คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ::Treasure ตอนที่ 5 ::
เสียงกริ่งแรกของวันไม่ได้ช่วยให้เหล่านักเรียนกระตือรือร้นเลยสักนิด บ้างก็นั่งวาดรูปเล่น บ้างก็นั่งเล่นโทรศัพท์ถึงแม้ว่าอาจารย์จะเริ่มเปิดหนังสือสอนแล้วก็ตาม รวมถึงร่างบางที่กำลังเหม่อออกไปนอกหน้าต่างและเพื่อนอีกสองคนที่กำลังเล่นเขียนมือกันอยู่(?)
“เห้ยแบมๆ แกว่าตัวนี้เหมือนยูคยอมปะวะ” แบมๆเหล่มองฝ่ามือของยูคยอมที่ยองแจจับชูขึ้นให้ดูก่อนจะหัวเราะออกมา
“นั่นแกวาดยูคยอมหรอ?”
“สำเนาถูกต้องขนาดนี้”
“ย๊า! นี่มันหมีชัดๆ วาดอะไรของแกเนี่ย” ยูคยอมดูไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นว่าแบมๆหัวเราะกับรูปหมีน่าเกลียดที่อยู่บนมือของตัวเองโดยเจ้าของภาพวาดอย่างยองแจได้แต่นั่งภูมิใจกับสิ่งที่ทำลงไป
“วาดแกไง ยอมรับเสียเถอะว่าเป็นหมี ฮ่าฮ่าฮ่า”
“จะหยุดหัวเราะมั้ย”
“ห๊ะ? ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ไม่หยุดใช่มั้ย”
“อู้!! อ่อยเอี๋ยวอี้เอย” ไม่รอช้ามือหนาจับเข้าที่ปากของอีกฝ่ายพร้อมบีบแรงๆจนยองแจต้องยกมือฟาดแขนของยูคยอมให้ปล่อยออก
“ยอมแพ้ยังๆ”
“ไอ่อูคคค!”
“ยอมแพ้ยังตอบ!”
“เอ้ออ! ออมแอ้ววว” สิ้นเสียงมือหนาก็ปล่อยปากอิ่มของอีกฝ่ายเป็นอิสระก่อนจะหัวเราะชอบใจ แบมๆหัวเราะกับการกระทำของเพื่อนทั้งสองแต่แล้วเขาก็ต้องหยุดหัวเราะเมื่อรู้สึกเหมือนว่ามีเสียงอะไรบางอย่างพึบพำๆอยู่ในหัวของเขา ร่างบางพยายามตั้งใจฟังก่อนจะฟังออกว่าเป็นชื่อของตัวเอง…
…แบมๆ
ใครสักคนกำลังเรียกชื่อเขาอยู่
แบมๆ ได้ยินฉันมั้ย?
ทำไมผมต้องขนลุกด้วยเนี่ย! แต่เสียงมันคุ้นๆ …พี่แจ็คสัน? ผมได้ยินเสียงพี่หรือผมประสาทกิน.. ร่างบางไม่มั่นใจกับความคิดของตัวเอง แบมๆได้แต่ตอบเสียงนั้นในใจแต่ก็ไม่วายคิดว่าตัวเองคงหลอนอาจจะมโนเสียงขึ้นมาแต่ก็ต้องคิดใหม่เมื่อเจ้าตัวได้ยินเสียงตอบกลับ
อาจจะทั้งสองอย่างก็เป็นได้..
“…” แบมๆได้แต่นั่งเก็บอาการหมั่นไส้กับคำตอบที่ได้ยินแต่ก็ไม่สามารถแสดงอาการออกมาได้มากนักว่าอยากตะบันหัวเจ้าของเสียงนั้นมากแค่ไหน ไม่งั้นคนรอบๆได้หาว่าเขาบ้าแน่ๆที่อยู่ๆก็นั่งทำหน้าเหวียง
เลิกเรียนทำตัวให้ว่างนะ ฉันจะพาไปดูอะไร
สิ้นเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก็รู้สึกเหมือนกับว่าเสียงภายในห้องเรียนมันดังมาก ต่างจากเมื่อกี้ที่ได้ยินเสียงของแจ็คสันเพียงคนเดียว เป็นเสียงก้องๆอยู่ในหัวสมองของเขา.. แปลก.. เจอแต่อะไรแปลกๆตั้งแต่รู้จักพี่แจ็คสัน
พาไปดูอะไรบางอย่างงั้นหรอ.. เลิกเรียน
“แบม! บอกฉีกกระดาษให้แผ่นนึง นั่งนิ่งเป็นหมีจำศีลไปได้” แบมๆสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อยองแจตะคอกใส่เขาแต่ก็ไม่ได้คิดติดใจอะไรก่อนจะฉีกกระดาษสมุดของตัวเองยื่นให้ยองแจ
ไว้โทรหาพี่แจบอมก็แล้วกัน..
:
::
:::
ห้องสี่เหลี่ยมกว้างขวางที่ไร้ซึ่งภาพวาดประดับอยู่ที่ฝาผนัง ของทุกอย่างภายในห้องนี้ล้วนเป็นโทนสีดำ แม้แต่ผ้าปูเตียง.. ยกเว้นก็แต่โนตบุ๊คเท่านั้นที่เป็นสีขาว ร่างบางเดินสำรวจทั่วมุมห้องของร่างหนาพรางครุ่นคิดไปด้วยว่าทำไมมุมมองของผู้ชายคนนี้ถึงได้มืดแปดด้านขนาดนี้นะ ผิดกับเขาโดยที่สิ้นเชิงที่ชอบสีสดใส
“กางเกงในฉันสีเทาอมฟ้านะเว้ย” แบมๆรีบหันไปมองหน้าชายที่อ้างถึงเกงในของตัวเอง แจ็คสันนั่งกอดอกอยู่ที่โซฟาข้างชั้นหนังสือมุมห้อง ส่งยิ้มหวานมาให้ร่างบางที่ยืนสำรวจห้องอยู่
“ผมยังไม่ได้ถามเลย!”
“ก็เห็นนายครุ่นคิดเกี่ยวกับแม่สีของห้องฉันอยู่เลยจะบอกว่าไม่ได้ดำไปซะหมด”
“เลิกอ่านความคิดผมได้มั้ย”
“สีหน้านายมันฟ้องขนาดนั้นต่อให้คนโง่อย่างเพื่อนนายสองคนนั้นก็ดูออกว่านายคิดอะไร”
“อย่ามาว่าเพื่อนผมได้มั้ย”
“…”
“ขอโทษเดี๋ยวนี้”
“ขอโทษใคร?” แจ็คสันดูจะไม่พอใจที่โดนร่างบางสั่ง
“ยองแจกับยูคยอมไง”
“มันสองคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโดนด่าจะไปขอโทษทำไม”
“…”
“เออ ขอโทษก็ได้วะ” สิ้นคำพูดของแจ็คสัน แบมๆก็ทำหน้าพอใจก่อนจะเดินไปนั่งทีเตียงอย่างระมัดระวัง
“ไหน ของที่จะให้ดูอะ อย่าให้ผมต้องผิดหวังนะ อุตส่าห์ผิดนัดพี่แจบอม…” ก็ไม่รู้อะไรแววตาเรียบเฉยของอีกฝ่ายที่ส่งมาให้แบมๆหลังจากได้ยินชื่อบุคคลที่สามทำให้แบมๆเย็นยะเยือกไปถึงต้นคอ
“รำบากใจมากมั้ย?”
“ทำพูดจาตัดพ้อ ยังไงผมก็เลือกมากับพี่แล้วอย่ามาเล่นตัวได้มั้ย”
“…”
“ไม่มีอะไรงั้นผมกลับแล้วนะ!”
“เห้ย เดี๋ยวก่อนๆ” ร่างหนาถึงกับดีดตัวเองขึ้นมาจับร่างบางให้นั่งลงไปอีกครั้งเมื่อร่างบางดันตัวเองเตรียมจะเดินออกจากห้องอย่างหัวเสีย
“เค้ามีเรื่องจะเล่าให้ฟังแหละ” แจ็คสันยิ้มหวานพรางพูดจาขัดหูทำเอาแบมๆขมวดคิ้วไม่หยุด
“เรื่องอะไรของพี่”
“มาดูนี่ๆ” แจ็คสันว่าพรางจูงมือแบมๆให้ลุกตามเขาไปที่หน้าต่างก่อนจะยกกระถางต้นไม้อันน้อยที่ดูเหมือนจะมีแค่ตอต้นโผล่มาจากดินนิดเดียวให้แบมๆดู
“พี่ปลูกถั่วงอกหรอ?”
“…”
“…”
“ให้เวลากินจุด 3 วิ ถั่วงอกบ้านนายปลูกบนดิน”
“ก็มันโผล่มาแค่ติ่งเนี่ย ผมจะไปรู้เรอะ” แบมๆโวยวายเบาๆพรางพิจารณาต่อต้นไม้เล็กๆอย่างรำคาญใจ
“มันคือต้นแจ็คกี้…”
“หะ?” ถึงกับร้องแทรกขึ้นมาเมื่อแจ็คสันเอ่ยชื่อต้นไม้
“มันคือต้นแจ็คกี้จริงๆ แม่ฉันเดินมาพร้อมกับกระถางต้นไม้นี้เลยเมื่อสองปีที่แล้ว แล้วพูดว่า ‘อะ แจ็คสัน ทำยังไงก็ได้ให้ดอกแจ็คกี้มันงอกขึ้นมา’ แบบนี้ เลยเชื่อมาตลอดว่ามันคือต้นแจ็คกี้”
“…”
“เห้ยจริงจัง.. แต่ให้ตายยังไง ลดน้ำจนน้ำท่วมกระถางมันก็ไม่งอกขึ้นมา ลองไม่ลดน้ำคิดว่ามันอาจจะรับแค่แดดเลยเอาไปวางไว้บนหลังคาสามอาทิตย์แม่งก็ไม่งอก จนเมื่อประมาณเดือนกว่าๆที่ผ่านมา มันก็มีต่อนแปลกๆโผล่ออกมาในรอบสองปีเนี่ย”
แจ็คสันเพ่งมองกระถ่างต้นไม้อันเล็กที่เขาถืออยู่อย่างพิศวง
“เอ้อ มันแปลกๆจริง… คือพี่เรียกผมมาเพื่อให้มาสงสัยเป็นเพื่อนพี่เนี่ยนะ” แบมๆถอนหายใจเฮือกใหญ่จนร่างหนาทำหน้าไม่พอใจ
“นายไม่สงสัยหรอไง?” แจ็คสันเบนสายตาจากสิ่งของที่อยู่ในมือมามองหน้าร่างบางตรงหน้าแทน
“ก็สงสัย แต่ทำไมพี่ต้องมาเล่าให้ผมฟัง”
“ฉัน.. ก็แค่อยากจะแชร์ความรู้สึกตื่นเต้นส่วนหนึ่งของฉันให้นายบ้างก็เท่านั้นเอง เหมือน… เหมือนที่คนรักทั่วไปเขาทำกันไง มีไรก็เล่าให้กันฟังอะไรแบบนั้น”
“แต่เราไม่ได้เป็นคนรักกันสักหน่อยนะพี่แจ็ค”
“…”
“เราเป็นเหมือนเพื่อนเป็นเหมือนพี่น้องกันมากกว่า”
“นายคิดแบบนั้นมาตลอดเลยหรอ?” แจ็คสันกำกระถางต้นไม้อันน้อยไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว
“หรือพี่ไม่ได้คิดแบบนั้น”
“ไม่อ่ะ..”
“ที่ผ่านมาพี่แค่อยากแกล้งผมมากกว่าถึงได้ตามกวนประสาท”
“โง่..”
“ว่าไงนะ??”
“ฉันบอกว่านายอะโง่!” แจ็คสันกระแทกกระถางต้นไม้ลงที่เดิมที่เขาได้หยิบมันขึ้นก่อนจะรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ฝ่ามือเมื่อขอบกระถางได้บาดลึกเข้าไปที่มือของเขาจากแรงกระแทกที่เขาได้ทุ่มมันลงไปเมื่อกี้ แต่มันคงไม่เจ็บเท่ากับสิ่งที่เขาได้ยินออกมาจากปากของร่างบางหรอก…
แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยนะพี่แจ็ค…
“พี่แจ็คสัน..” แบมๆตกใจเล็กน้อยกับการโดนร่างหนาตะคอกใส่เมื่อกี้ แต่มันก็บ่อยจนเขาแทบจะไม่กลัวแล้ว มือหนาสั่นเบาๆจนร่างบางต้องเบนสายตาไปมองก่อนจะรีบคว้ามือของอีกฝ่ายมาดูด้วยความตกใจ
เลือด…
“พี่โดนบาดแล้วเนี่ย”
“ชั่งมัน” แจ็คสันดึงมือตัวเองกลับอย่างแรงจนแบมๆใจไม่ดี
“กล่องยาพี่อยู่ไหนเดี๋ยวผมทำแผลให้”
“กลับบ้านไปเถอะแบมๆ”
“พี่พาผมมานี่แล้วจะมาไล่ผมกลับบ้านหน้าตาเฉยเนี่ยนะ” แบมๆเริ่มไม่สบอารมณ์กับการกระทำของร่างหนา
“ตอนนายมานายก็ไม่ได้เต็มใจมาอยู่แล้ว ไล่ให้กลับบ้านก็หน้าจะเต็มใจกลับสิ”
“…ให้ผมทำแผลให้พี่ก่อนกลับแล้วกัน” แบมๆคว้ามือของอีกฝ่ายมาแต่ก็ต้องถูกปฏิเสธอีกครั้งเมื่อร่างหนากระชากมือกลับ
“แผลฉัน ฉันทำเองได้ อย่ามายุ่ง” แจ็คสันเดินไปนั่งที่เตียงพรางกดแผลของตัวเองแน่น อาการปวดจากบาดแผลเริ่มทวีมากขึ้นแต่เขาก็แทบจะไม่สนใจมัน
“ไม่รีบล้างแผลมันจะสกปรกเอานะ”
“เออเดี๋ยวจัดการเองแหละหนะ กลับบ้านไปได้แล้วไป”
“…” แบมๆไม่พูดอะไร นี่เขาโดนไล่ถึงสองครั้งด้วยกัน เรื่องอะไรเขาจะหน้าด้านอยู่ต่อ แบมๆชักสีหน้าใส่คนตรงหน้าก่อนจะคว้ากระเป๋าของตัวเองที่วางอยู่ที่โซฟาแล้วรีบเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ร่างหนาได้แต่นั่งข่มอารมณ์จนไม่รู้ว่าตำแหน่งไหนที่เจ็บกว่า…
ต้นแจ็คกี้หนะหรอ.. จริงๆเขารู้ความหมายของมันอยู่แล้ว เขาค้นพบข้อสงสัยเขาได้ตั้งแต่ต้นเดือนที่แล้ว เดือนที่เขาได้เจอแบมๆ เป็นเดือนที่เขารู้สึกว่าตัวเองมีความสุขที่สุด เป็นช่วงเวลาที่เขารู้สึก… ว่าหัวใจเขากำลังเต้น
‘อะ แจ็คสัน ทำยังไงก็ได้ให้ดอกแจ็คกี้มันงอกออกมา’
‘ง่ายนิดเดียวเองครับแม่ ก็แค่รดน้ำ’
‘สักแต่จะว่ารดน้ำ ดอกแจ็คกี้ของลูกมันก็จะไม่งอกหรอกจ่ะ’
‘แล้วผมต้องทำยังไง’
‘สรรพสิ่งบางอย่างมันเติมโตพร้อมกับใจเรานะลูก เราเรียนรู้ความรู้สึกมัน มันก็จะเรียนรู้ความรู้สึกเรา พูดแค่นี้แม่ว่าลูกหน้าจะเข้าใจได้แล้วนะ’
ดอกแจ็คกี้ที่เริ่มเติมโตพร้อมกับหัวใจของผมที่เริ่มเคลื่อนไหว… ดูเหมือนว่ามันจะโชคร้ายเสียแล้ว เอ็งคงไม่ได้โผล่พ้นดินมาสูดอากาศสดชื่นอย่างต้นอื่นเขาหรอก ไอกากแจ็คกี้…
:
::
:::
คนบ้าอะไรขี้โวยวายชะมัด แม่งบ้าจริงๆเลย เลือดออกขนาดนั้นยังจะมาบอกว่าแผลของตัวเอง ตัวเองจัดการได้อีก ประสาทไปแล้วแน่ๆเลย ไอ้บ้าแจ็คสัน!! บ่นมาตลอดทางตั้งแต่ออกจากบ้านของร่างหนาจนถึงบ้านของตัวเอง เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาจะต้องหัวเสียขนาดนี้ด้วย กะอีแค่อีกฝ่ายไม่ให้ทำแผลให้…
ผมเป็นห่วงพี่แจ็คสันจัง…
ปัง!
เสียงปิดประตูห้องดังขึ้นเมื่อร่างบางเดินเข้ามาในห้องของตัวเองก่อนจะโยนกระเป๋าไปที่โต๊ะเขียนหนังสือเหมือนที่ทำเป็นประจำ ร่างบางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงพรางครุ่นคิดกับใบหน้าที่เขาเห็นเมื่อเขาพูดประโยคนั้นออกไป
‘แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยพี่แจ็ค’
ร่างบางรู้สึกขัดใจกับประโยคที่เขาได้พูดไป…
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แบมๆดีดตัวขึ้นมานั่งพรางหันซ้ายหันขวาหาที่มาของเสียง เสียงเคาะดังอีกครั้งจนเจ้าตัวต้องลุกจากเตียงไปชะโงกหน้ามองที่หน้าต่างก่อนจะรู้ตัวอีกทีหัวก็โขกเข้ากับอะไรสักอย่างอย่างจัง
“โอ๊ย!!/โอ๊ะ!!” เสียงหลงประสานกันก่อนที่ร่างบางจะเซลงไปนั่งยองๆกับพื้นมือกุมหัวด้วยความเจ็บปวด
“โผล่หน้ามาทำไมเนี่ย!” เสียงของผู้บุกรุกโวยวายขึ้น ผู้เป็นเจ้าของห้องที่เริ่มจะมีสติกลับมารีบเงยหน้าขึ้นไปดูก่อนจะลุกขึ้นฟาดคนตรงหน้าอย่างแรงด้วยความโมโห
“พี่จินยอง!! ห้อยหัวลงมาทำไมที่หน้าต่างแบมๆเนี่ย บ้าหรอไง”
“กะจะเคาะอีกสักทีใครจะรู้ว่าจะโผล่” จินยองลูบหัวตัวเองด้วยความเจ็บปวด
“มาทางประตูไม่ได้?”
“มันธรรมดาไป กะจะแกล้งนาย กว่าจะกลับบ้าน ให้นั่งรอบนหลังคาตั้งหลายชั่วโมง”
“พี่นั่งอยู่บนหลังคาบ้านแบมเนี่ยนะ?” ครอบครัวนี้นี่มันอะไรกันเนี่ย!
“อื้อ ก็เข้าบ้านไม่ได้” จินยองเดินไปนอนบนเตียงอย่างถือวิสาสะ
“แล้วมามีอะไร ทำไมไม่กลับบ้าน”
“อยากมาหา” จินยองมองแบมๆพร้อมกระตุกยิ้ม
“แค่เนี้ย?”
“อื้อ ก็อยากมาหา ต้องมีเหตุอื่นด้วยหรอ?” นอนหนุนมือตัวเองสบายใจราวกับว่าเตียงนิ่มๆนี้เป็นของตัวเอง
“มาหาแล้วนี่ไง แล้วทำไงต่อ กลับไปได้แล้วไป” แบมๆเดินไปลากแขนของอีกคนให้ลุกขึ้นจากเตียง จินยองตามใจร่างบางเลยดันตัวเองตามแรงดึงเปลี่ยนมานั่งแทน
“อะไรกัน เจอกันก็ไล่เลยอ่อ”
“ก็พี่ไม่มีเหตุผลที่จะมาหานิ”
“ต้องทำเรื่องนัดไว้ก่อนสองวันรึป่าว เหมือนไปหาหมอฟันเลย” จินยองว่าพรางเอามือไล่ฟันตัวเองไปมาก่อนจะทำหน้าแหย “ไม่ชอบๆ” ว่าพรางส่ายหัว
“บ่นอะไรของพี่เนี่ย… พี่จินยอง”
“หะ” จินยองเบนสายตาไปมองหน้าแบมๆที่ทิ้งตัวลงมานั่งข้างๆเมื่อน้ำเสียงของอีกฝ่ายเปลี่ยนไป
“พี่รู้เรื่องดอกแจ็คกี้ป่าว?”
“ห๊ะ? ดอกห่าไรนะ?”
“= =”
“ทำไมชื่อมันแม่งชิกกะชิกแบบนั้น ฮ่าฮ่าฮ่า” ไม่ได้รับคำตอบจากอีกฝ่ายกลับโดนอีกฝ่ายหัวเราะกลับมาอีก
“ไม่รู้ก็เงียบไปเลยครับ” แบมๆว่าพรางดันหน้าจินยองด้วยควาหมั่นไส้จนอีกฝ่ายหน้าหงาย
“ถามทำไม”
“ป่าว นี่พี่สนิทกับพี่แจ็คสันปะเนี่ย” ร่างบางเอ่ยถามด้วยความสงสัย พี่น้องอะไรดูไม่ค่อยจะถูกกันเลย
“สนิ๊ท! ถามทำไม”
“ทำไมพี่ต้องย้อนถามผมทุกคำถามด้วยเนี่ย”
“ก็ทีนายยังมีคำถามเลย”
“…”
“หมดเวลาเยี่ยมและ กลับบ้านดีกว่าอยู่นานๆเดี๋ยวไอ่แจ็คเหวี่ยงปลิว” จินยองลุกพรวดขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปเกาะขอบหน้าต่าง
“จะออกทางนั้นจริงๆหรอพี่”
“หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง”
“แล้วพี่จะมาแค่นี้จริงๆอะนะ?”
“…”
“อะไร”
“พอมาก็ไล่ พอจะกลับก็อยากให้อยู่”
“ผมบอกตอนไหนว่าอยากให้พี่อยู่!”
“ไปและ เจอกันพรุ่งนี้”
พูดจบจินยองก็กระโดดออกไปจากนอกหน้าต่างแต่แทนที่จะได้ยินเสียงคนตกลงไปที่พื้นกับได้ยินแต่ความว่างเปล่าแบมๆเห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งไปดูตรงหน้าต่างแต่ก็ไม่แปลกใจที่ไม่เห็นใครอยู่ตรงนั้นเลย ก็วันแรกที่เจอสองคนนี้… ก็แว๊บมาบ๊ะที่หน้าแบบนี้แหละ = =
ทำไมคนสองคนที่สายเลือดเดียวกันมันถึงได้แตกต่างกันแบบนี้นะ...
---------------------------------------------------------------------------
ว้ากกกกกกกส์ ไรท์มาแล้ว ไรท์ผิดไปแล้วหายไปนานมาก
ไม่มีเวลาเลยจริง ร้องไห้แพ้บ TT
ไม่อยากจะบอก อาจจะมีมาร์คมาเยี่ยมด้วยน้าาาา แต่ไม่บอกตอนไหนหรอก บุ้บบิ้ม
ไรท์ขอบคุณนะที่ยังมีคนเข้ามา ชอบคู่ไหนที่สุด บอกไรท์ที *w*
รักนักอ่านบนแผ่นดินนี้
#JACKBAM แท็ก #JACKBAMTS ที่ทวิตด้วยนะจ่ะ จูบแนบใจ
ความคิดเห็น