คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : love gallery part 5 [ ติด...ใจ ]
"แสตมป์ แสตมป์ ได้ยินพี่มั๊ย" ผมเห็นแสตมป์ยืนนิ่งไปนาน แต่ไม่ว่าผมจะเรียกหรืออย่างไรคนตรงหน้าผมก็ยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ก่อนจะก้มหน้านิ่ง
"ผะ ผมกลับก่อนนะครับ" แสตมป์พูดเสียงสั่น และเดินจากไป ปล่อยให้ผมยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่หน้าประตูห้อง
อะไรกัน แสตมป์ เป็นอะไรไปนะ ทำไมอยู่ดีดี ก็เป็นแบบนั้น โทรศัพท์นั่น ต้องมีอะไรแน่ๆ ผมเดินวนรอบห้องผมจึงตัดสินใจเดินขึ้นไปชั้น6แต่ในจังหวะที่ผมกำลังก้าวขาไปยังห้องของแสตมป์ ผมก็ได้ยินเสียง คนที่วิ่งขึ้นบันไดไป
ซึ่งคนคนนั้นก็คือเจ้าของห้องที่ผมกำลังจะเดินไปหานั่นก็คือ
แสตมป์
ผมจึงรีบตามขึ้นไป
"จะไปไหนของเค้านะ?"
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
[ Stamp part ]
• เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ •
"พี่ก้อง ฮึก พี่ก้องทำไมพี่ทำกับผมแบบนี้"
นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ผมนั่งร้องไห้อยู่ในห้องคนเดียวเเละเอาแต่นั่งจ้องข้อความบอกเลิกที่พี่ก้องส่งมา
ยิ่งมองน้ำตาก็ยิ่งไหล ผมจะทำยังไงดี ถึงผมจะลบข้อความนั้นทิ้งก็ไม่มีประโยชน์ และถึงคิดได้อย่างนั้น แต่ฝ่ามือไวก็ออกแรงคว้างโทรศัพท์ออกไปแล้ว เครื่องมือสื่อสารรูปทรงสี่เหลี่ยมสีดำสนิทตัดกับสีเทาเข้มกระแทกเข้ากับผนังปูนอย่างแรง เศษกระจกแตกกระจายลงบนพื้นกระเบื้อง
แต่ผมแทบไม่ได้สนใจจะหันไปมองด้วยซ้ำ ทำไมนะ ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย ผมกับพี่ก้องคบกันมานานหลายปีแล้วนะ นานจนไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะต้องโดนบอกเลิกแบบนี้ ห้องนี้พี่ก้องก็เป็นคนซื้อให้ผมเอง ทุกๆอย่างในชีวิตของผมมีแต่พี่ก้องเต็มไปหมด แล้วต่อจากนี้ไปจะทำยังไงล่ะ พี่ก้องทิ้งผมไปแบบนี้แล้วผมจะอยู่ยังไง
คิดได้อย่างนั้นผมก็ค่อยๆเปิดประตูห้องออกไป และเดินขึ้นบันไดเพื่อไปยังดาดฟ้า
"ถ้าไม่มีพี่ก้อง แล้วผมจะอยู่ไปทำไม"
ผมพูดกับตัวเองเบาๆ และก้าวเท้าขึ้นไปบนกำแพง ก้มลงมองที่ปลายเท้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นสูดหายใจเฮือกสุดท้ายในชีวิตหนึ่งที และกำลังจะค่อยๆทิ้งน้ำหนักลงไป
แต่!!!
"เฮ้ย!! แสตมป์"
แต่ก็มีใครบางคนเรียกชื่อและคว้าตัวผมเอาไว้
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
/
"เฮ้ย!! แสตมป์!!" โจ้รีบวิ่งไปคว้าตัวแสตมป์ไว้เมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังใกล้ตกตึกลงไปข้างล่าง
"เฮ้ย!!ปล่อย!! ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว!!"
แสตมป์ตะโกนสุดเสียงพร้อมกับหยดน้ำที่ค่อยๆไหลรินออกมาจากดวงตาคู่เล็ก กระทบกับมือหนาของอีกคน
เขาพยายามแกะมือของโจ้ออก แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูเหมือนเขาจะไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะทำแบบนั้น จึงกลายเป็นว่าเขาจับมือของอีกคนไว้ และกอดมันพร้อมกับร้องไห้ออกมา
"นายเป็นอะไรของนายน่ะ ใจเย็นๆก่อนสิ" ยิ่งเขาเห็นแสตมป์ในสภาพแบบนี้ เขายิ่งรู้สึกเสียใจหนักกว่าหลายเท่าอะไรที่ทำให้นายเป็นแบบนี้นะ!!!
แต่ยิ่งถามมากเท่าไหร่ แสตมป์ก็ไม่ยอมพูดอะไรเลย เขาจึงปล่อยให้แสตมป์ร้องไห้ออกมา เผื่อว่ามันจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นบ้าง
"ใจเย็นๆ นั่งก่อนนะ" ทั้งสองค่อยๆขยับตัวมาอยู่ในท่านั่งพิงกำแพงก่อนที่ คนข้างๆโจ้จะโน้มตัวลงมา หัวกลมๆตกลงมาอยู่ที่ไหล่ของเขา โจ้หันไปหาก็พบกับคนที่ตอนนี้เหมือนจะไม่ได้สติ ดวงตาที่ปิดอยู่แต่ยังมีหยดน้ำไหลออกมาเรื่อยๆ เขาทรมานเหลือเกินที่เห็นแสตมป์เป็นแบบนี้ แต่คิดไปเขาก็ก็ทำอะไรไม่ได้ น่าโมโหจริงๆ
เสียงสะอื้นของแสตมป์หยุดลง ก่อนที่เขาจะพบว่า
แสตมป์ หลับคาไหล่เขาไปซะแล้ว ....
...คงจะร้องไห้จนหมดแรงเลยสินะ พี่จะทำยังไงดี
รู้มั๊ยว่าตอนที่เราเสียใจ พี่เสียใจมากกว่าแสตมป์หลายเท่าเลย รู้มั๊ย
โจ้ได้แต่พูดในใจเพราะขืนพูดออกมาถึงอีกคนหลับอยู่ก็ได้ยินแน่ๆ เนื่องจากตอนนี้ระยะห่างของเค้าสองคนน้อยมากๆเลยล่ะ แต่หลับไปแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ เขาไม่อยากเห็นแสตมป์เสียใจไปมากกว่านี้ และถึงยังไงเค้าก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
เขาจึงได้แต่นั่งนิ่งๆปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"แสตมป์ แสตมป์ กลับเถอะ มืดแล้ว"
โจ้สะกิดไหล่แสตมป์เบาๆอันที่จริงเขาก็ไม่อยากปลุกแสตมป์หรอกนะแต่คุณชายเล่นนอนไปครึ่งค่อนวันจนมืดขนาดนั้น ถ้าปล่อยให้นอนต่อ คืนนี้เขาคงต้องนอนบนดาดฟ้าแน่ๆ
"อ้ะ พี่โจ้ นี่ผมหลับไปนานรึยังครับ"
คนถูกปลุกส่ายหัวเล็กน้อยตอนนี้เขารู้สึกมึนหัวมากๆ ก็แหงล่ะ เล่นร้องไห้เป็นชั่วโมงแบบนั้น
"เอ่อ ก็ ตั้งแต่บ่าย ตอนนี้ก็ จะทุ่มแล้ว"
"แล้วทำไมไม่ปลุกผมครับเนี่ย"
แสตมป์ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว จนคนที่นั่งข้างๆยังตั้งตัวไม่ทันจนแทบหัวฟาดพื้น
"พี่ขอโทษนะ พี่ไม่กล้าปลุกน่ะ" โจ้ก้มหัวลงเล็กน้อย
"งั้นผมกลับดีกว่าครับ"
อีกฝ่ายบอกและทำท่าว่ากำลังจะเดินไป โจ้จึงรีบลุกขึ้นและรีบเดินตามแสตมป์ไป
แสตมป์หยุดอยู่หน้าประตูดาดฟ้าก่อนจะจับลูกบิดและออกแรงหมุนมัน แต่!!
'แกร็ก' แต่ดูเหมือนว่าลูกบิดนั่นจะล็อค
"พี่ไม่ได้เอาไม้คั่นไว้เหรอ" แสตมป์รีบหันไปถาม
"อ่ะ เอ่อ พี่ไม่รู้น่ะ" โจ้รีบพูดและก้มหน้าลง พร้อมกันทำหน้าเหมือนเด็กๆที่โดนดุ
"ฉิบหาย"
แสตมป์สบถออกมา แล้วเขาจะทำยังไงล่ะเนี่ย เขาจึงออกแรงทุบประตูนั่นแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้
"มีใครอยู่ตรงนั้นมั๊ยครับบ!!มีคนอยู่บนนี้ครับ"
และก็ไม่มีเสียงตอบรับ ก็แหงล่ะ ใครจะมาอยู่บนดาดฟ้าตอนหนึ่งทุ่มกันล่ะ
"พี่โจ้เอาโทรศัพท์ขึ้นมารึเปล่าครับ" แสตมป์นึกขึ้นมาได้จึงหันไปถามโจ้ ถ้ามีจะได้โทรไปที่ล๊อบบี้
แต่
"ไม่ได้หยิบมาน่ะ แล้วโทรศัพท์นายล่ะ"
"เอ่อออ คือ เปล่าครับ" ก็จะให้พูดยังไงล่ะก็เขาเพิ่งขว้างมันลงพื้นไปก่อนที่จะขึ้นมาที่นี่นี่นา
แสตมป์หันไปก่อนจะออกแรงถีบประตูดัง ปั้กๆ
"พี่โจ้ มาช่วยผมหน่อยสิ" ทั้งสองคนจึงออกแรงช่วยกันผลักประตู ทั้งผลักทั้งถีบ จนกระทั่ง
'พลั่ก!!' ตอนนี้ประตูเปิดแล้ว แต่ด้วยความที่ทั้งสองคนออกแรงมากจนล้มลงไปพร้อมกับประตูและลงไปนอนกองที่พื้นทั้งคู่ แสตมป์หลับตาปี๋ ก่อนจะรู้สึกตัวว่าโดนใครบางคนทับอยู่บนตัวของเขา จึงรีบลุกขึ้นมา
"ผม ผมว่าผมกลับก่อนดีกว่าครับ"
แสตมป์พูดก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้น
/
/
/
/
/
/
/
/
เฮ้โย่วว หายไปนานเยย ㅠㅠ มาต่อละน้าคร้าบ
ความคิดเห็น