คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 :: หึง
5
หึง
(jin's part)
ผมนั่งอย่างไร้วิญญาณอยู่ในร้านกาแฟเล็กๆ แห่งหนึ่งย่านกลางเมือง จิตใจเหม่อลอยราวกับสติได้ลอยหายไปที่ไหนซักที่ การตื่นเช้ามาเรียนกับผมมันไปกันไม่ได้จริงๆ ครับ แถมเมื่อวานผมต้องสู้กับแรงของนายปีศาจจนล้าไปทั้งตัว ให้ตาย! เกิดมาเพิ่งเคยเจอมนุษย์ที่หื่นขนาดนั้น ว่างหน่อยไม่ได้ จะโยนผมขึ้นเตียงตลอด -3- ผมต้องยอมให้นายปีศาจขโมยจูบไปนับครั้งไม่ถ้วนกว่าเขาจะยอมมาส่งผมที่บ้านโดยที่ไม่ปล้ำผมก่อน
ปากช้ำหมดแล้วเนี่ย -/-
New message from ปีศาจ!
อีก 15 นาทีจะถึงนะ รอก่อนนะคนสวย
อ่าาาาาา นายนี่มันแย่จริงๆ เลย เป็นคนนัดเองแต่มาสายเองเนี่ยนะ?
"รับอะไรดีครับ?" เสียงนุ่มดังขึ้นพร้อมกับการปรากฎตัวของพนักงานหนุ่มหน้าใส
"เอ่อออ คาปูชิโน่ แล้วก็..."
"วันนี้ทางร้านมีขนมปังบัตเตอร์มิลค์ คุณลูกค้าสนใจมั้ยครับ?"
"ก็ได้ครับ"
"กรุณารอสิบนาทีนะครับ ^^"
พนักงานหนุ่มเดินจากไปก็กลับเข้าสู่โหมดเงียบอีกครั้ง ผมมองไปข้างนอกด้วยอารมณ์ที่ว่างเปล่า ตะวันค่อยๆ ลับขอบฟ้า ความมือเริ่มปกคลุมท้องฟ้า แสงไฟจากร้านค้าต่างๆ ทำให้ถนนสายนี้มีชีวิตขึ้นมาทันที ผู้คนเดินกันขวักไขว่สมกับเป็นย่านใจกลางเมือง ตอนนั้นเองที่สายตาผมไปสะดุดกับชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังเดินอยู่ด้วยกัน สีหน้าท่าทางดูมีความสุขดี
จอนจองกุก..
ร่างสูงเดินผ่านหน้าของผมไป มือขาวแกร่งที่ครั้งหนึ่งเคยเกาะกุมมือของผมไว้เนิ่นนาน ตอนนี้ได้ประสานอยู่กับมือของหญิงสาวคนหนึ่ง
ฉันไม่ใช่สำหรับนายแล้วสินะ..
"คาปูชิโน่กับขนมปังบัตเตอร์มิลค์มาแล้วคร้าบบบบ " พนักงานหนุ่มหน้าใสกลับมาอีกครั้ง
"ขอบคุณครับ" ผมยกคาปูชิโน่ขึ้นมาดื่มทันทีที่มันถูกวางลงบนโต้ะเพื่อที่จะเลิกสนใจแผ่นหลังที่เดินจากไปไกลเรื่อยๆ จนลืมไปว่า
มันร้อน -_-
"แค่กๆๆ อ๊าาาา ร้อนๆๆๆ" คาปูชิโน่ถูกพ่นพรวดออกมาเลอะเสื้อนักศึกษาสีขาวของผม พนักงานร้านหลุดขำออกมาเล็กน้อยก่อนจะรีบเข้ามาช่วยเช็ดคราบกาแฟที่เสื้ออย่างบรรจง ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้จนผมสามารถเห็นป้ายชื่อสีเงินที่อกซ้ายของเขา
J-hope ผู้จัดการร้าน
"คราวหลังค่อยๆ จิบนะครับ ฮ่าๆ"
"ทำอะไรน่ะ?" เสียงเข้มดังขึ้นจากทางประตูหน้าร้าน ผมและเจโฮปหันไปมองต้นเสียงก่อนเจ้าของร่่างสูงจะปรี่เข้ามาแล้วกระชากคอเสื้อของพนักงานหนุ่ม
"นายคิดว่านายกำลังทำอะไร?" นายปีศาจพูดเสียงเข้มพร้อมกับแผ่รังสีปีศาจสู่เจโฮป
"เอ่อ คุณลูกค้าทำกาแฟหก ผมก็เลย.."
"เช็ดให้หรอ? จำเป็นต้องใกล้ขนาดนั้นด้วยหรอ?"
"เอ่อ..."
"นายนั่นเป็นของฉัน! เข้าใจมั้ย? คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีก!" เขาพูดพลางหยิบธนบัตรออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เจโฮป
"เอ่อ.. คะ ครับ.."
"ส่วนนาย มานี่!" พูดจูบร่างสูงก็จับข้อมือผมและดึงให้ลุกขึ้นก่อนจะลากผมออกไปจากร้านนั้นด้วยแรงเหนือมนุษย์ มือหนาบีบข้อมือผมแน่นจนผมรู้สึกถึงความเจ็บแปลบบริเวณข้อมือ
"โอ้ยยยย ปล่อย ฉันเจ็บ!"
"ไม่ปล่อย!!"
"บอกให้ปล่อยไง!! มันเจ็บ!!"
"อย่างนายต้องโดนแบบนี้แหละ"
"ฉันทำอะไรผิด?!!"
"ทีหลังจะอ่อยใคร ก็ให้มันเนียนหน่อย!!" ปีศาจปล่อยข้อมือแล้วหันมาตะคอกใส่
"อะไรนะ?"
"เสื้อก็บางขนาดนั้น ยังจะนั่งนิ่งให้เข้าสัมผัสอีก!!" สายตาดุร้ายเพ่งมาที่เสื้อขาวชุ่มไปด้วยกาแฟที่ตอนนี้ความชื้นจากกาแฟเผยให้เห็นแผงอกขาวของผม
"ฉันไม่ได้อ่อย!"
"ชอบมากหรอ? อยากได้มากหรอ? ทำไมทีฉันนายไม่ให้ แล้วทีคนอื่นนายถึงเสนอให้ขนาดนั้น!!!" ร่างสูงยังคงตะคอกใส่ผมด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว คำพูดทำรุนแรงนั่นทำให้ขอบตาของผมมีน้ำใสๆ ไหลเอ่อขึ้นอย่างกลั้นไว้ไม่ได้
"มันจะมากเกินไปแล้วนะ!!" ผมตัดสินใจตวาดกลับไปบ้างหลังจากเป็นฝ่ายโดนคะคอกใส่อยู่นาน
"..."
"นายรู้จักฉันมากแค่ไหน ถึงมาหาว่าฉันอ่อย"
"..."
"ถ้าฉันมันร่านมาก ก็ออกไปจากชีวิตของฉันเลย!!!" น้ำตาที่เอ่อล้นตอนนี้ได้ไหลหลากลงมายิ่งกว่าเขื่อนแตก ทำไมเขาต้องดูถูกผม? ทำไมเขาต้องทำร้ายจิตใจผมขนาดนั้นด้วย?
"ฉะ.. ฉันขอโทษ"
"ตอนนี้เพิ่งจะมาคิดได้หรอ? ทำไมก่อนพ่นคำพูดบ้าๆ พวกนั้นไม่คิดให้ดีก่อน!"
"ฉันคง.. หึงนายมากไป"
"หึงแล้วพูดดีดีไม่ได้รึไง? ทำไมต้องทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ ฮึก.."
"ฉันขอโทษ"
"..."
"ให้อภัยฉันนะ ฉันแค่ไม่ชอบเลย"
"..."
"ฉันไม่อยากให้นายใกล้ใคร.."
"..."
"ฉันอยากให้นายอ่อยฉัน แค่คนเดียว"
"... ฮึกกก ฮือออ"
"อย่าร้องนะคนสวย ผมขอโทษ" ร่างสูงดึงผมเข้าไปกอดแล้วลูบหัวของผมอย่างเบามือ น้ำเสียงที่อ่อนนุ่มลงพยายามพูดปลอบประโลมผมให้รู้สึกดีขึ้น
"นายอย่าดุฉันแบบนั้นอีกนะ ฮือออ"
"ไม่ดุแล้วครับ ขอโทษที่ฉันทำร้ายนายนะ"
"อื้ม.." ผมผละออกจากกอดก่อนจะตอบรับด้วยเสียงสั่นเครือ ผมโกรธเขาไม่ลงจริงๆ..
"ขี้แงเอ้ยยย"
"อะไรเล่า"
"ไปกินข้าวกัน หิว"
"กลับไปร้านกาแฟนั้นกัน"
"ตลกหรอ?"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
ท่ามกลางอากาศที่หนาว ผมก็ยังรู้สึกอบอุ่นที่สุดเวลาอยู่กับเขา..
ขอบคุณนะ ที่เข้ามาในชีวิต
------------------------------
กรี๊ดดดดดดดดดด ไรต์กลับมาแล้ววววTT
ดองไว้ตั้งหลายวันแน่ะะะะ ขอโทษน้าาา ยุ่งมากมายยย
วันนี้มาอัพให้หายคิดถึงกันแล้วน้าาา
ช่วยติดตามและเอาใจช่วยคู่นี้ด้วยนะคะ แอบสปอยล์ว่าหลังจากแชปนี้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป
อุ้ยยยยย ยังไงกันล่ะะะ.____.
แล้วก็ขอบคุณทุกทุกคนที่ไปวงฟิคในทวิตด้วยนะะ คือปริ่มมาก><
ไม่คิดว่าจะมีใครอยากติดตาม แงงงง ขอบคุณทุกคนจริงๆนะ ที่ติดตามที่อ่านมี่เม้นที่ทวง
มันมีความหมายกับไรต์มากจริงๆนะ ขอบคุณจริงๆค่าาา><
ความคิดเห็น