love gallery [KongxStampxJoey]

ลำดับตอนที่ #11 : love gallery part 11

[ Joey Part ]

หลังจากทานข้าวกันจนอิ่มหนำสำราญ ผมก็อาสาจะพาแสตมป์ไปซื้อโทรศัพท์ใหม่ เเทนเครื่องเก่าที่พังไป แต่แสตมป์ก็ไม่ยอม ด้วยเหตุผลที่ว่าเกรงใจผม

"ไม่ต้องหรอกครับพี่โจ้ พี่ทำอะไรให้ผมมาตั้งเยอะแล้ว ผมเกรงใจ" แสตมป์หันมาบอกผม

"นี่นายพูดคำนี้กับพี่มาหลายรอบแล้วนะ แล้วพี่ก็บอกนายหลายรอบแล้วด้วย ว่าไม่ต้องเกรงใจ พี่เต็มใจทำให้นาย" ผมบอกแล้วหันไปยิ้มให้อีกคนก่อนจะฉวยโอกาศจับมือของแสตมป์เอาไว้ แล้วพาเดินไปยังชั้นที่ขายโทรศัพท์ (แฮร่ๆ :P)

"แต่ .. ผมเกรงใจพี่นี่นา" แสตมป์หยุดนิ่งไม่ยอมเดินต่อ แล้วทำหน้ามุ่ย 

"อืม .. เอางี้ เดี๋ยวพี่ซื้อโทรศัพท์ให้เรา แล้วเราเลี้ยงไอติมพี่แล้วกัน ดีมั้ย?" ผมบอกกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

"พี่จะบ้าหรอ ไอติมแลกกับโทรศัพท์เนี่ยนะ มันจะคุ้มมั้ยเนี่ยพี่" แสตมป์หันมาบอกผมด้วยน้ำเสียงรีบร้อน 

"เอาหน่า พี่อยากกินไอติมอ่ะ หรือถ้าเราจะไม่เลี้ยงก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อเอง" ผมบอกแล้วทำหน้างอนๆใส่อีกคน ทำให้แสตมป์ต้องรีบตอบตกลงผม แล้วเดินนำขึ้นบรรไดเลื่อนไป

เราเดินเลือกโทรศัพท์กันอยู่นาน แสตมป์บอกผมว่าไม่ต้องซื้อแบบแพงมากก็ได้ ขอแค่โทรออกก็พอ แต่ใครจะให้น้องใช้โทรศัพท์ถูกๆกันล่ะครับ ซื้อทั้งที่ก็เอาดีๆไปเลยสิ ผมจัดแจงซื้อโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดของค่าย Samsung ให้แสตมป์ เป็นไงล่ะครับ ป๋าไหม ฮ่าๆๆ

"อย่างนี้ผมก็ต้องเปลี่ยนเบอร์น่ะสิครับพี่โจ้" แสตมป์หันมาถามผม

"ใช่สิ ทำไมเหรอ เราต้องใช้เบอร์ติดต่องานอะไรรึเปล่า" ผมหันไปถาม เพราะผมเองก็ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย

"ไม่ได้ใช้ติดต่องานอะไรหรอกครับ เบอร์ไอ้ชัชผมก็จำได้ แต่ว่า ผมเสียดายเบอร์ที่อยู่ในเครื่องเก่า มากกว่า" แสตมป์พูดกับผมช้าๆ แล้วก้มหน้าลงมองพื้น ไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่าเบอร์ใคร

.. พี่ก้อง .. 

"แสตมป์ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องติดต่อเขาอีกแล้วนี่ครับ ... พี่รู้นะว่ามันทำใจลำบาก แต่เราก็ต้องใช้ชีวิตต่อไป แล้วทำใจยอมรับว่าเขาไม่ได้อยู่กับเราแล้ว เขาไปแล้ว ..." 

ผมบอกกับอีกคน ผมรู้ครับว่าที่ผมพูดอาจจะแรงไป แต่ที่ผมทำ ก็ทำเพื่อแสตมป์ ผมไม่อยากให้เขาจมอยู่กับอดีตที่เลวร้ายแบบนั้น

แสตมป์พยักหน้าเบาๆ แล้วยิ้มให้ผม ผมกุมมือของแสตมป์เอาไว้แล้วพาออกไปจากร้านโทรศัพท์ เพื่อไปจัดการเรื่องเบอร์โทรต่อ

หลังจากที่จัดการเรื่องต่างๆเสร็จแล้ว ผมก็พาแสตมป์ไปที่ร้านไอติม จริงๆผมก็ไม่ได้กะจะให้แสตมป์เลี้ยงหรอกครับ ผมแค่พูดหลอกล่อให้อีกคนยอมผมเฉยๆ สำหรับผมน่ะ ผมทำเพื่อแสตมป์ได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ให้เลี้ยงไปตลอดชีวิต ก็ยอมนะ อิอิ

และเนื่องจากช่วงนั้นคนที่ร้านเยอะมากๆ ไม่มีที่นั่งเลยครับ เราเลยตัดสินใจกันว่า จะซื้อแล้วเอากลับไปกินต่อที่บ้าน ผมจัดการสั่งไอศกรีมแล้วแอบจ่ายเงินก่อน 

กว่าแสตมป์จะรู้ตัวผมก็ออกมาพร้อมกับกล่องไอศกรีม สองกล่องในมือแล้ว เนื่องจากว่าอีกคนกำลังสนใจกับโทรศัพท์ใหม่ ก็เลยมัวแต่จิ้มโทรศัพท์อยู่

"พี่โจ้ ไปซื้อมาตอนไหนครับเนี่ย" แสตมป์หันมาถามแล้วหยิบกล่องไอศกรีมขึ้นมาดู

"ก็ตอนที่นายมัวแต่เล่นโทรศัพท์น่ะสิ กลับบ้านกันเถอะเดี๋ยวไอติมละลายนะ" ผมบอกกับอีกคน แล้วเราสองคนก็เดินออกมายังที่จอดรถ ผมเดินไปเปิดประตูให้แสตมป์ แล้วเจ้าตัวก็ยิ้มให้ผมก่อนจะขึ้นรถไป ผมจึงเดินตามขึ้นไปนั่งยังที่นั่งคนขับ

ตลอดทางแสตมป์ก็มัวแต่ จิ้มโทรศัพท์ ส่วนผมก็มัวแต่มองดูทาง หันมาอีกทีแสตมป์ก็หลับไปซะแล้ว คนอะไรหลับง่ายจริงๆ พอกินอิ่มๆมาเจอแอร์เย็นๆก็หลัยเลยนะครับ น่ารักจริงๆ ><

ผมขับรถไปก็หันไปมองคนข้างๆตลอดทาง รู้ตัวอีกที เราก็มาถึงคอนโดกันแล้วเพราะห้างที่เราไปก็ไม่ได้ไกลจากคอนโดเราสองคนเท่าไหร่ 

"แสตมป์ครับ ถึงคอนโดแล้วครับ" ผมหันไปหาคนข้างๆ ก่อนจะสะกิดไหล่เจ้าตัวแล้วก้มตัวลงไปกระซิบบอกเจ้าตัวเบาๆ 

"ผมหลับไปตั้งแต่ตอนไหนครับเนี่ย" คนที่นั่งอยู่ข้างๆผม ขยับตัวนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา แล้วพึมพำบอกกับผม

"ไม่รู้เหมือนกัน พี่หันมานายก็หลับไปแล้ว ไปเถอะ ขึ้นห้องกัน" ผมบอกก่อนจะโน้มต้วไปถอดสายเข็มขัดนิรภัยให้แสตมป์ แต่แล้วเเสตมป์ก็ยกมือขึ้นมาจับแขนของผมไว้ แล้วใช้แขนคล้องคอผมให้โน้มคอลงมา ก่อนจะกระซิบเบาๆที่ข้างหูว่า

[ Stamp Part ]

"ผมขอบคุณมากนะครับพี่โจ้ สำหรับทุกๆอย่าง" 

ผมบอกแล้วค่อยๆยื่นหน้ามาเข้าใกล้เรื่อยๆจนตอนนี้เราทั้งสองคนอยู่ใกล้กันแค่ไม่ถึงสิบเซนติเมตร ผมมองคนที่อยู่ตรงหน้า หัวใจเต้นเร็วจนแทบจะหลุดออกมา เหงื่อเม็ดเล็กๆเริ่มไหลแม้ว่าแอร์ในรถจะเย็นสักเท่าไหร่ก็ตาม

ผมหลับตาพริ้มก่อนจะค่อยๆประกบปากบางๆลงบนริมฝีบางหนาของอีกคน แต่เหมือนว่ามันจะเป็นแค่การเอาปากมาแตะกันเท่านั้น

ในขณะนั้นพี่โจ้ก็โน้มตัวลงมาหาผมก่อนจะจรดริมฝีปากบนหน้าผาก จากนั้นจึงค่อยๆเลื่อนลงมาที่เปลือกตา ก่อนจะประทับรอยจูบให้ผมอย่างแผ่วเบา

ผมหลับตาสนิทเมื่อริมฝีปากร้อนนั้นบดเบียดกับริมฝีปากของผม รู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นชื้นที่ล่วงล้ำเข้ามา มันไล่ต้อนไปทั่วอย่างรู้งาน ผมครางเบาๆในลำคอ 

เมื่อลิ้นเรียวร้อนไล่ไปตามโพรงปาก 

มือของเขาเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข มันค่อยๆถอดกระดุมออกทีละเม็ด แล้วมือของอีกฝ่ายก็เริ่มลุกล้ำเข้ามาในเสื้อเชิ้ตตัวบางของผม ฝ่ามือหนาเริ่มไล่วนไปตามร่างกาย ปลายนิ้วเรียวไล่ไปตามแผ่นอกอย่างร้อนแรง 

สติผมเหมือนเลื่อนลอยไปชั่วขณะ รู้สึกอ่อนยวบไปทั้งตัว ไม่มีแรงแม้แต่จะห้ามปราม  ผมเอื้อมมือไปกอดไหล่ของอีกฝ่ายไว้ 

"แฮ่ก...พะ พอเถอะครับ" ผมกล่าวออกไป ทันใดนั้น พี่โจ้ก็ถอนริมฝีปากออกจากผม แล้วหันตัวกลับไปยังที่นั่งของตัวเอง ผมเม้มปากแน่น ก่อนจะสูดหายใจลึกๆเมื่อได้สติกลับคืนมา ผมมองหน้าพี่โจ้โดยที่ไม่รู้จะพูดอะไร ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรลงไป ...

"พี่...ขอโทษนะแสตมป์" พี่โจ้หันมาบอกผม ก่อนจะค่อยๆโน้มตัวมาติดกระดุมเสื้อให้ผม ฝ่ามือหนาของเขาลูบหัวผมอย่างเบามือ

"พี่ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ผมผิดเอง ที่ไปจูบพี่ก่อน ผมไม่รู้ตัวเลยว่าทำอะไรลงไป ผมรู้แค่ว่าช่วงเวลาเมื่อสักครู่นี้ ผมมีความสุขที่สุด... ผมไม่รู้จริงๆว่าผมคิดอะไรอยู่ ฮึก" 

ผมบอกกับพี่โจ้ก่อนจะก้มหน้าลง หยดน้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาคู่เล็กของผม ผมไม่เข้าใจตัวเองจริงๆว่าเป็นอะไร ทำไมถึงทำอะไรแบบนั้น

"อย่าร้องไห้สิ แสตมป์" ฝ่ามือหนาบรรจงเช็ดคราบน้ำตาให้ผมอย่างเบามือ 

"ผมขออยู่ห้องพี่โจ้ก่อนได้มั้ยครับ ผมยังไม่อยากกลับห้องตัวเองตอนนี้" ผมถาม ก่อนจะหันหน้าไปหาพี่โจ้

"ได้แน่นอนอยู่แล้วครับ" พี่โจ้ก้มหน้าลงมาบอก ผมยิ้มก่อนจะโผเข้ากอดอีกฝ่าย ฝ่ามือหนาของเขาลูบหัวผมอย่างเบามือ ไม่รู้ทำไม เวลาที่อยู่กับพี่โจ้ ผมถึงรู้สึกอบอุ่นได้ขนาดนี้ เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆ จนผมไม่อยากจะปล่อยเลย อยากจะขออยู่แบบนี้ไปนานๆ นี่ผมเป็นอะไรไปนะ ...

"ขึ้นห้องกันเถอะ" พี่โจ้พูดกับผมก่อนจะเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้ผม ทำไมพี่เขาถึงทำดีกับผมขนาดนี้นะ ผมหยิบถุงไอศกรีมแล้วลุกขึ้นออกจากรถ เมื่อก้มลงไปมองในถุงก็พบว่า ไอศกรีมละลายหมดแล้ว

"พี่โจ้ ไอติมมันละลายหมดแล้วอ่ะ" ผมบอกกับพี่โจ้ แล้วพี่เขาก็หันมา ยิ้มกรุ่มกริ่มให้ผม ก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้ๆผมแล้วกระซิบบอกกับผมว่า

"นั่นสิ สงสัยเราจะอยู่บนรถกันนานเกินไปนะ..." ผมเมื่อได้ยินประโยคนี้ก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าซุกไว้ที่ไหน 

"ผมขอโทษครับ เพราะผมพี่เลยอดกินไอติมเลยอ่ะ"

"จะขอโทษทำไม พี่ได้กินอย่างอื่นที่อร่อยกว่าไอติมอีก รู้ป่าว ปากหวานดีนะเราน่ะ......" 

Stamp : -/////////////-

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เย้ๆๆ มาต่อแล้วน้า หลังจากหายไปนานมากเลย  บทนี้ก็ฟินเบาๆเนอะ แล้วเมื่อไหร่เฮียแตมจะรู้ใจต้วเองสักทีล่ะคะ 

ลืมพี่ก้องไปได้แล้วน้า ป๋าโจ้ของเราทุ่มเทให้ซะขนาดนี้ อย่าปล่อยพี่โจ้ไปไหนเลย ><

โอเคก็ จะพยามมาต่อให้เร็วที่สุดนะคะ ขอโทษที่หายไปด้วยน้า ㅠㅠ 

Writer Mulaan

CR.SHL