รักหรือ? นี่คือคำถาม

เนื้อเรื่อง

เรื่องราวความรักของฉันมันเริ่มต้นจากคำว่า  "เพื่อน"  คะ
 แต่ไม่ได้เริ่มจากความเป็นเพื่อนนะค่ะ 
เราคบกันมาประมาณ สี่ปี กว่า ๆ แล้วเหมือนกัน 
ช่วงแรก ๆ ก็ดีนะค่ะราบรื่นดี  ทุกอย่างดูดีหมด 
ช่วงเวลานั้นยอมรับคะว่าตัวเองมีความสุขมาก 
ต้องบอกก่อนเลยว่าฉันไม่เคยคบกับใครมาก่อนหน้าที่จะมาคบกับเขาเลยนะค่ะ 
เขาเป็นคนรักคนแรกและก็เป็นเพียงคนเดียวอยู่ ณ เวลานี้ 
เขาก็เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นแหละคะ 
ไม่ได้มีความโรแมนติกอะไรเลย 
พูดจาหวาน ๆ กับใครเค้าก็ไม่ค่อยเป็น 
ถึงได้คบกันได้ไงค่ะ.... 
เพราะว่าฉันเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดูโรแมนติกอะไรมากนัก 
พูดจาจ๊ะจ๋ากับใครเค้าก็ไม่ค่อยเป็น 
แต่ฉันก็มั่นใจว่าฉันก็เป็นผู้หญิงอ่อนหวานได้ในระดับหนึ่งเลยเมื่ออยู่กับเขา 
เพราะผู้ชายนิสัยอย่างเขาชอบผู้หญิงอ่อนหวานช่างเอาใจคะ 
ฉันรู้สึกว่าเราสองคนไปกันได้ด้วยดีคะ 
ไม่ได้หวานแหววเหมือนคู่ของใคร ๆ
แต่เราสองคนก็เป็นเราที่เป็นแบบนี้ 
เคยมีคนบอกฉันคะว่าการที่เราจะคบใครสักคน 
อย่ามองที่ข้อดีของคนคนนั้น 
ให้มองที่ข้อเสียของเขาแล้วลองถามตัวเองว่า... 
เราสามารถรับข้อเสียเรานั้นได้มากน้อยแค่ไหน 
ฉันก็เคยคิดที่อยากจะมองอย่างนั้นหมายกัน 
แต่พอคนเราลองเริ่มที่จะมีความรักจริง ๆ
มันก็มักจะมองข้ามข้อเสียต่าง ๆ
เหล่านั้นให้กลายเป็นข้อดีไปเสียหมด  จริงไหมค่ะ... 
ทุกอย่างดำเนินมาด้วยดีค่ะ  ปกติดีทุกอย่าง 
จนวันหนึ่งฉันถึงได้รู้สึกเหมือนคนโง่ 
โง่ที่ยอมเชื่อใจและไว้ใจคนที่ตนเองรักมาตลอด 
รู้ไหมค่ะว่าหลังจจากที่เราคบกันมาเกือบสองปี 
ไม่เคยมีครั้งใดเลยที่ฉันจะไม่เคยไม่เชื่อใจเขา 
จนมาได้รับรู้ว่าตลอดเวลาที่เราคบกันมา 
เขาก็ได้คบอยู่กับผูหญิงอีกคนหนึ่งด้วย 
และเขาสองคนคบกันมาก่อนที่เขาจะมาคบกับฉันซ่ะอีก 
ที่ร้ายไปกว่านั้นสิ่งที่ฉันรับรู้มันไม่ใช่จากตัวเขารึจากผู้หญิงคนนั้นเลย 
แต่ฉันรับรู้ด้วยตัวของฉันเอง 
รับรู้ด้วยภาพที่ฉันยังจำฝังใจและมันยังติดตาฉันมาจนถึงปัจจุบันนี้ 
ภาพที่เขาและเธอคนนั้นนอนกกกอดกันอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ 
โดยบุคคลทั้งสองไม่ได้รับรู้ถึงการย่างกลายเข้ามาของบุคคลที่สามอย่างฉันเลย  ช็อคไหมล่ะค่ะ...
ความรักที่เคยคิดว่ามันน่าจะสวยงามและจะยาวนานตลอดไป 
มันกลับไม่เป็นอย่างนั้นซ่ะแล้ว 
ใครจะไปคิดล่ะค่ะว่าฉากที่ฉันเคยชอบดูในละครทีวีน้ำเน่า 
มันจะมาเกิดขึ้นกับชีวิตจริงของฉัน 
เค้าถึงบอกกันไงค่ะว่าชีวิตจริงของคนเรามันยิ่งกว่าละครทีวีน้ำเน่าเสียอีก 
ตอนนั้นฉันยังจำได้ดีค่ะว่าฉันรู้สึกยังไง 
มันเจ็บจนเกินบรรยายจริง ๆ นะค่ะ 
มันช็อคซีนีม่าไปเลยเหมือนโดนคู่ต่อสู้น็อคกลางเวทีมวยยังไงยังงั้นเลย 
จากที่ไม่เคยทะเลาะเราก็ทะเลาะ  และก็เริ่มบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ
ฉันยื่นคำขาดให้เขาเลือกระหว่างฉันกับเธอคนนั้น 
ทั้ง ๆ ที่ฉันอยากจะเป็นคนเลือกเองนะค่ะ 
อยากเลือกที่จะไปเองแต่บอกตรง ๆ คะ 
ว่าฉันยังไม่เข็มแข็งถึงขนาดนั้น
ยังไม่เข็มแข็งพอที่จะเดินจากเขาไปในตอนนั้น 
แต่คำตอบที่ฉันได้รับก็ทำให้ฉันแอบดีใจอยู่เหมือนกันนะค่ะ 
เพราะเขาเลือกฉันแทนที่จะเป็นเธอคนนั้น 
แต่ที่เขายังเลิกกับเธอคนนั้นไม่ได้เพราะมีเหตุผลหลาย ๆ อย่าง 
ซึ่งฉันก็ไม่ได้สนใจจะอยากรับรู้อะไรมากนัก 
เขาคงคิดค่ะว่าฉันคงจะยอมรับและเชื่อคำพูดของเขาอยู่บ้างไม่มากก็น้อย 
แต่ฉันบอกได้เลยว่าเขาคิดผิดคะ 
ความไว้ใจความเชื่อใจมันหมดไปแล้วล่ะคะ 
มันหายไปพร้อมกับภาพที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้าตั้งแต่วันนั้นแล้ว 
มันยากค่ะที่จะเรียกความรู้สึกดี ๆ ที่เสียไปกับคืนมาได้เหมือนเดิมอีก 
แต่ฉันไม่ได้บอกให้เขารู้หรอกนะค่ะ
ว่าฉันคิด...ฉันรู้สึกอะไร...อยู่ในตอนนั้น 
ฉันจะไม่ยอมเชื่อในสิ่งที่เขาพูดทั้งที่ยังไม่ได้เห็นการกระทำ 
แค่ช่วงเวลาไม่กี่อาทิตย์ที่เรามีปัญหากัน
ฉันรู้สึกเหมือนว่ามันนานเป็นปีเลยล่ะคะ 
ฉันรู้สึกเจ็บปวดกับการกระทำของเขาในครั้งนั้นมาก 
สภาพจิตใจก็ย่ำแยมากคะในตอนนั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับ 
กว่าเราจะปรับตัวให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
ก็ใช้เวลานานพอดูเลย  หลายเดือนทีเดียว 
แต่รู้ไหมค่ะ...ว่าจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น
ฉันไม่เคยเชื่อใจอะไรเขาอีกเลย 
ไม่ว่าเค้าจะไปไหนจะทำอะไรจะต้องมีคำถามเกิดขึ้นมาในใจต่าง ๆ นานา  
ไปไหน?  ไปทำอะไร?  อยู่กับใคร?  ไปทำไม? 
ภายนอกดูเหมือนจะมีความสุขคะ
แต่ภายในใจกับตรงข้ามกันเลย 
และฉันก็เชื่อมั่นได้เลยว่าเขาของฉันกับเธอคนนั้น
ยังไม่ได้เลิกกันเป็นจริงเป็นจังแน่นอน 
แต่ฉันก็ได้แต่คิดคะ  คิดแล้วก็เก็บไว้ในใจไม่พูดไม่ถาม 
เพราะฉันไม่ต้องการที่จะพูดถึงเธอคนนั้นอีกเลยถ้าไม่จำเป็น 
และสิ่งที่ฉันคิดก็เป็นจริงตามนั้นเลยนะค่ะ
บอกแล้วว่าผู้หญิงเราลางสังหรณ์แรงเสมอเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ 
หลังจากวันที่เรามีปัญหากัน
จากวันนั้นถึงวันที่ลางสังหรณ์ฉันเป็นจริงมันก็ผ่านมาเกือบปีแล้ว 
อยู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโทรเข้ามาหาฉัน 
ฉันไม่แปลกใจเลยว่าเธอคนนั้นจะเอาเบอร์โทรศัพท์ของฉันมาจากไหน
ถ้าไม่ใช่จากเขา  แต่ที่ฉันไม่รู้ก็คือเอามาด้วยวิธีไหนเท่านั้นเอง 
เธอคนนั้นโทรมาหาฉันเพียงเพื่อจะบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับผู้ชายคนนี้ 
แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่เธอบอกด้วยล่ะค่ะ
ฉันรู้สึกสมเพชเธอจริง  ที่เป็นไปได้ถึงขนาดนี้
เธอไม่น่าฉลาดน้อยเลยนะค่ะ
เธอน่าจะรู้ว่า  คนอย่างฉันถ้าจะไปเองไม่ต้องรอให้เธอบอกหรอกค่ะ
ถ้าฉันอยากไปฉันก็ไปของฉันเองได้
ในเมื่อตอนมาฉันยังมาเองเลย  แล้วตอนไปทำไมฉันจะไปเองไม่ได้ 
ใช่คะ...แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่เธอคนนั้นบอกด้วย 
เธอไม่ใช่พระบิดาพระมารดาของฉันนี่ค่ะ 
ฉันถึงจะต้องทำตามความประสงค์ของเธอ 
ฉันไม่มีวันเลิกยุ่งกับของที่เป็นของ ๆ ฉันอยู่หรอกคะ 
ในเมื่อเขายังต้องการฉันอยู่..
ทำไมฉันจะต้องทำตามความต้องการของเธอด้วยล่ะค่ะ 
ฉันยอมรับฟังความรู้สึกนึกคิดของเธอคะ 
ในเมื่อเธอต้องการจะพูดอะไรสักอย่างออกมา
ฉันพร้อมยอมรับฟังอย่างไม่มีข้อโต้แย้งเลยนะค่ะ 
แต่มันขึ้นอยู่ที่ว่าฉันจะทำตามความต้องการของเธอรึป่าวเท่านั้นเอง 
ฉันก็เห็นใจเธอนะค่ะ  เข้าใจความรู้สึกของเธอดีว่ารู้สึกยังไง 
เราก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันนี่ค่ะก็ย่อมที่จะเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงด้วยกัน 
ฉันบอกเธอคะ...
ว่าไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่เธอจะมาพร่ำรำพัน
ถึงความรักที่เธอมีต่อเขาให้ฉันฟัง 
เพราะว่าถึงฉันรับรู้ไปมันก็เท่านั้นเอง 
เธอมาบอกฉันแล้วเธอได้อะไรค่ะ 
ได้รับความสงสารได้รับความเห็นใจจากเขาคนนั้นรึก็ป่าว 
เพราะเขาไม่ได้มารับรู้อะไรด้วยสักหน่อย 
ฉันบอกเธออีกคะ...
เรื่องพวกนี้ให้เธอไปบอกให้เขารับรู้เองจะดีกว่ามาบอกให้ฉันฟัง 
ฉันบอกตรง ๆ คะว่านะเวลานั้นฉันก็รู้สึกสงสารเธอเหมือนกันนะค่ะ 
แต่ตราบใดที่เขายังเลือกฉันอยู่ทำไมฉันจะต้องเป็นฝ่ายไปด้วยล่ะค่ะ 
เมื่อเธอคนนั้นดีมาฉันก็ดีกลับคะ 
(ก็รู้สึกอยู่เหมือนกันนะค่ะว่าตัวเองหน้าหนาจัง)
แต่เธอคนนั้นคงคิดว่าใช้ไม้นี้กับฉันคงไม่เป็นผลสำเร็จแล้ว 
เพราะทุกถ้อยคำหลังจากนั้นมีแต่คำพูดของคนไม่มีการศึกษาเขาพูดกัน 
ถ้อยคำสาดเสียเทเสียหรือแม้แต่คำหยาบคายเริ่มซัดเข้ามาใส่ฉัน
อย่างไม่มีชิ้นดี  เหมือนน้ำทะเลซัดเข้าหาชายฝั่ง 
เธอคงคิดว่าฉันจะสะทกสะท้านกับคำพูดเหล่านั้นกะมังค่ะ 
ฉันปล่อยให้เธอพูดออกมา..พูดออกมาจนหมด
จนฉันคิดว่าสาแก่ใจเธอแล้วนั่นแหละคะ 
ฉันถึงถามเธอว่ามีอะไรจะพูดกับฉันอีกไหม
ในเมื่อไมมีฉันก็ขอตัวก่อนแล้วกัน 
เธอคนนั้น " อึ้ง " คะ 
ฉันคิดว่าฉันจับความรู้สึกเธอได้นะค่ะ 
เธอเงียบไปสักพักหนึ่งไม่พูดอะไรต่อ 
ฉันจึงวางสายลง  ใช่ว่าฉันไม่รู้สึกอะไรนะค่ะ 
ฉันไม่ได้ด้านชาจนไม่รู้สึกเจ็บแสบกับคำพูดพวกนั้น 
และฉันก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนด้วย
ที่จะรับฟังคำพูดพวกนั้นโดยไม่โต้แย้งอะไร 
แต่ที่ฉันไม่โต้แย้งเพราะฉันก็มีเหตุผลของฉัน 
เหตุผลที่ว่า...ฉันจะไม่แสดงความรู้สึกอะไร
ให้ฝ่ายตรงข้ามจับความรู้สึกของฉันได้เด็ดขาด 
เพราะฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องที่โง่มากที่ฉันจะทำแบบนั้น 
คนฉลาดเค้าไม่เปิดเผยความรู้สึกนึกคิด
ให้ฝ่ายตรงข้ามรับรู้หรอกค่ะ 
คนที่อยู่ในที่มืดมักจะได้เปรียบมากกว่าคนที่อยู่ในที่สว่างไม่ใช่รึค่ะ 
หลังจากวันนั้นก็จะมีทั้งข้อความ
และก็เสียงปริศนาจากโทรศัพท์ที่มีตัวตนบ้างไม่มีตัวตนบ้าง
ด่าว่าฉันสารพัด  หน้าด้านบ้างล่ะ!  แย่งสามีชาวบ้านบ้างล่ะ! 
นับถือเลยคะ  ว่าชั่งสรรหาคำมาว่าเหลือเกิน
วันนึ่งเป็นสิบข้อความเป็นหลายร้อยสาย
และไม่เคยซ้ำกันเลยนะค่ะ...ชั่งหน้าให้คะแนนความพยายามจริง ๆ
นานวันเข้าจากที่คิดว่าจะไม่ตอบโต้อะไร
จะอยู่เฉย ๆ ด้วยสงบ 
แต่ความอดทนก็ขาดสะบั้นลงทันที 
เมื่อเธอคนนั้นใช้เบอร์ของเขาส่งข้อความมาบอก
เหมือนจะให้ฉันรับรู้ว่า ณ เวลานั้นเขาสองคนกำลังอยู่ด้วยกันนะ 
เดี๋ยวนั้นเองที่ฉันได้บทเรียนว่า...
" ความสงบไม่สามารถสยบความเคลื่อนไหวได้ " 
เมื่อเธอคนนั้นยังไม่ยอมจบฉันก็จะทำให้เธอรู้ว่าหายนะเป็นเช่นไร 
ฉันทำเรื่องไม่ดีบ้างเรื่อง...
ที่ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำเลยแต่ฉันก็ไดทำลงไปแล้ว 
และทำด้วยสติสัมปชัญญะครบถ้วนทุกประการ 
ฉันคงบอกไม่ได้หรอกคะว่าเรื่องที่ฉันทำเป็นเรื่องอะไร 
แต่เป็นเรื่องที่สร้างความอับอายให้ผู้หญิงดี ๆ
คนหนึ่งรู้สึกแย่มากได้เหมือนกัน 
เพียงชั่วข้ามคืนพวกนักกระหายความใคร่
ก็จะได้รู้จักเธอคนนั้นเพียงแค่คลิกปลายนิ้ว 
รูปถ่ายพร้อม  ที่อยู่พร้อม  เบอร์โทรติดต่อทั้งที่บ้านและมือถือพร้อม
ฉันยอมรับคะว่าฉันร้ายและก็ร้ายอย่างหมาลอบกัดซ่ะด้วย 
ฉันคิดว่าเป็นวิธีเดียวค่ะที่จะทำให้เธอเลิกยุ่งกับฉันไปได้สักระยะหนึ่ง 
หรือถ้าจะให้ดีคงไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีกเลยยิ่งดีใหญ่
ฉันเพียงแค่อยากให้เธอรู้บ้างว่า...
ฉันก็ไม่ยอมให้เธอมาทำร้ายฉันฝ่ายเดียวหรอก 
ฉันเจ็บหนึ่งเธอคนนั้นต้องเจ็บสิบ 
ฉันเจ็บสิบเธอคนนั้นจะต้องเจ็บกว่าฉันเป็นร้อยเท่า 
และอะไรที่ฉันลงมือทำไปแล้ว
ย่อมไม่ทิ้งหลักฐานให้ใครตามกลิ่นเจอแน่นอน 
แต่ที่เธอทำกับฉันไว้นั้นหลักฐานฉันมีครบเลยทีเดียว 
แค่ข้อความที่ส่งมาจากเบอร์ของเธอรวม ๆ กันแล้วก็เป็นสิบ
ถ้าฉันไม่ยอมรับซ่ะอย่าง  ใครก็เอาผิดฉันไม่ได้ทั้งนั้นแหละ 
แม้แต่เขาก็เถอะ  เธอดีมาฉันก็ดีไปเธอร้ายมาฉันก็จะร้ายกลับให้เท่าตัว 
ฉันไม่เคยคิดว่าฉันเก่ง! ฉันเจ๋ง! ฉันแน่! 
แต่ฉันก็สู้สุดใจถ้ามีใครมาทำร้ายจิตใจฉันก่อน 
เจ็บกายไม่เท่าไหร่หรอกคะไม่นานก็หาย 
แต่ถ้าเจ็บที่ใจนี่มันเป็นเรื่องยากที่จะลืมเลือนนะค่ะ 
เพื่อน ๆ รึคนรอบข้างมักจะชอบถามกันว่าฉันเล่นแรงไปรึป่าว 
ฉันก็ยอมรับนะค่ะว่าฉันเล่นแรงไป 
แต่ถ้าไม่แรงแล้วเธอคนนั้นจะรู้สึกเหรอคะ 
ทุกคนคิดว่าฉันใจแข็งมากที่ไม่รู้สึกอะไรเลยกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลย 
แต่ทำไมทุกคนถึงไม่มีใครรู้ถึงจิตใตฉันล่ะค่ะ
ฉันสงสัยจริง ๆ ว่ามีใครบ้างที่จะเข้าใจความรู้สึกของอย่างแน่นอน
ทุกคนคิดผิดคะ...คิดผิดทุกอย่างด้วย
จริง ๆ แล้วฉันรู้สึกว่าฉันกำลังอ่อนแออยู่ต่างหากอ่อนแอมากเสียด้วยซ้ำ 
เพียงแต่ฉันไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าฉันกำลังอ่อนแออยู่ไงค่ะ 
ฉันถึงต้องสร้างกำแพงขึ้นมาเพื่อปกป้องฉันจากสิ่งต่าง ๆ รอบกาย 
ปกป้องฉันจากความเจ็บปวด
เมื่อรู้สึกว่ากำแพงที่ฉันคิดว่าฉันสร้างอยากแข็งแกร่งกำลังจะพังทลาย 
ฉันก็ต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อที่จะรักษากำแพงนั้นเอาไว้ก็เท่านั้นเอง 
ถ้าฉันไม่ลงมือทำเรื่องร้ายแรงอย่างนั้นไป 
ฉันรู้ตัวเลยคะว่า...สักวันฉันจะต้องแสดงความอ่อนแอ
ให้เธอคนนั้นสมเพชเวทนาฉันอย่างแน่นอน 
ซึ่งฉันจะไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนั้นเด็ดขาด 
หลังจากเป็นเรื่องเป็นราวกันมาอยู่สักพักใหญ่ 
ฉันก็เพิ่งจะมั่นใจก็ครั้งนี้เองค่ะว่า...เขาสองคนนั้นเลิกกันแน่แล้ว 
แต่จากเรื่องราวที่เกิดขึ้น  เธอคนนั้นก็ได้รับคะแนนความสงสาร
อย่างล้นหลามเลยทีเดียว  ไม่รู้ว่าเสแสร้งแกล้งทำรึป่าว
ใช่คะ...ฉันเป็นผู้ชนะ  ถึงจะเป็นชัยชนะที่ไม่ขาวสะอาดนักก็ตาม
ฉันก็รู้สึกสงสารเธอเหมือนกันนะค่ะแต่ก็แอบสะใจอยู่นิด ๆ ด้วยเหมือนกัน 
เขาสองคนอาจจะมีติดต่อกันบ้างเป็นครั้งคราว
แต่ก็อยู่ในสายตาของฉันตลอดเวลานะค่ะ 
(ลางสังหรณ์มันบอกว่าอย่างนั้นคะ)
คราวนี้เธอก็คงจะเข้าใจสักทีว่า...
คนอย่างฉันไม่พูดอะไรมาก  แต่ลงมือทำเลย
และจากเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมา
มันทำให้ฉันรู้ว่าความรักไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ 
ไม่ได้สวยงามอย่างที่เคยคิดไว้เลย 
และจากบทเรียนในครั้งนั้นยังทำให้รู้ฉันรู้อีกว่า...
คนเข้มแข็งเท่านั้นที่จะผ่านความรู้สึกนั้นมาได้ด้วยหัวใจที่ไม่แตกสลาย 
ถึงมันจะทำลายความมั่นใจที่เคยมีในตัวเขาไปกว่าครึ่ง 
แต่เราก็สามารถประคองความรักของรักมาได้จนถึงปัจจุบันนี้ 
ซึ่งก็เป็นเวลาเกือบห้าปีแล้วคะ 
แต่ความรักของเราก็ไม่ได้สวยหรูดูดี
เหมือนอย่างที่ใคร ๆ เค้าเห็นกันหรอกนะค่ะ 
เรามีปัญหากันบ่อยมากถึงมากที่สุด
และก็จะต้องทะเลาะกันทุกครั้งที่ฉันรู้สึกระแวงไม่ไว้ใจในตัวเขา 
มันเป็นความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ภายในจิตใจคะ 
ฉันคิดคะว่าในเมื่อมีครั้งที่หนึ่งแล้วครั้งที่สองที่สามก็ย่อมจะตามมา 
แล้วก็เป็นอย่างที่ฉันคิดอีกนั่นแหละคะ...
(ลางสังหรณ์มันบอกอีกแล้ว)
ฉันยังเคยคิดเล่น ๆ เลยนะค่ะ
ว่าจะไปเป็นหมอดูให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
เขาก็ยังมีผู้หญิงเข้ามาบ้างตามภาษาผู้ชายนั่นแหละคะ
และฉันก็จัดการเรียบทุกรายเหมือนกัน
แล้วแต่ค่ะว่าผู้หญิงแต่ละคนจะเข้ามาแบบไหน
ตอนนแรกยอมรับคะว่าเหนื่อย  เหนื่อยใจมากด้วย
จากที่ต้องเหนื่อยใจก็เริ่มเป็นความเคยชินคะ
ชินที่จะต้องรับมือกับพวกเธอเหล่านั้น
ไม่รู้ว่าวันหนึ่งเธอพวกเหล่านั้นจะใช้มารยากี่ร้อยแปดวิธีที่จะมาจัดการกับฉัน
หัวสมองไม่ได้ว่างเลยคะ  ต้องคิดและก็ระวังตัวอยู่ตลอดเวลา
จนฉันคิดว่ามันเป็นเรื่อง ขำ ขำ ในชวิตประจำวันไปแล้ว
ใครก็บอกว่ามีความสุขที่ได้เห็นคนที่ตัวเองรักมีความสุข
แต่สำหรับตอนนี้ฉันมีความสุขเมื่อได้เห็นคนที่ตัวเองรักมีความทุกข์คะ
ระหว่างที่ฉันต้องคอยรับมือกับแม่พวกสาว ๆ ของเขานั้น
สงครามประสาทก็มักจะเกิดขึ้นระหว่างฉันกับเขาคะ
ไม่มีใครอยากจะเล่นสงครามประสาทกับฉันหรอกนักหรอกนะค่ะ
เพราะในประวัติความเป็นมายังไม่เคยมีใครชนะฉันสักคน
ถามว่าเหนื่อยไหม?  ตอบว่าเหนื่อยคะแต่ไม่พูด 
ถามว่าเจ็บไหม?  ตอบว่าเจ็บคะแต่ไม่บ่น
ฉันอยากให้เขาได้รับรู้ด้วยตัวเองบ้างว่า
ความรู้สึกของคนที่เขาบอกว่ารักน่ะ  มันสำคัญบ้างไหม
ถ้าเขาอยากจะเห็นคนที่เขาบอกว่ารักต้องทรมาน
ฉันก็จะทำให้เขาเห็นค่ะ  ทั้งทางสีหน้าและแววตา 
แต่ไม่ใช่ทางคำพูดรึแม้แต่การกระทำอย่างแน่นอน
ฉันรู้คะว่าเขาก็ทรมานใจเหมือนกันที่ต้องเล่นสงครามประสาทกับฉัน
และเขาก็มักจะแสดงออกถึงความอึดอัดใจพอสมควร
มันทำให้ฉันรู้ว่าความรู้สึกของฉันเขายังเห็นความสำคัญอยู่บ้าง
ในเมื่อเหตุการณ์อย่างที่ผ่านมามันเกิดขึ้นอีกซ้ำแล้วซ้ำเหล่า
ฉันก็ไม่โทษว่าเป็นความผิดของใครเลยคะนอกจากตัวฉันเอง 
เพราะใครคนหนึ่งเคยบอกฉันว่า 
"ถ้าหากใครทรยศคุณเป็นครั้งแรก นั่นเป็นความผิดของเขา  
แต่เมื่อคุณให้โอกาสเขาได้หักหลังคุณอีกครั้ง นั่นแหละที่เป็นความผิดของคุณ" 
ทุกวันนี้ฉันเริ่มปล่อยวางแล้วคะ 
มีเวลาอยู่กับตัวเองให้เวลากับตัวเองมากขึ้น 
จนกลายเป็นคนที่ค่อนข้างมีโลกส่วนตัวเยอะ 
เวลาที่ต้องอยู่คนเดียวก็จะเป็นอีกคนหนึ่ง
แต่เวลาที่ต้องออกมาเจอกับโลกภายนอกก็ต้องเป็นอีกคนหนึ่ง
จะมีใครไหมคะที่จะเห็นถึงตัวตนที่แท้จริงของฉัน
ฉันเชื่อว่าไม่มีหรอกคะ....คนคนนั้นน่ะ
ทุกวันนี้ฉันก็ยังถามตัวเองอยู่ตลอดนะค่ะ 
ว่าที่เรายังคบกันอยู่อย่างนี้ใช่ความรักรึป่าว 
อยู่เพราะรักรึเพราะฉันต้องการเอาชนะพวกเธอเหล่านั้น
รึแม้แต่ต้องการเอาชนะตัวเขา
มันยังคงเป็นคำถามที่ฉันตั้งโจทย์ถามตัวเองอยู่ตลอดเวลาคะ
หากวันใดที่ฉันได้คำตอบให้กับตัวเอง
ฉันคิดว่าเมื่อนั้นฉันคงมีความสุขมากกว่าทุกวันนี้
และถ้าฉันกับเขามีอันต้องเลิกลาจากกันไปจริง ๆ
ฉันคิดว่าฉันคงไม่พร้อมจะเปิดใจรับรักใครอีกแล้วล่ะค่ะ
เพราะความเจ็บปวดที่ผ่านมามันยังเกาะกินใจอยู่เลย
คงเป็นเรื่องยากที่ฉันจะมีรักครั้งใหม่อีกครั้ง
ทั้ง ๆ ที่ใจฉันยังกลัวความเจจ็บปวดจากรักครั้งเก่า

จำไว้นะค่ะว่า  "ถ้าหากใครทรยศคุณเป็นครั้งแรก นั่นเป็นความผิดของเขา  แต่เมื่อคุณให้โอกาสเขาได้หักหลังคุณอีกครั้ง นั่นแหละที่เป็นความผิดของคุณ"