|
....................... เฮ้ย ปลาเร็วๆได้ไหมรอเป็นชาติแล้วเนี่ยตกลงจะไปไหม ช้าเป็นประจำเลยนะ ยายบ๊วยเอ้ย..................
"โห่พี่ปลา แปปเดียวเอง รอนิดรอหน่อยก็ไม่ได้ ตลาดไปหนีหายไปไหนหรอก"ฉันพูดพลางวิ่งมาหน้าประตูบ้านที่พี่รออยู่ เตรียมรับคำอันยาวเหยียดเอาไว้อีกระลอก
แล้วเราก็ออกไปซื้อของที่ตลาดนัดกัน 2 คน อย่างไม่สนใจคนนอกบ้านที่มองจนจะละลายกลายเป็นน้ามมมมมมม อยู่แล้ว
"พี่ปลา แม่ให้ซื้ออะไรมั่งนะ"ฉันถามพี่ระหว่างมองดูของไปเรื่อยๆ "ก็มีผักแล้วก็ เนื้อหมู"พี่คิดสักแปปนึง "อืมม" ฉันรับคำอย่างเคนชิน
เมื่อเราซื้อของกันเสร็จแล้วเราก็เดินกลับบ้านตามปกติแล้วฉันก็เห็นผู้ชาย2คนรุ่นราวคราวเดียวกันฉันยืนคุยกัน แต่ฉันก็เดินต่ออย่างไม่หยี่ระและสนใจแม้แต่น้อย มีผู้ชายคนนึงที่ฉันรู้จัก ชื่อริวน่ะ ก็เคยอยู่โรงเรียนเดียวกัน ตอนอนุบาล3 รู้สึกว่าเคยอยู่ห้องเดียวกันด้วย แต่ตอนนี้ไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันแล้ว ต่างคนต่างแยกย้ายไปเรียนโรงเรียนที่พ่อแม่ต้องการให้ไปเรียน ฉันกับเค้าก็ไม่ค่อยจะสนิทสนมกันหรอกแม้จะอยู่บ้านใกล้กันก็ตาม ก็เจอแล้วก็ไม่ได้ทักอะไรกัน ส่วนมากที่ฉันเห็นเค้าก็อยู่กับเพื่อนแถวบ้านของเค้า ส่วนฉันก็เดินไปซื้อของแล้วก็เดินเข้าบ้านตามปกติ กับผู้ชายอีกคนฉันไม่รู้จักน่ะ คงเป็นเพื่อนเค้ามั้ง แต่หน้าตาก็โอเคอ่ะ รู้สึกว่าจะดีกว่าเพื่อนมันข้างๆอีกต่างห่าง ฉันคิดในใจอย่างละเอียดแม้สายตาและท่าทางจะไม่สนใจพวกเขาฉันเดินไปเรื่อยๆแล้วก็คุยกับพี่จนจะออกเขตตลาดนัด
"นี่ปลา ขอเบอร์โทรศัพท์หน่อยดิ!!!" ผู้ชายคนนึงพูดเสียงเบาๆแต่มันก้องโสตประสาทมากกันฉัน ฉันจึงหันมามองคนพูด เฮ้ยไอริวนี่พูดกับฉันหรอ เฮ้ยนี่มันอะไรกันฉันงงนะเนี่ยขอฉันหรอบ้านะ หลงตัวเองอีกและ ไม่มีวันซะหรอกหน้าตาอย่างฉันใครจะมอง มีแต่เมินน่ะสิไม่ว่า นี่..ต้องพี่ปูสุดที่รักของฉัน สวยที่สุดในโลกเลย ฉันคิดอย่างภาคภูมิใจที่มีพี่สวยกับเค้าบ้างแต่ฉันกลับไม่ติดความสวยมาจากพี่เลย
................แต่ไหงมองมาที่ฉันล่ะ............
ฉันก็ได้งงเป็นไก่ตาแตกเลยล่ะสิ แถมยังทำท่าทางอึ้งๆออกไปอีก ก็ฉันอึ้งจริงๆหนิ "ฉ้านน่ะหรอ" ฉันพูดออกไปซะเสียงดังตามความรู้สึกของฉันที่หัวใจมันเต้นแรงอะไรขนาดนี้ก็ครั้งแรกของฉันนี่....บวกกับชี้มือตัวเองมาที่หน้าฉัน คิดดูแล้วคงทุเรศ(ไม่)น่าดู
"อืมม" ริวพูดเสียงธรรมดาที่ดูจะไม่ธรรมดาเหมือนฟ้ามาโปรดบ๊วยลูกน้อยๆอย่างฉัน
"อืมม มันจะดีหรอ"แฮะๆฉันพอปรับตัวได้และ ฉันพูดอย่างเรียบเฉยแต่ใจกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันจะเป็นโรคหัวใจกับเค้าไหมเนี่ย โรคหัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวน่ะ (เน่ามะ)
ฉันมองหน้าพี่อย่างหาคำตอบและส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากอุลตร้าวูเม้นสุดสวยของฉัน
"ก็ให้ไปดิปลา" เฮ้ย ตอบอะไรง่ายขนาดนั้นพี่ ......
"อืมม 01-xxxxxxx "ฉันตอบกลับเรียบๆ แต่ใจมันมองโตขึ้นมาซะงั้น
แล้วฉันก็ลากพี่เดินดุ่ยๆเข้าบ้านไปเลย..............
|
|
|
..........................................................................................................
ช่วยคอมเม้นด้วยนะคะ
ความคิดเห็น