รักนี้ต้องสู้ ( Yaoi )

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ..

...บทนำ...

 

 

 

" ทำไมผมต้องไปเองด้วยล่ะครับ แล้วอยู่ๆ ก็มาบอกปุ๊บปับแบบนี้ผมจะไปพร้อมได้ไงล่ะ "
" ก็แล้วแกจะให้ฉันไว้ใจใครได้อีกล่ะ ตัวแกนั่นแหละไปซะว่างอยู่ไม่ใช่หรือไง อย่าให้ฉันรู้ทีหลังนะว่าแกไม่ได้ไปรับน้อง ไม่งั้นฉันเอาแกตายแน่!! "
 
 
      เอกรินท์ถอนหายใจพรืดอย่างหัวเสียก่อนจะโยนโทรศัพท์มือถือทิ้งลงบนโซฟาอย่างไม่ใยดี  คำก็น้องสองคำก็ผู้มีพระคุณ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าที่บ้านตัวเองร่ำรวยอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เพราะเจ้านายเก่าของพ่อ แต่ไอ้ที่เขาไม่เข้าใจคือทำไมต้องเอาตัวเขาเข้าไปเกี่ยวด้วยก็ไม่รู้  
     

     เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้งแต่คราวนี้เขาไม่คิดอยากที่จะรับมันเลยสักนิด  มันจะเป็นใครไปได้อีกนอกจากท่านหญิงแม่สุดที่รัก ระหว่างที่เขายังลังเลอยู่ว่าจะรับดีหรือไม่ท่านหญิงก็ตัดสินใจวางสายแล้วโทรเข้าโทรศัพท์บ้านแทนเสียเลย  ถ้าเขาไม่รับอีกดูท่าว่าอาจจะถูกตัดออกจากกองมรดกก็เป็นได้ ตั้งตัวเป็นศัตรูกับท่านหญิงคือสิ่งที่เลวร้ายสุดท้ายที่เขาไม่คิดจะทำ ดังนั้น....

 

 

 

" ครับ คร๊าบบบ อะไรอีกล่ะคร๊าบบบบบ "

" อย่ามาทำเสียงแบบนั้นใส่ฉันนะไอ้ตัวแสบ ฉันแค่อยากจะบอกแกว่าน้องเขาอาจจะไม่เข้าใจภาษาไทย เพราะงั้นอะไรเป็นหูเป็นตาได้แกก็ช่วยๆ ดูน้องเขาด้วยนะ "

 

 

" อะไรอ่ะท่านหญิง แค่ไปรับไม่พออีกเหรอ ? ทำไมผมต้องเป็นหูเป็นตาอะไรด้วยล่ะ " แค่ไปรับก็ขี้เกียจจะแย่อยู่แล้วครับหญิงแม่

" อ้าว.. ฉันไม่ได้บอกแกเหรอว่า น้องเขาจะย้ายไปอยู่คอนโดที่เดียวกับแกน่ะ ห้องข้างๆ แกด้วย " สาบานได้ว่าเพิ่งรู้ครับ

 

 

 

 

" ไม่รู้ล่ะ แกมีหน้าที่ดูแลก็ดูแลซะ ทำให้ดีล่ะเกิดน้องเขาเป็นอะไรไป แกเองนั่นแหละจะซวยกว่าใคร อ๋อน้องเขาชื่อ เรน ฉันบอกไว้ก่อนนะยะว่าห้ามจีบ ! "

" อะไรกันท่านหญิงแม่ก็รู้นี่ว่าผมเป็นอะไร...  อีกอย่างตอนนี้ผมก็มีนัทอยู่ด้วย  ยังไม่สนใครหรอกครับ "

 

 

" เฮอะ.. ทำไมฉันจะไม่รู้ แล้วไอ้นัทอะไรของแกเนี๊ย เลิกๆ กับมันไปซะได้ก็ดี วันๆ ฉันเห็นมันเอาแต่ผลาญเงินแก ไม่เคยเห็นจะช่วยอะไรแกได้สักอย่าง  "

" แม่ผมว่าเราคุยเรื่องนี้กันรู้เรื่องแล้วนะ นัทจะเป็นยังไงผมดูแลของผมได้ " ถึงมันจะเป็นจริงอย่างที่แม่เขาว่าแต่เขาก็ไม่ได้ใจดำพอที่จะให้ใครมาว่าคนที่เขาคบอยู่อย่างเสียๆ หายๆ ได้หรอกนะ

 

 

" แล้วอีกอย่างนะท่านหญิง ให้ผมดูแลเทคแคร์แบบนี้ระวังเถอะน้องเขาจะมาหลงผมเอง ถึงตอนนั้นท่านหญิงจะมาว่าผมไม่ได้นะบอกไว้ก่อน " 

" เฮอะกล้านะยะพูดแบบนี้หล่อตายล่ะเราน่ะ  พูดได้พูดไประวังตัวเองเถอะจะหลงน้องเขาจนถอนตัวไม่ขึ้น ถึงตอนนั้นอย่ามาร้องให้ฉันช่วยนะยะ "  

 

 

" ฉันเปลี่ยนใจแล้วฉันจะไปรับน้องพร้อมกับแกเลยดีกว่า แล้วฉันจะดูไอ้หน้าหล่อๆ ของแกตอนเห็นน้องเขาให้สะใจเสียหน่อยดีกว่า หึหึหึ "

 " โหยยยยย อะไรอ่าแม่อ่ะ.... แม่!!?? ......ท่านหญิง....?? "  ตัดสายทิ้งซะงั้นเลย อย่างนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าโยนขี้ให้ 

 

 

 

    ถึงปากจะบ่นว่าไม่อยากทำไม่อยากดูแล แต่สุดท้ายคำสั่งของท่านหญิงแม่ก็อยู่เหนือสิ่งอื่นใด เอกรินท์เลยต้องลากสังขารอันบอกช้ำจากการทำงานล่วงเวลาไปรับน้องกิตติมศักดิ์  สายตาก็มองดูห้องข้างเคียงที่ตอนนี้ยังเงียบสนิทเพื่อรอเจ้าของห้องคนใหม่เข้ามาอยู่  พลางนึกถึงคำของท่านหญิงแม่  น้องอย่างนั้น น้องอย่างโน้น ดูแลดีๆ เหวย..ทำหยั่งกะเป็นเด็กเล็กๆ ไปได้  ขี้คร้านทางโน้นจะรำคาญเสียอีกไม่ว่าที่เข้าไปยุ่งย่าม

 

 

 

 

.....................****************.................... 

 

 

" ไปโน้นแล้วขาดเหลืออะไรก็บอกพี่เขานะลูก ย่าล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมต้องกลับไปอยู่ทางนั้นด้วย อยู่นี่โรงเรียนดีๆ มหาลัยดังๆ มีออกจะเยอะแยะไป "

 

      คนเป็นย่าทั้งกอดทั้งหอมสารพัด หลานของเธอเลี้ยงมากับมือรักซะยิ่งกว่าลูกแท้ๆ เสียอีก อันที่จริงต้องบอกว่าเพราะไอ้ลูกแท้ๆ ต่างหากที่เอาแต่ขัดใจเสียมากกว่าความรักมันเลยลดลงจนกลายมาเป็นความหมั่นไส้แทน  ลูกเต้าก็ไม่เคยดูแลเอาแต่อ้างว่าทำงานบินไปโน่นมานี่ไม่หยุด แถมนี่อะไรยังจะมาพรากเอาหลานเธออีกขืนดูแลไม่ดีล่ะก็เธอนี่แหละจะรีบไปฉีกอกเจ้าลูกตัวดีให้ขาดกับมือเสียเอง

 

 

" ดูแลตัวเองดีๆ นะลูก ไว้ว่างแล้วก็มาหาย่าบ่อยๆ นะ คนแก่อยู่คนเดียวมันเหงานะลูกนะ "

" ครับคุณย่า " เรนมองดูย่าตัวเองที่บอกว่าตัวเองเป็นคนแก่แล้วขี้เหงา 

 

        แต่คนตรงหน้าเขานั้นช่างเป็นคนแก่ที่แต่งตัวเปรี๊ยวจี๊ดยิ่งกว่าสาววัยรุ่นและอยู่คนเดียวท่ามกลางคนรับใช้อีกเกือบสิบคนในคฤหาสน์หลังงามแถมยังมีงานสังคมกับเพื่อนๆ ทุกอาทิตย์ จะขำก็ไม่กล้าเขาเลยทำได้แค่ยิ้มรับบางๆ  เท่านั้น  ส่วนคนเป็นย่าก็ยังไม่ยอมปล่อยหลานชายไปง่ายๆ จนเจ้าตัวเกือบจะตกเครื่องนั่นแหละถึงได้หลุดออกมาได้

 

 

 

      หลังจากนั่งๆ นอนๆ ร่วมสิบกว่าชั่วโมงในที่สุดเขาก็มาถึงบ้านเกิดเมืองนอนของแม่ ถึงจะบอกว่าอย่างนั้นแต่ความทรงจำทั้งหมดทั้งมวลเกี่ยวกับที่นี่นั้นเรียกได้ว่ามันแทบจะไม่มีอะไรเลยสักนิด และถ้าจะให้บอกจริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้อยากมาที่นี่เสียเท่าไหร่หรอก เพียงแต่เขาเริ่มเบื่อเกมส์จับคู่ของย่าแล้วต่างหาก แต่ครั้นจะขอย้ายไปอยู่คนเดียวคราวนี้ทั้งพ่อทั้งพี่ชายต่างห้ามกันเสียยกใหญ่เล่นเอาคนเป็นย่าแทบไม่ต้องเอ่ยห้ามอะไรด้วยตัวเองด้วยซ้ำไป   เพราะงั้นทางเลือกที่ดีที่สุดคือการอพยบหนีมาอยู่ที่นี่กับพี่ชายน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเขาแน่นอน อย่างน้อยพี่ชายก็น่าจะเข้าใจเขามากกว่าย่าที่เอาแต่จับคู่ กับพ่อที่เอาแต่หวงโน้นนี่ล่ะนะ

 

 

 

 

 

 

 

....................****************....................****************....................****************