คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : love gallery part 2 [ แรกพบสบตา ]
[ Joey part ]
4 ปีผ่านไป
"ผมชอบงานคุณมากเลยนะ เอาเป็นว่าผมรับคุณเข้าทำงานเลยแล้วกัน คุณมาเริ่มงานได้ตั้งแต่ พรุ่งนี้เลยนะคุณ อภิสิทธ์" ผู้เป็นประธานบริษัทกล่าวขึ้น เจ้าของชื่อยิ้มรับจนแก้มแทบปริ พร้อมกับกล่าวขอบคุณ ก่อนจะลุกขึ้นโค้งตัว และออกจากห้องไป
"เยสส!!" ผมตะโกนออกมาเสียงดังจนผู้คนแถวนั้นมองตามมาทางผม แต่ช่างมันเถอะ ก็คนมันดีใจนี่นา ถ้าผมไม่ออกจากบริษัทเก่า คงไม่ต้องมาวิ่งหางานใหม่แบบนี้หรอก คิดแล้วก็เซ็ง
ผมขับรถกลับบ้าน เพื่อเก็บของ เพราะผมต้องย้ายบ้านไปที่อื่น ผมตัดสินใจเช่าคอนโด แห่งหนึ่งใกล้ๆกับที่ทำงานใหม่ เพื่อความสะดวก เพราะผมขี้เกียจต้องผจญกับรถติดตอนเช้า แต่ในขณะที่ผมจัดของอยู่นั้น...
//เพล้ง ผมหันไปทางต้นเสียงโดยกระทันหัน
กรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ตกลงมา เศษกระจกหล่นเกลื่อนกลาดตามพื้นพรม
"อะไรนักหนาวะ คนยิ่งรีบๆอยู่" ผมว่าพลางก้มลงไปเก็บเศษกระจกที่แตก และหยิบกรอบรูปขึ้นมา ผมชะงักเล็กน้อย กับรูปในกรอบ
.
.
.
"แสตมป์" ผมเผลอพูดชื่อคนในกรอบรูป
.
.
ก่อนจะก้มลงเก็บเศษกระจกต่อ
.
.
.
.
.
ทำไมนะ ทำไม
เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว
ตั้งแต่วันนั้น ผมก็ไม่ได้ข่าวแสตมป์อีกเลย
แต่ผมไม่เคยลบเขาออกจากสมองผมเลย
.
.
.
.
//คอนโดใหม่
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา พลางคิดว่าวันนี้ต้องทำอะไรบ้าง ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำ แต่งตัว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คดู แต่
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
วันนี้วันเสาร์!!!!
ให้ตายสิผมนึกว่าวันจันทร์แล้วนะเนี่ย แล้วผมจะแหกตาตื่น ตั้งแต่เช้าทำไม วันนี้ว่างทั้งวันเลยนี่นา คิดได้อย่างนั้นผมก็ไปเปลี่ยนชุดและกำลังจะกลับไปนอน ...
แต่อยู่ดีดี ผมก็เกิดหิวขึ้นมาซะอย่างนั้น ผมจึงเดินลงไปด้านล่างคอนโด ก่อนจะเดินเข้าร้านอาหารแถวๆนั้น
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น แต่จู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งแทรกขึ้นมาในห้วงความคิดของผม
"พี่โจ้ครับ พี่โจ้ใช่มั๊ยจำผมได้มั๊ยพี่"
เสียงนั่น อะไรกันคนที่อยู่ในใจผมมาตลอด 5 ปีทำไมอยู่ดีดี มาอยู่ตรงหน้าผมได้!!
"พี่โจ้จำผมได้มั๊ยครับ" คนตรงหน้าย้ำคำเดิมแล้วยิ้มตาหยีให้หนึ่งที
"อ่ะ เอ่อ จำได้สิ แสตมป์"
"เอ่อ แล้วพี่โจ้มาทำอะไรแถวนี้ครับเนี่ย" เลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย
"ก็มาหาอะไรกินน่ะ พอดีพี่ย้ายมาอยู่แถวนี้"
"อ๋อ เอ๊ะ หรือว่าพี่อยู่คอนโด นี้ครับเนี่ย" ว่าพลางชี้ไปทางคอนโดที่ผมเพิ่งเดินมาเมื่อกี้
"ใช่ๆ ทำไมเหรอ"
"ผมก็อยู่คอนโดนี้ครับพี่" แสตมป์ยิ้มให้ จนตาเป็นเส้นตรง ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ
"จริงดิ ดีจังพี่จะได้มีเพื่อน" แค่เพื่อนก็พอแล้ว สำหรับผม จริงๆนะ ....
"อืมมมมมม" แสตมป์ลากเสียงอย่างใช้ความคิด
"งั้นพี่โจ้ครับ เดี๋ยวเย็นนี้เราไปกินข้าวกันมั๊ย"
"ผมได้ยินมาว่า มีร้านเปิดใหม่แถวนี้ อร่อยมากเลยนะครับ"
"เอาสิๆ ก็ดีเหมือนกัน"
"งั้น เดี๋ยวเจอกัน ทุ่มนึงที่ล๊อบบี้นะครับ"
"ผมไปและครับพี่ หวัดดีครับ" คนอายุน้อยว่าพลางยกมือขึ้นไหว้ผม แล้วเดินจากไป
นี่ผมฝันไปรึเปล่า ผมเจอแสตมป์ แถมแสตมป์ยังอยู่คอนโดเดียวกับผมอีก แล้วเมื่อกี้ แสตมป์ชวนผมกินข้าว โอ้ยยย อภิสิทธ์จะไม่ทน~ >< ทำไมวันนี้ผมโชคดีขนาดนี้เนี่ยย มีความสุขจัง~
//วันนี้พี่โจ้โชคดีจริงๆด้วย~ ตอนที่แล้วอย่างดราม่าเลยยย เป็นไงงบ้าง แอบบอกว่า ตอนหน้าได้ฟินกันแน่ๆพูดเลยยย~
ความคิดเห็น