ขอเพียงคำนั้น

ข้อมูลเบื้องต้น

เม้นให้ด้วย....

ไม่งั้นคนเขียนสวย....

เข้าใจ๊!!!

เนื้อเรื่อง

บทนำ

กริ๊ง....

เสียงออดดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าได้เวลาพักเที่ยงแล้ว นักเรียนชายทุกคนรีบเก็บข้าวของของตัวเองยัดลงไปในกระเป๋าแล้วรีบวิ่งออกไปนอกห้องด้วยความดีใจและพร้อมที่จะไปต่อสู้กับการแย่งข้าวกินกันที่โรงอาหารกันอย่างสุดชีวิต เช่นเดียวกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่รีบวิ่งออกจากห้องด้วยความดีใจ แต่เขาไม่ได้ไปทางเดียวกับเด็กพวกนั้น ทันใดที่วิ่งออกมากลับเลี้ยวเข้าไปในห้องเรียนอีกห้องหนึ่ง...

“คยูฮยอน...ไปทานข้าวกลางวันกันเถอะครับ”

ร่างบางที่ยืนเกาะอยู่ที่หน้าประตูเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง…ก็แหงล่ะ เขาพึ่งวิ่งผ่านฝูง (?) นักเรียนชายเป็นร้อยๆมาหมาดๆ

“อ้าว เรียวอุค”

ร่างสูงตกใจเล็กน้อยที่เห็นสภาพเรียวอุคที่ยืนหอบอย่างไม่มีเรี่ยวแรง แต่ก็ไม่ได้ว่าหรือพูดอะไรต่อ เพียงแต่ก้มหน้าเก็บหนังสือเล่มหนาเข้ากระเป๋าเท่านั้น คงชินแล้วล่ะมั้ง

“นายนี่ขยันมาชวนคยูฮยอนทุกวันเลยนะ”

คิบอม เพื่อนสนิทสุดซี้ของคยูฮยอนเอ่ยแซว...ก็ทุกวันเรียวอุคจะวิ่งมาชวนคยูฮยอนไปกินข้าวด้วยกันทุกที จนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันแล้ว ถ้าวันไหนไม่เห็นหน้าเรียวอุคก็แปลว่าวันนั้นเขาไม่ได้มาโรงเรียน แต่เท่าที่ดูมาก็ไม่เห็นมีวันไหนที่เรียวอุคจะไม่มาชวนนี่

“ขอโทษนะเรียวอุค วันนี้ฉันคงไปกินข้าวด้วยไม่ได้”

คยูฮยอนพูดเสียงเรียบ พลางเก็บหนังสือต่อไปโดยที่ไม่ได้สนใจเรียวอุคที่ยืนทำหน้างงอยู่ข้างหน้าแม้แต่นิด

“หือ?”

“วันนี้ซองมินชวนฉันไปกินข้าวที่เขาห่อมาด้วยน่ะ”

“หรอครับ”

เรียวอุคตอบพร้อมกับทำหน้าผิดหวัง

“ไม่เห็นเป็นไรเลย...ไปกินกับฉันก็ได้กำลังหิวเลย ปะ”

คิบอมเอ่ยชวนเมื่อเห็นเพื่อนรักของตัวเองทำสีหน้าหมองอย่างรุนแรงพร้อมกับเดินไปคล้องคอเรียวอุคก่อนที่จะพากันเดินออกไปข้างนอกห้องแต่ทั้งสองก็ต้องหยุดชะงักเมื่อซองมินเดินสวนเข้ามาพอดี

“โทษทีๆ ฉันไม่ทันเห็น”

คิบอมพูดกับซองมินเบาๆ

“ไม่เป็นไร...ฮืม...คยูฮยอนล่ะ”

ซองมินถามพลางมองเข้าไปในห้อง ท่าทางลุกลี้ลุกลน เรียวอุคมองไปที่มือของซองมินที่ถือกล่องข้าวลายคิตตี้สีชมพูอยู่ก็ค่อยๆก้มหน้าลง

“มาแล้วๆ ไปกินข้าวกัน”

คยูฮยอนวิ่งออกมาจากห้อง

“ไปกินข้าวที่ไหนกันล่ะ”

“ที่ไหนก็ได้แล้วแต่นายสิ”

“ฮืม...กับข้าวน่ากินจัง”

“บ้าหรือไง ฉันยังไม่ได้เปิดกล่องข้าวเลย ฮะๆ”

ซองมินหัวเราะทำเอาคยูฮยอนหัวเราะไปด้วย ทั้งสองเดินโอบไหล่ผ่านหน้าเรียวอุคและคิบอมไปอย่างที่ไม่ได้สนใจทั้งสองเลย เรียวอุคเองก็ได้แต่มองคยูฮยอนที่เดินไปจนลับตา....ไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วที่คยูฮยอนปฏิเสธที่จะไปกินข้าวกับเขา.....ไม่รู้กี่ทีแล้วที่เขาเห็นคยูฮยอนเดินโอบไหล่ซองมิน....แต่ทำไมเขายังมาชวนคยูฮยอนอีกนะทั้งๆที่รู้ว่าคยูฮยอนจะต้องไปกับซองมินไม่ใช่เขา

“ไปเหอะอุคกี้ อย่าไปสนใจคนกำลังอินเลิฟเลย”

คิบอมทำปากแบะเล็กน้อย....ชิ นึกว่าตัวเองมีแฟนสวยหรือไงกัน...

“ขอโทษนะครับ ผมคงไม่หิว”

เรียวอุคค่อยๆยกมือของคิบอมที่คล้องคอออก

“หมายความว่าไง...คงไม่หิว”

คิบอมทวน แต่เรียวอุคกลับไม่สนใจ เขารีบเดินกลับไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คิบอมยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่คนเดียว

‘เป็นไรฟระ’

คิบอมคิดในใจก่อนที่จะส่ายหน้าอย่างละอาเล็กน้อย

*-*-*-*-*-*ห้องเรียนB1*-*-*-*-*-*

เรียวอุคเดินเข้ามานั่งลงที่เก้าอี้ของเขาอย่างสงบ....ภายในห้องที่แสนจะเงียบสงัดเพราะนักเรียนชายทั้งหลายต่างก็ออกไปกินข้าวกันหมดแล้ว กว่าจะขึ้นมาก็หลังเสียงออด....ตอนนี้ใบหน้าขาวนวลของเรียวอุคมีแต่น้ำใสไหลลงมาจนอาบแก้ม...ทำไมนะ ทำไมคยูฮยอนไม่ยอมรับผมสักที....ทั้งๆที่ผมก็ทำถึงขนาดนี้แล้ว....เรียวอุคคิดในใจ ....เมื่อไหร่คุณจะรู้ตัวสักที่ว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณ......เมื่อไหร่คุณจะรู้ตัวสักทีว่าผมชอบคุณ....

ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ ทั้งเสียใจ ทั้งร้องไห้...ผมคงไม่ใช่สำหรับคุณ แต่ทำไมนะ ผมถึงเลิกชอบคุณไม่ได้สักที....

“อุคกี้จ๋า…”

เสียงเรียกของอึนฮยอกดังมาจากนอกห้อง เรียวอุครีบเช็ดน้ำตาโดยเร็วเพื่อไม่ให้รุ่นพี่เห็น...เขาไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขาร้องไห้......

“ครับ”

เรียวอุคปั้นหน้าทำร่าเริงแจ่มใสออกมาหาฮึนฮยอกที่หน้าประตู

“เห็นคิบอมบอกว่านายไม่กินข้าว ไปไรอ่ะ”

อึนฮยอกถามด้วยความสงสัย

“ไม่เป็นอะไรครับ แค่ปวดหัวนิดหน่อย”

เรียวอุคตอบ อึนฮยอกมองหน้าที่ไร้เดียงสาของเรียวอุคสักพักก่อนที่จะถามรุ่นน้องเพื่อความมั่นใจ

“แน่นะ”

“ครับ...แน่ครับ”

เรียวอุคยิ้มแห้งๆให้อึนฮยอก

“แต่ตาแดงๆนะ”

อึนฮยอกถามเรียวอุคด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับจ้องหน้าเรียวอุคอย่างไม่ละสายตาจนเขาต้องก้มหน้าเพื่อหลบไม่ให้อึนฮยอกเห็นหน้าของเขาในตอนนี้

“นายร้องไห้ใช่ไหม”

อึนฮยอกเค้นความจริงจากเรียวอุคที่ยืนตัวสั่นอยู่ข้างหน้าตัวเอง  แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างเล็ก

“นายร้องไห้ใช่ไหม บอกฉันมานะ”

อึนฮยอกเขย่าตัวเรียวอุคจนสั่นไปทั้งตัว แต่เรียวอุคก็ไม่ปริปากพูดแต่อย่างใด

“นายร้องไห้ใช่...”

“ครับ ผมร้องไห้”

เรียวอุคตอบเสียงสั่นก่อนที่อึนฮยอกจะหมดความอดทน....มือที่กำหมัดไว้อย่างสุดแรงเริ่มแดงระเรื่อจนเห็นได้ชัด น้ำตาต่างก็สามัคคีกันไหลออกมาจากตาคู่สวยโดยที่ไม่มีท่าว่าจะหยุด....ผมอ่อนแอเหลือเกิน....ตอนนี้ผมอ่อนแอเหลือเกิน....

อึนฮยอกมองเรียวอุค...ตอนนี้เขาสงสารเรียวอุคจับใจ มือหนาค่อยๆเชยคางของร่างเล็กขึ้นมาให้สายตาของเขาได้ประสานกัน อีกมือบรรจงเช็ดน้ำตาของชายที่อยู่ตรงหน้าอย่าง ทะนุถนอม

“ใครกันที่ทำนายได้ขนาดนี้...”

“ไม่นะครับ ไม่มีใครทั้งนั้น...ไม่มี”

                                เรียวอุครีบปฏิเสธและทำเหมือนไม่มีอะไร....แต่เรียวอุค นายช้าไป10ปีนะที่จะโกหกฉัน....

                                “ไอ้หมอนั่นใช่ไหม...ฉันจะไปจัดการมัน”

                                อึนฮยอกพูดพลางทำสีหน้าเอาเรื่อง ที่จริงเขาไม่รู้หรอกว่าใครที่ทำเรียวอุคแต่ถ้าเขาไม่แกล้งทำเป็นรู้ว่าใครทำอย่างนี้ คงไม่มีวันได้รู้แน่

                                “อย่านะครับ คยูฮยอนไม่รู้เรื่อง....”

                                เรียวอุคดึงแขนอึนฮยอกไว้อย่างสุดกำลังที่มี....หวานหมูล่ะ....แค่นี้อึนฮยอกก็รู้แล้วว่าเป็นใคร

                                “ก็ได้...ไม่เอาเรื่องมันก็ได้...พี่กลับล่ะ”

                                อึนฮยอกหันหลังเดินกลับไปยังจุดที่ตัวเองเดินมาทำเอาเรียวอุคงงกับการกระทำของรุ่นพี่...อะไรกันเมื่อกี้ยังทำท่าโมโหอยู่เลย...ช่างเปลี่ยนอารมณ์ง่ายจริงๆ

                                ‘คยูฮยอนงั้นหรอ....หวานฉันล่ะ’

                                อึนฮยอกคิดในใจ

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-**-*-*-*-*-*-*16.00น.

                “บายๆจ๊ะ พรุ่งนี้เจอกันนะ”

                “นี่ๆไปคาราโอเกะต่อเหอะ”

                เสียงเด็กนักเรียนคุยกันแจ้วจ้าว...ทุกทีแหละหลังเลิกเรียน ก็เด็กโรงเรียนชายล้วนนี่นาย่อมซนเป็นธรรมดา แต่เช่นเคย...เรียวอุครีบวิ่งออกจากห้องไปเป็นคนแรกเสมอและคงไม่ต้องบอกนะว่าเขาจะไปโผล่อยู่ห้องไหน

                “คยูฮยอน....กลับบ้านกันเถอะ”

                เสียงที่คุ้นหูเอ่ยชวนคยูฮยอนที่กำลังจะเดินออกมาจากห้องเรียน คยูฮยอนมองหน้าเรียวอุคเล็กน้อยก่อนที่ก้มหน้าเดินออกมาหา....ทั้งๆที่เมื่อกลางวันยังร้องห่มร้องไห้เพราะคยูฮยอนอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับหายเป็นปลิดทิ้ง

*-**-*

                “อีกแล้วหรอ....นายไม่เบื่อหรือไงที่กลับบ้านกับฉัน”

                คยูฮยอนถาม

                “ไม่ไม่ไม่ ไม่เลยล่ะสนุกออก”

                เรียวอุคพูดพลางยิ้มให้คยูฮยอนอย่างอารมณ์ดีในขณะที่เดินออกจากอาคารมาด้วยกัน

                “...นี่ คยูฮยอน...ฉันมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะบอกคุณมานานแล้ว”

เรียวอุคหยุดเดินทันทีพร้อมกับหันหน้ามาจ้องตาคยูฮยอน

                “อะไร...”

                คยูฮยอนถามหวนๆ แต่ก็หันกลับมามองหน้าเรียวอุคอย่างจริงจัง

                “คือผม....”

                “ที่รักจ๋า.....ไม่รอกันเลยนะ”

                เสียงแปลกปลอมที่เรียวอุคไม่อยากจะได้ยินดังขึ้นจากข้างหลัง คยูฮยอนหันไปตามเสียงนั้นทันทีโดยที่ไม่ได้ฟังคำพูดที่เรียวอุคกลั่นกรองออกมาจากหัวใจอย่างตั้งใจ

                “ซองมิน...”

                คยูฮยอนวิ่งไปหาซองมินที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างบันไดทางขึ้นอาคารเรียนด้วยความดีใจก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปด้วยกัน....แต่...อีกแล้ว เขาไม่ได้สนใจเราอีกแล้ว...เรียวอุคหันไปมองทั้งสองที่เดินไปด้วยกัน ท่าทางคุยกันสนุกสนาน คยูฮยอนดูร่าเริงและมีความสุข...ผมคงไม่มีทางทำให้คยูฮยอนยิ้มได้อย่างนั้นสินะ.....ทั้งๆที่วันนี้ผมตั้งใจจะสารภาพคำนั้นกับคุณแท้ๆ

                เรียวอุคหันหลังกลับไปด้วยใจที่ห่อเหี่ยวแต่ทันใดนั้น...

                ตึง...

                เรียวอุคล้มลงไปกองกับพื้นทันทีเมื่อชนกับชายร่างสูงคนหนึ่งเข้าอย่างจัง

                “โอ๊ย...เจ็บ”

                “ขอโทษฮะ.....เป็นไรมากไหม”

                ร่างสูงค่อยๆดึงแขนเรียวอุคขึ้น

“ไม่ครับ”

ร่างเล็กตอบสั้นๆพลางปัดเนื้อปัดตัว ก่อนที่จะเสยผมที่ปรกหน้าอยู่ให้เรียบร้อยดังเดิมพร้อมกับจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่โดยไม่ได้สนใจชายหนุ่มที่ยื่นมองอยู่ข้างหน้าสักนิด....ผู้ชายอะไร ช่างน่ารักได้ขนาดนี้นี่....ร่างสูงคิดในใจก่อนที่จะมองเรียวอุคตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกรอบ

“ถ้าคุณไม่เป็นไรแล้ว ผมขอตัวครับ”

ร่างเล็กเตรียมหันหลังกลับแต่ถูกชายหนุ่มรั้งแขนไว้อย่างแรงจนเรียวอุคเด้งเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเจ้าของแรงนั่นโดยปริยาย เรียวอุคตกใจเล็กน้อยแต่คงเป็นอุบัติเหตุเขาคงไม่ได้ตั้งใจ แต่หารู้ไม่ว่าคนที่ฉุดแขนของเขาไว้นั่นจงใจให้มันกลายเป็นแบบนี้

“ผม คิม เยซอง ยินดีที่ได้รู้จักฮะ”

เยซองยิ้มให้อย่างมีไมตรี และแน่นอนเพื่อรักษามรรยาทมีรึที่เขาจะไม่ยิ้มตอบ

“ครับ....คิม เรียวอุคครับ”

ร่างเล็กรู้สึกถึงความผิดปกติของเยซองที่ยืนสบตาของเขาอยู่ พยายามที่จะแกะมือของเยซองออกแต่ไฉนมันจึงไม่ออกเล่า..โธ่  ร่างสูงพยายามโน้มใบหน้าของตัวเองเข้ามาจนเกือบจะชิดกับใบหน้าเรียวสวยของเรียวอุคเข้าทุกที....ที่รักจ๋า ขอจุ๊บทีน้า~....ด้านเรียวอุคเองก็ไม่ยอมแพ้ยังพยายามแกะมือของอีกฝ่ายออกอย่างไม่ลดล่ะ....นายจะทำอะไรช้าน...ไอ้โรคจิต...

ผลัก..

ร่างบางผลักเยซองออกอย่างแรงจนลงไปกองบนพื้นอย่างน่าสงสาร แต่จะให้ทำไง ถ้าไม่ทำอย่างนี้ตาบ้านี่ต้องขโมยจูบของฉันนะซิ

“ลาก่อนครับ”

เรียวอุคก้มหัวให้กับร่างสูงที่นั่งจมปุกอยู่ข้างล่างก่อนที่จะรีบวิ่งหนีไปในที่สุด เยซองลุกขึ้นปัดเนื้อตัวเบาๆ....ฝากๆไว้ก่อนเถอะ คิม เรียวอุค...ครั้งหน้าถ้าเจอเมื่อไหร่ล่ะก็พ่อจะเขมือบให้!!

*-*-*-*ณ หอพัก...เวลาเดียวกัน*-*-*-*

“Love~ oh baby my girl~ คือ เดน นา เอ จอน บู นุน บู ซี เด อา รึม ทา อุน นา เอ ชิน บู ชี นี จู ชิน ซอน มุล”

อึนฮยอกร้องเพลงมาตลอดทางที่เดินกลับหอ แต่ระหว่างทางเขาได้ไปสะดุดตากับชายหนุ่มคู่หนึ่งที่ยืนคุยกันกระหนุงกระหนิงอยู่หน้าหอพัก......ร่างสูงหยุดเดินทันทีพลางสังเกตบุคคลที่อยู่ห่างไปไม่กี่เมตร....นั่นมันโจคยูฮยอนนี่นา...มาส่งแฟนหรือไงนะ...แต่แฟนน่ารักดีแฮะ....อึนฮยอกคิดในใจ....แกล้งมันดีกว่า อยากทำให้เรียวอุคร้องไห้ดีนัก...ว่าแต่จะแกล้งไงดีหว่า...ร่างสูงนิ่งคิดได้สักพักก่อนที่จะยิ้มอย่างมีเลศนัยพลางเดินร้องเพลงต่อไปอย่างอารมณ์ดี...

“ฉันมาส่งนายแค่นี้นะ....”

“อืม...พรุ่งนี้เจอกันนะ”

“ฮืมๆ”

“เดี๋ยวนะคยูฮยอน...”

คยูฮยอนที่ทำท่าจะหันกลับไปหยุดชะงักทันทีพร้อมกับหันมาตามเสียงเรียก

 “เรียวอุคเป็นอะไรกับนายหรอ”
                ซองมินถามด้วยความสงสัยพลางมองหน้าคนที่คุยด้วยอย่างตั้งอกตั้งใจฟังคำตอบ

“นายถามทำไม”

“ฉันอยากรู้นี่...ก็เห็นพวกนายสนิทกันดี...”

“ที่ว่าสนิทกันนายเอาอะไรสังเกตมิทราบ...แค่คนรู้จักน่า”

คยูฮยอนตอบเสียงเรียบพลางทำท่าจะหันกลับไปอีกรอบแต่ก็โดนซองมินเรียกไว้อีก

“อย่าพึ่งสิ...ฉันมีอีกเรื่องนึงที่จะถาม”

ร่างสูงทำท่างงกับท่าทางเคอะเขินของร่างบาง แต่ก็ตั้งใจฟังที่ซองมินกำลังจะพูด

“นายรักฉันไหมอ่ะ”

ซองมินถามพลางมองโน่นมองนี่ มือไม้อยู่ไม่เป็นสุข

“ในฐานะเพื่อน...ฉันรักนายมาก”

คยูฮยอนตอบอย่างห้วนๆ...เขารู้นะว่าซองมินคิดยังไงกับเขา แต่เขาเป็นผู้ชายจะให้ชอบผู้ชายคงไม่ถูก... คำตอบของคยูฮยอนเมื่อกี้ทำเอาซองมินถึงกับนิ่ง....เขาผิดหวังกับคำตอบของคยูฮยอนเหลือเกิน

“แล้วเรียวอุคล่ะ”

“แค่คนรู้จัก”

ร่างสูงหันหลังเดินกลับไปอย่างรวดเร็ว

 “ฮึ...ค่อยๆพัฒนาไปก็ได้น่า...คอยดูนะคยูฮยอน...นายจะต้องเป็นของฉัน...ไม่ใช่ของเรียวอุค”

ซองมินเผลอพูดออกมาพลางมองคยูฮยอนที่เดินไปเมื่อกี้อย่างเพลิดเพลินก่อนที่จะหันหลังกลับเข้าหอพัก

“แฟนมาส่งหรอ...รุ่นน้อง”

ซองมินตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆก็หันมาเจอรุ่นพี่ที่ไม่รู้จักยืนพิงผนังอยู่ข้างๆแถมแอบฟังเขาพูดกับคยูฮยอนเมื่อกี้อีกต่างหาก...

“นายเป็นใคร...กล้าดียังไงมาฟังคนอื่นเขาคุยกัน...เสียมรรยาท”

ร่างบางถามชายที่ปรากฏตัวอยู่ข้างหน้าด้วยน้ำเสียงรังเกียจพร้อมกับมองร่างสูงตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ลี อึนฮยอกครับบบ...คุณลี ซองมิน”

อึนฮยอกส่งยิ้มกวนๆของตัวเองให้กับซองมินแต่โดนร่างบางแบะปากให้เป็นการตอบแทนพร้อมกับเดินหนีเข้าไปในหอพัก

“เดี๋ยวสิครับ น้องนางบ้านนาของพี่ ฟังพี่สักหน่อย”

อึนฮยอกเอาตัวมาขวางทางเดินของซองมินไว้ไม่ให้เขาเดินไปไหน

         “ใครเป็นของนายกัน...หลบไปนะไอ้หน้าจืด”

     ซองมินเดินเบี่ยงซ้ายเบี่ยงขวาแต่ก็ไม่ยักพ้นชายหนุ่มผู้น่ารำคาญคนนี้ซักทีจนเจ้าตัวหมดความอดทน...ไม่ดงไม่เดินมันแล้ว...ซองมินยกมือทั้งสองข้างขึ้นกระชากปกเสื้อของอึนฮยอกอย่างเอาเรื่องแต่ร่างสูงกลับไม่ได้เกรงกลัวอะไรเลยสักนิดยังมองหน้าซองมินอย่างท้าทายอีกต่างหาก

“ฉัน บอก ให้ ถอย ไป ไง!!”

ซองมินพูดช้าๆให้อึนฮยอกเข้าใจ แต่ไม่เลยคำพูดของซองมินมันไม่ได้เข้าหูเขาเลยสักนิด

“ไม่...รุ่นน้องที่ไม่เคารพรุ่นพี่เนี่ย มันน่าสั่งสอนนักนะ”

อึนฮยอกเลิกคิ้วให้ซองมินที่กำลังเดือดขึ้นทุกที...นี่อึนฮยอกคงลืมไปแล้วมั้งว่าตอนนี้เขาถูกกระชากคอเสื้ออยู่นะ...

“ไอ้บ้า”

“ไม่ได้ชื่อบ้า...นายนี่มึนเนอะ ฉันบอกว่าฉันชื่ออึนฮยอก”

เหมือนเดิม...อึนฮยอกยังส่งรอยยิ้มกวนๆให้ซองมินเดือดเล่น...ไอ้เด็กน้อยคนนี้นี่แกล้งสนุกชะมัด...อึนฮยอกคิดในใจ

“ถ้านายยังไม่เลิกกวนฉันฉันชกหน้านายแน่”

ซองมินขู่

“โถๆๆ มือเล็กขนาดนี้ฉันไม่กลัวหรอก”

“นาย...”

ซองมินตะโกนลั่นพร้อมกับปล่อยหมัดออกไปใส่หน้าอึนฮยอกแต่ชิชะ...ฉันน่ะประธานชมรมยูโดเลยนะ นายอย่าเสียใจล่ะกันที่จะหาเรื่องฉัน...ร่างสูงหลบหมัดของซองมินได้อย่างหวุดหวิดแต่คงเพราะซองมินออกแรงชกมากไปหน่อย เมื่อชกไม่ตรงเป้าหมายก็เสียหลักล้มลงทันใด

“เฮ้ย!!”

ซองมินอุทาน แต่ก่อนที่ร่างบางจะหน้าทิ่มลงอย่างเสียฟอร์มอึนฮยอกก็เอื้อมมือมาประคองไว้ก่อนเพื่อป้องกันไม่ให้หน้าสวยๆต้องจิ้มลงกับพื้น...ทันใดนั้นเองซองมินก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของอึนฮยอกโดยไม่ได้ตั้งใจ สายตาของทั้งสองมาประสานกันอย่างที่ไม่ได้นัดหมาย

“ซองมิน...”

อึนฮยอกเรียกชื่อของร่างบางเบาๆ ซองมินเองตั้งใจฟังร่างสูงที่กอดเขาอยู่ อึนฮยอกทำท่าทางซาบซึ้งใส่ซองมิน ทำให้เจ้าตัวเริ่มหวั่นไหวจนหน้าแดงไปถึงกกหู

“อะ...อะไร..”

ร่างบางหลบสายตาที่อึนฮยอกกำลังจ้องมองอย่างเขินอาย

“เมื่อไหร่นาย....”

                “ฉันทำไม...”

                สายตาของร่างบางจับจ้องมาที่อึนฮยอกโดยอัตโนมัติ เขาตั้งใจฟังคำพูดที่อึนฮยอกพยายามจะเอ่ยออกมาอย่างใจจดใจจ่อ

                “เมื่อไหร่นายจะออกไปสักทีเนี่ย หนัก...”

                “ฮะ?...นี่แหนะ”

                “โอ๊ย!!!!...”

                ซองมินกระทืบเท้าอึนฮยอกอย่างแรงก่อนที่จะเดินชนไหล่เข้าไปข้างในพร้อมกับสบถกับตัวเองเบาๆ แต่ก็ดังพอที่อึนฮยอกจะได้ยิน

                “โธ่เอ๊ย...เสียอารมณ์หมดเลย”

                “อะไรอารมณ์นะ สาวน้อย...”

                อึนฮยอกถามก่อนที่ซองมินจะเดินขึ้นบันไดไป เจ้าตัวหันกลับมาค้อนอึนฮยอกก่อนที่จะเดินสะบัดหน้าต่อไปพลางบ่นพึมพำแต่จงใจให้อึนฮยอกได้ยิน

                “หูดีนักนะ เจ้าเหงือกยักษ์...”

                ร่างสูงหันควับไปมองหาเจ้าร่างเล็กทันทีด้วยสายตาหาเรื่องแต่ก็ไม่เจอเจ้าซองมินตัวแสบซะแล้ว...ไปไหนหว่าเร็วจริงๆเลย....อึนฮยอกเดินไปมองซองมินที่บันไดแต่ไร้ตัวตนของอีกฝ่าย...สงสัยฉันจะเจอศัตรูตัวฉกาจแล้วมั้งเนี่ย อึนฮยอกเอ๋ย แกเตรียมพบรักครั้งใหม่ได้แล้วโว้ย...ร่างสูงคิดในใจก่อนที่จะค่อยๆเดินลงบันไดหน้าหอพัก แต่เขาก็ได้เจอกับใครคนหนึ่งซึ่งเป็นคนที่เขาไม่อยากเจอซักเท่าไหร่ยืนมองมาที่เขาด้วยสายตาน้อยใจ

                “ดงแฮ...นายมาทำอะไรที่นี่”

                อึนฮยอกแปลกใจไม่น้อยที่มาเห็นดงแฮเข้า

                “ฉันต่างหากที่จะต้องถามนาย....นายมาทำอะไรที่นี่ นายอยู่หอพักนักเรียนชายม.ปลายปี3ไม่ใช่หรอ”

                ....ใช่สิ เขามาทำอะไรที่หอพักชายม.ปลายปี1กันทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้พักที่นี่...

                “ช่างมันเถอะ...นายไม่ต้องยุ่งหรอก”

                “ทำไม...”
                ดงแฮเตรียมอ้าปากถามอึนฮยอกแต่...

                “ดงแฮ...นายมาอยู่นี่เอง ฉันหาแทบตายแน่ะ”

                คิบอมรีบวิ่งออกมาจากข้างๆตึกม.ปลายปี 1 ที่อยู่ไม่ห่างจากหอพักของม.ปลายปี 2 นัก แต่กลับชะงักเมื่อเห็นดงแฮคุยอยู่กับอึนฮยอก ทั้งสองหันมองมายังคิบอมพร้อมกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย

                “เอ่อ...ผมมาขัดจังหวะหรือเปล่าฮะ”

                คิบอมพูดพลางยกมือขึ้นเกาหัวเบาๆพร้อมกับมองอึนฮยอกและดงแฮที่ยืนมองหน้ากันสลับไปมา

                “เอ่อ...”

                ดงแฮลากเสียงยานเพราะไม่รู้ว่าจะตอบคิบอมยังไงดีแต่ดูเหมือนอึนฮยอกจะรู้ใจ เขาตอบแทนดงแฮที่มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ทันที

               “ไม่มีอะไร ฉันคุยกันเสร็จพอดี...นายจะไปไหนกันก็เชิญตามสบาย”

                ดงแฮมองหน้าคิบอมก่อนที่จะย้อนมามองอึนฮยอกที่ยืนมองเขาด้วยสายตาเย็นชาก่อนที่จะตัดสินใจเดินไปกับคิบอม

                “ที่นายถามฉันว่าทำไม....นายเองก็น่าจะรู้คำตอบดีนะ”

                อึนฮยอกทิ้งประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์พร้อมกับหันหลังเดินกลับไปอีกทาง ดงแฮหันกลับมมองอึนฮยอกด้วยสีหน้าหม่นหมอง คิบอมเองก็มองดงแฮด้วยสีหน้าที่หมองหม่นไม่แพ้กัน...เพราะเขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะมีโอกาส และต้องใช้เวลานานเท่าไหร่กว่าดงแฮจะลืมอึนฮยอกให้หมดหัวใจซักที...

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-**-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-