คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : f i v e . ' just one day (100%)
5
Just one day
"my dream is to be with you forever.."
ฉากประกอบการอ่านเพื่อความอินค่ะ
ครืดดดด ครืดดดดดดด
วัตถุสี่เหลี่ยมสั่นครืดบนโต้ะสีดำ แทฮยองสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็พบกับร่างเล็กที่หลับปุ๋ยอยู่บนแผ่นอก ใบหน้าหล่อคมลอบยิ้มออกมาแล้วยกมือขึ้นลูบแก้มนิ่มของคนที่นอนนิ่งไม่รู้สึกตัว ถ้าไม่ใช่เพราะโทรศัพท์ที่กำลังสั่นเป็นเจ้าเข้าบนโต้ะนั่นมันน่ารำคาญเป็นบ้า ก็คงไม่มีทางลุกออกจากเตียงนี้เป็นแน่ แทฮยองค่อยๆ ลุกออกมาเบาๆ แต่ก็ไม่ลืมจะดึงผ้าห่มมาห่มกายบางเอาไว้
"ฮัลโหล ใครครับ?"
(นี่จีมินนะ)
"อ่าว นี่เบอร์ใครวะ?"
(เออช่างมัน วันนี้กูไม่เข้าไปนะ มึงเป็นไงมั่ง?)
"เออดีขึ้นละไม่ต้องห่วง กูอยู่กับพี่โฮซอก"
(อ่าวหรอ เออดีละ)
"มึงเป็นไรป่าวเนี่ย?"
(ป.. ป่าว ช่างมันเหอะ)
"เดี๋ยวนี้หัดมีความลับกับกูหรอ?"
(ป่าววว วันนี้กูรู้สึกไม่ค่อยสบาย)
"เออๆ รักษาตัวด้วย"
(เคๆ)
สายตัดไปแบบงงๆ ปกติแล้วปาร์คจีมินเป็นคนตลกและร่าเริงอยู่เสมอ เขาเป็นคนเดียวที่ทำให้มนุษย์หน้าตายอย่างคิมแทฮยองหัวเราะได้อยู่บ่อยๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะมีเรื่องไม่สบายใจ คนเป็นเพื่อนอย่างแทฮยองก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรมากนักเพราะรู้นิสัยเพื่อนดี ถ้าเขาอยากจะบอกเขาคงบอกเองนั่นแหละ
ร่างสูงวางโทรศัพท์เครื่องหรูลงบนโต้ะตามเดิม ดวงตาคมเหลือบไปมองคนที่หลับอยู่บนเตียงแล้วลอบยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
ที่จริงเมื่อคืนเขาปวดหัวจนนอนไม่หลับ แทฮยองดิ้นไปมาพยายามข่มตาลงเพราะกลัวว่าอีกคนที่นอนอยู่ด้วยจะตื่นขึ้นมา เวลาผ่านไปสักพักก็รู้สึกถึงผ้าเย็นที่เช็ดไปตามลำตัว มือนิ่มๆ สัมผัสลากไล้ไปมาจนอยากจะสะดุ้งไปตะครุบเหยื่อตัวเล็กแทบบ้า แต่ก็ต้องห้ามใจไว้เพราะเรี่ยวแรงไม่ได้มีมากนัก
"เป็นอะไรรึเปล่า? นายยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นได้ห้านาทีแล้วนะ" เสียงเล็กพูดขึ้น ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาตอนไหน โฮซอกนั่งหน้ามึนอยู่บนเตียงสีขาวสะอาด ผมสีน้ำตาลอ่อนยุ่งเหยิงแต่กลับดูน่ารักไปอีกแบบในสายตาของคนที่ยืนอยู่
"สังเคราะห์แสงอยู่" พูดเสียงเรียบกลบเกลื่อนแล้วเดินไปที่ตู้เย็นก่อนจะหยิบน้ำมาดื่ม
"วันนี้จีมินไม่มา พี่อยู่เป็นเพื่อนผมหน่อยดิ?" ร่างสูงทิ้งตัวลงข้างๆ ร่างบางก่อนจะหยิบรีโมททีวีสีเทาขึ้นมากดเปิดทีวีจอยักษ์ตรงหน้าของทั้งคู่
"อ่าวทำไมอ่ะ?"
"ไม่รู้มัน เมื่อเช้ามันโทรมา เสียงเศร้าเชียว"
"อืม" พยักหน้าหงึกหงักแล้วตั้งใจมองจอสี่เหลี่ยมบนผนังต่อ
"แล้วเราจะทำอะไรกันดี"
"ทำอะไรล่ะ?"
"ถ้าให้นอนอยู่บนนี้ทั้งวันไม่เอาหรอกนะ น่าเบื่อจะตาย"
"ก็จะทำอะไรได้ล่ะ อยากไม่สบายเองนี่นา"
"ก็บอกว่าหายแล้วไง วู้ววววว"
คนตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไรแต่แลบลิ้นใสร่างโปร่งที่นอนอยู่ข้างๆ บทสนทนาจบลงพร้อมสองคนที่หันไปจดจ่อกับจอสี่เหลี่ยมที่กำลังฉายหนังดังสุดสัปดาห์อยู่
'it's time for me to be like you'
เสียงบทพูดฉากหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของห้องนอนกว้าง เสียงเพลงนุ่มดังคลอไปกับฉากหวานในจอ หญิงสาวยืดคอออกหวังให้แวมไพร์หนุ่มฝังเขี้ยวลงไปเพื่อที่จะเปลี่ยนให้เธอเป็นแวมไพร์ไปด้วย ความปราถนาที่จะอยู่กับชายหนุ่มผู้เป็นที่รักชั่วนิรันด์นั้นฉายแววออกมาจากดวงตากลมโต ร่างสูงยกยิ้มถามคำถามแสนเรียบง่าย
'so this is what you're dreaming about? becoming a monster?'
'my dream is to be with you forever'
'forever? ... and you're ready now?'
'yes..'
ทำท่าจะก้มลงฝังเขี้ยวพิษแต่กลับประทับริมฝีปากลงบนคอขาว มือหนาประคองศรีษะเล็กให้ตั้งขึ้น สายตาทั้งคู่สบกันก่อนร่างสูงจะประทับกลีบปากหยักลงบนริมฝีปากสีชมพูอ่อนอย่างนุ่มนวล
ขณะเดียวกับที่ฉากจูบแสนหวานกำลังดำเนินไป สองร่างที่นั่งดูอยู่ก็เกิดอากาศเกร็งขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ โฮซอกพยายามเบือนหน้าหนีไม่มองจอตรงหน้า แทฮยองก็จับผ้าห่มขึ้นมาขยี้ไปมา ดูเหมือนเป็นการกระทำที่ไร้เหตุผลแต่ก็เพื่อจะปกปิดอาการหัวใจเต้นแรงที่ตอนนี้แทบจะคุมไม่อยู่ โฮซอกเหลือบมองคนข้างๆ ด้วยหางตาก่อนจะทำเป็นบิดขี้เกียจ แทฮยองนั่งนิ่งเลิกลั่กพยายามไม่มองคนข้างๆ บรรยากาศรอบห้องเป็นไปอย่างกระอักกระอ่วนเสียจนทั้งคู่อยากจะระเบิดตัวเองออกมา
"ทำอะไรดี.." โฮซอกพูดขึ้นหลังภาพยนตร์ได้จบลงพลางยกมือขึ้นไปผลักหัวสีส้มเบาๆ ใบหน้ายังคงร้อนผ่าวจากบรรยากาศน่าอายเมื่อครู่
"อยากออกไปข้างนอก" แทฮยองตอบเสียงเรียบแต่ก็ยังไม่ยอมหันหน้ามามองคนข้างๆ
"ไปไหน?"
"ไม่รู้ดิ"
"อ่า..."
"ไปทะเลกัน" ลุกขึ้นพรวดแล้วดึงข้อมือบางให้ลุกออกจากเตียง
"ผมมีที่ที่นึง อยากจะไปกับพี่"
60%
"ไปแล้วน้า ฮยองงง~" ร่างโปร่งโบกมือหยอยๆ ก่อนจะขับรถสีแดงคันหรูออกไป เสียงใสกับรอยยิ้มกว้างนั่นบอกได้เลยว่าเขากำลังอารมณ์ดี คนตัวเล็กยิ้มให้บางๆ ดวงตาเรียวจ้องมองท้ายรถสีแดงที่กำลังห่างออกไปจนลับตา เลื่อนประตูรั้วปิดเงียบๆ ก่อนจะลากเท้าเดินเอื่อยกลับเข้าไปในบ้าน
ร่างเล็กเดินเข้าห้องนอนสีเบจ ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเริ่มเก็บกวาดห้องตามประสาคนเรียบร้อย มือเรียวหยิบหมอนและผ้าห่มที่กองอยู่บนโซฟาขึ้นไปวางบนเตียงเปลือยเปล่าที่ถูกถอดผ้าปูที่นอนออกเพื่อเอาไปซัก หยิบจับโน่นนี่ซักพักก็ต้องทรุดนั่งลง
'จองกุก.. '
'หืม?'
'จูบเมื่อคืน..'
'ฮ่าๆ ><'
'?'
'ขำๆ น่าฮยอง'
'เอ๋?'
'ก็ตอนเมา ใครๆ เขาก็ทำกันนี่นา -3-'
สมองมึนงงเหมือนถูกต่อยซ้ำแล้วซ้ำเล่า บทสนทนาไหลย้อนเข้ามาในห้วงความทรงจำ มีแต่คำถามมากมายค้างเติ่งอยู่ในหัว ร่างเล็กยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดหน้า มันเป็นอะไรที่เขาเอาไว้ทำตอนกำลังเครียดมากมาก แต่ตอนนี้ตอบไม่ได้จริงๆ ว่าระหว่างเครียดกับเกลียดตัวเอง อันไหนมากกว่ากัน
มือบางยกขึ้นมาปาดน้ำใสออกจากขอบตาอย่างลวกๆ ราวกับว่าไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาทั้งๆ ที่อยู่คนเดียว
ทำไมใจง่ายอย่างนี้นะ ปาร์คจีมิน
มือหนาสะกิดแขนร่างเล็กที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่บนที่นั่งข้างคนขับให้ตื่นขึ้น เปลือกตาสีนวลค่อยๆ ลืมขึ้น คนตัวบางหันซ้ายหันขวาไปมาพยายามมองทิวทัศน์จากกระจกรถ จองโฮซอกเห็นชายหาดเล็กๆ ที่ร้างผู้คน เหมือนเป็นส่วนของหาดที่ไม่ค่อยมีคนมาเยี่ยมเยียนบ่อยนัก รอบข้างมีต้นไม้เขียวชะอุ่มเหมือนกับป่าย่อมๆ มองไปไกลๆ ก็เห็นดวงอาทิตย์ที่กำลังตกลง
"?" ส่งเครื่องหมายคำถามผ่านสายตาไปให้ร่างโปร่ง
แทฮยองดับเครื่องยนต์แล้วเปิดประตูรถออกไป เขายิ้มมุมปากเล็กๆ แล้วเดินเลี้ยวมาเปิดประตูอีกฝั่งให้คนตัวเล็ก
ลมหนาวพัดมาปะทะผิวกายบางแทบจะทันทีที่ก้าวลงจากรถ ในใจนึกตลกตัวเองที่ลืมหยิบเสื้อโค้ทมาทัั้งๆ ที่อากาศก็หนาวถึงสิบองศา คนตัวเล็กได้แต่ยกแขนขึ้นกอดอกแล้วถูไปมาเพื่อให้เกิดความอบอุ่น
"หนาวหรอ?" เสียงทุ้มพูดขึ้นข้างๆ ก่อนจะเดินไปที่รถและกลับมาพร้อมผ้าห่มผืนเล็กๆ สีเหลืองอ่อนลายริลัคคุมะ แทฮยองคลุมผ้าลายน่ารักให้คนตัวเล็ก แล้วดันให้อีกคนเดินไปที่ชายหาด
โฮซอกบอกไม่ถูกว่าระหว่างผ้าห่มลายริลัคคุมะที่กำลังห่มอยู่ หรือแววตาคู่นั้น อันไหนอบอุ่นกว่ากัน เป็นอีกมุมของคิมแทฮยองที่เขาไม่เคยพบ กายบางก้าวเท้าเดินไปตามแรงดันข้างหลังแล้วหยุดลงตรงจุดที่น้ำซัดขึ้นมา คนตัวเล็กกระโดดไปมาพยายามก้าวหนีไม่ให้รองเท้าผ้าใบคู่โปรดเปียกน้ำ ร่างสูงยืนมองอยู่ด้านหลังได้แต่ขำคิก
"ที่นี่ผมเคยมากับแม่ตอนเด็กๆ แม่ผมเป็นคนไม่ชอบความวุ่นวาย พอเจอที่นี่โดยบังเอิญก็ชอบมันมาก ผมคิดว่ามันมีสเน่ห์แปลกๆ เลยกลับมาที่นี่บ่อยๆ มันทำให้สมองโล่ง เวลาผมไม่สบายใจ ผมก็จะมาที่นี่ ผมชอบมายืนมองอาทิตย์ตกดินที่นี่ ผมว่ามองจากตรงนี้มันสวยที่สุดเลย" ร่างสูงจ้องมองแผ่นฟ้าสีส้มพลางเล่าเรื่องราว เขาสูดอากาศโปร่งไปเฮือกใหญ่แล้วปล่อยมันออกมา
เป็นครั้งแรกที่เห็นด้วยกับเด็กหัวส้ม โฮซอกมองดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าแล้วพยักหน้าหงึกหงัก ใช่ มันสวย สวยจริงๆ ในใจครุ่นคิดว่านานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้มายืนมองอาทิตย์ตกดินแบบนี้
"โอ้ย.." อีกครั้งที่ความเจ็บปวดแล่นจี๊ดเข้ามาในหัว ร่างเล็กทรุดลงกับพื้นก่อนจะยกมือขึ้นมากุมขมับเอาไว้ ภาวนาให้มันไม่ระเบิดออกมา คนตัวเล็กนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดทำเอาอีกคนที่ประคองอยู่ตกใจไม่น้อย
ภาพดวงอาทิตย์ตกดินตรงหน้าถูกแทนที่ด้วยชายหนุ่มสองคนนั่งอยู่บนดาดฟ้าของตึกสูงมองลูกกลมๆ สีส้มร่วงลับขอบฟ้าไป หนึ่งในนั้นคือจองโฮซอกอย่างไม่ต้องสงสัย แต่อีกร่่างที่นั่งอยู่ด้วยกันนั้นไม่สามารถบอกได้ว่าใครอีกตามเคย
"เป็นอะไรรึเปล่า?" แทฮยองถามด้วยสีหน้ากังวล เขาไม่เคยเห็นใครมาล้มลงไปต่อหน้าแบบนี้ หัวใจกระตุกวูบทันทีที่ร่างเล็กทรุดลง
"ม.. ไม่เป็นไร" ส่ายหัวไปมาก่อนจะส่งยิ้มให้คนตัวสูง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเป็นแบบนี้ โฮซอกเริ่มจะชินซะแล้วกับภาพหลอนที่เกิดขึ้นอย่างหาคำตอบไม่ได้
"คนที่บอกว่าไม่เป็นไร ก็เป็นทุกครั้งนั่นแหละ"
"..."
"ผมตกใจแทบแย่ รู้มั้ย" พูดจบก็ดึงร่างบางเข้าไปกอดแน่น เขากลัวจริงๆ ว่าโฮซอกจะเป็นอะไร คนตัวเล็กนิ่งไม่ไหวติงปล่อยให้คนตัวโตกว่าสวมกอดอุ่นเอาไว้ประดุจเสื้อโค้ทชั้นดี
"เด็กบ้า.." พูดเบาๆ ในอ้อมกอดอุ่นของกายหนา ใบหน้าขาวนวลเจือสีแดงออกมาอย่างห้ามไม่ได้ หัวใจสองดวงเต้นแข่งกันในบรรยากาศเงียบๆ เสียงคลื่นซัดฝั่งเบาๆ กับเสียงใบไม้ที่ไหวตามลมดังคลอกันช่างรื่นหูเสียเหลือเกิน
ตอนนี้ไม่ว่าอากาศจะหนาวแค่ไหนแต่จองโฮซอกก็รู้สึกอบอุ่นที่สุดในโลก
-----------------------------
ครบร้อยเปอร์แล้วข่าาาาา ฮิ้วววววววว
อารมณ์กำลังดีเลยมาอัพบ่อยหน่อย555555555 งานหวานแหววต้องมา งานเอดเวิร์ดกับเบลล่าต้องมาค่ะ
ฉากดูหนังคือความฟินส่วนตัวมาก คือเคยเกิดกะตัวเอง5555555555555555
ช่วงนี้ของฟิคจะยังไม่หน่วงเท่าไหร่ ขอมโนความฟินของวีโฮปก่อน
แต่กุกมินนี่ฟินไวหน่วงไวค่ะบอกเลย5555555555555 ทำไมจองกุกเป็นคนแบบนี้!!!!!
หลายคนถามว่าพี่จินกับพี่ก้าไปไหน อันนี้ต้องรอนะคะ จะมากลางๆ เรื่อง
ปล่อยให้วีโฮปคัพเพิ่ลเค้าหวานกันต่ออีกหน่อยค่ะ
ยังไงก็ติดตามกันด้วยนะ เม้นเฟบโหวต อย่าลืมนะ ไรต์จะได้มีกำลังใจปั่นฟิค
เม้นต์หดไรต์ก็มีค่อยมีอารมณ์นะ ถ้ามีคนมาเม้นเยอะๆ เราก็มีกำลังใจใช่ป้ะแบบเอ้ยมีคนรออ่านของเราเว่ย
เวิ่นเยอะพอละ5555555555555555 ติดตามฟิคน้อยๆ เรื่องนี้ด้วยนะ สกรีมลงทวิต เม้น เฟบ โหวต ด้วยน้า
ขอบคุณทุกคนมากจริงๆ ค่ะที่เข้ามาอ่าน รักนะ จุ้บ
สกรีมลงทวิต ติดแท็ก
#ฟิคพอยซั่น
ความคิดเห็น