ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ดวงใจภาคิน (love sonata)

    ลำดับตอนที่ #2 : ปะทะคารม

    • อัปเดตล่าสุด 14 ธ.ค. 53


        “ทะเลาะอะไรกันคะนี้” เสียงระฆังพักยกของคุณแม่อิ่ม เรียกให้สองหนุ่มสาวหันกลับมามอง
                    “แม่อิ่มขา ดูอีตานี้สิคะ แก้มพูดด้วยดีๆก็มากวนประสาทใส่ แถมยังจะเอากระเป๋าแม่อิ่มไปไหนอีก ก็ไม่รู้”หล่อนวิ่งเข้าไปหาแม่นมก่อนจะฟ้องถึงการกระทำของชายหนุ่มผู้ตกเป็นจำเลย แม่อิ่มได้แต่ยิ้ม สายหน้ากับอาการเว้าวอนของเด็กสาว
       “ผมก็กำลังเอาไปไว้บ้านคุณแม่อิ่มสิครับ คุณหนูแก้ม” เข้าตอบเน้นหนัก ที่คำเรียกขานหล่อน
                    “ไม่ได้ แก้มไม่ให้แม่อิ่มไปไหนทั้งนั้น แก้มอยู่นี้แม่อิ่มก็ต้องอยู่นี้”
                    “เด็กไม่รู้จักโต” คำพูดลอยๆของชายหนุ่ม เรียกค้อนวงโตจากหญิงสาวทันควัน
                    “เอ๊ะ! นายนี่ แม่อิ่มเป็นแม่นมฉัน ฉันอยู่นี้แม่อิ่มก็ต้องอยู่นี้”
                    “ครับแม่นมคุณ แต่แม่ผม” หญิงสาวอึ้งไปครู่ 

                    “นาย!” สาวน้อยเต้นเร้า กัดฟันแน่น หากแววตาของหล่อนเป็นเปลวไฟคงเผาชายหนุ่มข้างหน้าเป็นจุนภายในพริบตา
                    “ทีนี้ผมจะเอา กระเป๋าของแม่ผมไปได้รึยังขอรับ คุณหนูแก้ม” เขาถามน้ำเสียงกวนโทสะ
                    “ไม่!” หล่อนตอบโดยที่ไม่ลังเล
                    “ใครจะสน” ว่าแล้วร่างหนายักไหล่ เดินถือกระเป๋าตั้งท่าจะเดินออกไป
                    “หยุดนะ” หล่อนวิ่งร่าไปกระชากกระเป๋า ไม่ยอมให้เขาเอาไปไหนทั้งนั้น
                    “ดูเถอะ สองคนนี้ทะเลาะกันตั้งแต่ตัวเล็กๆ ห่างกันไปตั้งนานพอเจอกันปุบก็ตั้งท่าจะมีเรื่องกันให้ได้เลยสิ” หลังจากนิ่งฟังมานาน แม่อิ่มผู้เป็นชนวนแห่งการวิวาทครั้งนี้เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนใจ ภาพการทะเลาะ ถกเถียงระหว่างชายหนุ่มบุตรชายของตน กับหญิงสาวบุตรสาวของผู้เป็นนาน เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนชินตาตั้งแต่สมัยยังเด็ก ไม่นึกว่าห่างกันไปเกือบสิบปี ภาพเหล่านี้ก็ยังคงวนกลับมาให้หล่อนได้ปวดหัวอีกครั้ง
                    ดินเอง แก่กว่าคุณแก้มเธอเกือบสิบปีไม่คิดจะลดลาวาศอกให้เธอหน่อยรึ” คนเป็นแม่อดที่จะดุบุตรชายของตนไม่ได้ แม้จะเอ่ยเตือนหลายครั้งหลายหน แต่ก็ได้รับคำตอบที่ชวนให้กุมขมับจากพ่อลูกชายตัวดี “คุณแก้มเธอ มีคนตามใจเยอะแล้ว เว้นผมสักคนคงจะเป็นไร”
    เด็กสาวมองหน้าเขาอย่างผู้ชนะ รอยยิ้มปรากฏขึ้นแทนร่องรอยแห่งความเกรี้ยวโกรธที่เขาเป็นผู้กระตุ้นให้มันเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้
                    “ดูสิแย่งแม่เขาไปตั้งหลายปี พอแม่ลูกเขาได้เจอกันก็จะมาขัดขวางอีก พรากลูกพรากแม่เค้าไม่ดีนะครับคุณแก้ม” ชายหนุ่มวางกระเป๋าลง เดินตรงเข้าไปโอบเอวผู้เป็นมารดาบ้าง เลยกลายเป็นแม่อิ่มมีชายหนุ่มหญิงสาวล้อมกอดซ้ายขวา
    “แม่อิ่มของฉัน”
    “ของผมเหมือนกัน” จากการยืดยุดฉุดกระชากกระเป๋ากลับกลายมาเป็นศึกชิงนาง
    “เอาอย่างนี้ดีไหมคะ ให้ตาดินเอากระเป๋าแม่อิ่มไปไว้บ้านโน้น แต่เดี๋ยวแม่อิ่มจะมาคอยอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูบ้านนี้ จนกว่าคุณหนูจะเบื่อคนแก่สะก่อน”
    “แก้มไม่เบื่อหรอกค่ะ เอาตามที่แม่อิ่มว่าก็ได้ แต่สัญญานะคะว่าจะมาอยู่กับแก้มที่บ้านนี้” หญิงสาวเอ่ยอย่างเอาใจ พรางเกะมือชายหนุ่มให้พ้นจากร่างท้วมของสตรีในอ้อมกอด
    “นี้ยกไปสิ ชักช้าอยู่ได้” เธอรีบไล่บุคคลที่ไม่ประสงค์จะเห็นหน้าเป็นที่สุดให้ไปพ้นจากระยะสายตา
    “ครับ แต่ก่อนไปขอกอดแม่ให้ชื่อใจสักหน่อย แถวนี้แมวขโมยเยอะเผลอไม่ได้เชียว” เอาโอบเอวมารดาดึงเข้ามาหาตัว เลยรังเอาร่างอรชรของเด็กสาวที่โอบรัดมารดาของตนอยู่ ติดมาในอ้อมกอดด้วย
    “นี่!นายว่าฉันเหรอ”
    “ผมรึจะกล้า”
     ชายหนุ่มหันหลังเดินถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ก้าวออกมาจาก “สนามรบ” ทันทีที่หันหลังกลับมาใบหน้าคมเข้มก็ระบายไปด้วยรอยยิ้ม จนเจ้าตัวเองก็อดที่จะแปลกใจตัวเองไม่ได้
     คุณหนูดาริกา นียานนต์ เด็กหญิงตัวเล็กๆเอาแต่ใจ ที่ชอบหาเรื่องมาสร้างความวุ่นวายให้กับเขา ทุกเมื่อเชื่อวัน
    “พี่ดินๆ แม่อิ่มละ ” เด็กหญิงผมเปียสองข้าง เดินกึ่งวิ่งอุ้มตุ๊กตาตัวโตเกือบเท่าตัวคนอุ้ม มายืนจังก้ามองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
    “ไปตลาด จะเอาอะไรฮึ ยัยตัวแสบ” เขานั้งยองๆลงไปคุยกับเด็กหญิงตัวเล็ก พรางเอามือขึ้นบีบปลายจมูกหล่อนเบาๆ อย่างหมั่นเคี้ยวในความแก่นของหล่อน
    “โอ้ย” ชายหนุ่มร้องลั่น เมื่อเด็กหญิงตัวจิ๋วฝังเขี้ยวลงบนท่อนแขนของเขา อย่างไม่ยอมปล่อย
    “สม ชอบแกล้งกันดีนัก” ว่าแล้วเธอก็สะบัดหน้าตั้งท่าจะวิ่งหนีไป แต่ก็นึกถึงเรื่องสนุกๆขึ้นมาได้ จึงหันมาตีบทเด็กน้อยผู้แสนน่ารัก
    “พี่ดินขา” หนูน้อยเรียกชื่อเขาเสียงหวาน ทำตาแป๋ว
    “ขา” ชายหนุ่มงุนงงกับทาทีที่เปลี่ยนแปลงรวดเร็วของเจ้าหล่อน แต่ก็ขานรับเสียงยาวไปตามเกม
    “หนูแก้มได้ยินว่า เมื่อเช้าวัวของคุณพ่อออกลูก อยากเห็นจัง” หล่อนทำตาแป๋ว เดินเขามาเกาะแขนชายหนุ่มอย่างเอาใจ
    “คะ ?” เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้การของคนตัวเล็ก ย่อตัวลงมาคุยกับเจ้าหล่อนอีกครั้ง
    “พาไปดูหน่อยได้ไหมคะ” มือป้อมวางตุ๊กตาลงบนโต๊ะไม้เล็กๆอย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะหันมากอดคอชายหนุ่ม ทำตาเล็กตาน้อยทำทีจะให้อุ้มไปดูลูกวัวตัวใหม่


    ment + vote เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยนะคะ

    ขอบคุณค่ะ

    :))
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×