คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 :: คีริน
8
คีริน
ตุ้บ!
วัตถุสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดกระทัดรัดสีขาวถูกโยนลงบนเตียงกว้าง ชายหนุ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตลายกราฟฟิคราคาแพงออกสองสามเม็ดแล้วนั่งลงที่ข้างๆ สิ่งของส่วนตัวของ 'คิมซอกจิน' จ้องมองพลางครุ่นคิดว่าจะทำยังไงกับมันดี? ซอกจินนี่นะ ถึงจะเลิกกันไปนานแล้ว แต่ก็ยังเด๋อด๋าซุ่มซ่ามเหมือนเคย คิดจะเชิดหนี แต่ดันไปทั้งๆ ที่ยังใส่ชุดคลุมอาบน้ำ แถมยังทิ้งโทรศัพท์ไว้อีก
"จะยังอยู่มั้ยนะ?"
พึมพำคนเดียวพลางหยิบโทรศัพท์ของคิมซอกจินขึ้นมาเลื่อนหาอะไรบางอย่าง บางอย่างที่เขาภาวนาให้มันยังไม่ถูกลบออกไปจากโทรศัพท์เครื่องนี้
"ต้องมีสิ..." เลื่อนหามือเป็นระวิงในทุกโฟลเดอร์ที่น่าจะใช่ แต่ก็ยังไม่เจอ จอนจองกุกเริ่มวิตกเล็กๆ ไม่หรอก คนอย่างคิมซอกจินไม่น่าจะลบมันได้ลงหรอก
"บิงโก!" สุดท้ายก็หาเจอจนได้ จองกุกเลิกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างพอใจ แต่ก็แปลกใจเล็กน้อยที่มันอยู่ในโฟลเดอร์ที่ชื่อว่า 'ลบมันซะ' ในโฟลเดอร์เต็มไปด้วยรูปนับร้อยของเขาและคิมซอกจิน ตั้งแต่วันแรกที่คบกัน วันครบรอบ วันเกิด วันวาเลนไทน์ วันปีใหม่ วันคริสมาสต์..
ถึงแม้จะอยู่ในโฟลเดอร์ที่มีชื่อย้ำเตือนให้ลบ แต่คิมซอกจินก็ไม่ได้ลบมันไปแต่อย่างใด ถ้าจอนจองกุกไม่ได้คิดไปเอง ก็คงจะแปลได้ง่ายๆ ว่าคิมซอกจินยังไม่ลืมเขา ถึงแม้จะพยายามลืม แต่ก็ยังลืมไม่ได้ นั่นแปลว่าเขายังมีโอกาส..
จริงๆ แล้วจอนจองกุกไม่ใช่คนเลว เป็นคนดีมากๆ ด้วยซ้ำไป เขาเป็นเด็กค่อนข้างขี้อาย แต่ก็อบอุ่นและดูแลคิมซอกจินอย่างดีเสมอ โชคร้ายที่อายุยังน้อย วุฒิภาวะทางความคิดยังมีไม่มากพอทำให้เขาตัดสินใจทำเรื่องที่ผิดพลาดที่สุดลงไป จอนจองกุกละอายใจเกินกว่าจะบอกคิมซอกจินไปตรงๆ จึงทำได้แค่บอกว่า 'เลิกกันเถอะ' แล้วก็เดินจากมาอย่างงั้นทิ้งให้อีกคนยืนเคว้งอยู่คนเดียว
เลวมากเนอะ ว่ามั้ย?
เพราะรู้ดีว่าคิมซอกจินจะต้องบ้าแน่ๆ จอนจองกุกก็อาศัยความโด่งดังของตระกูลและหน้าตาหล่อเหลาที่สื่อพากันจับตามอง สร้างกระแสคาสโนว่าและผู้ชายเสเพลให้กับตัวเอง ไม่นานหน้าหนึ่งนิตยสารกอซซิปก็มีแต่รูปของจอนจองกุกกับผู้หญิงมากหน้าหลายตา เป็นเหมือนการส่งสารไปสู่คิมซอกจินโดยนัยว่า 'จอนจองกุกเป็นคนเลว ลืมเขาไปซะ'
จอนจองกุกยอมเป็นคนเลวในสายตาของคิมซอกจิน
คิมซอกจินจะรู้มั้ยว่ามันไม่ง่ายเลย..
"เฮ้อ.." กายหนาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วกดออกจากโฟลเดอร์ที่มีแต่ความทรงจำที่คอยกรีดหัวใจให้เป็นแผล จอนจองกุกนั่งนิ่งอยู่หลายนาทีก่อนจะเลื่อนนิ้วเรียวหารายชื่อในสมุดโทรศัพท์
'ปีศาจ'
calling.....
(ตู้ดดดด ตู้ดดดดด ตู้ดดดด...)
"..."
(ตู้ดดดดด... ฮัลโหลว่าไงครับคนสวยของผม ^^)
"นายคือคิมนัมจุนใช่มั้ย?"
คริสต์มาส 11 นาฬิกา 23 นาที.
แสงแดดอ่อนๆ ตอนสายของช่วงที่หนาวที่สุดของปี หิมะตกประปรายแต่ไม่หนักมาก ร่างเล็กนั่งสังเคราะห์แสงอยู่ลำพังในสวนสาธารณะ ตอนนี้คนที่นัดไว้ควรจะมาได้แล้ว ให้ตายสิ ใจคอจะให้นั่งแข็งตายอยู่ตรงนี้จริงๆ หรอ? ยังดีที่มีกาแฟอุ่นๆ ของร้านที่เจโฮปแนะนำ ทำให้รู้สึกดีขึ้นหน่อย
"ฟู่วววววว~" คิมซอกจินพ่นไอเย็นออกจากปาก เสื้อกันหนาวหนาๆ ที่ใส่อยู่เริ่มจะใช้การไม่ได้กับอากาศที่นี่ ในใจก็นึกหงุดหงิดอีกคนที่นัดไว้เองแท้ๆ แต่ก็มาเลท เลทประจำ นี่ถ้าไม่ติดว่าโทรศัพท์หาย จะโทรจิกให้รีบพุ่งออกมาจากบ้านเลยคอยดู -3-
"ฮึกกก ฮืออออ..."
เอ้ะ?
"ใคร.. ?" ซอกจินชะโงกหน้าซ้ายทีขวาทีพยายามตามหาต้นเสียงสะอื้นเล็กๆ ที่ดังแว่วๆ อยู่ไม่ไกลนัก แต่ก็ไม่พบอะไร จึงตีความว่าคงหูแว่วไปเอง
"ฮืออออ.."
ได้ยินอีกแล้วง่ะTT
ครั้งนี้เริ่มนั่งไม่ติด ซอกจินผุดลุกผุดนั่งพยายามมองหาต้นเสียงอีกครั้งก็ไม่เจอ ขนแขนเริ่มลุกซู่ด้วยความหลอนแต่ก็ยังไม่ละความพยายาม เดินชะโงกมองทุกซอกหลืบ
"อ้ะ!"
ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น ซอกจินโล่งใจที่ไม่ใช่เสียงผีแต่ก็ต้องตกใจที่เป็นเด็กหญิงอายุประมาณสี่ขวบ ใส่ชุดกระโปรงสีเหลืองอ่อน แก้มยุ้ย หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม นั่งร้องไห้น้ำตาอาบแก้มอยู่ข้างม้านั่งตัวใหญ่ที่บังเธอจนมิด
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ?" ยื่นผ้าเช็ดหน้าสีชมพูอ่อนให้เด็กน้อยซับน้ำตาแล้วเลื่อนมือไปลูบผมเปียที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย เด็กน้อยไม่ตอบได้แต่มองหน้าพี่ชายตัวสูงน้ำตาคลอเบ้า ซอกจินใจสลาย เขาชอบเล่นกับเด็ก เขารักเด็กมาก และเขาไม่ชอบเลยเวลาเห็นเด็กร้องไห้
"ไม่ต้องร้องน้าา พ่อแม่น้องอยู่ไหนครับ?" ตัดสินใจอุ้มเด็กหญิงขึ้นมาแล้วใช้มือลูบหลังปลอบให้เธอหยุดร้องไห้ เด็กหญิงซุกหน้าลงบนไหล้กว้างแล้วสะอื้นเบาๆ
"ไม่... ม ไม่.. มี" เด็กน้อยพูดเบามากๆ ด้วยเสียงสั่นที่ข้างหูคิมซอกจิน สิ่งที่เธอพูดออกมาแทบจะทำให้ซอกจินร้องไห้ตามไปด้วย
"หาพ่อแม่ไม่เจอหรอ? งั้นเดี๋ยวเราไปหาคุณตำรวจให้พวกเขาช่วยหากันนะ ^^"
"ม.. ไม่!! ไม่ไป ไม่เอา.. ไม่ ฮือออ.." เด็กน้อยเริ่มโวยวายพร้อมกับส่ายหน้าไปมา "จะอยู่กับอปป้า ฮืออออ..." เด็กหญิงพูดแล้วกอดซอกจินไว้แน่น ใบหน้าไร้เดียงสาเปื้อนคราบน้ำตาทำเอาหัวใจของซอกจินอ่อนปวกเปียก
"ถ้าอยากอยู่กับอปป้า บอกมาก่อน ว่าชื่ออะไร"
"ค.... ค ริน"
"ห้ะ?"
"ค.. คีริน"
"คีรินคนเก่งต้องไม่ร้องนะ ^^" ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากแก้มยุ้ย
"มาแล้วววว แฮ่กกก นั่นใคร?" ร่างสูงวิ่งหอบมาหยุดตรงหน้าซอกจินก่อนจะชี้เด็กสาวที่เขากำลังอุ้มอยู่
"ไม่มาพรุ่งนี้ไปเลยล่ะ -3-"
"ตื่นสายนิดหน่อยเองนะ TT"
"ดีนะฉันกับคีรินไม่แข็งตายไปซะก่อน -3-"
"คีริน?" คิมนัมจุนมองหน้าซอกจินและคีรินสลับไปมาด้วยความงุนงงสุดชีวิต
"ใช่ คีริน น้องสาวฉัน เพิ่งเจอกันเมื่อกี้นี้ ^3^"
"หืม?"
"คีรินนั่งตรงนี้ก่อนนะครับ อปป้าขอคุยกับเจ้าปีศาจตรงนี้ก่อน ^^" ซอกจินวางคีรินลงบนม้านั่งก่อนจะหยิบลูกกวาดที่พกมาแล้วยื่นให้เด็กน้อยอมเล่นไปพลางๆ
"นายมานี่" พูดจบก็ลากแขนปีศาจออกไป
"นี่มันอะไรกัน ผมงง" นัมจุนส่งเควสชั่นมาร์คไปหาอีกคนด้วยความสงสัยเต็มประดา
"คือ เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงคนร้องไห้ ตามเสียงอยู่ตั้งนานก็เห็นคีรินนั่งร้องไห้อยู่ ฉันถามว่าพ่อแม่อยู่ไหนเธอก็บอกว่าไม่มี พอฉันบอกว่าจะพาไปให้ตำรวจช่วยหาเธอก็ร้องไห้หนักแล้วบอกว่าไม่เอา.." พูดจบก็ลอบหายใจออกมาเฮือกใหญ่ "เธอบอกว่าอยากอยู่กับฉัน.."
"แล้วจะทำยังไง?"
"ไม่รู้สิ พาเธอไปบ้านนายได้มั้ย ฉลองคริสต์มาสกัน จนกว่าจะคิดหาทางออก"
"อืมมมม แบบนั้นมัน..."
"นะนะ คิดว่าเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเค้าก็ได้น้าาา ดูสิเธอน่ารักมากเลยแก้มยุ้ยๆ ไม่สร้างปัญหาให้นายหรอกน้าาาาา .___." ส่งสายตาแบ๊วสุดพลังไปให้อีกคนที่กำลังชั่งใจ
"ก็ได้.. แต่.."
"แต่?"
"นายต้องจ่ายสินบน"
"สินบ.... อื้อออ อื้มม"
ไม่ทันจะพูดจบกายหนาก็เลื่อนริมฝีปากลงมาประกบกลีบปากเอิ่บแล้วดูดดึงเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ถอนจูบออกแล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปข้างๆ ใบหูคนตัวเล็ก
"คิดถึงมากนะ" กระซิบเบาๆ พร้อมกับโอบเอวบางไว้แล้วเดินไปหาเด็กหญิงที่กำลังเพลิดเพลินกับอมยิ้มอยู่
"คนบ้า -/-" ซอกจินก้าวเท้าเดินตามแรงเหนี่ยวที่เอว ใบหน้าร้อนเห่อขึ้นผิดกับอุณหภูมิรอบกาย
"คีรินครับ ไปฉลองคริสต์มาสกับอปป้านะ " นัมจุนนั่งยองๆ แล้วส่งยิ้มหวานให้เด็กแก้มยุ้ยพลางลากฝ่ามือหนาลูบไปตามเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนด้วยความเอ็นดู ซอกจินที่มองอยู่ก็แอบยิ้มตามกับความน่ารักตรงหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้
คิมนัมจุน คนบ้า คนขี้ขโมย!
มาขโมยหัวใจฉันไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!
------------------------------
ไรต์กลับมาแล้วววววววววววววว ฮูเร่!!
คือสัมผัสได้ถึงพลังงานของนัมจินชิปเปอร์ที่ใกล้จะฆ่าไรต์ตายเต็มที55555555555555
ขอแถลงการณ์ก่อนคือบางคนอาจจะรู้ว่าไรต์กำลังวุ่นวายกับขั้นตอนการเข้าค่าย การเตรียมเอกสาร
สำหรับวีซ่านักเรียนแลกเปลี่ยน คือไม่มีเวลาว่างมากๆ จริง
แต่ตอนนี้คัมแบคแล้วนะคะจะมาอัพบ่อยๆ เลยยยยยยย
ที่กว่าจะมาอัพเรื่องนี้คือบอกตรงๆ ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก รู้สึกผูกพันกับมันมากกกก
แต่แต่งยังไงก็ยังไม่ถูกใจซ้ากกกกะที รีไรต์สิบกว่ารอบ คืออยากให้มันออกมาดีง่ะ
รีไรต์จนฟิควีโฮปอีกเรื่องจะตามทันแล้ว แต่เรายังรักและให้ความสำคัญกับเรื่องนี้เหมือนเดิมน้าาา
คิดถึงรีดเดอร์ทุกคนมากกก ขอบคุณจริงๆ ที่ไปตามทวงในทวิต ตอนไม่อัพก็มาเม้นทวง
รักทุกคนนะ ตอนนี้อัพแล้วและจะมาอัพเรื่อยๆ แล้วววน้าา
แต่บอกไว้ก่อนไม่เม้นไม่อัพนะเอ้อออออ
เค้าอยากได้เม้นยาวยาววววว มโนฟินจิ้นแตกกันไปข้าง หรือจะสกรีมไว้ในแท็ก #ฟิคบทฟบ ก็ล่ายยยย
ไรต์เตอร์ไปรออ่านที่ท่าน้ำทุกวันเลยน้า....
ทอล์คควรพอแค่นี้555555555555555 ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะค่าาา
เมน เฟ้บ โหวต สกรีม เป็นกำลังใจให้ไรต์กันด้วยน้าาา จุ้บบบ♥
ความคิดเห็น