รักที่ห่างใจ(ไม่รู้จะให้ชื่ออะไรดี)

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2-การพบหน้ากัน

ภายในเอกสาร

ประวัติ
 
 ชื่อ นานะ  วงใจ อายุ 18 ปี

สูง  167  ซ.ม.   น้ำหนัก  52   ก.ม.

ผมสี  น้ำตาลอ่อน    ตาสี  น้ำตาลอ่อน

เป็นเด็กกำพร้าถูกนำมาทิ้งไว้ที่หน้าบ้าน แม่สายบัว ตั้งแต่อายุ 2 ขวบ

และด้วยความรักเด็กแม่สายบัวเลยรับเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม

นิสัย  อ่อนหวานแต่ไม่อ่อนแอ รักเด็ก ใจดี มีน้ำใจ ซ่า เลือดร้อน

จบเอกสาร

“ เป็นยังไงมั่งว่ะ ยูตะหน้าตาใช้ได้ป่ะ ” เรนจิถาม

“ ก็น่ารักดีนะ นิสัยก็คล้ายคุณท่านมากเลยด้วย แกลองเอาไปดูเองสิ

เรนจิแล้วแกจะเข้าใจเองนั้นเหละ ” แล้วผมก็ยืนเอกสารให้มัน

“ จริงด้วยถูกอย่างที่แกว่าหน้าตาคล้ายคุณท่านนิสัยก็คล้ายอีกด้วยนะเนี่ย แต่ก็น่าส่งสารนะเนี่ย ” มันพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ

“ น่าสงสารยังไงว่ะเรนจิ ” มกูโตะพูดแล้วก็ดึงเอกสารไปดู

“ น่าสงสารจริงๆด้วย แต่หน้าตาก็น่ารักมากเลยนะ แกจะดูป่ะริวจิ ”

“ เอามาดิจะได้ดู อือก็ใช่ได้นิ สเปกพวกเราเลยนี่หว่าโดยฉะเพราะแก ไอ้ยูตะ ตาสีน้ำตาลผมสีน้ำตาลนี้ สเปกแกชัดๆ ”

“ ก็ใช่อยู่หรอกนะว่าฉันชอบคนผมสีน้ำตาลตาสีน้ำตาลแต่ยกเว้นคนนี้ว่ะ ผู้หญิงคนนี้อาจเป็นลูกสาวคุณท่านก็ได้ ”

“ ให้มันแน่เถอะแล้วพวกแน่จะคอยดู ” จูงกังพูด

“ เดี่ยวก็รู้กัน ฉันกลับห้องก่อนนะโว้ย!! ”

“ งั้นต่างคนต่างไปก็แล้วกัน ” แล้วพวกผมก็กลับไปที่พักของแต่ละคน

พรุ่งนี้แล้วสินะที่ผมจะได้ไปประเทศไทยและจะได้พบกับผู้หญิงคนนั้น

บ้านของนานะ

“ นานะจ๋า~~ ตื่นหรือยัง ” เสียงแม่ของฉันเองค่ะ

“ ตื่นแล้วค่ะ เดี่ยวหนูลงไปค่ะหนูขอแต่งตัวตัวก่อน ” และนี้ก็คือเสียงของฉัน วันนี้เปิดเทอมวันแรกซะด้วยต้องไปเช้าๆแล้ว

เวลา 6.00 น.  หน้าโรงเรียน

“ ไงนานะมาแต่เช้าเหมือนเดิมเลยนะ ”เสียงหวานเย็นเพื่อนสนิทฉันเอง

“ ไง เค้าว่ามาเร็วแล้วนะแต่ก็ยังมาช้ากว่าหวานเย็นอีกตามเคยแล้วพวกนั้นล่ะยังไม่มากันอีกหรอ ”

“ ยังไม่มีใครมาเลย ที่เห็นในโรงเรียนก็มีแต่แกกับฉันนี่เหละที่มาเร็วกว่าชาวบ้านชาวช่องเขา ”หนาวเย็นพูดอย่างติดตลกซะด้วย

“ หรอก็สมแล้วเหละที่มีนาข้าวล้อเรา 2 คนว่ามาเช้าเพื่อมาเปิดประตูแทนพี่ยามเขา แต่ฉันยังไม่เคยมาก่อนแกเลยนะ แกแอบไปชาวพี่ยามเปิดประตูจริงๆหรือเปล่าจ๊ะ น่าสงสัยมาก ” ฉันพูดแล้วหัวเราะ

“ เดี่ยวเถอะนะนานะเดี่ยวจะโดนมาให้หวานเย็นสุดน่ารักคนนี้ตีซะดีๆ”

“เรื่องอะไรจะให้ตีล่ะ ” แล้วฉันกับหวานเย็นก็เล่นวิ่งไล่จับกันทั่วโรงเรียนส่งเสียงดังได้โดยไม่ต้องอายใคร เพราะ ไม่มีใครบ้ามาเช้าเหมือนพวกเราหรอกจริงไหมล่ะ ตอนเช้านี่เหละที่สนุกที่สุดเลย

“ นี่นานะ พอก่อนเถอะฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ ” ยัยหวานเย็นร้อง

“ ก็ได้ไปเดินสำรวจรอบโรงเรียนกันป่ะหวานเย็น ” ฉันถามหวานเย็น

“ ไปสิ โอ๊ย!! ” เสียงหวานเย็นนี้น่า

“ เดินยังไงของเธอเนี่ย ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นฉันเลยวิ่งไปดูเห็นยัยหวานเย็นนั่งอยู่ที่พื้นแล้วมีผู้ชายผมสีน้ำเงินเข้มคนหนึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ

“ ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ ” ยัยหวานเย็นพูดแล้วรีบลุกขึ้นยืน

“ ไม่เป็นไรแล้วคุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า ”ผู้ชายคนนั้นถาม

“ ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะโอ๊ย!! ” แล้วหวานเย็นก็ล้มลงไปอีกแต่ยังดีที่ผู้ชายคนนั้นพยุงไว้ได้ทัน ฉันเลยรีบวิ่งมาดูหวานเย็น

“ หวานเย็นเป็นอะไรมากหรือเปล่า ”

“ ไม่รู้สิสงสัยจะเจ็บขา ”

“ งั้นไปห้องพยาบาลก่อนไหม คุณช่วยนำทางไปได้หรือเปล่าครับเดียวผมช่วยพยุงเพื่อนคุณให้ ” ผู้ชายคนนั้นพูด

“ ขอบคุณค่ะ แต่ว่าไม่เป็นไรหรอกเพื่อนของฉันมาแล้วโน่นไงค่ะ ” แล้วฉันก็ชี้ไปทางประตูที่เห็นว่ามีผู้หญิง 3 คนยืนอยู่

“ หรอครับ งั้นเดียวผมขอตัวไปหาเพื่อนก่อนนะครับ ” แล้วผู้ชายคนนั้นก็หายไปและแล้วผู้หญิง 3 คนนั้นก็เดินเขามา

“ นี่หวานเย็นเป็นอะไรหรอ ” ออเลนถามแล้วมาช่วยพยุงหวานเย็น

“ ก็พอดี ฉันวิ่งไปชนคนอื่นเขานิดหน่อย ” หวานเย็นเป็นคนตอบ

“ หรอ เดี่ยวไปห้องพยาบาลกันเถอะพวกเรา ” แล้วพวกเราก็เดินไปห้องพยาบาลกัน

ณ ห้องพยาบาล

“ นี่ หวานเย็นนั่งบนเตียงก่อนนะ   ดูสิครูยังไม่มาเลย ” ฉันพูดแล้วมองไปรอบๆแต่ก็มีแต่พวกเราไม่มีใคร

“ อือ ” แล้วยัยหวานเย็นก็เดินไปนั่งที่เตียง

“ อาการเป็นยังไงบ้างล่ะหวานเย็น ” ออเลนถาม

“ ก็ดีแล้วล่ะไปเข้าแถวกันเถอะ ” หวานเย็นพูด

“ อือ ก็ดีเหมือนกัน วันนี้เปิดเทอมซะด้วยสิ ” แตงไทยพูด

“ งั้นไปกันเถอะ ” พอหวานเย็นพูดจบ พวกเราก็เดินไปเข้าแถวกัน