ราฟาเอล: นักฆ่าราชันย์

ลำดับตอนที่ #1 : ความฝันประหลาด

เสียงโวกเวกโวยวายนี่มันอะไรกัน .............. #@!$%$#@!

เสียงของผู้คนสองกลุ่ม

เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ

...............

...............

..............

"อย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา"

"เจ้าชายยยยยยยยยยยยยยยย"

"ไม่นะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ"

เสียงผู้ชายคนนี้เหมือนเป็นเสียงที่ข้าคุ้นเคย

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!"

..

..

..

"หยุดนะ"

"เจ้าฝันร้ายอีกแล้วหรอ ราฟาเอล ดูสิ เหงื่อทั่วตัวเชียว" ผู้เป็นพ่อต้องสะดุ้งหันมาขณะกำลังอ่านแผนที่อะไรบางอย่าง

"ผมแค่ฝันถึง......... ไม่มีอะไรหรอกฮะ ก็เรื่องเดิมๆ" พอพูดจบเด็กหนุ่มเจ้าของดวงตาครามคู่นั้นก็ลุกขึ้นเดินไปล้างหน้าล้างตา

ทว่าภายในจิตใจก็ยังคงคิดถึงเรื่องในความฝันซ้ำไปซ้ำมาครั้งแล้วครั้งเล่า

ไม่นานนักเจ้าคนที่คิดมากจนปวดขมับก็กลับร่าเริงเป็นปกติ

" ย๊ากกกกกกกกกกก แกเสร็จฉันแล้ว เจ้างั่งราฟ" น้ำเสียงบ่งบอกถึงความมีชัยของโซล เครือญาติคนสนิทของราฟาเอล

ผู้มีดวงหน้าและรูปร่างต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง

"เลิกคิดไปได้เลยเจ้าโง่" ราฟาเอลโต้

"วิชาาาาาฟ้าาาาลงทัณฑ์!!!!!!" ทันทีที่สิ้นเสียง ท้องฟ้าก็พลันมืดครึ้ม ชั่วอึดใจเดียวนั่นเองสะเก็ดไฟจากบนฝากฟ้า

ก็พุ่งตรงลงมาที่โซลจากทุกทิศทุกทางและรวดเร็วราวกลับเข็มเป็นร้อยๆเล่ม

"วินด์วลอค!!!" ทันใดเจ้าโซลก็หายวับไป

"ฝ่ามืออเวจี" เจ้าของเสียงอยู่ข้างหลังเรือนผมยาวดำขลับนั่นเอง

"โอ๊ย!!!!!"

"ฉันเจ็บนะเจ้าโซล พอแล้วๆ ฉันแพ้แล้วรอบนี้" เจ้าตัวยอมรับว่าแพ้แล้วก็เดินไปนั่งใต้ต้นเมบิ้ลใบสีส้มแดงอย่างเซ็งๆ ที่ตัวเองแพ้

"อย่างนายถือว่าเก่งมากนะราฟ ขนาดฉันฝึกวิชามามากกว่านายหลายปียังถึงกัลอึ้งเลยนะที่เห็นวิชาฟ้าลงมันอะไรนั่นน่ะ"

"ฟ้าลงทัณฑ์ตะหากเล่าเจ้าบ้าเอ้ย"

" เออน่า เหมือนกันนั่นแหล่ะ" ว่าแล้วเจ้าโซลก็เหลือบนัยน์ตาสีเทาคู่นั้นไปมองเสื้อที่ราฟใส่อยู่

"ราฟเสื้อนายขาดรูใหญ่เท่าบ้านแล้ว ถอดออกเถอะ น่าเกลียดจะตายไป นักฆ่าอย่างพวกเราน่ะอยู่ในระดับแนวหน้า จะมาใส่แบบนี้ เสียชื่อตระกูลนักฆ่าราชันย์กันพอดี"

แล้วเจ้าหนุ่มผมยาวก็ค่อยๆ ใช้สองมือยึดที่ปลายเสื้อกล้ามสีดำไว้มั่น แล้วดึงขึ้นเหนือหัว เผยให้เห็นว่าเด็กหนุ่มสมัยนี้ แข็งแรงจริงๆ กล้ามเนื้อเป็นเนิน

ตรงต้นแขนสองข้างนั่นทำให้ดูเซ็กซี่ขึ้นมาถนัดตา ทั้งแผงกล้ามเนื้อท้องนั้นก็ดูดีทีเดียว แต่ก็ต้องสะดุดตาตรงแผงหน้าอกที่ผายกว้างอยู่นั้น

" เออ ราฟว่าจะถามนานแล้วว่าสร้อยที่ใส่อยู่นั่นน่ะ ห้อยแหวนอะไรไว้หรอ ขอข้าดูหน่อยสิ" แล้วเจ้าโซลก็ย่างเข้ามาใกล้ ยื่นมือซ้ายที่มีรอยแผลเป็นขึ้นมาจับดู

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เคยถามพ่อแล้ว ก็บอกว่าเป็นของสำคัญมากสำหรับฉันแค่นั้นเอง" ราฟเอ่ยพร้อนสะบัดผมเล็กน้อย

"จะว่าไปนะ มันมีคำสลักอยู่ด้วยนะ แต่ไม่รู้อ่านว่าอะไร " โซลเสนอ

"ช่างมันเถอะน่า เราไปฝึกกันต่อเถอะ "