คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 "เจ็บลึกบาดแผล"
“เ็บลึบาแผล”
Silent Part
หลัาประูปิล...วามุ็เ้าทำร้ายผมอย่าั ผมรู้สึแย่สุ ๆ เลย
ผมไม่ไ้อยาใร้าย ผมไม่ไ้อยาพูอย่านั้น ผมไม่ไ้อยาทำอย่านั้นเลย
ผมแ่ลัว...ลัวนใมันา มันไม่มีวามรู้สึอะไรเลย ยเว้น...”วามเสียใ” ผมรับมันไม่ไหวเลย ผมทรมามา ทุ รั้ที่ผมเห็นหน้าเา น้ำา็พาละไหล วามรู้สึ ุและเ็บ เสียใ ทุอย่ามันเอ่อล้นึ้นมานผมอธิบายไม่ถู
อนนี้ผมรู้สึแย่ นอยาะอาเียนออมา ผมไม่อยาเอหน้าเา ผมลัว ลัวว่าสัวัน ผมะลับไปหาเา...ทุน ใ่ไหมรับว่าทำไมผมเป็นอย่านี้
เรื่อมันเิึ้นเมื่อ ห้าเือนที่แล้ว วันนั้นรับวันรบรอบอเรา...วันที่ สิบสี่ เือนุมภาพันธ์ ใ่รับ วันวาเลนไทน์ มัน เป็นวันที่สำัสำหรับผมมา ในวันนั้น ผมทุ่มเททุอย่า อหลับอนอนร่วมอาทิย์เพื่อวันนั้น ห้อถูัอย่าสวยาม ำแพห้อเ็มไป้วยโพส์อิสที่ผมเียนให้เามันเ็มไป้วยวามรู้สึอผม เ้ที่ผมทำเอถูั้ไว้บนโ๊ะที่มีเิเทียน และแ้วไวน์ มันูสวยามไม่หยอเลย ผมำลัรอให้เาลับมา แ่วันนั้นเาลับ้า เาิเรียนไม่็ิานนี่นา...ผม นั่รอแล้วรออี นเวลาล่วเลยไปหลายั่วโม ผมรอั้แ่6โมเย็น นผมเยหน้ามอนาฬิา มันบอเวลา ว่า3ทุ่มแล้ว ผมโทรามเา้วยวามเป็นห่ว เานัับผมแล้วนี่นาว่าะลับมาเร็ว แ่นี่มันเลยเวลามานานมาแล้ว
[ฮัลโหล ! โทรมาทำไมเนี่ย]
เสียปลายสายว่า ผมสะุ้ใ ทำไมเา้อวาผมนะ ประำไม่เยทำอย่านี้นะ
“เอ่อ....พี่ฮาเสวันนี้ะมาลับบ้านเร็วไม่ใ่เหรอรับ ทำไม...”
[เออ ! ิธุระ รำา เี๋ยวลับไป]
เาว่าแล้วัสาย ผม็อรับ ทำไมเป็นอย่านี้ละ ? เาลืมวันรบรอบอเราเหรอ ไม่หรอ ็เมื่อวานยัุยันี ๆ เลย อย่าิมาเลย รออีหน่อยเี๋ยว็แล้ว
ประมา 10 นาที่อมา เา็ลับมาพร้อมับ...หิสาว้าาย
“พี่...มันหมายวามว่าไรับ” ผมพู้วยเสียสั่นเรือ
“อะไร ? มึทำู้า แล้วยัใหู้รีบลับมา ู็ะมา่อที่ห้อไ !”
“แ่วันนี้วันรบรอบอเรานะ !!”
“เหรอ ? ูำไม่ไ้ว่ะ”
“อะไรัน !! หมายวามว่าไ !! พี่ทำอย่านี้ไม่ไ้นะ !!!”
“ูทำอะไร ?? หลบไปิ ยืนวาอยู่ไ้ น่ารำา !!!”
“พี่...พี่มีนอื่นไ้ยัไ !!! พี่มีผมอยู่แล้วทั้นนะ !!! ไหนบอว่ารัผมนเียวไ !!!”
ผมรเ้าไปทุบีอีฝ่าย้วยวามโมโห
“โว้ย !!! มึเ้าใอะไรผิหรือเปล่า ?!”
“ผมะเ้าใอะไรผิไ้ยัไ !!! ็เมื่อวาน…”
“มึมัน็แ่อเล่น !!! อย่าสำััวเอผิ !!!”
เาพูพร้อมับมือที่บหน้าผมอย่าแรนผมเล้มามแรบ น้ำาอผมไหลรินเพราะวามเสียใ...ผมมัน็แ่อเล่น ที่ไม่มี่าอะไรเลย ผม...สำััวเอผิไปริ ๆ
Hades Part
อนนี้ผมำลันอนิทบทวนเรื่อที่เิในอี ผมยอมรับว่าผมแย่ ใ่ผมทำลายเา ผมทำร้ายเาไว้เยอะ เาเยเป็นนน่ารั อ่อนหวาน แ่ทุวันนี้มันไม่ใ่ เพียเพราะำพูและารระทำเลว ๆ อผม ผมทำให้เาลายเป็นนที่มีปัหา ผมรู้ผมผิ ผมรู้ทุอย่าเิึ้นเพราะผม แุ่รู้ไหม หลัาวันนั้นผมไ้รู้ัำว่าทรมาริ ๆ มันเป็นยัไ ผมรู้สึว่าีวิมันาอะไรไป ทุวันผ่านไป้วยวามทุ์ทน ผมรู้สึเหา ในใอผมมันรู้สึเ็บปว และผม็รู้ว่าเา็เป็นแบบผม ผมรู้ว่าเา้อเ็บมาว่าผมเยอะ แ่ทำไมผมถึยัล้าลับไปทั้ ๆ ที่อีฝ่ายยัเ็บอย่านั้น เหมือนไป้ำเิมอย่านั้น ผมบอไปแล้วผมไม่ใ่นี ผมมันเลว เพราะั้น ผมทนไม่ไ้หรอรับ ที่ัวเอะรู้สึเ็บปวทรมาอย่านี้ ผมอยาไ้เามาเป็นอผม ผมรู้ว่าเายัรัผม เพราะั้นเา้อเป็นอผม !!! ผมะทำให้เาลับมาบับผมอีรั้ !!! แ่ถ้ามันยานั ็่มืนแม่เลย ะไปยาอะไร เหอะ !!! ะเอาให้รู้ไปเลยว่าูรัมันแ่ไหน !!!
สวัสียามเ้ารับ ผมฮาเสเอ อนนี้ผมำลัยืนอยู่หน้าห้อร่าบาพร้อมับแ้วนมและอุหลาบสีแสสามอในมือผม ถามว่าทำไมผมถึมายืนที่นี่น่ะหรอ ? ็เพราะผมะเริ่มรุแล้วไรับ ผมบอแล้วว่าผมรัเามา นี่ผมลทุนมาเลยนะรับ ประำผมไม่เยทำแบบนี้เลย แ่เพื่อเาผมยอมรับ ผมริ่หน้าห้ออีฝ่าย ไม่นานเินรอรับ ประูเปิอย่ารวเร็ว
“อะ...!?”
“เ้าแล้ว...ื่มนมหน่อยนะรับัวเล็” อีฝ่ายมอผม้วยสายา ๆ ผมเอื้อมมือไปลูบหัวอีฝ่ายเบา ๆ ่อนะยื่นอุหลาบพร้อมับแ้วนมให้อีฝ่าย
“…อบุรับ” “อ่า...ทำอะไรอยู่หรอรับ”
“…ำลัะอาบน้ำ”
“ให้่วยไหมรับ ^^” ผมพูพร้อมส่ยิ้มเป็นมิรให้อีฝ่าย(?) แ่เหมือนอีฝ่ายไม่่อยอยาเล่น้วย เลยปิประูใส่หน้าผม...ีมาเลยู ยืนให้เาปิประูใส่หน้า ทำไมูไม่ันไว้ - -!!?!!! ผมริ่หน้าห้ออีฝ่ายรัว ๆ อีรั้
“มีอะไรอี - -!!” ผมสะอึเล็น้อย เมื่อร่าบาโผล่ออมาอีทีเหลือแ่ผ้าเ็ัวที่พันรอบเอวอีฝ่าย ับใบหน้าวีน ๆ ผมิว่ามันน่ารัมาว่าน่าลัวเยอะ เพิ่เยเห็นมุมนี้นะ...น่ารัทุมุมริ ๆ เลย เมียู
“็แ่...ลืมีย์าร์ไว้ในห้อ แล้วยัไม่ไ้อาบน้ำ เลยะออาบ้วยเย ๆ”
“อะ...อ่า...็ไ้” อีฝ่ายพูพลามวิ้วนเป็นปม ำ็ำนะ แ่แสออไม่ไ้ เ็มันื่อ ยัไมัน็เป็นอย่านั้นไม่เปลี่ยนไปเลยริ ๆ นี่แหละรับ สเน่ห์อมัน ไม่นานเินรอหรอ...ผมะทำให้มันลับมาเป็นอผมอีรั้
ความคิดเห็น