คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : s e v e n .' ภาพหลอน
CHAPTER 7
ภาพหลอน
ผมยืนอยู่ตรงนั้น ที่หน้าสตาร์บัค กำลังจัดทรงผมและเครื่องแต่งกาย ผมมาช้าไปห้านาทีเพราะรถชนที่หน้าปากซอย แต่ยังไม่ทันได้เดินเข้าไป ก็ต้องตกใจที่เห็นเขาเดินออกมา ที่น่าตกใจมากกว่านั้น คือเขาไม่สังเกตเห็นผมด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่ไหล่ของเราชนกัน ตอนแรกผมคิดว่าเขาคงรีบไปเข้าห้องน้ำ แต่หลังจากนาทีที่สามสิบผ่านไป ผมก็เริ่มไม่แน่ใจ จนไปเจอเขาที่ม้านั่งตรงนั้น กำลังนั่งอยู่เฉยๆ ดูไม่มีทุกข์ร้อนอะไร
ณ ตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกร้อนไปทั้งตัว
ผมไม่รู้หรอกว่าเขาไปนั่งทำบ้าอะไรอยู่ตรงนั้น ผมแค่โกรธ ผมโกรธที่ต้องมานั่งรอ ผมโกรธที่ไม่ได้ดูหนัง ผมโกรธที่เขาไม่รักษาสัญญา
ผมโกรธที่เขาลืมผม...
"ฮึก..." ผมยกขึ้นมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาลวกๆ แล้วพยายามตั้งใจขับรถต่อ ผมบอกตัวเองให้หยุดร้องเป็นพันๆ ครั้ง แต่น้ำตาเจ้ากรรมก็ยังไหลออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
ให้ตายสิ ทำไมต้องร้องไห้ขนาดนั้นด้วย?
อาจจะเป็นเพราะไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับผมมาก่อน ไม่เคยมีใครมาวิ่งวุ่นวายอยู่ในหัวของผมทั้งวันแบบนี้ ไม่เคยมีใครมาทำให้ผมรู้สึกเหมือนลอยได้ทั้งๆ ที่ยังอยู่บนพื้น และไม่เคยมีใครมาทำให้ผมรู้สึกเจ็บหน่วงๆ ในอกซ้ายได้อย่างคิมแทฮยอง
รึเปล่านะ?
เอี้ยดดดด!!
รถจอดลงที่หน้าบ้านของเพื่อนคนเดียวที่ผมไว้ใจ ผมรู้สึกถึงอาการแปลกๆ ที่กำลังเกิดขึ้นในร่างกายของผม หัวใจกระตุกวูบเหมือนกับมันจะหยุดเต้น ผมรู้สึกเหมือนโดนขโมยลมหายใจไปชั่วขณะ ความรู้สึกปวดตุบๆ ในหัวเริ่มกลับมาอีกครั้ง ผมปลดกระดุมเสื้อเชิ้ทสีดำที่ใส่อยู่ออกสองสามเม็ดเพราะมันอึดอัดเป็นบ้า สายตาเริ่มพร่ามัว หัวใจเต้นแรงขึ้น แรงขึ้นจนใกล้จะระเบิด ผมสูดหายใจลึกๆ แล้วหลับตาลง...
'แฮปปี้แอนนิเวอร์ซารี่หนึ่งปีนะที่รัก ^^'
'ฉะ.. ฉัน..'
'ไม่ต้องพูดอะไรนะ แค่จุ้บที่นี่พอ ^^'
ติ๊งต่องงงง~
เอื้อมมือไปกดกริ่งพร้อมกับเสียงที่ดังก้องอยู่ในหัววนซ้ำไปมา ผมได้ยินประโยคนับร้อยแต่ไม่สามารถจับใจความได้ทั้งหมด มันประดังเข้ามาจนทุกอย่างขาวโพลนไปหมด
'ฉันรักนาย'
'ฉันจะไม่มีวันทำร้ายนาย'
'จองโฮซอก..'
'ไม่ต้องพูดอะไรนะ แค่จุ้บที่นี่พอ ^^'
'ฉันรักนาย'
'คิดถึงนะ'
'นายคือทุกอย่าง..'
"ว่าไงไอ้โฮป?" เจ้าของบ้านออกมาเปิดประตูด้วยหน้าตางงๆ เดาว่าคงจะเพิ่งตื่น นัมจุนผงะไปเล็กน้อยที่เห็นสีหน้าของผมไม่สู้ดีนัก
"นัมจุน.. ฮึกกก ช่วยกูด้วย.. " ทันทีที่เห็นหน้าเพื่อนผมก็ปรี่เข้าไปกอดร่างหนาๆ ของมันทันที ตอนนี้ผมเหลือแรงน้อยเหลือเกิน ผมรู้สึกเหมือนหัวของผมมันจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ
"เห้ย! มึงเป็นอะไร?"
"หยุดมันที ฮืออออ.."
"จองโฮซอกมึงเป็นอะไร มึงเห็นภาพพวกนั้นอีกแล้วใช่มั้ย มึงตอบกู!!!"
"กูทรมาน.. ฮึกก มึงหยุดมันที มึงทำให้มันหายไปที!!!!"
"ไอ้โอป!!! มึงใจเย็นๆ ทำใจดีดีไว้นะ"
"ใครก็ได้ช่วยกูที โอ้ยยยยยยยยยย"
"หายใจช้าๆ ใจเย็นๆ ผ่อนคลายนะมึง"
"ไม่ไหวแล้ว กูทนไม่ไหวแล้ว ฮ ฮึก...."
"ไอ้เหี้ยโฮปปปปปปป!!"
สิ้นเสียงนี้ผมก็จำอะไรไม่ได้อีก...
ในห้องกว้างโทนสีน้ำเงินเข้มเกือบดำ เสียงเครื่องปรับอากาศดังหึ่งๆ ท่ามกลางความเงียบ ทีวีถูกเปิดเอาไว้แต่ไม่ได้มีใครดู ร่างสูงนั่งอยู่บนเก้าอี้ จ้องมองอีกคนที่นอนไร้สติอยู่บนโซฟา คิมนัมจุนยกมือขึ้นมานวดขมับของตัวเอง ตอนนี้เขาสับสนและวุ่นวายใจยิ่งกว่าตอนไหนๆ เขาไม่เคยเห็นเจโฮปเป็นหนักขนาดนี้มาก่อน อีกมือหนึ่งกำวัตถุสีเงินเป็นประกายเอาไว้แน่น พยายามคิดว่าควรจะต้องทำยังไง ถึงจะเตรียมใจไว้แล้วว่ามันจะมีวันนี้ แต่มันก็กะทันหันเกินไป
หรือฉันควรบอกความจริงไป เรื่องมันจะได้จบ?
ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน เขาเองก็สับสนวุ่นวายใจไม่ต่างกัน ร่างสูงนอนแผ่ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ในใจก็นึกโกรธตัวเองที่ทำอะไรไม่เคยได้ดีซักอย่าง ตอนนี้ในหัวของเขามีเรื่องให้คิดมากมาย ทั้งคิมซอกจิน จองโฮซอก ไม่ว่าเรื่องไหนก็พาให้ปวดหัวเหมือนกันหมด
โฮซอกกี้
calling...
...
...
...
call failed
"โอ้ยยแม่งเอ้ยยยย!"
ร่างสูงปาโทรศัพท์ลงบนพรมหนาหลังจากความพยายามครั้งที่สี่สิบกว่าๆ ของการโทรหาจองโฮซอก เขาหงุดหงิดมากเพราะไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้ คนอย่างคิมแทฮยองโทรหาใครได้ไม่เกินสามสายหรอก
แล้วทำไมกับจองโฮซอกถึงได้ยอมนั่งฟังเสียงตู้ดๆ อยู่ได้เป็นสี่สิบกว่าครั้ง?
ตอนนี้คิมแทฮยองไม่เข้าใจตัวเองเลย เขากำลังคิดอะไรอยู่ เขากำลังรู้สึกยังไงกันแน่? บางทีความรู้สึกของคนเรามันก็ซับซ้อนเกินไป ทำไมเขาถึงตัดสินใจจูบจองโฮซอกทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมถึงมานั่งคิดมากทั้งๆ ที่ปกติเขาจะไม่สนใจอะไรเลย
ครืดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดด
จู่ๆ โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นอย่างรุนแรง ร่างเพรียวรีบผุดลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูที่เพิ่งปาตกลงไปบนพื้นอย่างไม่ใส่ใจ ภาวนาให้ปลายสายเป็นโฮซอก โชคร้ายที่ไม่ใช่ แต่เป็นเบอร์แปลก แทฮยองขมวดคิ้วพลางครุ่นคิดว่าจะรับดีไหม เขาไม่ค่อยชอบรับเบอร์แปลกเท่าไหร่ เพราะส่วนใหญ่จะเป็นบรรดารุ่นน้องที่เป็นแฟนคลับโทรมาคุยเล่นแล้วก็กรี๊ดใส่จนหูชา
"ฮัลโหล"
(นี่ใคร?) เสียงนี่มันคุ้นๆ..
"หื้ม? ผมต้องถามคุณมากกว่านะ ว่าคุณเป็นใคร"
(อะ.. เอ่ออ ขอโทษที คือเบอร์นี้มันอยู่ในสมุดโทรศัพท์ของฉันน่ะ)
"เบอร์ผม? มันจะไปอยู่ในสมุดของคุณได้ยังไง? คุณเป็นใคร?"
(ฉัน.. ชื่อคิมซอกจิน.. น นายยรู้จักฉันรึเปล่า?)
เชี่ย...
"รู้จักสิ.." รู้จักดีด้วย..
(นายชื่ออะไร ฉันจะได้เมมไว้)
"คิมแทฮยอง"
(นายเป็นเพื่อนสมัยเรียนของฉันหรอ?)
“ประมาณนั้น...”
(คือ.. ฉันประสบอุบัติเหตุแล้วจำอะไรไม่ได้เลย ถ้ามีโอกาส ไว้เราไปกินข้าวกันนะ นายจะได้เล่าเรื่องของเราให้ฉันฟัง ฉันจะได้จำนายใหม่อีกครั้ง..)
"อื้ม"
(ขอบคุณมาก ฉันมีอีกหลายเบอร์ที่ต้องโทรไป แต่นี้ก่อนนะ)
"ครับ.."
(ตู้ดด ตู้ดดดดด)
ถ้ามีการประกาศรางวัลชีวิตวุ่นวายแห่งปีแล้วคิมแทฮยองไม่ได้
ผมจะไปบึ้มมันให้หมดเลยครับ..
"มึงพากูมาที่นี่ทำไม?" ร่างเล็กเอ่ยถามเพื่อนตัวสูงที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ขณะที่ลิฟต์กำลังขึ้นไปที่ชั้นยี่สิบเอ็ด
"มึงตามกูมาเหอะ" คนตัวสูงตอบเสียงเรียบทำเอาคนถามถึงกับอึดอัดกับบรรยากาศที่เงียบและกดดันนี้
จองโฮซอกได้แต่ก้มหน้ามองพื้นแล้วทำแก้มป่องเหมือนเด็กๆ ใช้เวลาไม่นานลิฟต์ก็มาถึงชั้นยี่สิบเอ็ด นัมจุนดันหลังร่างเล็กให้เดินออกจากลิฟต์แล้วพยักหน้าให้เดินตามมา ทั้งคู่มาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง 2114 นัมจุนถอนหายใจออกมาเล็กๆ ก่อนจะเอื้อมไปบิดลูกบิดประตูให้เปิดออก
ประตูเปิดออกเผยให้เห็นห้องสีครีมตกแต่งดูสะอาดตา กลางห้องมีเตียงผู้ป่วยตั้งอยู่ เดินเข้าไปใกล้ก็พบว่ามีร่างหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่ เขาถูกพันธนาการด้วยสายน้ำเกลือและเครื่องช่วยชีวิตจนยุ่งเหยิง โฮซอกจ้องมองจอมอนิเตอร์ที่บอกอัตราการเต้นหัวใจแผ่วเบาของคนบนเตียงอย่างสลดใจ ก่อนจะเขย่าแขนเพื่อนตัวสูงสองสามที
"ใคร?" เลิกคิ้วถามอีกคน จนถึงตอนนี้จองโฮซอกก็ยังไม่เข้าใจ
"หลังจากนี้กูจะบอกมึงทุกอย่างเอง ขอให้รู้ไว้ว่ากูขอโทษ" ตอบออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่จองโฮซอกก็สังเกตเห็นแววความเจ็บปวดที่ฉายออกมาจากดวงตา
"อะไรของมึงวะ -__-" จ้องหน้าเพื่อนรักงงๆ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เตียงสีขาวมากกว่าเดิม นัมจุนยังคงยืนอยู่ตรงนั้นแต่เขาไม่สนใจ เขาอยากรู้ว่าเจ้าของร่างที่นอนอยู่บนเตียงคือใครกัน
เขาหลับตาพริ้มราวกับอยู่ในห้วงนิทราที่ลึกที่สุด เสียงหายใจแผ่วๆ ดังออกมาจากท่อของเครื่องช่วยหายใจ โฮซอกขยับเข้าไปใกล้ขึ้นอีก เผยให้เห็นใบหน้ายามหลับไหลของชายคนหนึ่ง ผิวขาวราวกับน้ำตาลทรายสะท้อนแสงแดดอ่อนๆ ทางหน้าต่าง ริมฝีปากสีแดงสดตัดกับสีผิว และรอยแผลเป็นเล็กๆ ที่แก้มซ้าย ที่คอของเขาใส่สร้อยคอที่มีจี้สีเงินสะท้อนแสงวิบวับ ตอนแรกโฮซอกมองมันไม่ได้ถนัดนักเพราะแสงมันสะท้อนเข้าตาของเขา แต่เมื่อมองใกล้ๆ อีกที..
"ม.. มิน.. ยุนกิ.."
---------------------------
กรี๊ดดดดด พี่ก้ามาแล้วข่าาาาาาาาา เปิดตัวแบบหน่วงที่สุดในปฐพี
คิมนัมจุนรู้อะไร ? แล้วคิมแทฮยองจะทำยังไงต่อออ
อร๊ายยยยยยยยยยย มันช่างบีบหัวใจอะไรเยี่ยงนี้><
ตอนนี้ถ้าเรียบเรียงแปลกๆ หรือภาษาไม่สวยแต่งไม่ดีอะไร ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ
ไรต์เป็นติ่งพี่คริสและค่อนข้างสะเทือนใจกับข่าวมากมาก สมงสมองอาจจะไม่สมประกอบเท่าไหร่
ถึงยังไงก็ตามขอบคุณจริงๆ ที่ติดตามฟิคกากๆ เรื่องนี้นะคะทั้งอ่านเก่าอ่านใหม่
ขอบคุณที่รอคอยพี่ก้ามาด้วยกัน วันนี้นางออกมาแล้วค่ะ และนางนอนก็นอนแน่นิ่งเลย.. (*หลบตีนรีดเดอร์*)
เริ่มรู้สึกถึงยาพิษที่กำลังแผ่ซ่านไปทั่วร่างรึยัง ? ช่วยลุ้นกันต่อจนจบเลยเนาะ
อยากบอกว่าไรต์รักรีดเดอร์มากนะ ทุกเม้นทุกเฟ้บทุกวิวมันมีความหมายมากจริงๆ♥
สกรีม เม้น เฟบ โหวต ให้กำลังใจไรต์หน่อยน้าาาา จะได้มีแรงมาอัพบ่อยๆ
สกรีมลงทวิตติดแท็ก
#ฟิคพอยซั่น
ไรต์รออ่านเม้นและสกรีมที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะเอ้อ
ความคิดเห็น