ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : love gallery part 10
[ Joey Part ]
ผมพาตัวเองเดินเข้ามาในโรงหนังโดยมีแสตมป์อยู่ข้างๆ ส่วนเต้งก็เดินตามหลังมา เมื่อกี้เหมือนว่าเต้งมีเรื่องบางอย่างจะพูดกับผม แต่แสตมป์เข้ามาก่อน ผมจึงยังไม่รู้ว่าเต้งจะบอกอะไร แต่ดูจากท่าทางแบบนั้น เรื่องที่เต้งจะบอกผมคงจะเป็นเรื่องสำคัญพอสมควร เพราะตั้งแต่ผมเป็นเพื่อนกับมันมาก็เพิ่งเห็นมันทำหน้าซีเรียสขนาดนี้ครั้งแรก แต่ช่างมันก่อนแล้วกัน ...
"พี่โจ้ๆ ดูเรื่องนี้สิ น่าดูจังเลย" คนที่นั่งข้างขวาสะกิดไหล่ผมเบาๆ ผมจึงหันมาให้ความสนใจกับคนข้างๆมากกว่าเรื่องที่คิดอยู่ ก่อนจะหันไปบอกว่า
"อื้ม น่าสนุกดีนะ ไว้เรามาดูด้วยกันมั้ยครับ" แสตมป์พยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะหันไปสนใจตัวอย่างหนังต่อ ผมจ้องหน้าคนข้างๆอย่างอดไม่ได้ ยิ่งเวลาแสตมป์จดจ่อกับอะไรมากๆแบบนี้ นี่น่ารักเป็นบ้า
"อุ้ย!" แสตมป์ก้มหน้าลงมาซบที่อกผมอย่างรวดเร็ว พอผมเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่า เป็นตัวอย่างหนังเรื่องหนึ่งที่มีฉากผีโผล่ออกมาจากหน้าต่าง
"กลัวผีรึไง หืม?" ผมก้มลงไปพูดกับคนที่ปิดตาอยู่ ก่อนจะลูบหัวกลมๆแล้วขยี้เบาๆอย่างหมันเขี้ยว
"เปล่าซะหน่อย ผมแค่ตกใจเฉยๆ" แสตมป์เถียงทั้งที่ยังปิดตาอยู่
"ถ้าไม่ได้กลัวแล้วปิดตาทำไมล่ะครับ" ผมถามกลับ แต่คนข้างๆจิ๊ปาก แล้วแสร้งก้มหัวพร้อมกับหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเผื่อบังคับตัวเองไม่ให้มองขึ้นไปยังจอภาพใหญ่เบื้องหน้า
แต่ด้วยระบบเสียงในโรงหนังที่ดังรอบทิศทางขนาดนี้ ถึงไม่เห็นภาพก็ยังพอจะเดาได้ว่าบรรยากาศในฉากหนังเป็นอย่างไร แสตมป์หลับตาปี๋จนตัวอย่างหนังจบ จึงจะเงยหน้าขึ้นมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมหัวเราะเบาๆในใจกับท่าทางของคนข้างๆ
กว่าตัวอย่างและโฆษณาต่างๆจะจบก็กินเวลาไปครึ่งชั่วโมงกว่าๆ ส่วนหนังที่เราดูกันวันนี้ก็เป็นหนังรักโรแมนติกธรรมดา
แต่ทำไมความรู้สึกของผมมันแปลกไปนะ ปกติผมไม่เคยจะอินกับหนังเรื่องอะไรก็ตาม ถึงแม้จะเป็นหนังรางวัลที่คนอื่นๆดูแล้วร้องไห้โฮ ผมก็ยังนั่งดูหน้าตาเฉยแต่ตอนนี้กลับเข้าใจทุกความรู้สึกหริอมันจะเป็นเพราะคนข้างๆผม....ล่ะมั้ง?
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
[ Writer Part ]
"แสตมป์ หิวข้าวรึยังครับ" โจ้หันไปถามคนตัวเล็กหลังจากออกมาจากโรง
"หิวครับบ แล้วเราจะกินอะไรกันดีฮะ" แสตมป์พูดแล้วหันซ้ายหันขวาพร้อมกับทำหน้าใช้ความคิดสุดๆ
"อืมมมม พี่ว่าเรา...."
"โจ้ กูว่ากูจะกลับก่อนนะ" ยังไม่ทันที่โจ้จะพูดจบประโยค เต้งก็ขัดขึ้นมา
"จะกลับแล้วหรอ กินข้าวด้วยกันก่อนสิ" โจ้หันไปถาม
"ไม่ล่ะ กูปวดหัวนิดหน่อยมึงกินกับแสตมป์ไปเถอะ" คนเป็นเพื่อนปฎิเสธโดยไม่ลืมย้ำคำว่า 'แสตมป์' ก่อนจะเดินออกไป
"พี่เต้งเค้าเป็นอะไรอ่ะครับ ก่อนดูหนังยังดีๆอยู่เลย" แสตมป์หันมาถามอีกคนพลางมองตามคนที่เพิ่งเดินออกไป
"ไม่รู้สิ ว่าแต่เราน่ะ อยากกินอะไรล่ะ หิวแล้วไม่ใช่หรอ หืม?"
"แล้วแต่พี่โจ้เลยครับ ผมได้หมด" แสตมป์บอก
"อืมม งั้น ร้านนั้นไหมครับ?" โจ้ชี้ไปที่ร้านอาหารอิตาลีร้านหนึ่ง เนื่องจากคนไม่เยอะดี เมื่อเทียบกับร้านอาหารญี่ปุ่นห้องข้างๆที่ดูวุ่นวาย
"ได้ครับ" แสตมป์ยิ้มตอบก่อนจะเดินนำเข้าร้านอาหารไป
.
.
.
.
.
.
.
.
[ Joey Part ]
ผมเดินตามแสตมป์เข้าร้านอาหารไป ก่อนจะมองหาที่นั่งเหมาะๆ แล้วก็เจอ เป็นโต๊ะไม้ขนาดไม่ใหญ่มากอยู่เกือบสุดริมทางเดิน ผมเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ในสุดส่วนแสตมป์ก็นั่งอีกฝั่งหนึ่งอย่างรู้งาน ผมเปิดเมนูไล่ดูไปเรื่อยๆ
"แสตมป์ อยากกินอะไรสั่งเลยนะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง" ผมพูดกับคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ
"ขอบคุณมากเลยครับ" แสตมป์ยกมือไหว้ผม แล้วยิ้มจนตาหยี
ผมก้มลงมองเมนูต่อไปเรื่อยๆ จนได้เมนูที่ถูกใจ จึงเรียกพนักงานให้มารับออเดอร์ ผมสั่งพอร์คชอปเสต็ก ส่วนแสตมป์ก็สั่งเสต็กปลาแซลม่อน
"ชอบกินแซลมอนเหมือนเดิมเลยนะครับแสตมป์" ผมพูดขึ้นเพราะจำได้ว่าช่วงมหาลัยเคยพาแสตมป์ไปกินปุปเฟ่ต์แซลมอน เเถมคุณชายก็ซัดแซลมอนเขาจนร้านแทบเจ๊ง
แต่แล้วก็มีใครบางคนเดินเข้ามาทางผมและแสตมป์ ผมเงยหน้าขึ้นมองคนคนนั้นแล้วก็พบว่า เป็นผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างดูไม่สูงมาก แล้วเขาก็กล่าวทักแสตมป์พร้อมกับตบไหล่อีกคนเบาๆ ไอ้นี่มันใครวะะ!!
"อ้าวชัช มึงมาได้ไงเนี่ย" แสตมป์เอ่ยถามอีกคนด้วยท่าทางสนิทสนม
"กูมาเดินเล่นอ่ะ แล้วเห็นมึงเลยเดินเข้ามาทัก" ชัชพูดก่อนจะนั่งลงข้างๆแสตมป์ ผมเริ่มรู้สึกได้ว่าไม่มีตัวตน เสมือนเป็นวิญญาณที่สองคนนี้ไม่เห็น จึงกระแอมเบาๆพอให้รู้ตัว แสตมป์จึงหันมาทางผมและบอกกับเพื่อน
"อ้อ! ชัช นี่พี่โจ้นะ พี่โจ้นี่ชัช ครับ เพื่อนผมเอง" แสตมป์แนะนำผมให้กับเพื่อนรู้จัก รู้สึกผมก็พอจะคุ้นๆชื่อนี้อยู่บ้าง เหมือนว่าแสตมป์จะเคยพูดถึง
"สวัสดีครับ" ผมกล่าวทัก และเขาก็ยิ้มให้ผม ก่อนจะหันไปพูดกับแสตมป์ต่อ
"แตม แล้วมึงออกจาก รพ ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย มึงโอเคแล้วหรอวะ แล้วกูโทรไปทำไมไม่รับ แล้วออกมาทำไมไม่พักที่บ้าน มาเดินห้างทำไม เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก" คนตัวเล็กเจ้าของชื่อชัช รัวคำถามใส่แสตมป์จนเจ้าตัวอึ้งไปสักครู่ ผมเดาว่าแสตมป์คงไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อน ผมจึงขอเสียมารยาทตอบแทน
"พี่เป็นคนชวนแสตมป์ออกมาเองแหล่ะครับ ทำไมเหรอครับ" ผมถามก่อนจะส่งสายตากวนๆไปให้คนที่นั่งอยู่หนึ่งที
"อ๋อ... แล้วไมไม่รับโทรศัพท์อ่ะแตม" ชัชถามแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆแสตมป์ จนเจ้าตัวต้องถอยหนีออก ส่วนแสตมป์ก็ได้แต่ อ้ำๆอึ้งๆ ก็โทรศัพท์นั่นน่ะ มันแตกกระจายไปแล้วนี่ จะรับโทรศัพท์ใครได้ไง แล้วผมก็มั่นใจว่าแสตมป์ต้องเป็นคนขว้างมันแน่ๆ เพราะถ้าบังเอิญทำตกคงไม่เละขนาดนั้น
"พี่เป็นคนทำโทรศัพท์แสตมป์เขาพังเองแหล่ะครับ" ผมพูดโกหกให้เพราะเห็นว่าแสตมป์อึ้งไปสักพักแล้ว
"เออๆ ใช่ๆ ก็นั่นแหล่ะ กูโอเคแล้ว มึงไม่ต้องห่วง" แสตมป์พยักหน้าหงึกๆ แต่ดูแสตมป์กลัวๆเพื่อนคนนี้ทีเดียว มันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆไอ้เด็กคนนี้ --"
"เออๆ มึงโอเคก็ดีแล้ว แล้วพรุ่งนี้จะไปร้องเพลงที่ร้านกูมั้ย ร้านกูเปิดแต่แผ่นมาหลายวันแล้วนะ สาวๆที่ร้านเค้าก็ถามหามึงกันใหญ่ ว่าพี่แสตมป์ไปไหน" ชัชบอก ก่อนจะทำเสียงผู้หญิงเล็กๆ ล้อเลียนเพื่อนตัวเอง แสตมป์มองหน้าผมแล้วยิ้มเจื่อนๆก่อนจะหันไปพยักหน้ากับชัช
ผมสังเกตุได้ว่าแสตมป์เริ่มหน้าเสีย ตั้งแต่ชัชพูดถึงเรื่องพี่ก้อง ดูมันสิครับ ผมอุส่าพาแสตมป์มาเที่ยวจะได้ลืมเรื่องแย่ๆ ไอ้เด็กนี่ก็มาพูดถึงเรื่องนี้อีก ไม่ชอบขี้หน้ามันเลยจริงๆ -"- ผมจ้องหน้าชัชจนเจ้าตัวรู้สึกได้
"งั้นกูไปละ พรุ่งนี้เจอกันที่ร้าน" ชัชพูดเสร็จก็โบกมือลาเพื่อนหยอยๆ แล้วค่อยหันมาทางผมพร้อมกับยกมือไหว้แบบกวนๆ ถ้าจะไหว้แบบนี้มึงอย่าไหว้กูเลย ไอ้เด็กชัช -.-
หลังจากที่ชัชเดินออกไปจากร้าน แสตมป์ก็เอาแต่ก้มหน้า ผมถามอะไรก็ไม่ค่อยจะตอบ ผมไม่ชอบเวลาที่แสตมป์เป็นแบบนี้เลย ให้ตายสิ !!
"แสตมป์ .. ลืมเรื่องนั้นไปเถอะนะ ยังไงเขาก็ไม่กลับมาแล้ว นายต้องเดินต่อไปนะ" ผมบอกแล้วกุมมือของแสตมป์เอาไว้ แสตมป์เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม ทั้งที่ดวงตาของเขามันเต็มไปด้วยความเศร้า
... ที่ผมทำได้ก็แค่นี้จริงๆ ...
ผมโมโหตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรมากกว่านี้ได้เลย ผมมีสิทธิ์แค่นี้จริงๆ ผมทำได้แค่คอยเป็นห่วง และเป็นกำลังใจให้แสตมป์ ผ่านเรื่องแย่ๆนี้ไปได้ก็เท่านั้น ...
แล้วระหว่างนั้น อาหารก็มาเสิร์ฟพอดี
"กินข้าวกันเถอะ" ผมบอกกับแสตมป์
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารดูอึมครึม ถึงแสตมป์จะยิ้มได้บ้างแล้ว แต่ผมก็ต้องคอยหาหัวข้อมาชวนแสตมป์คุยไปเรื่อยๆ
ใช่สิ แสตมป์เคยบอกว่าทำงานอยู่ร้านชัชนี่นา แต่เมื่อกี้เหมือนชัชพูดว่า สาวๆที่ร้านถามหาแสตมป์ .... พรุ่งนี้จะไปร้านชัชดีไหมนะ แค่อยากไปเฝ้าแสตมป์เล่นดนตรีนะ ผมไม่ได้หึงนะครับ ผมแค่เป็นห่วงน้องมันเฉยๆ แค่นั้นจริงๆครับ ._____.
"เอ่อ แตมๆ"
"ครับ?" แสตมป์เงยหน้าขึ้นมาด้วยความสงสัย
"ปกตินี่ แสตมป์ไปร้องเพลงร้านชัชทุกวันเลยป่ะ"
"ก็ไม่ทุกวันนะครับ ไปร้องแค่ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์"
"แล้ว ร้องนานมั้ยอ่ะ กี่ชั่วโมง"
"ก็ร้องตั้งแต่ ทุ่มครึ่งถึงประมาณสี่ทุ่ม นะครับ"
"แล้ว..." ยังไม่ทันที่ผมจะได้ถามต่อ แสตมป์ก็พูดขึ้นมาว่า
"ถ้าพรุ่งนี้พี่โจ้ไม่ติดธุระอะไร ไปด้วยกันไหมล่ะครับ"
"ได้เหรอ? ไปสิ ไป" ผมตาลุกวาว นี่แหล่ะ ที่ผมต้องการ แสตมป์นี่รู้ใจผมจริงจริ๊งง ผมพยักหน้าหงึกๆ แล้วแสตมป์ก็หัวเราะกับท่าทางของผม
ยิ้มแล้ว แสตมป์ยิ้มแล้ว :)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
มาต่อแล้วนะค้าาา หายไปนานเลยยยย ยังไงก็ฝากด้วยน้า
ผิดพลาดตรงไหนต้องขออภัยด้วยค่าาา
Writer Mulaan
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น