คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ::
ขอบตาดำคล้ำจนเห็นได้ชัดของเด็กหนุ่มผมสีทองผิดระเบียบเรียกร้องความสนใจให้กับเพื่อนๆในห้องได้เป็นอย่างดีโดยเฉพาะกับเพื่อนสนิทอย่างยูคยอมและยองแจที่นั่งมองอยู่ข้างๆด้วยความสงสัย
“เมื่อคืนโทรไปทำไมไม่รับสายฉันเลยแบมแบม”
ยูคยอมที่นั่งอยู่ด้านขวาเอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกว่านั่งเงียบมานานแล้ว
“เออนั่นดิ แล้วกระเป๋าของนายหละ”
ยองแจที่นั่งอยู่ฝั่งซ้ายพูดพรางหันซ้ายหันขวามองหากระเป๋าของเพื่อนสนิท
“ผีมีเขี้ยว ผีมีเขี้ยว...” แบมแบมพูดเสียงเบาออกมา
“หะ ผีกินเตี๋ยว? โอ๊ย! ไอยูคเจ็บนะเว้ย”
ยูคยอมเอื้อมมืออ้อมหลังแบมแบมไปผลักหัวยองแจที่พยายามจะแปลสิ่งที่แบมแบมพูดเมื่อกี้จนยองแจหัวทิ่มไปข้างหน้า
“ผีมีเขี้ยวเว้ย แล้วอะไรคือผีมีเขี้ยวแบมแบมบอกยูคมาดิ้”
ยูคยอมประคองหน้าแบมแบมให้หันไปหาเขาช้าๆอย่างที่เขาชอบทำเวลาอยากจะอ้อนคนตัวเล็กให้สนใจเขา
“เมื่อวานแบมแบมเจอผีมีเขี้ยวตอนจะกลับบ้าน”
แบมแบมตั้งสติได้เมื่อเห็นแววตาของยูคกำลังมองเขาอยู่ ยูคยอมได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
“นะ.. นายคิดไปเองหรือเปล่าแบมแบม”
ยูคยอมที่ยอมและเชื่อที่แบมแบมพูดทุกอย่างถามออกมาอย่างไม่เต็มคำนัก ก็สิ่งที่ร่างบางพูดมันฟังดู... ไร้สาระ
“จริงนะยูค พวกนั้นมีดวงตาสีแดงแล้วก็มีเขี้ยวด้วยอ่ะ! แล้วหนึ่งในนั้นขโมยกระเป๋าแบมแบมไปด้วย!!”
ร่างบางนึกได้ก็สะบัดหน้าออกจากมือยูคก่อนจะหันไปมองหน้ายองแจด้วยอาการตกใจเล่นเอายองแจตามไม่ทันกับสิ่งที่เพื่อนของตัวเองพูด
“สรุปผีมีเขี้ยวขโมยกระเป๋านักเรียนนาย?”
ยองแจทวนสิ่งที่เขาได้ฟังมาเมื่อกี้
“นายทิ้งไว้ตั้งหากหละ”
แทนที่จะเป็นเสียงแบมแบมที่ตอบคำถามของยองแจแต่กลับกลายเป็นเสียงของเด็กหนุ่มผิวขาวซีดที่ตอนนี้ดวงตาของเขาได้เป็นสีดำแต่ก็ยังมีสีแดงคลุมเคลืออยู่จางๆ หวัง แจ็คสัน เดินเข้ามาในห้องเรียนที่ไม่ใช่ห้องเรียนของตนอย่างมั่นใจโดยไม่สนใจสายตาของคนที่นั่งอยู่ในห้องที่กำลังจ้องมองเขาอยู่พร้อมกับเสียงซุบซิบเบาๆ
‘หล่อจังเลยอะ’
‘นั่นมันพี่แจ็คสันนี่หน่า’
‘ใช่ๆ แต่พี่เขาไม่เคยคุยกับใครเลยนะแล้วรู้จักแบมแบมได้ไงกัน’
เสียงนินทาที่ร่างหนาดูเหมือนจะได้ยินแต่ก็ไม่ได้แสดงความสนใจอะไรนักเพราะทุกอย่างที่เขาสนใจก็คือร่างบางที่นั่งหน้าตาตื่นอยู่ตรงกลางระหว่างเพื่อนสนิทของเขาสองคนอยู่หลังห้อง
“ผีมีเขี้ยว!! TOT” แบมแบมคว้าขอเสื้อยองแจด้วยความตกใจก่อนจะพยายามปีนป่ายไปซ่อนอยู่ด้านหลังของยองแจ
“แบมแบมฉันไม่ใช่หน้าผานะเว้ย ปีนอยู่ได้ แค่กๆ ”
ยองแจพยายามแกะมือแบมแบมออกแต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเมื่อร่างบางดูจะสติหลุดไปแล้วเลยเอาแรงมาจากไหนก็ไม่รู้
“นายเลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว ฉันเอากระเป๋ามาคืน” พูดจบแจ็คสันก็ยื่นกระเป๋าของแบมแบมให้ แต่คนที่รับกับเป็นยูคยอมที่นั่งมองอยู่นานและรู้สึกเป็นห่วงร่างบางเพราะดูเหมือนว่าเขาจะไม่ชอบคนตรงหน้านัก
“นายนี่เอง เมื่อวานนายทำอะไรแบมแบม”
ยูคยอมลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับแจ็คสัน
“ไม่ได้ทำอะไรเพื่อนนายสักหน่อย”
“แล้วทำไมเพื่อนฉันถึงได้กลัวนายขนาดนี้ด้วย”
“ฉันจะไปรู้หรอ” แจ็คสันดูเหมือนจะไม่สบอารมณ์กับการกระทำของยูคยอม
“ยูค อย่าไปยุ่งกับเขาถ้านายยังไม่อยากโดดดูดคอ”
แบมแบมจับมือยูคกระตุกให้นั่งลง แต่คำพูดของแบมแบมเล่นเอาคนทั้งห้องถึงกับทำหน้างงเป็นหมาหลงทาง
ดูดคอ... พูดบ้าอะไรของมันเนี่ย แจ็คสันได้แต่ถอนหายใจกับคำศัพท์ที่ร่างบางพูด
“เลิกเรียนเดี๋ยวฉันรออยู่หน้าโรงเรียน เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“ละ...แล้วทำไมฉันต้องคุยกับนายด้วย”
แบมแบมพยายามจ้องตากับแจ็คสันเวลาพูดแต่ก็ทำไม่ได้ แววตาที่เขาจำได้ แววตาที่เป็นสีแดงของเมื่อคืนที่เขาเห็น ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นสีดำแล้วก็ตาม...
“ถ้านายฉลาดพอนะ”
…ถ้าไม่อยากโดนดูดคอ ก็ไปหาฉันหลังเลิกเรียน มาคนเดียวด้วยละ...
ร่างบางถึงกับสะบัดหัวไปมาเมื่อประโยคที่เขาได้ยินมันกลับดังขึ้นมาในหัวทั้งๆที่ร่างหนาที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ได้อ้าปากเลยสักนิดเดียว
นี่มันบ้าอะไรเนี่ย!...
“นายแน่ใจนะว่านายจะไปคนเดียวอะแบมแบม”
ยูคยอมพูดขึ้นขณะที่ยกกระเป๋าขึ้นมาสะพายที่บ่า
“ไม่เป็นไรหรอก กลางวันขนาดนี้เขาคงไม่ฆ่าฉันหรอก”
พูดแล้วร่างบางก็เบ้หน้าด้วยความหวาดกลัว
“แล้วนายมั่นใจหรอว่าพวกนั้นคือแวมไพร์... ?”
ยูคยอมยังคงไม่เชื่อในสิ่งที่แบมแบมเล่าให้ฟังเมื่อตอนกลางวัน
“มันกินเยอะมันก็พูดเพ้อเจ้อไปงั้นแหละยูค 5555”
ยองแจที่เดินมายืนข้างๆแบมแบมพูดขึ้นก่อนจะหัวเราะออกมากับเรื่องที่ร่างบางเล่ามา
“แล้วแต่พวกนายจะคิดก็แล้วกัน!” แบมแบมตะคอก
“นี่ พวกเธอได้ข่าวจีมินหรือเปล่า เมื่อเช้าฉันเดินผ่านห้องเรียนยัยนั่นมาได้ยินมาว่ายัยนั่นตายแล้วนะ”
“”ว่าไงนะ! เกิดอะไรขึ้นกับจีมินหรอ”
“ฉันก็ไม่รู้ ฉันคิดว่ามันไร้สาระมากเลย เขาว่ากันว่าศพของจีมินมีรอยเขี้ยวอยู่ที่คออะ... บรื๋อออ นึกแล้วขนลุกชะมัดเลย”
รอยเขี้ยว...
ต้องเป็นผู้หญิงเมื่อวานที่เห็นนอนอยู่ที่พื้นแน่ๆเลย ฮืออออ
“ยายพวกบ้านั่นพูดเรื่องอะไรกัน”
ยองแจมองกลุ่มผู้หญิงที่กำลังสนทนากันอยู่ก่อนจะส่ายหัวไปมาด้วยความไร้สาระ
“พูดเรื่องเดียวกับที่ฉันเล่าให้พวกนายฟังไง”
“เห้อมมม น่าเบื่อ ฉันกลับบ้านก่อนนะแบมแบม ถึงบ้านแล้วโทรมาด้วยนะเว้ย”
ยองแจเหนื่อยที่จะฟัง เขารีบโบกมือลาก่อนจะเดินออกไปนอกโรงเรียนโดยที่ไม่หันกลับมามองเลยด้วยซ้ำ
ทำไมต้องมีเพื่อนหยาบคายแบบนี้ด้วยนะ...
“อย่าคิดมากเลยนะแบมแบม”
“นายก็ไม่เชื่อฉัน ยูค ฉันดูออกหนะ” แบมแบมก้มหน้าก้มตารับความจริงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“ก็...”
“เห้ย เจอแล้ว!” ยูคยอมยังไม่ทันพูดจบก็ต้องตกใจเมื่อเด็กหนุ่มผิวขาวผมสีดำสนิทวิ่งถลาเข้ามาล็อคคอแบมแบมอย่างไม่ทันตั้งตัว แบมแบมถึงกับเบิกตาโตเมื่อหันหน้าไปเห็นว่าคนที่โดนตัวเขาคือใคร
มันมาอีกตัวนึงแล้ว!!! TOT
“ฉันตามหานายตั้งนาน ฉันว่าจมูกฉันดีแล้วนะ กลิ่นนายนี่มันฉุนจริงๆเลย”
จินยองเด็กหนุ่มร่าเริงที่สาวๆหลายคนจับตามองเขาตลอดเวลาพูดด้วยสีหน้าหยอกล้อก่อนจะทำสีหน้าจริงจังใส่แบมแบมเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
“นายได้บอกเรื่องฉันกับแจ็คสันให้ใครฟังหรือเปล่า...แบมแบม”
ถ้าร่างบางไม่ได้คิดไปเองสิ่งที่เขาเห็นคือแววตาสีดำสนิทเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นสีแดงแปบนึงตอนที่เขาพูด เล่นเอาร่างบางที่หน้าจะติดกับร่างสูงอยู่แล้วถึงกับหลับตาปี๋
“บอกไปก็ไม่มีใครเชื่อฉันอยู่ดีนั่นแหละ!” แบมแบมตะคอก
“ซึ่งมันก็ดีแล้ว” จินยองพูดยิ้มๆก่อนจะสังเกตเห็นยูคยอมที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าก่อนจะเอ่ยทัก
“หวัดดี...ยูคยอม” จินยองเอ่ยทักก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งไปให้
“นี่นายรู้ชื่อฉันได้ไง?” ยูคยอมดูตกใจ
“รับสายแม่นายด้วย” ไม่ทันขาดคำเสียงโทรศัพท์ของยูคยอมก็ดังอย่างหน้าตกใจ เล่นเอาแบมแบมกับเจ้าของโทรศัพท์ถึงกับตาเบิกกว้างก่อนที่ยูคยอมจะรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับอย่างรนๆ
‘ฮัลโหลครับแม่’
“ส่วนนาย... ไปกับฉัน” ไม่รอให้ยูคยอมวางสาย จินยองก็ลากตัวร่างบางให้เดินไปกับเขาแต่โดยดี
“นายรู้ได้ไงว่าเพื่อนฉันชื่อยูคยอม” แบมแบมที่พยายามทรงตัวตามแรงดึงของจินยองเอ่ยถามด้วยความอยากรู้เช่นเดียวกัน
“พวกซื่อบื่อเอ้ย พวกนายติดเข็มชื่อไว้ที่หน้าอกกันทำไมวะ ถ้าแม่งไม่รู้สัพคุณของมันเนี่ย”
แบมแบมถึงกับก้มมองป้ายชื่อที่หน้าอกของตัวเองทันทีก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าจริงอย่างที่จินยองว่า แต่...
“แล้วนายรู้ได้ไงว่าแม่ยูคจะโทรมา”
“ฉันเดา...” ก็ผมเดาจริงๆนี่หว่า ไม่คิดว่าแม่นายนั่นจะโทรมาจริงๆ กลายเป็นคนมีความสามารถไปเลยทีนี้ 5555
“แล้วพวกนายตามหาฉันเจอได้ไง!!” แบมแบมเริ่มหงุดหงิดกับคำตอบของจินยอง
“กลิ่นนายไง.. กลิ่นนายมันแรงจะตาย” จินยองหันมาพูดแต่ก็ไม่หยุดลากแบมแบม
“พวกนายเป็นหมาหรอไงกัน”
“อยากโดนกัดมั้ยละ หะ...”
“……” ร่างบางเดินเอามือปิดปากเงียบ จินยองเห็นแบบนั้นก็อดที่จะหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้
นายนี่มันน่าแกล้งจริงๆเลย...
“ฉันยืนรอตั้งนาน!” ยังไม่ทันจะหยุดเดิน เสียงตะคอกคำรามของร่างหนาที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียนก็ดังขึ้นเมื่อจินยองกับแบมแบมเดินเข้าไปหา
“ก็ฉันกำลังคุยกับเพื่อนฉันอยู่นิ นายบอกจะรอเองไม่ใช่หรอไง”
“นี่พวกนายเจอกันแล้วหรอ” จินยองเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตกใจปนเสียดาย
“ใช่ ฉันไปหานายนี่มาที่ห้องเมื่อเช้า” แจ็คสันพูดนิ่งๆแต่ไม่ละสายตาจากร่างบางเลย
“อะไรกันว่ะ ฉันคิดว่าฉันจะเจอนายนี่เป็นคนแรกเสียอีก” จินยองดูจะไม่พอใจกับผลงานของตัวเอง
“ความสามารถฉันมันมากกว่านายเยอะ จินยอง”
“พวกนายหยุดเถียงกันก่อนได้มั้ย แล้วบอกมาว่ามีเรื่องจะคุยอะไรกับฉัน” แบมแบมแอบขึ้นเสียงนิดนึงด้วยความหงุดหงิดแต่ก็ไม่กล้าที่จะโวยวายเนื่องจากยังคงกลัวกับสิ่งที่เขาเห็นอยู่เมื่อคืนนี้
สายตาทั้งสองคู่หันมามองร่างบางทันทีเมื่อร่างบางพูดจบ
“เข้าเรื่อง... มาให้ฉันดูดเลือดซะดีๆ” จินยองแยกเขี้ยวใส่แบมแบมพรางดึงแบมแบมเข้ามาหาก่อนจะหยุดแล้วเปลี่ยนมาหัวเราะแทนเมื่อแบมแบมร้องขอชีวิตพรางยกมือไหว้เขย่าไปมาด้วยความกลัวสุดขีด
“อย่าทำอะไรผมเลย TOT!”
“5555 นายนี่มันขี้ปอดแหกจริงเลย” จินยองเก็บเขี้ยวของตัวเองพรางเช็ดน้ำลายที่ปากตัวเองด้วยแขนเสื้อ
ลึกๆแล้วผมอยากดูดเลือดนายนี่ชะมัด... หอม เลือดนายนี่มันชั่งหอมนัก
“นายชอบเล่นแบบนี้ไงจินยอง คนอื่นเขาถึงได้จับตามองว่าเราเป็นอะไร” แจ็คสันมองจินยองอย่างไม่สบอารมณ์นัก ผิวขาวเนียนของทั้งสองกระทบกับแสงแดดทับให้ดูมีประกายออกมาจนคนรอบข้างที่เดินผ่านไปผ่านมาอดที่จะหันมามองไม่ได้ ใบหน้าที่หน้าหลงใหลของเขาทั้งสองคน รอยยิ้มของคนเป็นพี่เรียกเสียงหัวใจของสาวๆที่เดินผ่านไปผ่านมา ใบหน้าที่นิ่งเฉยของคนเป็นน้องเรียกความต้องการทางเพศของสาวๆผ่านไปผ่านมาก็เช่นกัน...
รวมทั้งแบมแบมด้วย ใบหน้านิ่งเฉยของหวัง แจ็คสันที่ชอบจ้องมาที่เขา บางทีมันก็ลบความกลัวออกไปบ้างเปลี่ยนเป็นความหน้าหลงใหลเข้ามาแทน...
“นี่ตกลงฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย? พวกนาย...เป็นแวมไพร์” แบมแบมทวนคำถามคาใจของเขาอีกครั้ง ไหนๆก็มายืนต่อหน้าตัวเป็นๆแล้วก็ถามมันซะเลย
“อื้อ วันนี้พูดจาดี ให้เกียรติเรียกแวมไพร์” จินยองทำหน้าพอใจกับสิ่งที่ได้ยิน
“แล้ว...พวกนายกินอยู่กันยังไง นอนที่ไหน ทำไมต้องมาวุ่นวายกับคนเมืองนี้ด้วย” คำถามในใจพลั่งพลูออกมาจากอกของแบมแบม
“ขอทีละคำถามได้มั้ยครับ” จินยองทักขึ้น
“พะ...พวกนายกินกันยังไง?” แบมแบมเริ่มถามอีกครั้ง แจ็คสันถอนหายใจก่อนจะเดินไปยืนพิงต้นไม้ทิ้งให้จินยองเป็นคนรับผิดชอบ
“ก็...บางทีก็กินเลือดในแก้ว บางทีก็ดูดจากคอ ส่วนใหญ่การกระทำหยาบๆแบบนั้นจะเป็นของน้องชายฉัน แจ็คสัน”
จินยองชี้ไปทางแจ็คสันที่ยืนอยู่ข้างหลัง ร่างหนาได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่แยกเขี้ยวใส่
“แล้ว นอนละ?”
“นอนบนเตียง อยากลองไปนอนเตียงฉันดูมั้ยละ เผื่ออยากรู้ด้วยว่านอนท่าไหน”
จินยองเดินเข้าไปใกล้ร่างบางแต่ก็ต้องผละออกไปเมื่อความรู้สึกเจ็บแป๊บที่ต้นคอตัวเอง ร่างหนาที่ยืนพิงต้นไม้อยู่กำลังเล่นตลกกับต้นคอของพี่ชายตัวเองด้วยการแค่ใช้สายตามอง
“อะ... โอเคๆ ฉันแค่พูดเล่นหนะ เจ็บนะเว้ย!” จินยองหันไปตวาดใส่น้องชายที่ยืนมองสถานการณ์อยู่ตลอดเวลา
“มาอยู่เมืองนี้กันทำไม?” แบมแบมยังคงอยากรู้ในหลายๆเรื่อง
“จริงๆครอบครัวเราก็ย้ายกันไปหลายประเทศทั่วโลกแล้วละ แต่พอดีที่นี่ดูจะลงตัวที่สุดแล้ว ตอนกลางคืนก็เงียบ คนไม่พลุกพล่านมาก เวลาใครเดินมาคนเดียวก็ง่ายที่จะสอย” จินยองแสยะยิ้มให้ร่างบาง
“ละ..แล้วนายมายุ่งกับฉันทำไม?” เป็นคำถามที่แบมแบมสนใจมากที่สุด ร่างหนาที่ยืนพิงต้นไม้อยู่ผละตัวเองออกมาก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของร่างบาง
“กลิ่นของนายไง... กลิ่นของนายมันทำให้ฉันรู้สึกมีพลัง”
“นายหมายความว่าไง..” แบมแบมก้าวถอยหลังเล็กน้อยเมื่อร่างหนาก้าวเข้ามาหาเขาทีละน้อย
“ลองคิดดู ถ้าฉันได้ดูดคอ...ฉันหมายถึง ดูดเลือดจากตัวนาย ฉันจะมีพลังมากแค่ไหน” รอยยิ้มที่ถูกส่งมาให้จากร่างหนา หากคนอื่นเห็นอาจจะตกหลุมพรางได้เป็นอย่างแน่นอนแต่กับแบมแบมกับมีความรู้สึกที่แตกต่างกัน ขนที่ต้นคอของเขาลุกชัน แต่ขากลับก้าวไม่ออก แววตาคู่สีดำที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้งจับจ้องมาที่ดวงตากลมโตที่เบิกกว้างของร่างบาง
นายจะเป็นของมีค่าของฉันจนกว่าฉันจะตาย แบมแบม...
ประโยคบวกกับน้ำเสียงที่ดูจริงจังส่งผ่านความคิดของร่างบางเล่นเอาร่างบางขยับไปไหนไม่ได้ ได้แต่ยืนจ้องแววตากับรอยยิ้มบางๆที่อยู่ตรงหน้านั้นอย่างไม่เข้าใจ…
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
แจ็คสันมันจะเอาน้อง!!
บางคนอาจจะสงสัยทำไมเรื่องนี้ไม่มีพี่มอร์คคค เพราะว่าไรท์ชอบ MARKBAMJACK คะ กลัวเลือกไม่ได้
เลยปล่อยน้องมาร์คเก็บไว้ในเสื้อในของไรท์ก่อนหนะคะ 55555
ตอนที่ 1 มาแล้วหวังว่าจะผ่านนะคะ ('/\')
ความคิดเห็น