คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : :: Treasure ตอนที่ 4 ::
ผมถือวิสาสะเข้ามาในห้องของแบมแบมโดยที่ไม่ได้บอกเจ้าตัวไว้กะว่าจะโผล่มาเซอร์ไพรส์สักหน่อยแต่เจ้าตัวกลับหายไปไหนก็ไม่รู้... ผมไม่ชอบเลยเวลาอยากเจอตัวนายนั่นแล้วไม่เจอเนี่ย โทรไปก็ไม่รับสายส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ ติดชายใดอยู่ โอ้ย! หงุดหงิดครับ
“พี่เข้ามาได้ไงเนี่ย!” แจ็คสันที่กำลังค้นโต๊ะเขียนหนังสือของแบมแบมอยู่ถึงกับปล่อยหนังสือภาษาอังกฤษที่ตัวเองหยิบมาสำรวจลงบนพื้นด้วยความตกใจก่อนจะหันไปมองร่างบางที่ยืนหัวเสียอยู่ตรงประตู
“ทำไมไม่เคาะประตู!” แจ็คสันโวยวายใส่ร่างบางทั้งๆที่ตัวเองที่เป็นคนผิด
“นี่มันห้องผมนะ ผมจะเคาะห้องตัวเองทำไมกัน พี่นั่นแหละหัดโทรมาบอกผมหน่อยว่าจะมา เกิดผมนอนแก้ผ้าอยู่... พี่จะทำยังไง!” แบมแบมพูดไปก็หน้าแดงไปพรางรีบปิดประตูห้องกันไม่ให้แม่ที่อยู่ข้างล่างได้ยิน ร่างบางสาวเท้าเข้าไปหาร่างหนาแล้วก้มหยิบหนังสือภาษาอังกฤษที่ร่างหนาทำตกขึ้นมา
“ก็จะปล้ำนายไง แล้วอีกอย่างฉันโทรหานายแล้ว ข้อความก็ส่งหัดเช็คโทรศัพท์ของตัวเองบ้างก็ดีนะ”
แจ็คสันพูดด้วยอารมณ์ขุ่นมัวพร้อมเดินไปนั่งที่เตียงมองร่างบางที่กำลังเก็บหนังสือเข้าที่เดิมด้วยความคิดถึงอยากจะเข้าไปกอดเต็มที่แต่ก็ติดที่ว่ากำลังหัวเสียใส่กันอยู่
ทำเสียอารมณ์จริงๆเลย…
“ผมไม่ปล่อยให้พี่ทำอะไรลามกแบบนั้นหรอกครับ”
แบมแบมเก็บหนังสือเสร็จก็หันมามองหน้าร่างหนาที่นั่งทำหน้าเก๊กอยู่บนเตียง
“แล้วอีกอย่างผมทำรายงานทั้งวันเลยวันนี้...”
“รายงาน? ทำไมนายไม่เคยบอกฉันเลย แล้วไปทำที่ไหน?” แจ็คสันไม่รอฟังให้แบมแบมพูดจบก็โผลพูดขึ้นมา นั่งตัวตรงถามร่างบางยกใหญ่
“บ้านยองแจ... แล้วทำไมผมจะต้องรายงานพี่ตลอดเวลาด้วยอะ”
“ก็นายมัน my bambamไง จะไปไหนทำอะไรก็ต้องรีพอร์ตสิครับ” แจ็คสันลุกขึ้นมาประจันหน้ากับร่างบาง มือหนาทั้งสองข้างกุมมือร่างบางเอาไว้เบาๆพร้อมกับส่งร้อยยิ้มแสนชวนหลงไหล
“พี่หายโกรธผมแล้วหรอ” นาทีเงียบงันแสนโรแมนติกได้หมดไปในไม่กี่เสี้ยววินาทีเมื่อร่างบางพูดประโยคนั้นออกมา
“ยัง!” แจ็คสันสะบัดมือร่างบางออก
“จะเสียงดังทำไมบ่อยๆเนี่ยพี่!”
“ฉันไม่ได้พูดเสียงดัง นายอะพูดเสียงเบาแบมแบม”
“ทำตัวแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะพี่แจ็คสัน...”
“พูดงี้หมายความว่าไง จะมีใครน่ารักไปกว่าฉันอีก”
“เยอะแยะอาแปะขายข้าวผัดปู”
“ฉันอุตส่าห์มาหานายเพราะว่าคิดถึง ยังจะมาพูดจากวนประสาทอีก วันนี้ยิ่งเจอคนประหลาดๆอยู่ นึกถึงหน้านายนั่นแล้วหงุดหงิด ไม่ค่อยชอบขี้หน้าสักเท่าไหร่เลย”
แจ็คสันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้งแต่ทีนี้เขากลับดึงร่างบางลงไปนอนด้วยหน้าตาเฉย ร่างบางที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็ต้องเซลงไปนอนทับร่างหนาโดยปริยาย
“อ๊ะ.. ดึงผมลงมาทำไม!” แบมแบมพยายามดันหน้าอกของแจ็คสันให้ออกห่างจากใบหน้าของตัวเองที่ตอนนี้แนบชิดเสียจนได้ยินเสียงหัวใจ... ไม่สิ ทำไมเขาถึงไม่ได้ยินเสียงหัวใจของแจ็คสัน...
“อยากทำตัวเหมือนที่คนรักเขาทำกันไง นอนกอดกัน หน้าซุกอก ถ้าจะให้สุดมันก็ต้อง... เนื้อแนบเนื้อ”
แจ็คสันที่กอดเอวร่างบางแน่นก้มมองถามด้วยสีหน้ามีความหวัง
“ผมไปเป็นคนรักพี่ตอนไหน”
“เป็นมาสักพักใหญ่ๆแล้ว”
“แล้วพี่เป็นคนรักของผมตอนไหน”
“นายก็ตอบฉันมาสิ!!”
“….” สิ้นเสียงโวยวายของแจ็คสัน แบมแบมก็ได้แต่เงยหน้าจิกตามองไม่พอใจที่เอะอะอะไรร่างหนาก็เอาแต่โวยวายใส่ ไม่เห็นจะเหมือนพี่เจบีเลย ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะได้ยินเสียงตะโกนของพี่ชายที่แสนจะอบอุ่นคนนั้น
“ฉันขอโทษ...” แจ็คสันปรับสีหน้าไม่ถูกได้แต่ลดระดับเสียงให้ต่ำลงเพื่อเอาใจแบมแบม
“ชั่งมันเถอะครับ แล้ววันนี้ใครทำพี่หงุดหงิด?” แบมแบมเลือกที่จะเปลี่ยนหัวเรื่องคุยพรางนึกย้อนไปหาคำพูดที่ร่างหนาพูดไว้ตอนแรก
“จำชื่อมันไม่ได้ รู้แต่ว่ามันยิ้มแล้วมองไม่เห็นตาเลย”
“แล้วพี่ยิ้มเห็นตาหรอไง”
“นี่ไง” พูดจบแจ็คสันก็ฉีกยิ้มให้แบมแบม แบมแบมเห็นแบบนั้นก็หลุดหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู
“หัวเราะทำไม แล้วเมื่อไหร่นายจะยิ้มให้ฉันบ้างอ่ะ เวลาเจอกันที่โรงเรียน”
แจ็คสันจุดประเด็นขึ้นมาเมื่อรู้สึกน้อยใจนิดๆเวลาที่ร่างบางเห็นเขาที่โรงเรียน ร่างบางไม่เคยแม้แต่จะเอ่ยทักเขาเลยด้วยซ้ำ
“แล้วทำไมผมต้องยิ้มพร่ำเพื่อด้วยละ”
“นายคิดว่าการที่ยิ้มให้ฉันมันเป็นการยิ้มพร่ำเพื่ออย่างงั้นหรอ?”
“ทำไมพี่ต้องจริงจังกับคำพูดผมนักนะ”
“ก็บอกแล้วไงนายเป็น my bambam นายพูดอะไรฉันก็เก็บมาคิดหมดอ่ะ”
แจ็คสันรวบเอวแบมแบมแน่นเข้าไปอีกจนหน้าแบมแบมจะติดกับหน้าแจ็คสันอยู่แล้ว แบมแบมได้แต่เกร็งหน้าออกมาแต่ยิ่งทำก็ยิ่งใกล้
“พี่จะปล่อยผมได้รึยังเนี่ย ผมอึดอัดนะครับ” แบมแบมก้มหน้าลงจนกลายเป็นซุกอกแจ็คสันพูดขึ้นเมื่อรู้สึกว่าหน้าตัวเองเริ่มร้อนผ่าวๆด้วยไอร้อนที่ผุดออกมาตามใบหน้าและร่างกายโดยไม่รู้สาเหตุทั้งๆที่ร่างกายของแจ็คสันก็เย็นเอามากๆขนาดนั้น ไม่ได้ช่วยให้ความร้อนที่กำลังเผาผลาญแบมแบมอยู่ตอนนี้ลดลงเลยสักนิด
“ไม่ ฉันขอเวลาอีกนิด อยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ” เสียงแจ็คสันกลับฟังดูอ่อนลงเหมือนกับว่าเขาเหนื่อยที่จะพูด แบมแบมได้แต่นอนแนบอกร่างหนาเงียบๆ แต่ไม่นานนักแบมแบมก็ได้ยินเสียง... ตุบ ตุบ ตุบ เบาๆ เป็นเสียงที่เบามาก แต่มันก็ทำให้รู้สึกว่าเสียงนี้ไม่ได้เกิดมานานแล้วหรือแทบจะไม่เคยเกิดเลยด้วยซ้ำ
หัวใจที่ไม่เคยได้ใช้งาน หัวใจที่ไม่เคยได้รู้สึก... ตอนนี้หัวใจของหวัง แจ็คสัน มันกำลังสูบฉีดเรื่องราวของร่างบางไปเรื่อยๆ จนเขาก็ไม่รู้ว่าหากไม่มีร่างบางอยู่ข้างๆ หัวใจดวงนี้จะยังเต้นให้รับรู้ถึงความเจ็บปวดหรือจะหยุดเต้น แล้วไม่มีทางมีชีวิตชีวาอีกตลอดไป...
ร่างบางที่ปากคาบหนังสือเรียนเล่มเล็กเอาไว้รีบวิ่งลงมาข้างล่างด้วยความเร็วเมื่อได้รับข้อความจากรุ่นพี่ที่เขาอยู่ด้วยแล้วเป็นตัวของตัวเองมากที่สุด... เจบี
“ระวังหน่อยสิลูก เดี๋ยวก็ล้มหรอก” ผู้เป็นแม่ที่กำลังรดน้ำต้นไม้ต้นเล็กๆอยู่ที่ริมหน้าต่างพูดขึ้นเมื่อสังเกตเห็นว่าลูกชายตัวดีของตัวเองกำลังวิ่งขาพันกันทั้งๆที่ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยด้วยซ้ำ ชายเสื้อยังหลุดออกมานอกกางเกง ปากก็ยังคาบหนังสืออยู่ไม่ยอมเก็บเข้ากระเป๋า เห็นแล้วมันก็ขัดใจผู้เป็นแม่นัก
“ผมไปก่อนนะครับแม่” แบมแบมรีบวิ่งไปหอมแก้มแม่เหมือนที่เขาทำเป็นประจำก่อนจะรีบออกไปหาเจบีที่รออยู่หน้าบ้าน
“ข้อความพี่มันหมายความว่าไงครับ ‘ไปเรียนด้วยกันเร็ว รออยู่หน้าบ้าน’ ”
แบมแบมที่ตอนนี้ยืนหอบอยู่ข้างๆเจบีพูดขึ้นด้วยคำถามมากมายบนใบหน้า เจบีเห็นแบบนั้นก็ยืนยิ้มด้วยความสนุกเมื่อเห็นความรุกรนของคนตัวเล็กที่ตัวเองชอบแกล้งเป็นที่สุด
“ก็หมายความว่าไปเรียนด้วยกันไงครับ มา พี่ถือกระเป๋าให้” เจบีพูดพรางเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าของแบมแบมมาถือโดยที่ร่างบางก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
“พี่ไปเรียน... เรียนกับผมอ่อ?”
“ครับ”
“ที่เดียวกัน?”
“ครับ ที่เดียวกัน”
“วันนี้?”
“ก็วันนี้หนะสิ”
“คือ เรียนจริงๆอะหรอ?”
“ก็เรียนจริงๆอะสิครับ 5555 พี่ไม่ไปแคนาดาแล้ว พี่จะกลับมาเรียนที่นี่ กับนาย”
เจบีพูดจบก็ถือวิสาสะใช้มือที่ว่างอยู่อีกครั้งเอื้อมมาจับมือแบมแบมเอาไว้ก่อนจะนำเดินโดยที่แบมแบมก็เดินตามไปแต่โดยดี สักพักดูเหมือนเรื่องราวในหัวของร่างบางจะเข้าที่ เขาก็เผลอยิ้มออกมาด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก
ต่อจากนี้ พี่ชายที่เขาชอบที่จะอยู่ด้วยจะอยู่กับเขาตลอดเวลาแล้วงั้นสิ...
“นายยิ้มอะไร?” เจบีหันมามองหน้าแบมแบมพอเห็นว่าร่างบางกำลังยิ้มอยู่ก็อดถามไม่ได้
“ผมยิ้มเพราะผมมีความสุขอะสิ”
“เหมือนพี่เลย”
ทั้งสองเดินจับมือกันรอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของทั้งสองเป็นภาพที่ดูมีความสุข เสียงฝีเท้าที่ก้าวไปพร้อมกัน เสียงจังหวะหัวใจที่เต้นไปพร้อมกัน เสียงลมหายใจ... ที่ตอนนี้รู้สึกว่ามันใกล้มากขึ้น ใกล้กว่าตอนที่ร่างสูงไปอยู่แคนาดา ความคิดถึงที่ร่างบางรู้สึกในรอบหลายปีตอนนี้มันเริ่มหายไป เนื่องจากเขาไม่จำเป็นต้องคิดถึงอีกแล้ว เพราะเจ้าตัวมายืนอยู่ตรงหน้าเขาเรียบร้อยแล้ว...
ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บที่หน้าอกข้างซ้าย... มันเป็นความรู้สึกเหมือนกับว่าใครเอาอะไรมาทุบที่หน้าอกผม
“เป็นไรวะ” จินยองที่นั่งห้อยขาลงมาจากหลังคาหันหน้าไปถามน้องชายตัวเองที่ยืนจับหน้าอกทำหน้าเจ็บปวดอยู่บนยอดหลังคาโรงยิม สถานที่ประจำของเขาสองคนเวลาไม่อยากเข้าเรียนคาบที่ไม่ชอบ ส่วนใหญ่ก็แทบจะทุกวิชา
“ไม่ใช่เรื่องของนาย” แจ็คสันเอามือออกจากหน้าอกพร้อมกับทำหน้าให้เป็นปกติ
“นี่ยังไม่เลิกงอนฉันอีกหรอ อย่าทำนิสัยตุ้งติ้งดิ” จินยองพูดติดตลก
“ไม่ได้งอน แค่ไม่ชอบใจ”
“ไม่ชอบใจอะไร”
“ทำไมต้องมายุ่งกับของของฉันด้วย”
แจ็คสันทำสีหน้าจริงจังจนแววตาของเขาแทบจะเปลี่ยนเป็นสีแดงประกาย จินยองเงียบไปครู่นึงก่อนจะยิ้มออกมา
“ก็ฉันรู้สึกแบบเดียวกันแบบที่นายรู้สึก”
“มันอาจจะไม่ใช่ก็ได้ นายอาจจะแค่อยากเล่นเฉยๆก็ได้”
“แล้วนายแน่ใจได้ไง ว่าความรู้สึกที่นายคิดอยู่ มัน real” จินยองย้อนกลับไป
“หัวใจฉัน ฉันรู้ดี” แจ็คสันยกมือจับหน้าอกของตัวเองอีกครั้ง ความเจ็บปวดนั้นมันหายไปแล้ว
เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นนะ...
“นายมีหัวใจด้วยหรอ ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยได้ยินเสียงหัวใจนายเต้นเลย” จินยองว่าพรางจับหน้าอกของตัวเองบ้าง
“จะว่าไป ฉันก็อยากลองให้หัวใจมันเต้นดูเหมือนกันนะ... อยากมีความรู้สึกอย่างที่คนทั่วไปเขามีกัน”
“บางทีการที่นายไม่มีหัวใจ มันก็อาจจะเป็นสิ่งดีก็ได้นะ”
เพราะความเจ็บปวดเมื่อกี้... มันทำให้ผมรู้สึกว่าโลกทั้งใบมันเป็นสีดำไปซะหมด ไร้ซึ่งสิ่งสวยงาม เป็นความรู้สึกที่หยาบกระด้าง เป็นความรู้สึกใหม่ที่ผมไม่อยากจะสัมผัสมันอีก...
“มาเจ้าบทเจ้ากลอนอะไรแถวนี้วะ ไปดีกว่า วันนี้มีเรียนว่ายน้ำ จะไปส่องขาสาวๆ”
พรึบ!
ไม่ทันขาดคำ สิ้นคำพูดของร่างสูง เขาก็หายตัวไปด้วยความเร็วทิ้งลมเย็นพัดผ่านร่างของร่างหนาไว้พร้อมกับกลิ่นที่เขาคุ้นเคย กลิ่นที่เขารับรู้ว่าเป็นจินยอง พี่ชายที่เขารักและเป็นศัตรู...
“นายนั่นมาถึงโรงเรียนหรือยังนะ”
แจ็คสันพึมพำกับตัวเองเสร็จก็กระโดดลงมาจากหลังคาอันสูงส่งก่อนจะเดินเข้าไปในตึกเรียนเพื่อที่จะไปตามหาคนที่เขาคิดว่าถ้าไม่ได้เจอหน้าวันนึงเขาจะต้องมีอันเป็นไปแน่ๆ
“พี่ห้ามทำผมตกใจแบบนี้อีกนะครับ”
แบมแบมพูดยิ้มๆหลังจากที่เจบีมาส่งถึงหน้าตึกเรียน
“ไม่ทำแบบนี้แล้วนายจะเซอร์ไพรส์หรอไงกัน” รอยยิ้มที่เจบีส่งไปให้แบมแบมมันกระทบไปถึงสาวๆที่เดินอยู่บริเวณนั้นจนทำให้เกิดเสียงซุบซิบนินทาขึ้นมา
“ทำไมไม่เคยเห็นผู้ชายคนนี้เลย?!”
“ฉันว่าเขาต้องเป็นเด็กใหม่แน่ๆเลยอะแก”
“ดูเขายิ้มสิ อ๊ายย น่ารักชะมัดเลยอะแก!!”
แบมแบมแอบเหล่มองผู้หญิงพวกนั้นก่อนจะหันมาทำหน้าบึ้งใส่รุ่นพี่สุดฮอตที่ยืนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่ตรงหน้า
“พี่รีบๆไปไกลๆจากตรงนี้ดีกว่าครับ”
“เอ่า ไหงงั้นละครับ”
“อีกไม่นานผมว่าพี่โดนคนพวกนั้นดูดลงท้องแน่ๆ”
เจบีหันไปมองผู้หญิงพวกนั้นพร้อมกับส่งยิ้มไปให้อย่างเป็นมิตรจนผู้หญิงพวกนั้นแทบจะลมจับกันเป็นแถว
“ไม่อยากให้พี่มีเพื่อนใหม่หรอไง”
“ผมไม่รู้ นั่นมันสิทธิ์ของพี่”
“นายพูดเหมือนกำลังหวงพี่เลย”
ก็หวงนะสิ! พี่ชายที่แสนดีของผมทั้งคน เรื่องไรจะปล่อยให้คนอื่น ชริ!
“ไม่ได้หวงร๊อก...”
“แบมแบม!” พูดยังไม่ทันจบ เสียงตะโกนน้ำเสียงโทนโวยวายตลอดเวลาที่คุ้นเคยดังขึ้นจนทำให้แบมแบมหรือแม้แต่คนในระแวกนั้นต้องหันไปมองเป็นตาเดียว
พี่แจ็คสัน...
“ทำไมไม่เข้าห้องเรียน!” น้ำเสียงยังคงวางอำนาจอยู่ แบมแบมได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจ แต่คนที่ดูเหมือนจะตื่นเต้นกับการมาของแจ็คสันจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจบี
“เห้ย นายโดดเดี่ยวนิ” เจบีชี้หน้าแจ็คสันด้วยความตื่นเต้น แจ็คสันที่ค่อยๆเดินเข้ามาหาแบมแบมรีบปัดมือเจบีออกจากหน้าด้วยความไม่พอใจ
“อย่ามาชี้หน้าครับ แล้วทำไมผมต้องโดดเดี่ยว”
“ก็นายดูเหมือนจะชอบอยู่คนเดียวหนิ”
ถูกเลยครับพี่เจบี พี่แจ็คสันมันพวกไร้โซเชียล...
“ไม่ ผมชอบอยู่กับแบมแบมตั้งหาก”
แจ็คสันเดินไปรัดรอบเอวร่างบางดึงให้มาแนบกับตัวเอง เจบีเห็นแบบนั้นก็เกิดอาการทำอะไรไม่ถูก ขอย้ำว่า แม้แต่หน้ายังเลือกทำไม่ถูกเลย
นี่มันเรื่องอะไร...
“พี่สองคนรู้จักกันแล้วหรอครับ?”
แบมแบมมีน้ำเสียงสงสัยอย่างโดดเด่น พรางมองหน้าเจบีกับแจ็คสันสลับกันไปมาแต่ก็ไม่ลืมพยายามแกะมือแจ็คสันออกจากรอบเอวของตัวเอง
“คงไม่เรียกว่ารู้จักหรอก” แจ็คสันพูดลอยหน้าลอยตา
“ว่าแต่นายสองคนเป็นอะไรกัน?” แจ็คสันที่ดูเหมือนจะมีสติกลับมาเอ่ยถามขึ้นด้วยความประหม่าใจ
ทำไมเห็นหน้านายนี่แล้วความรู้สึกแปลกๆที่หน้าอกมันแว๊บขึ้นมา...
“เป็นคนสนิทครับ” เจบีเป็นคนตอบแบมแบมก็พยักหน้าเห็นด้วย แต่ดูเหมือนว่าคำว่า คนสนิท จะไม่ค่อยถูกใจร่างหนาสักเท่าไหร่ แจ็คสันมีสีหน้าไม่พอใจจนเห็นได้ชัด
“สนิทมากมั้ย...”
“พี่เจบีรู้เรื่องผมมากกว่าพี่ก็แล้วกันหนะ พี่กลับไปเรียนได้แล้วไป ผมจะเข้าห้องเรียนแล้ว”
แบมแบมดันหน้าอกของแจ็คสันที่พยายามเกร็งตัวเอาไว้ไม่ให้ร่างบางหลุดออกจากอ้อมแขนของตัวเอง แจ็คสันมีสีหน้าอิจฉาทันทีเมื่อได้ยินแบมแบมพูดประโยคนั้นออกมา
“วันนี้ฉันไม่เข้าเรียน ไปอยู่กับฉัน!”
“อะไรของพี่เนี่ย! อย่าเอานิสัยไม่ดีมาโยนให้ผมทำ ผมจะไปเรียน!”
“ทำไมนายไม่เคยฟังฉันเลยนะแบมแบม”
“ก็ดูแต่ละอย่างที่พี่สั่งดิ มันสมควรมั้ย นี่! ถ้าไม่ปล่อยวันนี้ไม่ต้องมาตามผมเลยนะ”
สิ้นเสียงแบมแบมมือหนาก็ปล่อยออกจากรอบเอวร่างบางอย่างรวดเร็ว
“ทำดีมาก! ผมเข้าห้องเรียนก่อนนะ สายแล้ว พี่เจบีเดี๋ยวเจอกันเลิกเรียนนะครับ” แบมแบมไม่ลืมหันไปบอกลาเจบีที่ยืนจ้องการกระทำของแจ็คสันแต่ก็ได้แค่มอง
“ครับตัวเล็ก”
หึ ตัวเล็กงั้นหรอ... พูดจาหน่อมแน้มไปได้ คิดว่าแบมแบมจะชอบหรอไงกัน...
แจ็คสันหันไปมองหน้าแบมแบมก็เห็นว่าแบมแบมมีอาการแปลกๆนิดหน่อย หรือที่เรียกอีกอย่างว่าเขินนั่นแหละ
นายนี่ชอบหรอเนี่ย...
“แล้วฉันละ” แจ็คสันถามแบมแบมขึ้นมาบ้างเมื่อเห็นว่าแบมแบมไม่ยอมพูดกับเขาแต่จะเดินเข้าห้องไปเฉยเลย
“ไปเรียนสิครับ!” แทนที่จะพูดประโยคเดียวกันกับเจบีเขากลับโดนไล่ให้ไปเรียน ได้ยินแบบนั้นเขาก็ได้แต่ยืนหน้าตึงมองให้ร่างบางเข้าไปในห้องเรียนด้วยความขุ่นมัว
“นายชื่ออะไร?” ร่างบางลับสายตาของทั้งสองคนไป แจ็คสันก็เอ่ยถามชื่อร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ทีงี้อยากรู้ชื่อฉันแล้วหละสิ” เจบียิ้มออกมาแต่ดูเหมือนจะเป็นรอยยิ้มที่แยกไม่ออกว่าเป็นมิตรหรือกำลังเยาะอยู่
“ฉันจะเรียกนายว่าไอตัวถ่วงก็แล้วกัน”
“….”
“อยากจะให้ฉันเป็นคู่สอนฟันดาบใช่มั้ย?” แววตาเป็นประกายทั้งสองคู่กำลังประทะกัน
“ถ้านายเต็มใจ”
“เริ่มนับแต้มตั้งแต่วันนี้”
“นับแต้ม?”
“คู่แข่งนายไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียว ไปและ” แจ็คสันพูดจบก็ยกมือบ่งบอกเป็นการลาให้เจบีที่ยืนทำหน้าเรียบเฉยอยู่ก่อนจะเดินหายเข้าไปอีกตึกเรียนนึง
เมื่อกี้ที่คุยกับนายนั่น แววตาสีดำทำไมรู้สึกเหมือนกับว่ามันเปลี่ยนเป็นสีแดงช่วงขณะนึง... หรือผมตาฝาด ชั่งมัน ยังไงซะสิ่งที่ผมควรคิดอยู่ตอนนี้ก็คือ ทำไมนายนั่นถึงดูสนิทสนมกับตัวเล็กของผมนัก... คู่แข่งเบอร์ 1 ของผม คงจะเป็นแจ็คสันสินะ...
----------------------------------------------------------------------------------------------------
มาแว้วตอนที่ 4
สงสารน้องหวังจังเลย T^T เอาใจเชียร์น้องหวังของไรท์ด้วยนะต๊ะ
อยากจะทิ้งไรท์หรือยัง?
อย่าแม้แต่จะคิดเลยนะ เดี๋ยวไรท์ช้ำใจตาย 5555
รัก JACKBAM รักไรท์ รัก treasure
ความคิดเห็น