คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 :: ห้องสีชมพู
1
ห้องสีชมพู
(rapmon's part)
ครืดด ครืดดด
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะแรงสั่นจากโทรศัพท์ที่อยู่บนหัวเตียง ความรู้สึกเหมือนเพิ่งนอนไปไม่กี่ชั่วโมง ผมเหลือบไปมองมองนาฬิกาที่อยู่ข้างๆ
8.23!!
โทรมาทำไมมมมมมม ใครโทรมาาาาาาา?!!
ผมพยายามเบิกตาคู่จิ๋วดูชื่อของคนที่มาขัดจังหวะการนอนอันแสนสบายของผม อ่าาาา นี่มันวันหยุดนะะะะ ทำไมทำกับแรปม่อนอย่างนี้ล่ะะ TT
'ซูก้า'
เอ๋? นี่มันซูก้า เอกดีไซน์หนิ แบรนด์เสื้อ SUGA ที่เค้าทำอยู่มันเท่มากๆเลยล่ะ ผมเลยให้เค้าออกแบบเสื้อผ้าให้โปรเจคงานของผม แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องโทรมาแต่เช้าขนาดนี้ด้วย -____-
"โหลลล ว่าไงซูก้า" ผมรับด้วยเสียงงัวเงียสุดพลัง
'เห้ย ฉันหานายแบบให้โปรเจคแกได้ละนะ ชุดตัดเสร็จแล้ว ฉันเอาไปฝากที่ล้อบบี้คอนโดแกละ'
"เอออออ แล้วงายยย ฮ้าววววววว"
'ก็ไปถ่ายงานไงวะเห้ย - -‘
"นี่มันวันหยุดนะเว้ยยย เดี๋ยวค่อยถ่ายก็ได้อ่ะะะะะ" ผมเริ่มงอแงใส่ซูก้า ก็ผมง่วงนี่นาาาา ทำงี้กับผมได้ไง ทั้งเรียน ทั้งทำเพลง จัดรายการ แถมทำโปรเจคอีก ผมเหนื่อยนะะะ T.T
'ถือว่าคนหล่อขอได้มั้ยครับ นะ นี่จริงจัง ไปเถอะนะ ไม่งั้นฉันจะไปเอาชุดคืนแล้วเอาไปเผาทิ้งซะ' ดูมันขู่ -0- ผมต้องแพ้มันใช่ป้ะ - - เห้ออออออ
"อ่ะๆๆๆ ก็ได้ๆ ให้ไปที่ไหน" ผมตอบไปแบบแอบเหวี่ยงนิดนิด มันทำผมตื่นเต็มตาแล้วครับ นอนต่อไม่ลงแล้ว คอยดูนะเดี๋ยวจะเอาคืน!!
'เดี๋ยวฉันส่งที่อยู่ไปให้ ขอบคุณมากๆๆๆๆๆ นะ รีบไปด้วยนะโว้ยยย'
ผมอยู่ที่ชั้น 13 ของคอนโดหนึ่งที่ห่างกับคอนโดของผมไม่กี่ช่วงตึก และตอนนี้มาหยุดอยู่หน้าประตูห้อง 1301
ก๊อกๆ
...
ก๊อกๆๆ
...
ก๊อกๆๆๆ
ไร้การตอบรับจากคนในห้องครับ นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่ ผมกำลังเสียเวลาวันหยุดอยู่หรอ ไม่นะ!!
ด้วยความหงุดหงิดผมเลยเผลอไปบิดลูกบิดประตู แต่มันดันไม่ได้ล้อค ผมเลยพุ่งเข้าไปในห้องอย่างไม่ได้ตั้งใจ อ่าาา นี่มันเสียมารยาทมากเลยอ่ะ แต่ช่างเถอะไหนๆก็เข้ามาละ
กึก!!
ผมหยุดชะงักเมื่อได้มองไปรอบๆ ห้องแล้วพบว่า
มันเป็นสีชมพู!!
ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ มันเป็นสีชมพูทั้งห้องเลยอ้ะ นี่เริ่มไม่ใช่ละ ผมมาหานายแบบนะ ไม่ใช่นางแบบ นี่มันบ้าชัดๆ ซูก้าเล่นตลกอะไรกับผมเนี่ย
ขณะที่ผมกำลังจะเดินออกจากห้อง ตาผมก็ไปสะดุดกับร่างบาง ที่นอนอยู่อย่างหมดสภาพ ข้างๆเตียงสีชมพู รอบตัวกระจัดกระจายไปด้วยกระป๋องเบียร์จำนวนหนึ่ง ให้ตายเถอะ นี่หมดสภาพเลยนะเนี่ย -0-
ผมเดินเข้าไปสังเกตใกล้ๆ ก็พบว่าเค้าเป็นผู้ชาย -0-!!! เขานอนหลับตาพริ้มราวกับอยู่ในห้วงความฝันที่ลึกที่สุด ผมสีน้ำตาลอ่อนยุ่งเหยิงที่ปรกใบหน้าได้รูปอยู่มันช่างน่ารำคาญเสียจริงๆ มือของผมเอื้อมไปปัดออกโดยไม่รู้ตัว เผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มอย่างชัดเจน ดวงตาที่แม้จะปิดอยู่แต่ก็ทำให้ผมจ้องมองมันราวกับถูกสะกด จมูกโด่งเรียว กับปากหนาที่อวบอิ่ม ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบเหลือเกิน
ผมขยับเข้าไปใกล้อีกเพื่อสังเกตุเขาให้ดีกว่านี้ ผิวขาวเนียนละเอียดนั้นยั่วยวนผมเหลือเกิน แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องชะงักคือ คราบน้ำตา..
ผมไม่รู้ว่าผมจ้องมองเขามานานมากแค่ไหน แต่ผมไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้มองใบหน้าหวานตรงหน้าผมได้เลย สิ่งที่ผมคิดคือ ทำไมเขาถึงร้องไห้? เขาคงร้องไห้จนเผลอหลับไปข้างเตียงแบบนี้ เขาคงเจ็บปวดมาก ยิ่งผมมองเขา ผมก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงความทรมานที่เขามี ผมรู้สึกสงสารเขาจับใจ ผมอยากดูแลเขา อยากปกป้องเขา ไม่ให้เขาต้องเจ็บปวดแบบนี้
ผมเข้าไปใกล้กว่าเดิมก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มขาวเนียน ยิ่งผมใกล้เขามากเท่าไหร่ หัวใจผมก็เต้นแรงขึ้น แรงขึ้น จนผมกลัวว่ามันจะระเบิดออกมา ผมไม่สามารถต้านทานใบหน้าหวานของเขาได้เลย ผมเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้
และ..
ผมก็ยื่นหน้าของผมเข้าไป
---------------------------------
กรี๊ดดดด พี่ม่อนทำอะไรซอกจินนนน><
ไรต์ผิดเองที่แต่งอินโทรซะดราม่าเลยอ้ะ55555555555555555
จริงๆ มันมุ้งมิ้งน้าาาา แต่ว่าบทจะดราม่าก็น้ำตาซึมได้นะะ
ฝากช่วยโปรโมต ติดตาม กดโหวต หรือคอมเม้นกันหน่อยน้าา
กำลังใจเล็กๆ เนอะะะะ
ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมากน้าาาา <3
ความคิดเห็น