คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Love Toye > ของ《เล่น》รัก @ Chapter 3 100%
ถ้าใรไม่ไ้แสว่าเม้นไม่รบนะ่ะ
ลไปอ่าน่อแล้วร้า
V
V
V
V
เ้าวันใหม่แสแที่ส่อเ้ามาทำให้ายหนุ่ม่อยระพริบาถี่ึ้นเพื่อปรับสายาให้เ้าที่่อนะหันมามอหิสาวที่นอนอยู่้ามือหนาลูบไล้ไปามใบหน้าสวย ลำอ ไหล่บา แ่มันลับเป็นารรบวนเวลานอนเธอ ร่าบา่อยๆลืมาึ้นเมื่อเห็นริสมอเธออยู่ร่าบา็รีบผละออ ริสเมื่อเห็นเธอทำท่ารัเรียเาายหนุ่มึเธอนอนลับที่นอนแล้วร่อมร่าบาไว้
“ะทำอะไรนะ” ยูริพูเสียหล
“เหอะ! ทำอะไรหรอ็ทำแบบเมื่อืนไละ” พูบริส็ประบปาลที่ปาบาทันทีมอบูบที่เร้าร้อนให้ับเธอ “อื้ออ...” มือหนาึผ้าห่มออแล้วเริ่มมอบบทรัให้ับเธออีรอบ
“อ๊ะ.. อ่าาา” เสียราสุท้ายอายหนุ่มัึ้น่อนะปลปล่อยน้ำรัเ้าไปในอีรอบแล้วลุออาเธอทันที ายหนุ่มหยิบเสื้อุมที่อยู่ที่พื้นึ้นมาใส่แล้วเินเ้าห้อน้ำไปโยมาหันมามอผู้หิที่นอนน้ำาไหลอยู่บนเียเลย ยูริึผ้าห่มมาุมร่าเปลือยเปล่าอเธอ่อนะร้อไห้ออมา
“ฮืออ... พ่อ่ะ อ ทำไมถึไม่พายูลไป้วย ฮึ..ฮืออ..” ริสที่เินออมาาห้อน้ำเห็นร่าบาร้อไห้็เินไปยืนรหน้าเธอแล้วึร่าบาึ้นมามือหนาออแรบีบาอเธออย่าแร
“เธอะร้อไปเพื่ออะไร.... ร้อไห้ายเธอ็ออไปาที่นี้ไม่ไ้หรอ วอน ยูริ นว่าพ่ออเธอะใ้เินัน.... แล้ว็ำใส่หัวเธอไว้นะ เธอมัน็แ่ “อเล่น” อันแถมยัเป็น “อเล่นที่ไม่มี่า” อี้วย พูบ็สะบัมืออออย่าแรทำให้ร่าบาล้มลับพื้น ายหนุ่มแสยะยิ้มใส่เธอ่อนะเินไปแ่ัวเพื่อไปทำาน ยูริไ้แ่ร้อไห้ออมามือบาทุบไปที่ออย่าแร ่อนะเินเ้าห้อน้ำไป ริสเินออมาไม่เห็นร่าบา็รู้ว่าเธอ้ออยู่ในห้อน้ำแน่ๆ ายหนุ่มไม่ทันิว่าลับมาเาะไม่เอเธอแล้วเลยเินออไป้าล่าทันที
“เอาเฮีย ลมาแล้วหรอ” เฮุนที่นั่รออยู่บนโ๊ะอาหาร็ทัึ้น
“อืม ินันเถอะ” ริสนั่ล่อนะบอให้น้อายลมือทาน้าว
“แล้วผู้หินนั้นแหละ.... เธอไม่ลมาิน้าวหรอ”
“ไม่อ่ะ... ป้ารับเรียมอาหารแล้วเอาไปให้เธอ้วยนะรับ” ริสหันไปสั่ป้าแม่บ้าน
“่ะ”
“เออนี่ เฮุนนายบอว่าะไปทัศนะศึษาวันไหนนะ” ริสหันมาถามน้อายเา
“อี 2 วันรับ”
“อืม... ันไปทำาน่อนนะ” ริสเินออไปทันที ระหว่าที่ป้าแม่บ้านำลัะเอา้าวึ้นไปให้ยูริเฮุน็ทัึ้น่อน
“ป้ารับ.... ือ... เี๋ยวผมเอาไปให้เอ็ไ้รับ” เฮุนเินรไปหาเธอแล้วยถามาถือ
“ะีหรอ่ะ”
“นะรับ.... ป้าไปลาเถอะนะรับ เย็นนี่ผมอยาทานุปนะรับ” ป้าแม่บ้านพยัหน้าแล้วเินเ้าไปในรัวเพื่อเรียมไปื้ออาหารมาทำอนเย็น เฮุนเินรไปที่ห้ออริสแ่เาไม่เอใรเลยายหนุ่มนั่ลที่โฟาแล้ววาอาหารไว้ที่โ๊ะ
ยูริที่อาบน้ำเสร็เธอ้อมอร่าายที่เ็มไป้วยรอยแามืออเา่อนะหยิบเสื้อผ้าที่เาเรียมให้มาใส่ ริสที่แวนเสื้อล้ามสีาวยาวให่อเาเอาไว้และาเาสั้นอผู้หิน่อนที่ลืมไว้ ร่าบาึมามาใส่ทำให้เสื้อล้ามัวให่ลายเป็นเรสยาวทันทียูริใส่าเที่เาแวนไว้ให้โีที่เธอสามารถใส่ไ้ ร่าบาเินออมา็้อใเมื่อเห็นหนุ่มน้อยในุนัศึษานั่อยู่บนโฟา
“ว๊ายย.. ุเป็นใรเนี่ย” ร่าบาถามเา เฮุนมอเธอ่อนะเบิาว้าใบหน้าเนียนใสที่ไม่มีเรื่อสำอาอยู่บนหน้าทำให้เธอูสวยที่เียว ่อนที่ายหนุ่มะไล่มอไปามแนเล็ที่มีรอยแอยู่เ็มไปหม ทั้ยัามออเธอ และาอเธอที่มีรอยแๆทำให้ายหนุ่มรู้สึสสารเธอทันที
“ือผมเอาอาหารมาให้นะรับ” เฮุนที่เรียสิลับมา็เอ่ยึ้น
“ันไม่หิวนะ่ะ” ยูริพูบ็เินไปนั่บนเีย เฮุนเินามเธอไป่อนะนั่ล้าๆ
“อโทษแทนพี่ายผม้วยนะรับ” ยูริหันมามอหน้าเา่อนะยิ้ม ทำไมน้อายเาถึเป็นนีันะ ยูริิในใ
“ไม่้ออโทษหรอ่ะ.... นทำเายัไม่สำนึผิเลย” ยูริมอออไป้านอระเบีย
“ั้นผมอัวไปมหาลัย่อนนะรับ” เฮุน้มูนาฬิา่อนะอัวไปโรเรียน
“่ะ”
เมื่อเห็นายหนุ่มเินออไปแล้วยูริ็ลุไปยืนหน้าระเบียรถันหรูแล่นออไปร่าบา็ิอะไรออ ร่าบา่อยๆเปิประูออไปมอ้ายมอวาเมื่อไม่เห็นใรเธอ็เินลไป้าล่าแล้วมอูว่ามีใรอยู่หรือป่าวเมื่อไม่เห็นใรร่าบา็ใส่รอเท้าแล้ววิ่ออไปทันทีแ่็้อะัเมื่อรถอริสเลี้ยวเ้ามาร่าบารีบวิ่เ้าไปในสวนทันที แ่เธอะรู้ไหมว่าายหนุ่มเห็นเธอั้แ่เธอหยุนิ่่อนะวิ่เ้าไปในสวนแล้ว ายหนุ่มลมาารถแล้วเินเ้าไปในบ้านแล้วเินไปออประูหลับ้าน ยูริเมื่อไม่เห็นเาแล้วร่าบา็เรียมวิ่แ่ะรู้ไหมายหนุ่มมายืนอยู่้าหลัเธอแล้วมือหนาระาเธอหันมา
“นาย!” ริสไม่ฟัลาเธอเ้าไปในบ้านทันที แล้วลาึ้นไปบนห้อ่อนะล็อประูแล้วผลัร่าบาลพื้น
“โอ๊ย!! ันเ็บนะ” ยูริเยมอเาาวา
“เธอิว่าะหนีออไปไ้หรอ ห๋า!! วอนยูริ” ริสึเธอึ้นมาแล้วบีบแนเล็้วยวามแร
“โอ๊ย!! ันเ็บนะ”
“ิว่าะหนีไปไ้หรือไ.... ่อให้เธอหนีไปไ้ัน็ะามเธอลับมา” ริสที่ะอใส่เธอ
“ไอ้บ้า ไอ้สารเลว ไอ้ั่ว ไอ้หน้า....” ไม่ทันที่ะพูบมือหนา็ฟาลที่ใบหน้าสวย เพี้ย! หน้าเรียวหันไปามแรบ่อนะทรุลับพื้น ริสแสยะยิ้มใส่เธอ
“ไม่มีใรล้าพูับันแบบนี้ ทีนี้เธอไม่ล้าพูมันออมาแล้วใ่ไหม.... อย่าิว่าเธอเป็นผู้หิแล้วันไม่ล้าทำอะไรนะ ันบอเธอไปแล้วนี่ว่าเธอมัน็แ่ ”อเล่นที่ไม่มี่า” ที่ันสาม่รถนะทำอะไร็ไ้ไ" พูบายหนุ่ม็เินไปหยิบเอสารแล้วเินออไป ยูริเม้มปาแน่นแล้วร้อไห้ออมาแทบาใ “ฮืออ... เมื่อไหร่... เมื่อไหร่ัน.... ฮือออ” ร่าบาที่นั่ร้อไห้อยู่บนพื้นนเียวมือบาลูบไปามแ้มเนียนที่ายหนุ่มบลมา่อนะลุไปนั่บนโฟาแล้วเผลอหลับไป.......
อฮยอนเินออมาาบ้านหลัเล็ที่เธอและพ่อมาเ่าอยู่ แล้วเินไปนั่บนิ้าหน้าบ้านร่าบาเมอมอออไปนอถนน เธออยาะไปหาพี่สาวแ่็ทำไม่ไ้ เมื่อนึำพูที่พ่อเธอบอเมื่อืนอนที่มาถึที่นี่
“อฮยอนลู... ไม่นานเราะไปพายูริออมานะ”
“ไม่นาน... อนไหนละ่ะ แล้วพี่ยูละเป็นอย่าไบ้า” ร่าบาถามพ่อเธอลับ
“พ่อสัาไม่นานแน่นอน..... พรุ่นี้เราหยุเรียนหนึ่วันแล้ววันรุ่ึ้น่อยไปเรียนามปินะ” ยุนโฮลูบหัวลูสาว
“่ะ”
“พี่่ะ พี่ะเป็นอย่าไบ้า อิถึพี่ั รอเรา่อนนะไม่นานเราะไปรับพี่ลับมา... ไม่นานแน่นอน” อฮยอนพูออมาเบาแล้วเ็น้ำาที่ไหลออมา่อนะเินเ้าบ้านไป
เ้าวันรุ่ึ้น ร่าบาเินออมาาบ้านเพื่อไปโรเรียน ร่าบาเินมายืนรอรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์ ่อนะมีรถันหรูับมาอหน้าเธอ
“อฮยอน...” ายหนุ่มในรถเปิระลมา่อนะเรียเธอ
“นาย... มาไ้ไเนี่ย” อฮยอนี้หน้าเา
“ันำลัะไปโรเรียนนะ ไป้วยันไหม” ร่าบายืนนิ่ นายหนุ่มเรียเธออีรอบ
“อฮยอน ไป้วยันสิ”
“อืม” ายหนุ่มลมาเปิประูรถให้เธอ่อนะเินไปฝั่นับแล้วับออไป
ภายในรถมีแ่วามเียบทั้สอไม่พูอะไรออมาเลย เพราะพวเาเยุยันแ่รั้เียว ในที่สุายหนุ่ม็พูออมา
“นี่เธอำันไ้ไหม” อฮยอนหันไปมอเา่อนะพยัหน้า
“อืม แ่ันำื่อนายไม่ไ้นะ”
“แย่ั.... ันื่อ... เฮุน” เฮุนหันมายิ้มให้เธอ
“อืม ันะำไว้นะ อโทษนะที่ลืม”
“ไม่เป็นไรหรอ ็เราเอันแ่รั้เียวนี่” เฮุนยิ้มให้เธอ ในที่สุพวเา็มาึ้นโรเรียน รถันหรูแล่นเ้ามาทำโรเรียนนัเรียนายหิ่า็รี๊ออมา เพราะายหนุ่มในรถนั้นเป็นถึเือนอโรเรียน เาไ้ราวัลายหนุ่มที่เพอร์เฟ็ที่สุ
“รี๊ แูน้อเฮุนสิหล่อั......” รุ่นพี่สาวพูึ้นเมื่อายหนุ่มเินลมาแ่็้อหยุเมื่อเาเินมาเปิประูรถอี้า ประูเปิออพร้อมสาวน้อยแสนสวย อฮยอน าเสียรี๊ลายเป็นเสียนินทาทันที หาแ่ำนินทานั้นลับเป็นำที่ส่ผลระทบับร่าบา เพราะนัศึษาพวนั้น่า็ว่าเธอ
“นี่! ยัยนั้นเป็นใรนะ” ....... “ทำไมมาับเฮุนไ้นะ” ......... “เธออยู่ไม่สบแน่...ล้าียัไมายุ่ับเฮุนอพวเรา” เสียที่่าทอเธอทำให้ร่าบาเินออห่าเาทันทีเพราะลัวว่าพวนั้นะมาทำอะไรเธอ
“ทำไมเินะไลเลยละ” เฮุนเมื่อหันมาไม่เห็นร่าบา้า็หันไป้าหลัแล้วะโนถามเธอ
“ป่าวหรอ... เอ่อ.. นายไป่อนเลยนะันะไปหาเพื่อนนะ และ็อบุที่มาส่นะ” อฮยอนหยุเินแล้วพูับเา
“อืม เอันอนเที่ยที่พวันเยนั่นะ” เฮุนบอเธอแล้วเินไปทันที
“อโทษนะ... แ่ันไปไม่ไ้หรอ อโทษนะ” อฮยอนพูออมาเบาๆ ่อนะเินไปทันที
“อทานี้” ยุนอาที่ยืนรออยู่หน้าึวัมือเรียเพื่อนสาว
“ยุนมานานแล้วหรอ”
“สัพัแล้ว เราไปเรียนันเถอะ” ยุนอาูมือเพื่อนไปเรียนทันที สอสาวที่ำลัะเินเ้าห้อแ่มีนัเรียนผู้หิสี่นมาวาทาไว้
“เธอใ่ไหมที่มาับเฮุนเมื่อเ้า” ยัยหน้าาวี้มาที่อฮยอน
“อืม” อฮยอนพยัหน้า
“ล้าียัไมายุ่ับผู้ายอัน” ฮยอนอาเินมาบีบแนเธอแน่น ยุนอาที่มออยู่รีบผลัฮยอนอาออทันที
“อะไรัน อฮยอนไปทำอะไรให้เธอ”
“็ยัยนี่มีแย่แฟนันนะสิ” ฮยอนอาะอใส่อฮยอน ยุนอาหันไปหาอฮยอน
“ริหรอ” อฮยอนไ้แ่พยัหน้า
“เพื่อนันไม่เยไปแย่แฟนเธอหรอนะ..... แล้วอีอย่า เฮุนบอหรอว่าเป็นแฟนับเธอนะ” ยุนอาสวนลับไปทำเอาฮยอนอาโรธทันที
“ยัยบ้า เพี้ย!” ใบหน้าเรียวหันไปามแรบอฮยอนอา ยุนอาหันลับมา่อนะเ้าไปที่เบ้าาฮยอนอาทำให้ร่าบาล้มลไปทันที
“เธอิว่าเป็นใระมารัแนอื่นไ้.... แล้วำเอาไว้นะ เพื่อนันนนี้นะเป็นแฟนเฮุน” ยุนอาี้หน้า่าฮยอนอา ่อนะเินูมืออฮยอนไปทันที
“ยัยบ้าเอ๋ย” สามสาวรีบพยุฮยอนอาึ้นทันที
“ฝาไว้่อนเถอะ..... แไม่มีทามาแย่เฮุนไปาันไ้หรอ” ฮยอนอาพูออมาอย่าโรธแ้น่อนะเินลับเ้าห้อเรียนไป
“ยุนทำไมพูแบบนั้นแหละ” หลัาเ้ามาในห้ออฮยอน็ถามยุนอาทันที
“็ันโรธมันนี่.... แ่ไม่้อลัวนะ ันะปป้อเธอเอยัยอ”
“อบในะ” อฮยอนยิ้มให้ยุนอา
“ว่าแ่... ทำไมเธฮมาับเฮุนไ้ละ”
“ือ.... ันยืนรอรถเมล์อยู่แล้วเฮุนับมาเอพอีนะ” อฮยอนเล่าให้เพื่อนสาวฟัโยไม่ปิบั
“ริหรออ... ไม่ใ่ว่าเาอบเธอแล้วไปรับมาาบ้านหรออ..” ยุนอาแล้แหย่เพื่อนเธอเล่น
“บ้าหรอ... เาไม่ไ้อบันหรอน่า” อฮยอนีไหล่บาเบาๆ แล้วอาารย์็เินเ้ามาสอนพอี
“นัเรียนเ้าใแล้วใ่ไหม ั้นแ่นี้แล้วัน อย่าลืมรายานที่อาารย์สั่นะ” อาารย์สาวย้ำเ็อีรั้
“่ะ/รับ” อาารย์สาวพยัหน้า่อนะเ็บอแล้วเินออไป
“อไปันเถอะ” หลัาเ็บหนัสือเรียบร้อยยุนอา็หันมาหาอฮยอนทันที
“อืมไปสิ ันเ็บอเสร็พอี” สอสาวพาันเินเ้ามาในโรอาหาร นัเรียนมามาย่า็มอมาที่สอสาว ทำให้ยุนอาเริ่มหุหิที่มีนมา้อมอเธอ
“มออะไรันว่ะ” ร่าบาพูออมาอย่าัเพื่อให้นพวนั้นไ้ยิน นหนุ่มๆสาวๆวพวนั้นรีบหันไปมออย่าอื่นทันที
“ยุน”
“็มันน่ารำานี่ ะมอทำไม็ไม่รู้” ยุนอาพูึ้นอย่าหุหิแล้วเินไปื้ออาหาร อฮยอนส่ายหน้าไปมาับวามใร้อนอเพื่อนสาว่อนะเินเธอไป ทั้สอที่นั่้าวันแ่สายาอผู้น็ยัมอพวเธอ มอั้แ่เินเ้ามานพวเธอทานอาหารเสร็และเินออมา
“เราะไปนั่ไหนันีอ” ยุนอาหันมาถามเพื่อนสาว
“อืม ห้อสมุไหม”
“อืมไปสิ” ระหว่าที่พวเธอเินไปนั่ ไที่เินออมาาึับเฮุน็เรียสอสาว่อน
“อ้าว ยุนอา/อฮยอน” อฮยอนหันไปมอ่อนะรีบูยุนอาไป
“ทำไม้อรีบ้วยอ พวนั้นเรียเรานี่” ยุนอารั้เธอให้หยุ
“ป่าว...็... รีบไปห้อสมุไเี๋ยวนเ็ม”
“ริหรอ...” ยุนอา้อมอเธออย่าับผิ แ่่อนะเินไปสอหนุ่ม็เินเ้ามา่อน
“อฮยอน/ยุนอา รีบไปไหนัน”ไถามสอสาว
“เราะไปห้อสมุนะ” ยุนอาเา
“ห้อสมุนเ็มแล้วนะ... เมื่อี้เราสอนไปมาแล้ว” ไบอพวเธอ
“แล้วเอาไละอ ะไปนั่รไหน” ยุนอาหันลับไปหาเพื่อนที่ยืนเียบอยู่
“ไม่รู้สิ”
“ไปนั่ับพวเรา็ไ้นะ” เฮุนเอ่ยึ้น
“พวนายมีที่นั่แล้วหรอ” ยุนอาถามเา
“ที่เิมที่พวเธอเยนั่ไ”
“เอ่อ.. ไปสิ” ยุนอาอบรับ่อนะเินามพวเาไป พวเาและเธอ่า็พูุยันอย่าสนุสนานนลืมเรื่อที่เอมาเมื่อเ้าและเมื่ออนทาน้าว
“ยุนอา อฮยอน” เ็สาวน่าาน่ารัวิ่มาเรียสอสาว
“ทีอะไรหรอันนี่”
“อนบ่ายอาารย์ไม่สอนนะ พวเธอลับบ้านหรือะไปไหนไ้เลยนะ” ันนี่บอพวเธอ
“หรอ.. อืม... อบในะ” สอสาวยิ้มให้เธอ
“ไปอ่านหนัสือบ้านไอ้เฮุน้วยันไหม” ไถามสอสาว เพราะพวเา็ไม่มีเรียนเหมือนัน และนัันไปบ้านเฮุน
“ะีหรอ” อฮยอนพูอย่าเรใเา
“ไปสิ ไม่้อเรใหรอ” เฮุนยิ้มให้พวเธอ
“ั้น็ไ้” ยุนอาเอ่ยึ้น
“ั้นไปันเลยไหม” เฮุนถามสาวๆ
“อืม” สอสาวพยัหน้าให้พวเา หนุ่มๆสาวๆพาันเินมาที่อรถ สอหนุ่มเปิประูให้สาวๆ่อนะไปประำที่ัวเอ ยุนอาและอฮยอนนั่้าหลั เฮุนเป็นนับไนั่้าๆเา สอสาวไม่รู้ว่ามีหิสาวนหนึ่ยืนมอพวเธอ้วยวามโรธที่ยัล้ามายุ่ับผู้ายอเธอ และอฮยอนเอเธอ็ไม่รู้เลยว่าไปบ้านเฮุนรั้นี้เธอะไ้รู้ว่าพี่สาวเธออยู่ที่นั้น แ่็ึ้นอยู่ที่โะาว่าฟ้าอยาให้เธอรู้หรือป่าว
เอาแล้วไสอพี่น้อะเอันไหมนะ
อนหน้ารู้แน่นอน อนัน่ะเร็วๆนี้(มั่)
ความคิดเห็น