คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : .relationship ; 00 (rewrite!)
.relationship 00
เขาว่ากันว่า
เรามักจะมีคนอยู่หนึ่งคน ที่จู่ๆ ก็เดินโง่ๆ เข้ามาในชีวิตเรา แล้วก็หน้าด้านขโมยหัวใจเราไป
คนคนนั้นมักจะทำให้เราเป็นคนคิดมากกว่าปกติสิบเท่า บางครั้งกินไม่ได้นอนไม่หลับกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แถมยังทำให้หัวใจเต้นแรงจนเครื่องในแทบจะพันกัน(ยังไงก็เกี่ยว)
คนคนนั้นแหละที่เราเรียกเค้าว่า "คนรัก"
สำหรับคิมแทฮยองแล้ว ถึงแม้เบ้าหน้าระดับพรีเมี่ยมของเขาจะทำให้มีคนมาติดพันมากมาย
เขากลับคิดว่ามันเป็นเรื่องเสียเวลา
"ความรักเป็นเรื่องไร้สาระ" เขาว่างั้น
.
.
.
.
.
โรงเรียนมัธยมฮวาจัง
"สวัสดีครับ มินยุกิ ย้ายมาจากแดกูครับ ฝากตัวด้วย"
ร่างเล็กโค้งเก้าสิบองศาให้กับเพื่อนร่วมห้องและคุณครู เขาดูจะไม่ใช่คนชอบยิ้มเท่าไหร่นักแต่ก็พยายามอย่างหนักในการบังคับกล้ามเนื้อมุมปากให้ฉีกยิ้มไปหนึ่งที คนตัวบางยิ้มกว้างให้กับเพื่อนๆ ด้วยความรู้สึกอึดอัด เขาเกลียดการเป็นจุดสนใจที่สุด แต่ด้วยผิวเนียนขาวเรืองแสงและใบหน้าหวานของเขา ทำให้สาวๆ พากันมดลูกสั่นระดับเจ็ดริกเตอร์กันเป็นแถว ทุกคนต่างต่างตื่นเต้นให้ความสนใจกับนักเรียนใหม่คนนี้เป็นอย่างดี
ยกเว้นคิมแทฮยอง
ร่างโปร่งนั่งไขว่ห้างเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แทฮยองได้แต่นับเวลารอให้คาบนี้หมดไปไวๆ วันนี้ไม่ได้กินข้าวเช้ามา หิวจนจะแดกโต๊ะได้อยู่แล้ว
"เธอไปนั่งตรงนั้นแล้วกันนะจ๊ะ"
คุณครูผายมือไปทางโต๊ะเดียวที่ว่างอยู่ให้กับนักเรียนใหม่ เขาพยักหน้าพลางยิ้มน้อยๆ ให้กับคุณครูแล้วเดินไปที่โต๊ะอย่างว่าง่าย
ระหว่างนั้นแทฮยองยังคงสนใจกับสิ่งแวดล้อมนอกหน้าต่าง เขาเริ่มรู้สึกแปลกๆ ก็ตอนที่ทุกคนในห้องเริ่มจะมองที่เขาเป็นตาเดียว
"?" ส่งเควสชั่นมาร์คไปหาเจโฮปเพื่อนรักที่นั่งอยู่โต้ะใกล้ๆ กัน แต่ได้กลับมาเพียงแค่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"ส.. สวัสดีนะ.."
เสียงนุ่มดังขึ้นจากด้านหลัง ร่างโปร่งหันไปตามต้นเสียง เผยให้เห็นคนตัวเล็กผิวขาวซีดยืนจังก้ายิ้มหน้าแหยใส่เขาอยู่
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ.."
"...อ่า ยินดีที่ได้รู้จัก"
ปะติดปะต่อเรื่องได้อย่างรวดเร็ว แทฮยองตกใจเล็กน้อยแต่ก็เรียกสติกลับมาได้ภายในเวลาอันสั้น ร่างเล็กยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะนั่งลงที่ข้างๆ เขา
ที่ที่เคยว่างอยู่เสมอ
ตอนนี้ไม่ว่างอีกต่อไปแล้ว
JungJhope53 : ในที่สุดมึงก็มีคนนั่งด้วยซักที อย่างนี้ต้องฉลอง!
เจโฮปเด้งแชททันทีเหมือนรู้งาน แทฮยองไม่ตอบอะไรได้แต่ขยับปากเป็นคำว่า 'สัส' เน้นๆ ส่งไปหาเพื่อนเงิงด้วยความรัก ถ้าไม่ติดว่าเรียนอยู่ก็ว่าจะพุ่งไปเลาะฟันหน้าเพื่อนเลิ้บอยู่เหมือนกัน ทางด้านโฮซอกเองก็ดีดดิ้นจนออกนอกหน้า เขารู้ดีว่าถ้านั่งข้างกันแล้วจะต้องเป็นพาร์ทเนอร์กันไปจนจบปี แถมแทฮยองก็เกลียดการมีพาร์ทเนอร์ซะด้วยสิ
แค่คิดก็ตื่นเต้นไปถึงไส้ติ่ง
.
.
.
.
.
กริ๊งงงงงงงง
เสียงออดพักเที่ยงดังขึ้นพร้อมกับทุกคนที่ทยอยกันออกไปกินข้าวอย่างกระตือรือร้นยกเว้นแทฮยองที่ไม่ชอบเบียดกับคนอื่น เขามักจะเป็นคนสุดท้ายที่ออกจากห้องเสมอ
แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวัน
"ZzZz..."
คิมแทฮยองนั่งมองเพื่อนใหม่ที่ตอนนี้หลับอ้าปากหวอเหมือนเด็กสามขวบอยู่ข้างๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
นั่งคนเดียวก็ดีอยู่แล้ว..
"ตื่นๆ" พูดเสียงต่ำพลางเอานิ้วชี้ไปเขี่ยหน้าจิ้มลิ้มของอีกคน
ขวับบ!!
แทนที่จะตื่นแต่กลับคว้ามือเขาไปทำเป็นหมอนหน้าตาเฉย ร่างโปร่งสะดุ้งโหยงเมื่อมือหนาสัมผัสแก้มนุ่ม
"งืออออออ.. อีกห้านาทีน้าาา" ครางต่ำพลางถูแก้มไสไปมาบนมืออุ่น
"ให้ตายเถอะ"
ไม่คิดเลยว่าการปลุกมนุษย์คนหนึ่งจะเป็นมิชชั่นระดับชาติขนาดนี้ ท้องร้องโครกครากเป็นสัญญาณว่าถ้าอีกสองนาทีไม่มีอะไรตกถึงท้องก็จะงับหัวเพื่อนใหม่เป็นข้าวกลางวันนี่แหละ ยืนคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ปิ๊งไอเดีย ร่างสูงล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก่อนจะเล่นเพลงเมทัลร้อคแล้วเอาไปจ่อหูคนที่นอนอยู่
I GIVE IT ALLLLLLLLLLLLLLL!!!!!!!!!
"ออมม่า..!!!!!"
แล้วก็ได้ผล
ร่างบางสะดุ้งราวกับโดนน้ำมนต์สาด ยุนกิเบิกตากว้างก่อนจะหันหน้าไปจ๊ะเอ๋กับร่างที่ยืนอยู่ หัวใจแทบวายเมื่อตรัสรู้ว่ายืมมือเขามาทำเป็นหมอนอยู่นานสองนาน
"ข.. ขอโทษ"
"ไม่เป็นไร" แทฮยองตอบเสียงเรียบ มินยุนกิตัวหดเหลือสองนิ้วจากรีแอคชั่นสุดเย็นชาของคนที่ยืนอยู่
ชาจริงๆ มือกูเนี่ยแหละชา..
"พักกลางวันแล้ว"
"เดี๋ยว"
"?"
"ไปกินข้าวด้วยดิ"
.
.
.
.
แล้ววันหนึ่งมินยุนกิก็เดินโง่ๆ เข้ามาในชีวิตของคิมแทฮยอง
---------------------------
talk.รีไรท์โครงเรื่องใหม่นิดหน่อยให้รับกับตอนใหม่ที่กำลังจะอัพ
เพราะที่แต่งไปทีแรกอยู่ในโน้ตบุ้คที่โง่ลืมเอามาอ้ะ55555555
ขอซักสิบเม้นเป็นกำลังให้เค้าหน่อยน้า จะรีบอัพเลยยยย จุ้บ
ความคิดเห็น