คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Only One...
Only One
“เราเลิกกันเถอะ”
“ผมทำอะไรผิดหรอ?” ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลออกมา
“พี่ก็แค่เบื่อ ตอบคบกับนายที่แก้เซ็งได้ดีเหมือนกันนะ แต่ตอนนี้พี่ชักรำคาญแล้ว นายร้องไห้บ่อยเกินไป ไร้เดียงสาเกินไป” มยองซูเอ่ยขึ้นก่อนจะเตรียมก้าวเท้าเดินออกไป ซองจงก็ดึงชายเสื้อเค้าไว้
“พี่เคยรักผมบ้างไหม?”
“ไม่” พอได้ยินแบบนี้แล้วเรี่ยวแรงทั้งหมดก็หายไปทันที เค้านั่งทรุดลงกับพื้นแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างหนัก โดยที่ได้แค่มองแผ่นหลังร่างสูงเดินจากไปช้าๆโดยที่ไม่หันกลับมามองเค้าสักนิด...
เรื่องในอดีตหวนกลับมาทำให้เค้าเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อไหร่จะลืมได้สักที...
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เค้ามายืนอยู่ตรงนี้ หน้าตู้เกมส์ที่เคยเล่นกับใครคนนั้น ภาพตอนที่กำลังยืนมองใครคนนั้นจ้องมองไปที่ตุ๊กตาที่เค้าต้องการอย่างตั้งใจ สีหน้าที่จริงจัง รอยยิ้มที่เค้าไม่เคยได้เห็นกลับเคยได้เห็นครั้งแรกตอนที่ร่างสูงยื่นตุ๊กตาที่เค้าอยากได้นักหนาให้ ทั้งที่เป็นตุ๊กตาจากตู้เกมส์ มันกลับมีค่าสำหรับเค้ามากเหลือเกิน ทำไมภาพเหล่านี้มันถึงได้ชัดเจนขนาดนี้นะ แล้วเมื่อไหร่เค้าจะลืม...เค้าจะลืมได้ยังไง เพราะแม้แต่ในขณะที่เหยียบย่างไปในถนนแต่ละก้าว ความทรงจำต่างๆก็หวนมาให้เค้าเศร้าเสมอ ภาพที่เค้ากับใครคนนั้นเดินจูงมือกัน ภาพที่ร่างสูงยืนรอเค้าอยู่ตรงหน้าร้านเค้กร้านโปรดของเค้า มันจำขึ้นใจทุกภาพไม่เคยเลือนราง...
“เลิกคิดถึงคนที่คนที่เค้าไม่รักนายสักทีเถอะอี ซองจง นึกถึงคนที่รักนายดีกว่า” พูดถึงคนที่รักเค้า ภาพของ ‘นัม อูฮยอน’ ลูกพี่ลูกน้องก็ลอยเข้ามา พร้อมกับประโยคคำสั่ง ที่ดังก้องอยู่ในหัว ‘ถ้านายไม่ได้เค้กกลับมาให้พี่นายตายแน่’
“ใช่ นายต้องไปซื้อเค้กให้พี่อูฮยอน ไม่งั้นนายตายแน่ๆ” ขาเรียวรีบเดินเข้าร้านเค้กร้านประจำทันที แต่เมื่อมองเห็นใครคนหนึ่ง ใครคนที่เค้าคิดถึงตลอดเวลา กำลังนั่งอยู่โต๊ะริมหน้าต่างโดยที่มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนตักพร้อมกับมือที่โอบรอบคอ ภาพตรงหน้าทำให้ซองจงรู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงถูกใครขโมยไป อี ซองจงก้าวเท้าต่อไปไม่ไหว เค้าอยากจะหมุนตัวแล้วเดินออกไปจากร้านซะตอนนั้น แต่ถ้าทำแบบนั้นใครคนนั้นก็ต้องรู้ว่าเค้ายังแคร์ ว่าเค้ายังรักไม่เคยเปลี่ยน...ขาเรียวฝืนเดินต่อไป แม้ขอบตาจะร้อนผ่าวเพราะน้ำตากำลังจะไหลออกมา
“สวัสดีครับพี่ดงอู เอาเค้กท็อฟฟี่แมคคาเดเมียกลับบ้านสองชิ้นครับ” ซองจงเอ่ยทักทายดงอูเจ้าของร้านเค้กแล้วสั่งเค้กที่ต้องการทันที เค้าอยากจะออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
“อ่า เอาไปให้อูฮยอนล่ะสิ ทำไงดีล่ะ วันนี้คนเยอะมาก เค้กที่เธอสั่งมันหมดซะแล้ว แต่ฉันกำลังอบอยู่ รออีกหน่อยได้ไหม?”
“อย่างนั้นหรอครับ แล้วต้องรอนานแค่ไหนครับ?”
“สักครึ่งชั่วโมง รอได้ไหม?”
“ได้ครับ เพราะถ้าวันนี้ไม่ได้เค้กไปให้พี่อูฮยอน ผมคงไม่มีชีวิตรอดมาซื้อเค้กที่นี่อีกแน่ๆ ฮ่าๆๆ” ใช่...ถ้าวันนี้เค้าไม่ได้เค้กกลับไปคงโดนพี่อูฮยอนด่าจนหูชาแน่ๆ
“งั้นซองจงไปนั่งรอก่อนนะ จะสั่งอะไรไปกินก่อนไหม?”
“ขอโกโก้เย็นกับเค้กวานิลลาแล้วกันครับ”
“โอเค เดี๋ยวพี่เอาไปเสิร์ฟให้ ซองจงไปนั่งรอก่อนนะ นั่นไง ตรงนั้นว่างพอดี” ซองจงมองตามมือของดงอู ก็พบว่าโต๊ะที่ว่างเพียงแค่โต๊ะเดียว คือโต๊ะข้างๆกับโต๊ะของมยองซู แฟนเก่าของเค้า...
ซองจงแทบจะก้มหน้าหลับตาขณะที่เดินไปโต๊ะนั้น เค้าไม่อยากเห็นภาพมยองซูกับผู้หญิงคนนั้น เค้าไม่อยากอ่อนแอให้มยองซูเห็น เค้าอยากทำให้ได้เหมือนมยองซู ลืมทุกอย่างแล้วเริ่มต้นใหม่ แต่ทำไมมันถึงได้อยากลำบากเหลือเกิน ซองจงเลือกนั่งเก้าอี้ที่หันหลังให้กับมยองซู ถึงแม้จะใกล้กันแต่ก็ไม่เห็นหน้า เพราะถ้าหากเค้าเข้มแข็งไม่ไหวมยองซูจะได้ไม่เห็นน้ำตาของเค้า...ซองจงไม่อยากได้ยินบทสนทนาของโต๊ะข้างๆเลยหยิบmp3ขึ้นมาฟัง แต่เหมือนฟ้ายังจะแกล้งเค้าไม่หนำใจ ทำไมถึงได้รันเพลงที่เค้าฟังแล้วต้องร้องไห้มาตอนนี้ ต่อให้กดเปลี่ยนกี่ครั้ง มันก็ยังรันมาเพลงเดิม เพลงที่มยองซูแต่งให้เค้า เพลงที่เค้าไม่กล้าจะลบออกไป....
“ว๊าย!” เสียงกรี๊ดของผู้หญิงข้างงหลังทำให้ซองจงต้องถอดหูฟังออกแล้วหันหลังไปมอง
“กลับบ้านไปอาบน้ำเถอะยูอี” เสียงนิ่งๆของมยองซูเอ่ยขึ้น
“ก็มัวแต่นัวเนียกันอยู่จนไม่ได้มองแก้วที่วางอยู่เฉยๆ” เสียงของโฮยาเพื่อนสนิทของมยองซูเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ
“งั้นยูอีกลับก่อนนะคะแอล” ผู้หญิงที่ชื่อยูอีจูบลามยองซูก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากร้าน ถึงโดนจูบอยู่แต่มยองซูกลับกำลังจ้องมองมาที่ซองจง ทั้งที่เจ็บปวดแต่ทำไมซองจงถึงละสายตาจากมยองซูไม่ได้ สายตาของมยองซูกำลังดึงดูดให้เค้าตกหลุมพรางอีกครั้ง...ซองจงสะบัดหน้ากลับมาทันที น้ำตาที่พยายามกลั้นอยู่กำลังไหลออกมา เค้าก้มหน้าลงกับโต๊ะแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา...
มยองซูมองแผ่นหลังบางๆของซองจงที่กำลังสั่นระริก ร่างเล็กตรงหน้าเค้ากำลังร้องไห้งั้นหรอ? ร้องไห้เพราะเค้า?
“ถ้าจะมองขนาดนั้น มึงไปขอคืนดีเหอะวะ” เสียงของซองยอลทำให้มยองซูหันกลับมา
“พูดอะไรบ้าๆของมึง”
“กูว่าคนที่บ้าอ่ะ มึงมากกว่าแอล มองเค้าตั้งแต่ที่เค้าเดินเข้ามาในร้านไม่ยอมละสายตา คิดว่าพวกกูไม่เห็นหรือไง” โฮยาเอ่ยขึ้นแล้วมองไปที่ซองจง
“ถ้ามึงรักเค้าก็บอกไปสิวะ จะมาเก๊กทำเชี่ยไร”
“กูเห็นด้วยกับไอ้ยอลว่ะ ถ้ารักเค้าขนาดนี้แล้วบอกเลิกทำไมว๊ะ”
“พวกมึงก็รู้ว่าเพราะอะไร” มยองซูเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบแล้วหันไปมองคนที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“เหตุผลพระเอกๆของมึง ตัวร้ายอย่างพวกกูไม่เข้าใจ” ซองยอลเอ่ยขึ้นมาแล้วมองมยองซูด้วยสายตาไม่พอใจ
ก่อนจะวางตังค์ไว้ที่โต๊ะแล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากร้าน ไม่แปลกที่ซองยอลจะโกรธเค้า เพราะมันก็ชอบซองจงเหมือนกันกับเค้า แต่ไม่รู้เพราะอะไรซองจงถึงได้เลือกที่จะรักเค้า ผู้ชายที่ไม่มีดีอะไรสักอย่าง ซองยอลเลยหลีกทางและเลิกจีบซองจง
“มึงคิดให้ดีๆนะแอล เหตุผลที่มึงบอกเลิกซองจงเพราะมึงรักเค้าหรือมึงขี้ขลาด” พูดก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากร้านตามซองยอลไปอีกคน ปล่อยให้มยองซูนั่งคิดกับคำพูดสุดท้ายของโฮยา
“หึ พระเอกหรอ? พระเอกที่ขี้ขลาดสินะ” มยองซูพูดแล้วยิ้มเยาะเย้ยให้กับความขี้ขลาดของตัวเอง แม้แต่จะเข้าไปทักซองจงตัวเค้ายังไม่กล้า หลายครั้งที่เจอกันโดยบังเอิญ ทั้งที่อยากจะเข้าไปพูดคุยด้วยแต่เค้ากลับไม่กล้าที่จะทำแบบนั้น กลายเป็นเค้าเองที่ต้องทำตัวเย็นชาแล้วเดินหนีไป เพราะเค้ากลัว...กลัวจะแพ้หัวใจตัวเองอีกครั้ง
‘ขอโทษนะซองจง พี่ไม่อยากทำร้ายนาย’
“โอ้ย!!! ขอโทษครับ” ร่างเล็กรีบก้มหัวขอโทษคนตรงหน้า ร่างสูงที่ยืนอยู่ได้แต่หันหน้าไปทางอื่นแล้วแสยะยิ้มทั้งที่เค้าตั้งใจยืนอยู่ตรงนี้ให้คนตรงหน้ามาชนแท้ๆ เพราะร่างเล็กตรงหน้าเอาแต่เดินก้มหน้าก้มตา แต่ร่างบางกลับเป็นคนที่เอ่ยปากขอโทษ
‘ชอบขอโทษทั้งที่ตัวเองไม่เคยผิด’ ฉันล่ะเกลียดคนแบบนายจริงๆอี ซองจง...
“พะ...พี่มยองซู” ซองจงเบิกตากว้างทันที่ที่รู้ว่าเค้าเพิ่งเดินชนใครมา ปากเล็กค้างอยู่แบบนั้น ก่อนจะได้สติทันที่ที่คนตรงหน้าเดินไปชนเค้าเบาๆแล้วเดินจากไปโดยที่ไม่หันมามองเค้าสักนิด ซองจงได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น เค้าก้าวเท้าไม่ออกแล้ว
‘พี่คงเกลียดผมจริงๆสินะ พี่มยองซู’ เค้าอยากจะร้องไห้เหลือเกินแต่ต่อให้ร้องไปมากมายเท่าไหร่ คนๆนั้นก็ไม่มีทางจะรู้ หรือรู้แล้วก็คงไม่มีวันจะสนใจ
“เฮ้อ” ซองจงได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินออกไป แต่ถ้าเค้าหันหลังกลับไปคงจะได้เจอมยองซูที่กำลังยืนมองแผ่นหลังบางๆนั้นจากไปช้าๆ มยองซูหมุนตัวแล้วเดินเข้าไปตัวผับที่เค้าเดินออกมาสูบบุหรี่ด้านนอก แล้วนึกขึ้นได้...อี ซองจงมาทำอะไรที่นี่?
“อ้าว กลับมาแล้วหรอ?” อี ซองยอลเพื่อนสนิทเอ่ยถามขึ้น มยองซูหันมองเพื่อนสนิทตัวเองที่กำลังโอบไหล่สาวสวยทั้งสองข้างก่อนจะตอบกลับไป
“ถ้าไม่กลับมาแล้วมึงจะเห็นกูอยู่ตรงนี้หรอ” ตอบด้วยคำพูดที่ยียวนก่อนนะนั่งลงเก้าอี้ตัวที่ว่าง
“กูถามมึงดีๆนะเว้ยไอ้แอล!”
“หยุดๆ พวกมึงห้ามทะเลาะกัน เออ แอล เมื่อกี้กูเห็นแฟนเก่ามึงอ่ะ” โฮยาเพื่อนสนิทอีกคนเอ่ยออกมา
“ใคร?” ทั้งๆที่รู้ว่าเพื่อนสนิทหมายถึงใคร แต่ก็ถามออกไปเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง
“ซองจง”
“แล้วไง?” มยองซูถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆและส่งสายตาเย็นชาไปให้โฮยาก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่ม
“งั้นมึงไม่สนใจเลยสินะว่าเค้ากำลังไปกับใคร” โฮยาส่งสายตายียวนไปให้แอลพร้อมกับมือที่กำลังหมุนแก้วเหล้าในมือ จนอีกคนถึงกับชะงักวางแก้วในมือลงทันที
“มึงหมายความว่ายังไง?” มยองซูถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ฮ่าๆๆๆ มึงสนใจด้วยหรอ”
“มึงจะพูดอะไรก็พูดมาไอ้โฮยา อย่าลีลา!” มยองซูลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปกำคอเสื้อโฮยาทันที
“เฮ้ยๆ มึงอย่าตีกันนะเว้ย ปล่อยๆ ไอ้แอล มึงเหมือนกันโฮยา เลิกกวนประสาทแล้วบอกมันไปเถอะ ดูหน้ามันสิ เหมือนคนโดนผีเข้าแล้ว” ซองยอลรีบเข้ามาแยกเพื่อนสนิททั้งสองคนทันทีที่เห็นแอลกระชากคอเสื้อโฮยาให้ลุกขึ้นมา แอลปล่อยมือออกแต่ยังจ้องมองโฮยาอยู่ด้วยสายตาเหมือนเดิม
“เออๆ กูบอกแล้วๆ แค่นี้ก็ถึงกับจะต่อยกูเลยหรอ มึงรู้จักไอ้จงจินใช่ไหม?” แอลเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ ทำไมเค้าจะไม่รู้จักเจ้าของชื่อนี้ คู่อริเค้าเอง...
“เออ พี่จงจินครับ จะพาผมไปไหนหรอ? มันไม่น่าจะใช่ทางจะไปโต๊ะที่เรานั่งเลยนะครับ” ซองจงหยุดเท้าลงแล้วหันมองรอบๆ เค้ากำลังรู้สึกว่าเหมือนถูกคนตรงหน้าหลอกเข้าซะแล้ว
“ผมว่าผมกลับไปทางเดิมดีกว่า” ซองจงรีบหมุนตัวและก้าวเท้าออกอย่างรวดเร็ว แต่ก็ช้ากว่าอีกคนทีเอื้อมมากระชากร่างเค้าเข้าไปหา
“อ๊ะ! ปล่อยนะครับ” ซองจงพยายามแกะมือของจงจินที่กอดเค้าอยู่ ในขณะที่อีกคนก็พยายามลากเค้าไปในห้องตรงหน้า แต่ซองจงก็ดันตัวเองไว้ไม่ยอมเข้าไป
“หยุดดิ้นนะซองจง! ตามพี่มาเองไม่ใช่หรอ” จงจินกระซิบเบาๆที่ข้างหูของซองจงที่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก
พอได้สติซองจงก็พยายามดิ้นให้แรงขึ้นไปอีก จนอีกคนรำคาญชกเข้าไปที่ท้องของร่างเล็ก ซองจงทรุดลงไปที่พื้นทันที จงจินมองร่างเล็กที่ไร้เรี่ยวแรงแล้วนั่งยองๆลงข้างร่างเล็กแล้วลูบไล้ใบหน้าเนียนสวยที่พยายามหลีกหนีสัมผัสนั้นด้วยแรงที่น้อยนิด
‘พี่มอยงซู ช่วยด้วย’ พอคิดถึงใครคนนั้นน้ำตามันก็ไหลออกมาทันที
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคนดี คราวนี้จะไม่มีไอ้มยองซูมาขัดขวางเราได้แล้วนะ”
“มึงคิดอย่างนั้นหรอ?” เสียงใครอีกคนดังขึ้น เสียงใครคนนี้ต่อให้ไม่เห็นหน้าซองจงก็จำได้ขึ้นใจ ซองจงร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ไอ้มยองซู!!!” ทำได้แค่ตะโกนชื่อออกไป ก่อนจะโดนเจ้าของชื่อเตะเข้าที่ก้านคอจนกระเดนไปอีกทางแล้วสลบไปทันที มยองซูมองคนที่สลบไปด้วยสายตาอาฆาตก่อนจะเดินเข้าไปกระชากร่างเล็กที่กำลังทั้งตกใจและร้องไห้ให้ลุกขึ้นแล้วตามเค้าไป
“โอ๊ย! พี่มยองซู ผมเจ็บนะ” ซองจงพยายามแกะมือที่โดนมยองซูกำไว้แน่ะ ก่อนจะร่างเล็กจะถูกคนตัวโตกว่าผลักจนหลังไปชนกับกำแพง ก่อนจะแขนแกร่งทั้งสองข้างจะยกขึ้นมากั้นไว้เพื่อไม่ให้คนตัวเล็กหนี
“พะ...พี่จะทำไรอะไรน่ะ?!” พยายามหันดันอกของคนตรงหน้าออกและหน้าหนีทันทีที่คนตรงหน้าก้มหน้าเข้ามาซุกไซร้ที่คอเค้า
“กลัวด้วยหรอ? เห็นเมื่อกี้ยังเดินตามไอ้จงจินไปอยู่เลย” พูดออกมาทั้งที่ปากยังไซร้คอซองจงอยู่
“มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ ปล่อยสิครับ” ซองจงพยายามลักคนตรงหนน้าออกแล้วเบี่ยงหน้าหนีสัมผัสจากมยองซู แต่ยิ่งหนีกลับทำให้ร่างสูงซุกไซร้คอเค้าได้ถนัดยิ่งขึ้น
“แล้วมันเป็นแบบไหนล่ะ?” มยองซูผละออกจากคอซองจงแล้วจ้องมองไปที่ตาสวยของคนตรงหน้าด้วยแววตาจริงจัง
“ผมก็แค่...แค่อยากจะลองใจพี่ดู” ซองจงก้มหน้าแล้วตอบ คำตอบของซองจงทำให้มยองซูโกรธมากขึ้น ทั้งที่เค้าพยายามปกป้องคนตรงหน้ามาตลอด แต่ทำไมถึงกลายเป็นซองจงที่คิดจะทำร้ายตัวเอง
“แล้วทำไมต้องเป็นวิธีนี้ ถ้าพี่มาช่วยไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น เคยโดนมันหลอกแล้วครั้งนึงทำไมไม่จำ!!!” มยองซูตะวาดคนตรงหน้า จนซองจงตกใจนิ่งค้างไป แล้วน้ำตาที่พยายามกลั้นไม่ให้ไหลต่อหน้าคนตรงหน้าก็ต้องไหลออกมาพร้อมกับร่างที่ทรุดลงไปนั่งกับพื้น มือสวยที่ถูกปล่อยเป็นอิสระยกขึ้นมากุมหน้าแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างหนักโดยที่เค้าควบคุมน้ำตาไม่ได้เลย มยองซูทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นซองจงร้องไห้เพราะเค้า...อีกแล้ว
“ซองจง พี่ขอโทษ” มยองซูนั่งลงข้างๆร่างเล็กที่กำลังสั่นเพราะร้องแรงสะอื้นอย่างหนัก มยองซูดึงร่างบางตรงหน้ามากอดไว้แล้วลูบผมเบาๆ แต่กลับทำให้ร่างในอ้อมกอดเค้าร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ผม ฮึก กลัวมาก ฮึก แต่ก็คิดว่า ฮึก พี่จะมา ฮึก แล้วพี่ ฮึก ก็มา...” น้ำเสียงของซองขงตะกุกตะกักเพราะกำลังร้องไห้
“ไม่เอา ไม่ร้องนะครับคนดี พี่อยู่ตรงนี้แล้ว ไม่เป็นไรแล้ว พี่อยู่กับซองจงแล้วนะ” พูดปลอบแล้วกอดคนในอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิม แต่จู่ๆซองจงก็ผลักมยองซูออก
“ขอบคุณนะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ” ซองจงปาดน้ำตาแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะโค้งให้แล้วเดินออกไปทันที
ซองจงเดินกลับบ้านไปตามทางที่คุ้นเคยพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา เค้ากำลังไม่เข้าใจว่ามยองซูทำแบบนั้นไปทำไม เพราะหวง? หรือเพราะว่ารัก...เค้าอยากให้มันเป็นอย่างที่สองมากกว่าแต่ก็ไม่กล้าที่จะคิดไปเอง เพราะถ้ามันไม่ใช่แบบนั้น เค้าคงจะทนความเจ็บปวดนี้ไม่ไหว หัวใจของเค้าล้าเหลือเกิน...
따뜻한 말도 못해 I missing U
ฉันพูดคำว่ารักกับเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ฉันคิดถึงเธอ
จู่ๆซองจงก็ได้ยินเสียงเพลงอันคุ้นเคย...
감히 바랄 수도 없어 I missing U
ฉันปรารถนาอย่างแรงกล้า ให้เธอเป็นของฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ฉันคิดถึงเธอ
เพลงที่คนๆนั้นเคยมอบให้...
이렇게 밀어내
ฉันเลยผลักไสเธอไป
เพลงที่เค้าไม่อยากจะฟัง...
내겐 가진건 심장뿐 못난 놈이라
เพราะฉันเป็นคนที่ไม่มีอะไรนอกจากหัวใจดวงเดียว
แต่กลับเป็นเพลงที่เค้าไม่เคยลืม...
“พี่กำลังทำอะไรอยู่กันแน่?!!!” เท้าเล็กหยุดลงและหันไปตวาดคนที่เดินตามเค้ามาตั้งแต่ออกมาจากผับ แล้วกำลังร้องเพลงอยู่ ซองจงไม่เข้าใจเลยว่ามยองซูกำลังต้องการจะสื่ออะไร
“ก็ร้องเพลงไง” ตอบแล้วยกยิ้มยียวนมาให้ซองจง รอยยิ้มที่ซองจงไม่เคยเห็นและไม่ต้องการจะเห็น ผู้ชายคนนี้กำลังเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ มยองซูกำลังกวนประสาทอี ซองจง!
“แล้วตามผมมาทำไม”
“เดินคนเดียวไม่กลัวหรือไง?” มยองซูตอบแล้วเดินมาใกล้ซองจงช้าๆ แต่ซองจงกลับหันหลังแล้วเดินหนีไป
“ผมก็เดินคนเดียวแบบนี้มาสองเดือนแล้วนี่ ชินซะแล้วล่ะ” ซองจงหยุดเดินแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่ก็ดังพอที่มยองซูจะได้ยิน ความเข้มแข็งของซองจงกำลังจะหมดลง น้ำตามันกำลังจะไหลออกมาอีกครั้ง ผู้ชายที่ชื่อมยองซูทำให้เค้ากลายเป็นคนอ่อนแอไม่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำให้เค้าร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึง ทำให้เค้ารักมากมายเหลือเกิน...
“แล้วรู้ได้ไงว่าเดินคนเดียวมาตลอดสองเดือน” คำพูดของมยองซูทำให้เท้าที่กำลังจะก้าวของซองจงชะงัก
“ไม่รู้ตัวเลยหรอว่ามีคนตามมาตลอด”
“นายนี่มัน...ไม่เคยรู้อะไรสักอย่างเลยจริงๆ อี ซองจง”
ซองจงไม่เข้าใจคำพูดของมยองซูเมื่อสักครู่เลยตั้งใจจะหันมาถามแต่พอหันกลับมาก็ต้องตกใจเพราะใบหน้าเข้มของมยองซูอยู่ใกล้กับเค้าจนปลายจมูกทั้งสองคนสัมผัสกัน ซองจงรีบผละออกแต่ถูกแขนแกร่งของร่างสูงตรงหน้ารั้งเอวบางเข้าไปหาแล้วโอบกอดไว้
“อ๊ะ! ปล่อยนะครับพี่มยองซู” ซองจงพยายามแกะมือของคนที่โอบเค้าไว้ แต่เหมือนแรงเค้าจะมีไม่พอ เพราะพยายามมมากแค่ไหนมือนี้ก็ไม่มีท่าทีจะขยับออกแม้แต่น้อย จนซองจงต้องหยุดความพยายามนี้แล้วแหงนหน้าจ้องมองใบหน้าเข้มแทน
“พี่ต้องการอะไร ทำแบบนี้ทำไม” ซองจงทำใจแข็งถามออกไป ทั้งที่ในใจก็กลัวคำตอบของคนตรงหน้า
“ทำตามหัวใจตัวเอง มันบอกให้ทำแบบนี้” มยองซูเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะใช้คางเกยที่ไหล่ของร่างบาง
“มันบอกให้มาตามซองจงกลับคืนไป มันทนไม่ได้ที่เห็นซองจงร้องไห้เพราะพี่ มันไม่ชอบให้ซองจงเจ็บปวด” ร่างสูงลูบหัวของซองจงช้าๆหลังจากที่รับรู้ถึงร่างเล็กที่กำลังสั่นระริก ซองจงกำลังร้องไห้อีกเพราะเค้าอีกแล้ว ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ร่างบางในอ้อมกอดต้องร้องไห้เพราะเค้า
“ตอนนี้พี่อนุญาตให้ซองจงร้องไห้ได้ ร้องให้หนักๆไปเลย เพราะต่อจากนี้ไปพี่จะไม่ทำให้ซองจงร้องไห้อีก”
“แล้วพี่บอกเลิกผมทำไม” ร่างเล็กเอ่ยถามทั้งที่ใบหน้ายังซุกอยู่ที่อกของอีกคน
“เพราะพี่ขี้ขลาดไงซองจง พี่กลัวซองจงจะเป็นอันตรายถ้ายังคบอยู่กับพี่ ยิ่งตอนที่ซองจงโดนไอ้จงจินจับตัวไป พี่แทบคลั่งนะรู้ไหม? แล้วเมื่อกี้อีก ทำไมถึงชอบทำให้พี่เป็นห่วงแบบนี้”
“แต่พี่บอกว่าไม่เคยรักผมเลย”
“ฮ่าๆๆๆ” พอได้ยินอีกคนหัวเราะซองจงก็เงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตาเคือง มยองซูผลักซองจงออกเล็กน้อยก่อนจะก้มลงมองใบหน้าสวยที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาแล้วยกมือขึ้นมาเช็ดมันออกอย่างแผ่วเบา
“เด็กโง่ ถ้าพี่บอกว่ารักซองจง แล้วซองจงจะไม่อยากรู้หรอว่าถ้ารักแล้วทำไมถึงบอกเลิก และถ้าพี่บอกเหตุผลไป ซองจงจะยอมเลิกกับพี่ไหมล่ะ?”
“ไม่เลิก...” ซองจงส่ายหน้าพร้อมกับเอ่ยตอบแล้วก้มหน้าลงซุกกับอกกว้างของคนตรงหน้าอีกครั้ง
“แต่พี่น่าจะถามผมบ้างนะครับ ว่าผมอยากให้พี่ทำแบบนี้หรือเปล่า ผมไม่เคยกลัวอะไรเลย นอกจากกลัวว่าพี่จะไม่รักผม แล้วพี่ก็มาทำแบบนี้ รู้ไหมว่าผมแทบจะขาดใจให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย”
“พี่ขอโทษ”
“แล้วทำไมตอนนี้มาบอกผมซะล่ะ พี่ไม่ห่วงผมแล้วหรอ?” ซองจงเงยหน้ามองมยองซูอีกครั้ง ใบหน้าสวยที่คิ้วขมวดเข้าหากัน ทำให้มยองซูอดไม่ได้ที่จะใช้นิ้วดีดหน้าผากมนคนตรงหน้าเบาๆ
“โอ๊ย! พี่มยองซู เจ็บนะ” แก้มของใบหน้าสวยพองลมพร้อมกับมือเรียวที่ยกขึ้นลูบหน้าผากตัวเอง
“ทำไมจะไม่ห่วงล่ะ แต่พี่...จะปกป้องซองจงเอง”
ร่างของคนสองคนที่กำลังเดินไปตามทางพร้อมกับมือที่กุมกันไว้พร้อมกับเสียงคุยที่มีความสุขนั้นทำให้คนที่เห็นอดยิ้มตามไม่ได้
ร่างสูงกุมมือร่างเล็กราวกับจะปกป้องอีกคนไว้
ส่วนร่างเล็กก็กุมมือร่างสูงไว้ราวกับกลัวอีกคนจะจากไป
แต่มันสื่อได้ว่าทั้งสองคนนี้รักกันมากขนาดไหน...
“ทำไมพี่ถึงรักผมล่ะ”
“ไม่รู้สิ ตอนแรกพี่น่ะรำคาญซองจงมากเลยนะ ร้องไห้ก็เก่ง ขี้เป็นห่วงอีกต่างหาก ชอบมายุ่งวุ่นวายกับพี่เสมอ ทั้งที่บอกว่าไม่ชอบก็ยังจะมาให้เจออยู่ได้”
“พี่มยองซูอ่า”
“ฮ่าๆๆ แต่พอมารู้ตัวอีกที พี่ก็ขาดซองจงไม่ได้ เวลาที่ไม่เห็นหน้ามันทำให้พี่ทำอะไรไม่ได้เลย ตอนแรกพี่เข้าใจว่ามันคืออะไร เพราะพี่ไม่เคยทีความรักมากก่อน แต่ตอนที่ซองจงเจ็บ พี่ถึงรู้ว่ารักซองจง”
“พี่นี่รู้ตัวช้าชะมัดเลย”
“นั่นสินะ แล้วทำไมซองจงถึงรักพี่ล่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงชอบพี่ ทั้งที่พี่ทั้งเย็นชา ปากร้าย ไม่เคยแคร์คนอื่น นิสัยแย่สุดๆ”
“โห พี่มีอะไรดีบ้างไหมเนี่ย”
“ไม่มีครับ ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นนะครับ ผมชอบมองพี่ พอมองไปเรื่อยๆก็กลายเป็นว่าละสายตาจากพี่ไม่ได้ จากชอบก็เลยกลายเป็นรัก แล้วก็รักมากด้วย พี่บอกว่าจะไม่ทำให้ผมร้องไห้อีก ผมจะจำไม่มีวันลืมเลย”
“ฮ่าๆๆๆ พี่ก็รักซองจง สัญญาว่าจะไม่ทำให้ซองจงต้องร้องไห้อีก แล้วพี่จะปกป้องซองจง...ตลอดไป”
สำหรับบางคน...ถ้ามีคนที่รักอยู่เคียงข้าง ต่อให้มีสิ่งที่เลวร้ายมากแค่ไหน ก็ไม่กลัวเลยแม้สักนิด...
สำหรับบางคน...ถ้ามีคนที่รักอยู่เคียงข้าง ต่อให้มีสิ่งที่เลวร้ายมากแค่ไหน ก็จะปกป้องสุดชีวิต...
สำหรับซองจง...ต่อให้มีคนที่จะพร้อมจะรักเค้ามากมาย แต่ขอเพียงคนเดียวที่อยากให้รัก...คิม มยองซู
สำหรับมยองซู....ต่อให้มีคนให้เค้าเลือกรักมากมาย แต่ก็ขอเพียงคนเดียวที่เค้าจะเลือกรัก...อี ซองจง
Only One....
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มีภาคต่อไปนะคะ^^
ความคิดเห็น