คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :: Treasure ตอนที่ 2 ::
นี่ก็เป็นอีกวันที่ผมเดินกลับบ้านคนเดียวเหมือนทุกครั้งแต่ก็เป็นอีกวันที่ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้เดินกลับบ้านแค่คนเดียว..
“เมื่อไหร่พี่จะเลิกตามผมมาที่บ้านสักทีหะ พี่แจ็คสัน”
ร่างบางที่อดไม่ไหวพูดออกมาในขณะที่กำลังเดินอยู่ และคนที่ร่างบางกำลังพูดด้วยนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆเหมือนกับว่าเขากำลังเดินอยู่กับร่างบางอยู่นานแล้วพร้อมกับรอยยิ้มปรีติที่ประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของเขา
“นายรู้ตลอดเลยหรอว่าฉันเดินตามนายหนะ”
หวัง แจ็คสันที่ดูเหมือนจะมีความสุขที่ได้แกล้งร่างบางถามขึ้นทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่เขาทำอยู่นั้นร่างบางรับรู้เสมอ
“พี่ทำแบบนี้มา 2 อาทิตย์แล้วนะ…” แบมแบมหันไปมองหน้า
“ก็ถ้าฉันเดินตามมาส่งนายแบบเห็นตัวนายก็ไม่เต็มใจให้ฉันมาส่ง”
“แล้วพี่คิดว่าที่พี่แว๊บๆวิ๊บๆหายตัวเดินมาส่งนี่ผมเต็มใจหรอไง หะ?”
แบมแบมหยุดเดินแล้วหันมาโวยเบาๆใส่ร่างหนาที่ทำหน้ามุ่ยใส่ร่างบางเหมือนกับว่าสิ่งที่เขาทำจะทำให้ร่างบางเอ็นดู
ทำหน้าเป็นตูดเด็กแบบนั้นคิดว่าน่ารักนักรึไงกัน…
“ฉันก็แค่อยากให้แน่ใจว่านายถึงบ้านอย่างปลอดภัยหรือเปล่าแค่นั้นเอง”
“ผมก็กลับบ้านของผมเส้นทางนี้มาตั้งแต่เด็กก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย พี่เลิกตามผมได้แล้ว พี่นั่นแหละที่เป็นตัวอันตราย”
ร่างบางพูดจบก็ออกตัวเดินต่อ ร่างหนาเห็นแบบนั้นก็รีบเดินตามติดๆ
“แล้วถ้านายเจอแวมไพร์ตัวอื่นล่ะ นายอาจจะไม่โชคดีเหมือนตอนเจอฉันก็ได้นะ”
แบมแบมหยุดเดินทันทีแล้วหันมามองหน้าแจ็คสัน
“ยังมีพวกพี่มากกว่า 2 ตัวอีกหรอ?”
“ผมเป็นคนมีพ่อมีแม่นะครับ…”
แบมแบมได้แต่จ้องหน้าแจ็คสันด้วยสายตาต้องการคำตอบที่เจาะจงกว่านี้ ร่างหนาเห็นแบบนั้นก็เปลี่ยนคำตอบใหม่ทันที
“มีสิ มีเยอะเสียด้วย”
“แล้วพวกนั้นนิสัยไม่ดีเหมือนพี่หรือเปล่า?”
“ยิ่งกว่านี้อีก เดี๋ยวนะ… นายหาว่าฉันนิสัยแย่หรอไง แบมแบม?”
ร่างหนาที่เพิ่งจะรู้ตัวว่าโดนด่าเลยเปลี่ยนมาจ้องหน้าร่างบางแทนก่อนจะค่อยๆแยกเขี้ยวออกมา ร่างบางเห็นแบบนั้นก็ยกมือ
ตบหน้าร่างหนาแรงๆหนึ่งที
เพี๊ยะ!
“เอ้ย!! ตบไม?” แจ็คสันยกมือจับหน้าตัวเองด้วยความตกใจพรางใช้ลิ้นเลียเขี้ยวของตัวเองตามความเคยชิน
“อย่ามาแยกเขี้ยวใส่ผมอีกนะ ผมไม่กลัวแล้ว” แบมแบมพูดด้วยน้ำเสียงเพลียใส่ก่อนจะเดินนำหน้าร่างหนาไปโดยไม่หันมามอง
ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก เดี๋ยวจับดูดคอเสียหรอก…
“ถึงบ้านแล้ว พี่กลับบ้านไปได้แล้วครับ” แบมแบมเปิดประตูบ้านก่อนจะหันไปไล่ร่างหนาที่ยืนกอดอกอยู่ข้างหลัง
“ไม่ชวนฉันเข้าบ้านหน่อยหรอ”
“ทำไม… ผมต้องชวน?” แบมแบมขมวดคิ้วใส่
“ฉันว่าบ้านนายมีกลิ่นแปลกๆ” พูดจบร่างหนาก็เดินเข้าไปในบ้านผ่านหน้าร่างบางไปหน้าตาเฉย
“เน่! ไม่มีมารยาทเลยครับ แล้วกลิ่นบ้านผมก็ไม่ได้เหม็นด้วย เลิกดมได้แล้ว”
แบมแบมเดินตามเข้าไปในบ้านก่อนจะพยายามลากแขนร่างหนาให้ออกไปจากบ้านแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อร่างหนาเดินไปทั่ว
บ้านพรางทำจมูกฟุดฟิดเหมือนกับว่าสัมผัสอะไรได้สักอย่าง
“ฉันได้กลิ่นแปลกๆจริงๆนะ กลิ่นนี้ฉันคุ้นมากๆด้วย บอกเลย”
แจ็คสันยังคงพยายามหาคำตอบให้ได้โดยไม่สนใจร่างบางที่พยายามรั้งแขนให้ออกห่างจากบันไดบ้านเพื่อกันไม่ให้แจ็คสัน
เดินขึ้นไปข้างบน
“ออกไปได้แล้วพี่แจ็คสัน หยุด! อย่าแตะบันไดผมเชียวนะ แหนะ! บอกให้หยุด”
แบมแบมพูดพรางฟาดเข้าที่ขาของแจ็คสันที่พยายามจะก้าวขาขึ้นไปข้างบนจนแจ็คสันต้องชะงักขากลับลงมา
“ฉันจะขึ้นไปดูข้างบนนี่!” แจ็คสันโวยวาย
“ผมไม่ให้! นี่มันบ้านผมนะ ออกไปสักที” แบมแบมในที่สุดก็ลากแจ็คสันให้ออกไปจากบ้านจนได้
“นายซ่อนใครไว้หรือเปล่า?” แจ็คสันชี้หน้าแบมแบมทันทีด้วยความขัดเคืองใจ
ไม่ได้เลยนะ นายนี่เป็นของผม ผมจองไว้ตั้งแต่เราเจอกันครั้งที่สองแล้ว ใครจะมาแย่งไม่ได้ พลังงานที่ทำให้เลือดหัวใจผม
สูบฉีดมากเป็นพิเศษขนาดนี้ แบมแบมนายจะเป็นของใครไม่ได้เด็ดขาด…
“พี่พูดบ้าอะไรของพี่เนี่ย ผมเดินมาพร้อมพี่ผมจะเอาเวลาไหนไปซ่อนใคร ผมไม่ได้หายตัวได้เหมือนพี่นะ”
แบมแบมดูท่าทางจะหัวเสียเอาพอสมควรกับการกระทำเอาแต่ใจของคนตรงหน้า
“เผื่อนายซ่อนไว้เมื่อวานไง” แจ็คสันยังคงหัวรั้น
“เมื่อวานพี่ก็มาส่งผม…”
คิดว่าแฝงตัวอยู่ในเงาผมมาเงียบๆแล้วผมจะไม่รู้หรือไง เป็นแวมไพร์ที่ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย
“วันมะรืนอ่ะ”
“พี่แจ็คสัน…”
“เออ! ไม่มีก็ไม่มี งั้นฉันกลับก็ได้” แจ็คสันทำท่าหันหลังไปแต่ไม่กี่วินาทีเขาก็หันกลับมาหอมแก้มร่างบางด้วยความไวก่อน
จะฉีกยิ้มด้วยความภูมิใจกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป
“อยากโดนผมชกอีกครั้งมั้ยพี่” แบมแบมที่ตอนนี้หน้าแดงจนยุงบินผ่านยังจะต้องหยุดมองแก้มที่ตอนนี้แดงเถือกเพราะริม
ฝีปากนิ่มๆของร่างหนาที่ร่างบางเพิ่งสัมผัสไปเมื่อกี้
“ครั้งที่แล้วนายตบ ไม่ได้ชก ฉันจำได้”
“จะลองมั้ยละครับ!” แบมแบมง้างมือขึ้นแต่แจ็คสันก็คว้ามือเอาไว้ทันก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยความสนุก
“ฉันไปแล้วก็ได้”
“ดีครับ”
“วันนี้อย่าลืมบอกฝันดีเหมือนที่บอกเมื่อคืนนะ” แจ็คสันพูดยิ้มๆ
“พูดบ้าอะไรของพี่”
“เมื่อคืนก่อนนอนหนะ นายคิดอะไรฉันก็ได้ยินหมดทุกอย่างแหละ”
“หยาบคาย! กลับบ้านไปได้แล้วพี่แจ็คสัน!”
“5555 โอเคๆ ระวังตัวด้วยนะครับ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตะโกนเรียกฉันนะ” แจ็คสันกำชับ
“ผมรู้แล้วหนะ ผมดูแลตัวเองได้”
“จะคอยดูแล้วกัน ไปและ” พูดจบร่างหนาก็เดินหายไปตามเส้นทางที่ทอดยาว ร่างบางยืนมองจนลับตาก่อนจะเดินเข้าบ้าน
ไปพร้อมรอยยิ้มที่เผยออกมาอย่างไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ
เป็นแวมไพร์ที่หน้าหมั่นไส้จริงๆเลย พี่แจ็คสัน …
กลิ่นนั้นมันคุ้นมาก มันเหมือนกลิ่นที่ได้กลิ่นอยู่ทุกวัน เป็นกลิ่นที่ผมคุ้นเคย…
แจ็คสันเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่มองไกลๆแล้วก็เหมือนบ้านคนรวยธรรมดาแต่ถ้ามองเข้ามาใกล้แล้วบ้านทั้งหลังทำด้วย
อิฐทองที่ผนึกกันไว้แน่นเป็นกำแพงไปทั่วบ้านพร้อมกับอักษรแปลกๆที่ดูเหมือนจะเป็นอักษรโบราณที่ยากที่จะแปลเมื่อแสง
จันทร์กระทบกำแพงก็จะส่องประกายขึ้นมาเป็นตัวหนังสือเด่นชัดที่คนที่จะสามารถเห็นได้ก็ต้องเป็นสิ่งมีชีวิตประเภทเดียวกับ
พวกเขาหรือเรียกอีกอย่างว่า แวมไพร์
“ช่วงนี้กลับบ้านช้าจังเลยนะ”
เสียงเด็กหนุ่มที่ดูท่าทางจะเป็นคนเห็นอะไรก็สนุกไปเสียหมดสำหรับเขาเอ่ยทักน้องชายตัวเองขึ้นมาทันทีหลังจากที่แจ็คสัน
ก้าวเท้าเข้าไปในตัวบ้าน
“ช่วงนี้ฉันก็ไม่เห็นนายตอนเลิกเรียนเหมือนกันนะจินยอง” แจ็คสันย้อนประโยคกลับไปบ้าง สองพี่น้องที่ดูเหมือนจะซี้กันที่
สุดแต่ก็ชอบแข่งขันกันมากที่สุดเหมือนกัน
“ฉันก็ไปตามทางของฉันบ้างดิ จะให้ติดนายตลอดเลยหรอไง” จินยองพูดพรางเดินผ่านแจ็คสันไปเพื่อที่ขึ้นไปข้างบน แต่ดู
เหมือนว่าแจ็คสันจะนึกอะไรขึ้นมาได้
กลิ่น…
“เดี๋ยว!” แจ็คสันคว้าแขนของจินยองเอาไว้ จินยองหันไปมองด้วยความประหลาดใจ
“หื้อ?”
“วันนี้นายไปไหนมา?” เล็บที่สั้นสนิทของแจ็คสันในตอนแรกตอนนี้ได้งอกยาวออกมาตามความรู้สึกที่ร่างหนารู้สึก ดวงตาดำ
สนิทในตอนแรกตอนนี้ได้เริ่มส่องประกายสีแดงขึ้นมา
“หึ นายดูพลุกพล่านนะแจ็คสัน”
จินยองเลือกที่จะไม่ตอบคำถามแต่เปลี่ยนมาพูดจาปลุกอารมณ์ให้กับน้องชายของตัวเองแทน ทั้งๆที่ตัวเองก็รู้ตัวเองดีว่า
กำลังสนทนากันเรื่องอะไร
“ตอบคำถามฉันมา”
“ไปดูของมีค่ามาว่ายังอยู่ดีหรือเปล่าหนะสิ”
“….”
แจ็คสันเริ่มมีความรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าพี่ชายตัวเองขึ้นมา
“ปล่อยแขนฉันได้หรือยัง?” จินยองก้มมองมือของแจ็คสันที่ยังคงจับแน่นอยู่ที่แขนของตน
“นายกำลังจะทำอะไร?”
“ทำตามใจตัวเองยังไงหละ” จินยองจ้องหน้าแจ็คสัน แววตาขึงขังเปลี่ยนเป็นสีแดงสนิทแจ็คสันที่จับแขนจินยองแน่นเมื่อกี้
ถึงกับต้องคลายมือออกก่อนจะเปลี่ยนมากุบหัวของตัวเองแทน
“อ๊า..”
“ของดีใครๆก็อยากแย่งกันทั้งงั้น ระวังตัวไว้หน่อยก็แล้วกันแจ็คสัน ถึงจะเป็นน้องชาย ฉันก็ไม่จำเป็นว่าจะต้องให้สิ่งดีๆกับ
น้องซะทุกอย่างหรอกนะ”
จินยองพูดจบก็เดินขึ้นไปข้างบนปล่อยให้แจ็คสันที่ยืนกุบหัวของตัวเองด้วยความเจ็บปวดทำความเข้าใจกับสิ่งที่เขาได้พูด
ไปเมื่อกี้ ความเจ็บปวดเริ่มเบาลงเมื่อจินยองค่อยๆหายเข้าไปในห้อง
กลิ่นที่อยู่ที่บ้านของร่างบาง มันคือกลิ่นเดียวกันกับที่อยู่บ้านของเขาเอง.. กลิ่นที่คุ้นเคย กลิ่นที่เขาเคยไว้ใจ ตอนนี้กลับ
กลายเป็นกลิ่นที่เขาคิดว่าเป็นศัตรู เป็นกลิ่นที่ไร้ซึ่งความผูกพันอีกต่อไป..
พี่กับน้องถึงจะชอบแชร์ของใช้ส่วนตัวด้วยกัน แต่กับสิ่งนี้ต่อให้สู้กันให้ตายมันก็ไม่มีวันได้เป็นของนายหรอก จินยอง
นิ้ง หน่อง นิ้ง หน่อง
“ค้าบบบบ สักครู่ครับกำลังไปเปิดแล้ววว”
กดอยู่นั่นแหละ กว่าจะไล่ไอพี่แจ็คสันกลับไปได้ยังไม่พอ ใครจะมาสร้างความวุ่นวายอีกเนี่ย เพลีย!
ร่างบางวิ่งลงมาจากห้องนอนของตัวเองมาเปิดประตูบ้านที่ตอนนี้มีใครกำลังรัวออดอย่างไม่เกรงใจ
“แบมแบม”
เสียงนิ่มทุ้มเอ่ยทักทันทีเมื่อร่างบางเปิดประตูออกมา หนุ่มร่างสูงรอยยิ้มอ่อนโยนกับมือที่เต็มไปด้วยหนังสือมาก
มาย แบมแบมเห็นแบบนั้นก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ก่อนจะเผลอร้องเสียงหลงออกมา
“พี่แจบอม!”
“ครับ พี่เอง ^^”
----------------------------------------------------------------------------------------------
ศึกชิงแบมแบม ไรท์ดูเวอร์ไปหน่อยมั้ยอ่ะ 5555
จินยองแกเป็นพี่ที่แย่มากๆเลย ใครก็ได้เอาจินยองไปเก็บที
พี่บีมาแล้ว แจ็คสันไม่ได้มีแค่จินยองคนเดียวแล้วสิที่จะต้องปกป้องสมบัติของตัวเองเนี่ย ฮี่ๆ
ไรท์จะพยายามอัพบ่อยๆนะค่ะ ถ้าไรท์มีเวลา
ขอบคุณสำหรับ comment ถึงจะไม่เยอะแต่ไรท์ก็มีความสุขที่ได้อ่าน T^T
อย่าทิ้งไรท์ไปไหนน้าาาาา
ความคิดเห็น