี้ได้ไงล่ะ แสตมป์ นี่ถ้านายไม่รักตัวเอง ก็หัดมองคนรอบๆตัวที่เขาเป็นห่วงนายบ้างสิ"

 

"เหอะ เป็นห่วงเหรอ ไม่มีหรอก คนที่จะมาเป็นห่วงผมน่ะ ขนาดคนที่เขาเคยรักผมมาก เขายังทิ้งผมไปเลย" แสตมป์ว่าพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นจากดวงตาคู่สวย

 

"ก็พี่นี่ไง พี่เป็นห่วงนายนะ..."

 

สิ้นประโยคนั้น คนที่ร้องไห้อยู่ก็ถึงกับชะงักไป ก่อนจะค่อยๆหันหน้ามามองเจ้าของคำพูดเมื่อกี้ทั้งสองคนมองหน้ากัน ก่อนที่คนที่นอนอยู่จะหันหน้าหนีไปอีกทาง

 

"เอ่อ...แล้วพี่ไม่ไปทำงานเหรอครับ" แสตมป์ถาม

 

"เออใช่ ลืมไปเลย งั้นพี่กลับก่อนนะ หายไวไวล่ะ"

 

ในขณะที่แสตมป์ยังหันหน้าอยู่ทางเดิมโจอี้ก็ว่า พลางลุกขึ้นก่อนจะค่อยๆเดินออกไปจากห้อง

 

คนที่นอนอยู่ค่อยๆหันหน้ากลับมา และคิดทบทวนคำพูดของคนที่เพิ่งออกไปและพูดกับตัวเองเบาๆ

 

"เป็นห่วง...หรอ"

.

.

.

.

.

.

.

 

[ Stamp Part ]

 

3วันต่อมา 

 

"แสตมป์ พี่เอาโจ๊กมาให้ครับ"

 

พี่โจ้เดินยิ้มเข้ามาในห้องและเอาถุงโจ๊กวางบนโต๊ะ

 

"โห ไม่เห็นต้องเอามาให้เลยครับ ลำบากเปล่าๆ อีกอย่างที่โรงบาลเค้าก็มีข้าวให้นี่ครับ" ผมบอกด้วยความเกรงใจ

 

"ก็ข้าวโรงบาลมันไม่อร่อยนี่ครับ พี่ว่า แสตมป์คงไม่อิ่มแน่ๆเลย ใช่มั้ย"

 

พี่โจ้พูดพลางเทโจ๊กใส่ชามและวางให้ผม ผมมองชามโจ๊กตรงหน้า สลับกับมองหน้าพี่โจ้ อดสงสัยไม่ได้จริงๆว่าทำไม พี่โจ้ถึงทำดีกับผมขนาดนี้ ถ้าช่วงที่ผมอยู่ที่โรงพยาบาลพี่โจ้ไม่แวะมาหาผมทุกเช้าทุกเย็นแบบนี้ผมก็คงไม่สงสัยหรอก พี่โจ้เป็นคนเดียวจริงๆที่ใส่ใจผม นี่ถ้าผมตายไปจริงๆคงเสียดายมากแน่ๆ ไม่น่าเชื่อว่าผมเคยคิดฆ่าตัวตายตั้งสองครั้ง แต่พี่โจ้ก็มาช่วยผมทุกครั้ง 

 

"ขอบคุณนะครับพี่โจ้" ผมพูด

 

"ไม่เป็นไรหรอกน่า กินสิเดี๋ยวมันหายร้อนนะ"

 

"เอ่อ ผมไม่ได้หมายถึงโจ๊กครับ หรอกครับ"

 

"อ้าว แล้วเรื่องอะไรเหรอ"

 

"ผมขอบคุณสำหรับทุกเรื่อง ที่พี่ทำให้ผมครับ ผมขอบคุณที่พี่โจ้พาผมมาที่นี่ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตผมไว้ ถ้าไม่อย่างนั้นผมก็คงแย่ไปแล้ว" ผมหันไปมองพี่โจ้

 

"อ๋อ เรื่องนั้นเหรอ ที่พี่ช่วยน่ะก็เพราะถ้าแสตมป์ตายขึ้นมา"

 

พี่โจ้หยุดพูดและหันหน้ามาทางผมสายตาที่บอกถึงความเป็นห่วง...

 

"คือพี่กลัวผีน่ะ5555555"

 

พรวดด สิ้นคำพี่โจ้ โจ๊กมันก็วิ่งออกมาจากปากผมเฉย --"

 

"แค่กๆๆๆ อะ อะไรนะครับ" 

 

พี่โจ้อมยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะขำออกมา

 

"เอ้าๆ ใจเย็นๆ พี่ล้อเล่น" พี่โจ้พูดปนหัวเราะ ก่อนจะหยิบทิชชู่และรีบเดินมาหาผม

 

แต่ก่อนที่พี่โจ้จะมาถึงตัวผม ก็ดันสะดุดกับขาโต้ะซะก่อน ผมจึงรีบคว้าพี่โจ้ไว้ ทำให้หน้าพี่โจ้กับหน้าผม อะ เอ่อ ติดกัน และปากของผมและปากพี่โจ้ ก็เอ่อ... ชนกัน ./////. สัมผัสนุ่มๆที่ริมฝีปากทำให้หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่นิ่งอยู่อย่างนั้น พี่โจ้เองก็เหมือนกัน จนกระทั่ง.....

 

"คุณแสตมป์คะ ขอวัดขะ...ไข้....ว้าย!!"

 

จนคุณพยายาลเดินเข้ามาในห้องนั่นแหล่ะเราทั้งคู่ก็ผละออกจากกัน

 

"เห้ย!! เอ่อ คุณพยายาลครับ ผม ผมไม่ได้ทำอะไรนะครับ มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะครับ" ผมรีบอธิบาย

 

"พี่ขอตัวก่อนนะแสตมป์" พี่โจ้พูดก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้อง

 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เย้ย้ย้ย้ย้ พี่แสตมป์ของเราเริ่มหวั่นไหวซะแล้วล่าาา เรื่องราวจะเปนยังงายต่อปาย รอติดตามกันด้วยนะฮ้าา ตอนไหนที่คิดชื่อตอนออกก็จะใส่มาให้น้ะ บางตอนที่ไม่มีนี่คือ คิดไม่ออก 555 {อะไรของมันฟร้ะ--"} ตอนนี้อาจสั้นๆไปหน่อยนะฮ้าา แต่อยากให้รีดเดอร์ได้อ่านกันเร็วเพราะอย่างที่เห็น เค้าดองไว้นานมากกก ตั้งแต่ช่วงสอบเลย เพิ่งมีเวลามาต่อนี่แหล่ะ ;____; ขอโทษด้วยนะค้า สัญญาน้าว่าต่อจากนี้จะพยายามมาต่อให้เร็วที่สุดเลย รักรีดเดอร์ทุกคนน้า จุ้บๆ <3

CR.SHL