คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อารัมภบท
20 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 06.10 น.
ป่าเขตอำเภอสัตหีบ
จักรภพเดินหลงอยู่ในป่านี้มาเกือบครึ่งคืน เขาเดินหลงกับเพื่อนอีกสองคนหลังจากแอบออกมาเดินป่าด้วยกันตอนตีสามเพื่อทดสอบกำลังใจ จะบอกว่าแอบออกมามันก็ไม่ถูกเพราะปกติทางรีสอร์ทจะมีกิจกรรมนันทนาการให้ คือการเดินป่าอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่ตอนตีสามแบบนี้
เมื่อหลงกันได้ประมาณห้านาที เพื่อนของเขาคนหนึ่งจึงโทรหาและบอกว่าจะแจ้งพนักงานรีสอร์ทให้ออกตามหาเขา แต่ด้วยความที่เขาเป็นคนหน้าบาง ชายวัยยี่สิบหกจึงบอกกับเพื่อนของเขาไปว่า เขาหาทางกลับออกจากป่าเองได้ และไม่ต้องการให้ใครออกตามหาเขาทั้งนั้น
จักรภพกับเพื่อนอีกสองคนเป็นชาวจังหวัดพระนครศรีอยุธยา พวกเขาสามคนตกลงใจกันว่าช่วงหยุดยาวหลังเทศกาลสงกรานต์ พวกเขาจะมาเดินป่าแถวๆอำเภอสัตหีบกัน พวกเขาสามคนตกลงกันเลือกรีสอร์ทสามดาวที่เข้ามาโดยถนนทางหลวงสายเล็กๆ เพราะที่นี่ค่อนข้างเงียบสงบและอยู่ไกลจากถนนสายหลักมากพอสมควร
หลังจากไปเล่นน้ำทะเลกันเมื่อวานในเขตทหาร คืนนี้พวกเขาสามคนก็ตกลงใจกันออกมาเดินป่า
เม่น เพื่อนหนึ่งในสองคนของเขาที่เป็นหัวโจกของการออกความคิดเรื่องเดินป่าหลังเที่ยงคืนครั้งนี้บอกว่า ก่อนกลับต้องพิสูจน์ความกล้าด้วยการออกไปเดินป่ากัน โดยมีกล้องถ่ายวิดีโอหนึ่งตัวที่เจเพื่อนอีกคนเป็นคนอาสาถ่ายให้ก่อนที่พวกเขาสามคนจะเดินหลงกัน
จักรภพยังคงเดินหาทางออกจากป่าไม่เจอจนถึงหกโมงเช้า แน่นอนว่าเขาไม่ได้หลับ และแล้วเขาก็นึกเสียใจที่ไม่บอกเพื่อนๆสองคนไปเสียแต่ทีแรก เป็นเพราะกลัวความอับอายแท้ๆ
แต่หลังจากที่เดินหาทางออกมาเกือบสามชั่วโมง ราวกับปาฏิหาริย์ สายตาของเขาเหลือบไปเห็นหลังคาของบ้านพักแห่งหนึ่ง เขาแน่ใจว่ามันต้องเป็นบ้านพักหนึ่งในหลายหลังของรีสอร์ทสามดาวแน่นอน เห็นเช่นนั้นเขาก็รีบออกเดินทันที
แต่ทันใดนั้น ความรู้สึกหนึ่งผุดขึ้นมา ความรู้สึกที่ว่ามีใครหรืออะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ข้างหลังเขา ตามติดเขามาอย่างเงียบๆ จักรภพไม่เชื่อเรื่องผี ฉะนั้นเขาจึงไม่กลัวที่จะหันกลับไปมอง แต่สิ่งที่เขากลัวตอนนี้คือ หากเขาหันกลับไปเผชิญหน้ากับมัน มันจะเป็นอะไร
ชายหนุ่มตัดสินใจหันไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ว่ามันคืออะไร แต่เขากลับเห็นแต่ความว่างเปล่า เห็นแต่เพียงผืนป่าที่มีแต่ต้นไม้สูงรอบตัว และได้ยินเพียงแต่เสียงจิ้งหรีดกรีดร้องดังสนั่นเนื่องจากดวงอาทิตย์ยังไม่โผล่พ้นแนวไม้ ชายหนุ่มรู้สึกระแวงในสิ่งที่ตัวเขาเองมองไม่เห็น
เขาหันกลับมาแล้วรีบออกเดินต่อไปอีกครั้ง แต่มันตามมา อะไรก็ตามที่ไม่ยอมเปิดเผยตัวตนวิ่งตามเขามา เมื่อเขาเดิน มันเดินตาม เมื่อเขาหยุด มันหยุดนิ่ง จะเป็นอะไรก็ตาม ชายหนุ่มก็รีบหันกลับไปมองอย่างหวาดกลัว และสิ่งที่เขาเห็นก็คือผืนป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้เช่นเดิม ไร้วี่แววสิ่งมีชีวิต
แต่เมื่อเขาหันกลับมา สิ่งที่เขาเห็นตรงหน้าคือเงาดำทะมึนยืนอยู่ตรงหน้าเขา ห่างจากเขาเพียงไม่กี่นิ้ว! สิ่งที่อยู่ตรงหน้าแทบประชิดหน้าเขาทำให้เขาตกใจแล้วสะดุ้งสุดตัวก่อนจะล้มลงกับพื้น สิ่งนั้นยืนค้ำหัวเขา มันยังคงยืนอยู่นิ่งๆ จับจ้องสายตามาที่เขา เมื่อชายหนุ่มมองถนัดตา เขาก็เห็นว่ามันคือร่างของคนร่างหนึ่ง ยืนค้ำหัวเขาอยู่ ในขณะที่เขาแทบจะนอนอยู่กับพื้น มันยังคงจับจ้องเขา หากแต่สายตาที่มันมองจ้องเขากลับนั้นแดงฉานเต็มไปด้วยเลือด ไร้วี่แววว่ามันจะยังคงเป็นมนุษย์ปกติ
เมื่อชายหนุ่มได้สติ เขาก็รีบคลานหนี โดยไม่รู้เลยว่า ไอ้มนุษย์ประหลาดนั่นกำลังตั้งท่ากระโจนเข้าหาเขา มันกระโจนใส่หวังจะคว้าตัวเขา แต่ก็พลาด เล็บของมันข่วนเขาที่หัวไหล่จนเสื้อขาด เลือดไหลซิบออกจากปากแผล จักรภพเปลี่ยนท่าจากคลานหนีมาเป็นพลิกตัวกลับเอาศอกสองข้างยันพื้นเอาไว้ ในขณะที่มันลุกขึ้นยืนตรงแล้วมุ่งหน้ามาหาเขาช้าๆ
จักรภพยันศอกตนเองให้ลำตัวถอยไปข้างหลังเพื่อจะหนีจากมัน แต่ถ้าหากเขาเคลื่อนไหวเพียงเท่านี้ เขาต้องเสร็จมันแน่ แต่ในจังหวะที่เขากำลังพยายามยันตัวลุกขึ้น ร่างทะมึนตรงหน้าเขากลับโอนเอนไปมาก่อนจะล้มคว่ำหน้าลงกับพื้นดินแน่นิ่งไป
จักรภพไม่รอช้า เขารีบยันตัวลุกขึ้นแล้วออกวิ่งกลับไปที่รีสอร์ทสามดาว
เมื่อถึงรีสอร์ทสามดาว เขาก็แจ้งพนักงานเรื่องโดนทำร้ายในป่า เพื่อนอีกสองคนของเขารออยู่ในห้อง ต่างมีสีหน้ากังวลเมื่อเห็นแผลที่ไหล่ของเขา แต่เขายืนกรานว่าจะไปหาหมอหลังจากกลับถึงบ้าน
จักรภพให้พนักงานโรงแรมโทรเรียกแท็กซี่ เขานั่งแท็กซี่ออกมากับเพื่อน เมื่อถนนใหญ่แล้วพวกเขาโบกรถทัวร์มาลงกรุงเทพฯ จากนั้นก็นั่งรถไฟกลับพระนครศรีอยุธยา
ระหว่างอยู่บนรถไฟ จักรภพมีความรู้สึกคันบริเวณหัวไหล่ใต้ผ้าพันแผลที่โดนข่วน เขาพยายามไม่เกามัน นอกจากคันบริเวณปากแผลแล้ว เขายังรู้สึกว่าแสงแดดยามบ่ายของวันนี้ไม่เป็นมิตรกับเขาเอาเสียเลย…
ความคิดเห็น