คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : e i g h t .' คำตอบ
CHAPTER 8
คำตอบ
"มึงจำที่มึงรถชนเมื่อเกือบสี่เดือนก่อนได้มั้ย?"
ร่างสูงยืนกอดอกสีหน้าเคร่งเครียด เขามองออกไปนอกหน้าต่างชั้นยี่สิบเอ็ดของคอนโดหรู ราวกับว่าพยายามจะหาที่พักสายตา ตอนนี้เขาไม่อยากจะเผชิญหน้ากับอีกคนที่นั่งอยู่บนโซฟาด้านหลัง ความรู้สึกผิดที่คอยกัดกินหัวใจมานานหลายเดือนบัดนี้กลับกลายเป็นความเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายได้ คิมนัมจุนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะพูดต่อ
"มึงเคยบอกกู ว่ามึงจำอะไรแทบไม่ได้"
"..."
"รู้ตัวอีกทีมึงก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว"
"..." อีกคนยังคงนั่งนิ่งไม่ตอบอะไร ดวงตาที่ว่างเปล่าจ้องค้างอยู่ที่ร่างบนเตียง หัวใจเต้นแผ่วพอๆ กับเสียงสัญญาณชีพที่ดังคลอเป็นระยะ จองโฮซอกรู้สึกจุก จุกจนพูดไม่ออก เขาแทบไม่อยากจะขยับไปไหน แทบไม่อยากหายใจต่อด้วยซ้ำ
"มึงยังฟังกูอยู่มั้ย?" หันหลังมามองเพื่อนที่นั่งนิ่งอยู่หลังจากที่สองสามประโยคจบไปแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
"อืม..." พยักหน้าเนือยๆ พลางยกมือปาดน้ำตาทีเริ่มจะซึมออกมาจากขอบตา เขาเองยังไม่ค่อยเข้าใจนักหรอกว่าร้องไห้ทำไม รู้แค่ว่าตอนนี้ทุกอย่างในสมองตีกันมั่วไปหมด
"จริงๆ แล้วมึงไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก เพราะถุงลมนิรภัยช่วยมึงไว้ มึงเลยแค่กระดูกร้าว แล้วก็ไหล่หลุด"
"..."
"แต่กับยุนกิ..."
"... ยุนกิทำไม?"
"ถุงลมนิรภัยฝั่งของยุนกิไม่ทำงาน เขาพุ่งทะลุกระจกไปกองอยู่บนกระโปรงรถ ได้รับบาดเจ็บสาหัส ซี่โครงหัก แถมยังมีเลือดคั่งในสมอง"
"ฮึกก..." โฮซอกกำมือแน่น น้ำตาที่ตอนแรกแค่ซึมๆ ตอนนี้ไหลอาบลงมาราวกับเขื่อนแตก ภาพเหตุการค่อยๆ หลั่งไหลเข้ามาเรื่อยๆ
"หมอบอกกับกูว่าสภาพของยุนกิ คือเป็นตายเท่ากัน กูขอร้องแทบตายให้หมอยื้อชีวิตยุนกิเอาไว้เพื่อรอมึง แต่แค่สองอาทิตย์หลังจากอุบัติเหตุ มึงก็ฟื้นตัว ทันทีที่มึงออกจากโรงพยาบาล มึงก็เรียกหายุนกิ แต่กูกลัวว่ามึงจะเป็นบ้า ถ้าเห็นยุนกิในสภาพนี้ กูเลยพยายามกีดกันมึงทุกอย่าง" น้ำเสียงเริ่มสั่นเครือ คิมนัมจุนยกมือขึ้นเสยผมสีเงินก่อนจะถอนหายใจออกมา
"แต่มึงก็ไม่ได้ฟังกูหรอก มึงตามหายุนกิจนเจอ แล้วตอนที่มึงเจอยุนกิมึงเป็นไงรู้มั้ย?"
"เป็นบ้าหรอ?"
"มึงหนักกว่าบ้าซะอีก มึงเอาแต่ร้องไห้ มึงทำร้ายตัวเอง เกาะขาเตียง ไม่ยอมไปไหน ให้ใครมาลากก็ไม่ไป ตอนมึงนอนมึงก็ละเมอพูดชื่อยุนกิ ทุกครั้งที่มีอะไรเตือนใจให้นึกถึงยุนกิ มึงก็จะคุ้มคลั่งแล้วก็จบด้วยสลบไป"
"ฮึก..."
"กูทนเห็นภาพตรงหน้าไม่ได้จริงๆ กูเลยให้หมอจ่ายยากดประสาทให้มึง ตอนแรกกูคิดว่าแค่ให้บรรเทาอาการของมึงลงบ้าง แต่เปล่าเลย ยิ่งมึงกิน มึงก็ขอเพิ่มอีก ถ้าไม่ได้กินมึงก็จะคุ้มคลั่ง"
"..."
"กูทำอะไรไม่ได้นอกจากให้มึงกิน เพราะอย่างน้อยเวลาที่ยาออกฤทธิ์ มึงก็เลิกเพ้อถึงยุนกิ"
"..."
"ผ่านไปประมาณเดือนกว่าๆ ยาก็เริ่มส่งผลระยะยาว มึงเริ่มลืมเรื่องของยุนกิ มึงค่อยๆ ลืมว่ายุนกิเป็นอะไร ยุนกิเป็นใคร จนลืมเรื่องเหตุการณ์ทั้งหมด"
"..."
"มึงเริ่มกลับสู่ภาวะปกติ มึงออกไปไหนมาไหนได้เหมือนคนทั่วไป แม้จะดูซึมเศร้าไปบ้าง"
"ฮึก.."
"กูโล่งใจมาก กูกะว่าวันนึงถ้ามันดีขึ้นกว่านี้ กูจะพามึงกลับไปหายุนกิอีกครั้ง แต่.."
"แต่อะไร... ฮึก.. แต่อะไร"
"แต่กูก็เกิดเห็นแก่ตัวขึ้นมา"
"มึงทำอะไร.. นัมจุนมึงทำอะไร.. ฮึกก"
"เพราะว่ามึงเป็นแบบนี้ มันทำให้กูแน่ใจว่ามึงดูแลยุนกิไม่ได้.."
"มึงเอาอะไรมาพูด..."
"กูเลยเอาทุกอย่างที่เกี่ยวกับยุนกิไปให้ห่างจากมึง กูคิดว่าไหนๆ มึงก็ลืมแล้ว คงไม่เป็นอะไรถ้ากูจะทำแบบนี้"
"..."
"คงไม่เป็นอะไรถ้ากูขอเป็นคนที่ดูแลยุนกิเอง"
"คุณหนูวีคะ..."
"...."
"คุณหนูวี.. เฮ้.."
".....ห้ะะะ ว่าไงครับคุณป้า"
"กับข้าวเย็นหมดแล้วค่ะ ป้าอุส่าห์ตั้งใจทำ ทำไมปล่อยให้มันอืดแบบนั้นล่ะ"
"อะ.. เอ่อออ ผมขอโทษนะคุณป้าาา อย่าโกรธน้าาา จะรีบกินเดี๋ยวนี้แหละครับ"
"ฮ่าๆๆ ว่าแต่คุณหนูไม่ได้เป็นแบบนี้มานานแล้วนะ มีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่า หืม?"
"ช่วงนี้มีเรื่องให้คิดเยอะน่ะครับ.."
"เรื่องอะไรล่ะ คงไม่ใช่ที่ป้าทำกับข้าวไม่อร่อยใช่มั้ย ฮ่าๆๆ"
"ฮ่าๆๆ ไม่ครับ
แป๊นนน แป๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!
เสียงแตรรถดังขึ้นจากหน้าบ้านทำให้ทั้งสองสะดุ้ง แทฮยองยกมือขึ้นมาปิดหูแน่นเพราะเสียงอันน่ารำคาญไม่มีทีท่าว่าจะหยุด คุณป้าหลังจากตั้งสติได้ก็ยันตัวลุกขึ้นทำท่าจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นที่หน้าบ้านกันแน่
"ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมไปดูเอง คุณป้าพักผ่อนนะ" รีบลุกขึ้นจับแขนหญิงอายุห้าสิบต้นๆ เอาไว้ก่อนจะก้าวเท้าฉับๆ ไปเปิดประตู
รถเลกซัสสีดำคุ้นตาจอดแช่อยู่หน้าประตูรั้วบ้าน ตอนนี้เสียงแตรเงียบลงแล้ว แทฮยองค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ตัวรถแต่กระจกติดฟิล์มหนาทึบทำให้มองไม่เห็นคนที่อยู่ข้างใน เขายื่นมือออกไปเคาะสองสามทีกระจกก็เลื่อนลงเผยให้เห็นร่างของคนที่ฟุบหน้าอยู่กับพวงมาลัย
"พี่.. โฮซอก.."
ฟิคมาเสิร์ฟแล้วค่าาาา รอกันนานมั้ยยยยยย (ไม่มีใครรอหรอกย่ะ55555555)
กลับมาแล้วน้าาาา เปิดเทอมแล้ววว ยุ่งมากมากกกกกกกกกก ขอโทษนะทุกคนที่ไม่มีเวลามาอัพพพพพ
ชีวิตเด็กแลกเปลี่ยนมันไม่ง่ายจริงๆ ข่ะ ทุกอย่างมันวุ่นวายยยไปหมดดดด
เลิ้บทุกคนเหมือนเดิมนะ ทุกคนยังเลิ้บไรต์เตอร์กากๆ คนนี้อยู่รึเปล่าาาา?
ถ้าตอบว่าไม่จะร้องไห้หนักมากนะ555555555555555555
ตอนนี้ค่อนข้างสั้น แต่ว่าเป็นคีย์สำหรับหลายๆ อย่างที่ทุกคนสงสัย ถึงแม้ว่ามันจะยังไม่กระจ่างชัดซะทีเดียว
โฮซอกร้องไห้อีกแล้ววววววววววว พระเจ้าาาาาาา ทำไมชั้นถึงชอบให้พี่เงิงร้องไห้กันล่ะะะ
ละแทฮยอง? อุต๊ะ นางค้นพบสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตนี้แล้วว5555555555555
ในที่สุดก็หลงสเน่ห์ความเงิง5555555555555555
บอกเลยว่าการค้นพบครั้งนี้จะทำให้ยาพิษที่ทุกคนจะได้รับนั้นแรงยิ่งๆ ขึ้นไปอีก
ยังไงก็ตาม ฟิคอยู่ได้เพราะเม้นและเฟบ ถึงไรต์จะยุ่งมากกกแต่ก็จะพยายามมากอัพให้
เพราะทุกๆ คนที่มาอ่านและมาเฟบเปนกำลังใจให้ไรต์ ยังไงก็อ่านแล้วอย่าเก็บไว้คนเดียวนะ
แชร์เลยว่าคิดอะไรอยู่ มาแชร์ความฟิน มาร่วมกันเดาปมต่างๆ
ถึงฟิคนี้จะยังกากอยู่มาก แต่ก็ขอบคุณมากจริงๆ นะคะที่มาอ่านกัน
ตอนนี้มีโปรเจคฟิคใหม่อีกแล้ว5555555555555555 อีกไม่นานคงได้อ่านกัน
ไรต์กำลังอยู่ในช่วงฝึกแต่งฟิคใสใสไม่ดราม่าหนัก เพราะตัวเองเป็นไรต์เตอร์สายดราม่า55555555
ยังไงก็ฝากติดตามฟิคเรื่องนี้ของไรต์และเรื่องในอนาคตด้วยน้าาา เลิ้บบุ♥
เม้ามอยกับไรต์เตอร์ @kkz29 , @kbuiis
สกรีมลงทวิตติดแท็ก
#ฟิคพอยซั่น
themybutter
ความคิดเห็น