Conspiracy Heart แผนรักแผนร้าย เปลี่ยนใจนายให้กลายเป็นฉัน

'บางวันนายก็ดี บางวันนายก็ร้าย

ถ้าจะเดาใจยากขนาดนี้   ฉันขอให้แผนลับของฉันพิสูจน์ใจนายละกัน' 

ฉันบอกไปรึยังว่าฉันหน่ะมีทุกอย่าง ยกเว้น เงิน และฉันได้บอกไปรึยังว่า ฉันหน่ะคือเฟรชชี่แห่ง มหา’ลัยชื่อดังอย่าง ลัคเซอร์เรียส เชียวนะเออ จะบอกอะไรให้รู้ไว้นะ ลัคเซอร์เรียสหน่ะ เป็นแหล่งรวมคนเก่ง ฉลาด และที่สำคัญต้องรวย ! ส่วนหน้าตาหน่ะ ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้แล้ว ว่า ยังไง ผู้ชายที่นี่หล่ะน่ะ หุ่นล่ำๆ อันนั้น อ๊ายยยยย น่าจับเป็นบ้า  >O<’(คิดเอาเองนะ ว่า ‘อันนั้น’ คืออะไร) แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียนทหาร ผู้หญิงแต่ละคนของที่นี่ สูงๆเพรียวๆ ทั้งน้านนนน =O=’ ดูมๆ ของแต่ละนางนะ คัพดี ขึ้นไปละมั้ง เห็นแต่ละคนน่ะ เหมือนเอาภูเขามาวางไว้บนหน้าอกยังไงยังงั้น เฮ้ออออ ! เห็นแล้วหนักใจแทนของตังเอง

                ลัคเซอร์เรียสหน่ะ ไม่ได้เข้ามาง่ายๆ นะ ต้องเก่ง ต้องรวย ต้องๆๆๆๆ ทุกอย่างที่ฉันบอกไป นั่นแหละ เพราอะไรหน่ะหรอ? มหาลัยนาหน่ะ ดูเริศม้ากกก มหาลัยตั้งอยู่ที่เกาะกลางทะเล (มีไฟฟ้า มี Wifi ใช้ นะ =,.=’) ซึ่งเกาะนี้ไม่ได้อยู่ในการปกครองของประเทศไหน พูดง่ายๆ ก็คือ เกาะนี้ก็คือประเทศ 1 ประเทศยังไงล่ะ โฮะๆ แล้วที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใดฉันมายืน ณ จุดๆนี้ได้ เพราะทุนเรียนฟรี =^=’ ในตัวฉันหน่ะ มีแค่เก่ง กับฉลาด ส่วน สวยและรวย ไม่มีที่ฉันหร้อก พูดง่ายๆก็คือ ไม่สวย ไม่รวย อยู่ที่ฉันนี่แหละ !

                ฉันลากกระเป๋าใบเดียวที่ฉันรักที่ซู๊ดดดด ! ที่แม่ซื้อให้ตอนจบเกรด 9 ไหม่ๆ ตอนนี้ก็ขึ้นปี 1 แล้วล่ะ ที่พูดมาเนี่ย ก็ไม่ได้อะไรนะ แค่จะอวดว่า ฉันรักษาสมบัติได้ดีไงล้า ตั้งแต่เกรด 9 ยันปี 1 หลายปีแล้ว นะเออ (ที่จริงไม่มีเงินซื้อไหม่น่ะก็เลยมีแค่ใบเดียว ไอ้กระเป๋านั่นก็เย็บแล้วเย็บอีก คิดว่าถ้าขาดคราวนี้คงจะเอาทิ้งแล้วหล่ะนะ)

                ตามหลักวิทยาศาสตร์แล้ว หน้าตาฉันน่ะก็ไม่ได้ดูแปลกจากคนเท่าไหร่หรอกนะ พูดไปก็จะหาว่าคุย ดูเผลินๆ น่ะ ฉันก็ดูกลมกลืนกะไฮโซพวกนี้จะตายไป ถึงดูมๆของฉันมันจะไม่อลังการเวอร์ก็เถอะนะ !

                ฉันเดินลัดเลาะไปตามทาง ก่อนที่จะเหลือบไปเห็นกระเป๋าตังค์ ของใครบางคนหล่นลงมา ฉันพยายามเดินตรงเข้าไปหาหมอนั่น แต่กลับกลายเป็นว่าหมอนั่นยิ่งเดินเร็วขึ้น แล้วหายไปในฝูงคนจำนวนมาก ฉันจึงดิ่งตรงเข้าไปเก็บกระเป๋าตังค์ก่อนที่จะเปิดดู แล้วกะว่าจะนำไปให้ทางมหาลัยประกาศหาตัวหมอนั่น

                “ อนาสตาเซีย แบรนเดอร์ เรนเดอซัน” ฉันบ่นพึมพำขณะมองรูปหมอนั่นที่บัตรประจำตัวนักศึกษาในกระเป๋าตังค์ หมอนี่หน้าตาดูหล่อมากๆ ผมแดงเพลิงที่ถูกตัดให้ดูสั้นทรงนั้น ถูกเซ็ตเป็นอย่างดี หมอนี่เป็นผู้ชายผมสั้นที่ดูดีที่สุดในสายตาของฉันในตอนนี้เลยเจ้าค่ะ ! อ้อ ! ไม่สิๆ ฉันต้องตามหาตัวหมอนั่นแล้วเอากระเป๋าตังค์ไปคืน ไม่ใช่เวลามาเคลิ้มกับความหล่อของหมอนั่น >O<’

                ตอนแรกฉันคิดว่าจะให้ฝ่าย notice ทางมหาลัยช่วยประกาศหาตัวหมอนั่นแล้วฝากคืนให้จบเรื่องจบราว แต่คิดดูอีกทีฉันเลยไปติดต่อที่อยู่ของหมอนั่นแล้วกะจะเอาไปคืนให้ด้วยตัวเอง แต่จริงๆก็คือ ฉันอยากเห็นหน้าหมอนั่นตัวเป็นๆ ซักที บางทีหมอนั่นอาจจะเป็นคนๆเดียวในมหาลัยนี้ที่ยอมคบฉันเป็นเพื่อนก็ได้ แล้วตอนนี้ ฉันก็รู้ว่าหมอนั่นพักอยู่ที่ตึก Sapphire ห้อง 808 ฉันจึงเริ่มลงมือตามหาหมอนั่นทันที

                ระหว่างทางที่เดินตามหาตึก Sapphire อยู่นั่นเอง ฉันก็รู้สึกหิวขึ้นมาชอบกล ใจนึงก็นึกถึงเงินในกระเป๋าตังค์ที่มีเงินอยู่มหาศาลของหมอนั่น แต่ใจนึงฉันก็ไม่อยากทำแบบนั้น ฉันลังเลใจอยู่นาน จนกระทั่งเดินผ่านมินิมาร์ทในมหาลัย

                “จ๊อกกกก ~” ท้องฉันร้องขึ้นทันทีที่มีผู้หญิงสองคนถือเบอร์เกอร์สเต็กเดินผ่านหน้าฉันไป โดยที่ยัยสองตัวนั้นไม่วายที่จะวางกลิ่นให้แตะจมูกของฉัน

                -----

                “เบอร์เกอร์ เสต็กปลาสองอันนะคะ หมูสามนะคะ เนื้ออีกสองนะคะ ปลาอันละ 200 เจเวลนะคะ หมู 300 เจเวล เนื้อ 300 เจเวล รวมทั้งหมด 1900 เจเวลค่ะ
  ”

                อ้อ! ที่หน่วยเงินเป็นเจเวลนี่แน่แปลกหรอกค่ะ เพราะก่อนที่เราจะซื้ออะไรก็ตามในมหาลัยเราจะต้องเอาเงินไปแลกเป็นเจเวลก่อน ซึ่ง 1 ดอลล่าร์สหรัฐ แลกได้ 100 เจเวลค่ะ

                หลังจากที่ฉันหอบถุงเบอร์เกอร์ทั้งหลายแหล่ออกมาจากมินิมาร์ท ฉันจึงรีบวิ่งแจ้นไปหาที่นั่งเพื่อทานเบอร์เกอร์พวกนี้ซักที แง่มมม !

                “งั่มๆ”

                “ซื้อมาตั้งเยอะตั้งแยะกินหมดหรอ?” ฉันหันหน้าไปตามเสียงเรียก ... ว๊าวววว พ่อเจ้าประคุณรุนช่อง ใครส่งเทพบุตรมานั่งข้างฉันได้ ฉันหยุดกินไปพักนึงก่อนหันไปตอบชายหน้าหล่อคนนั้น >O<’

                “อื้ม...หิวข้าวน่ะ”

                “
”      เขาไม่พูดอะไรแต่ส่งยิ้มกลับมาแทน

                “ถ้าจะกินขนาดนี้ วันหลังไปช่วยกินให้ผมด้วยนะ มีอยู่ที่ห้องกินเท่าไหร่ก็ไม่หมดซักที

                “ *O* ได้สิๆ เมื่อไหร่ดีล่ะ รอฉันได้ห้องก่อนนะเพิ่งมาเรียนใหม่ยังไม่มีห้องเลย แล้วฉันจะไปเอามากินที่ห้อง ” ดวงตาของฉันเป็นประกายขึ้นในทันที

                “ =,.=’” ชายตรงหน้าทำหน้าเจื่อนๆกลับมาแล้วก้มดูนาฬิกาข้อมือก่อนจะพูดขึ้นต่อ “อ๊ะ ผมต้องไปแล้วหล่ะ เดี๋ยวยังไงจะเอามาให้กินนะ ^^” แล้วเขาก็เดินจากไป

                ..... อ๊ายยยยยย ฉันยังไม่รู้จักเขาเลย TToTT

                หลังจากที่ฉันกินเบอร์เกอร์ทั้งหมดจนเสร็จสรรพ์ ฉันจึงเริ่มต้นตามหาตึก Sapphire อยู่สอง สาม สี่ นาน ในที่สุดฉันก็ได้เจอซักที ฉันจึงตรงดิ่งเข้าไปกดลิฟต์เพื่อที่จะมุ่งหน้าขึ้นไป ณ ชั้น 8 ห้อง 808