คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :: Intro ::
รสชาติหวานสดใหม่ของเลือดสีแดงข้นละมุนไปทั่วปากของเด็กหนุ่มผิวขาวซีดที่กำลังปล่อยร่างบางของเด็กสาวผมยาวหน้าตาน่ารักที่ดวงตายังคงเปิดกว้างด้วยอาการตกใจก่อนจะสิ้นลมหายใจโดยที่ยังไม่ได้ส่งเสียงร้องออกมาสักคำ...
“ฉันว่านายควรจะกินเลือดในแก้วไวน์หรูๆแบบที่ผู้ดีเขาทำกันดีกว่ามั้ย แจ็คสัน”
เสียงทุ้มต่ำของเด็กหนุ่มที่ยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่ในมุมมืดเอ่ยขึ้น เมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างได้อยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลาตั้งแต่แจ็คสันยืนคุยกับเด็กสาวผู้น่าสงสารที่ตอนนี้ได้นอนกองอยู่กับพื้นด้วยใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือด โดยฝีมือของน้องชายแท้ๆของตัวเอง
“เลือดแช่ตู้เย็นมันจะไปสดอะไรเท่ากับเลือดจากร่างคน ยิ่งเวลาคนพวกนี้มีอาการตกใจ... นายคิดดู เลือดที่สูบฉีดไปทั่วร่างกาย มันจะอร่อยแค่ไหน”
คำพูดของคนเป็นน้องทำเอาคนเป็นพี่จอมเนี๊ยบอย่าง จินยอง ถึงกับกลื่นน้ำลายเพื่อดับความอยาก
เลิกทำตัวเป็นแวมไพร์ชั้นสูงได้แล้วนายหนะ”
แจ็คสันลุกขึ้นยืนโดยที่ไม่สนใจร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้าเลยสักนิด
“ก็ตระกูลเรามันชั้นสูงนี่หว่า ทำไมชอบดูถูกตระกูลตัวเองนักวะ”
จินยองสาวเท้าเข้ามาหาน้องชายของตัวเอง
“ฉันไม่ได้ดูถูก ฉันแค่เบื่อที่ต้องทำตามรูปแบบคระกูลบ้าบออะไรก็ไม่รู้”
“อินดี้ว่างั้นเถอะ แวมไพร์อินดี้ 5555”
“หุปปากไป!” ร่างหนาตะคอกใส่คนตรงหน้าด้วยความหงุดหงิดจนเผลอปล่อยเขี้ยวออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“อย่ามาหยาบคาย เก็บเขี้ยวเข้าไปเดี๋ยวนี้ เคยเห็นฉันเป็นพี่บ้างมั้ยวะ” จินยองผู้ไม่เคยได้รับความนับถือจากน้องเลยสักครั้งพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ แจ็คสันที่เผลอปล่อยอารมณ์ควบคุมเขี้ยวตัวเองไม่ได้ต้องชะงักก่อนจะควบคุมสติของตัวเองอีกครั้งจนฟันของเขากลับมาเรียงกันเหมือนคนปกติธรรมดา
ปึก!
“หื้อ?”
แวมไพร์วัยรุ่นหน้าตาดีทั้งสองหันไปมองตามเสียงที่ได้ยินก่อนจะสังเกตเห็นร่างบางที่ยืนมองอยู่ไม่ไกลกำลังยืนตัวสั่นจนควบคุมกระเป๋านักเรียนของตัวเองไม่ไหวเลยปล่อยมันตกลงกับพื้น แววตาสีแดงทั้งสองคู่กระทบกับดวงจันทร์ยามค่ำคืนจนมันส่องประกายอย่างเห็นได้ชัดราวกับว่ามันเลืองแสงได้ เด็กหนุ่มร่างบางผมสีทองรับกับใบหน้าหวานกับปากอมชมพูที่เห็นได้ชัดเจนถึงแม้ว่าจะอยู่ในยามมืดได้แต่ยืนมองภาพตรงหน้าอย่างหวาดผวา
“นายเป็นไรมั้ย?”
จินยองตะโกนถามด้วยน้ำเสียงนึกขันเบาๆกับภาพที่เห็น เขาเห็นว่านี่เป็นเรื่องตลก ไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไรถึงแม้ว่าใครมาเห็นว่าพวกเขากำลังดูดเลือดใครอยู่ก็ตาม
...หน้านายนั่นดูตลกชะมัด หึ...
“พะ พวกนาย...” ร่างบางพยายามพูดประโยคออกมาจากปากแต่ก็ยากนัก
พรึบ!
“นายว่าไงนะ?”
ไม่ทันได้พูดจบประโยค แวมไพร์ตัวพี่ก็หายตัวมาโผล่อยู่ตรงหน้าของร่างบางอย่างรวดเร็วจนร่างบางที่ยืนตะลึงอยู่ตรงหน้าถึงกับน้ำตาไหลด้วยความตกใจสุดขีด
พรึบ!
“เลิกทำตัวไร้สาระได้แล้วจินยอง” และเป็นอีกครั้งที่ร่างบางต้องเส้นสติขาดเมื่อคนเป็นน้องก็ได้มาโผล่อยู่ตรงหน้าของเขาอีกคน
“ก็ดูหน้านายนี่ดิ 5555” จินยองชี้หน้าร่างบางตรงหน้าก่อนจะหันไปขำกับแจ็คสันที่ยืนอยู่ข้างๆ แต่แจ็คสันกับจ้องหน้าร่างบางตรงหน้านิ่งไม่พูดอะไรสักคำ
….ใบหน้าหวาน...
...ดวงตากลมโต...
...ผิวเนียน...
...ปากอมชมพู...
...คอ...
…เพิ่งกินอิ่มไปแม่งหิวอีกแล้วหรอวะ...
“พะ พวกนายเป็นใคร.. ไม่สิ ปะ.. เป็นตัวอะไรกัน?”
ร่างบางเอ่ยปากพูดออกมาจนได้ แต่ดูเหมือนสัพนามที่ร่างบางพูดจะไม่ถูกใจจินยองเข้าให้
“เป็น ‘ใคร’ ก็ถูกแล้วจะเปลี่ยนไปเป็น ‘ตัว’ ทำไมวะ” พูดจบจินยองก็แยกเขี้ยวใส่เล่นเอาร่างบางแทบจะวิ่งหนีก็ติดตรงที่ว่าเจ้าของดวงตาสีแดงอีกคู่กำลังก้มหยิบกระเป๋าของเขาขึ้นมา
“อะ นี่ของนา...”
แต่ยังไม่ทันพูดจบ
“แม่ค้าบบบบบ!! ผีมีเขี้ยว TOT” ร่างบางวิ่งหายไปกับความมืดอย่างรวดเร็วพร้อมกับทิ้งกระเป๋าเอาไว้
“ผี มี เขี้ยว? มันคืออะไรวะไอแจ็ค” จินยองที่ยังไม่เก็บเขี้ยวของตัวเองหันไปถามร่างหนาข้างๆอย่างสงสัย แจ็คสันไม่พูดพร่ำทำเพลงใช้มืออีกข้างที่ว่างจากการถือกระเป๋าอยู่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปจินยองก่อนจะยื่นให้ดู
“มันคือไอนี่ไง”
“ไอ...เด็กเมื่อตะกี้!! เดี๋ยวพ่อจับฉีกเป็นชิ้นๆให้เสียหรอก เรียก ‘ตัว’ ไม่พอยังไม่ให้เกียรติเรียก ‘แวมไพร์’ อีก ผีมีเขี้ยวบ้าบออะไรกัน พูดจาไม่เป็นทางการเอาซะเลย ย๊า!!”
“ถ้าเรื่องนี้กระจายไปทั่วโรงเรียนเรา นายเป็นคนผิดคนเดียวนะรู้ไว้ด้วย”
“พูดบ้าอะไร แล้วมันจะไปกระจายทั่วโรงเรียนเราได้ไง” จินยองที่ยังคงหัวเสียอยู่มองหน้าแจ็คสันอย่างแปลกใจ
“ก็นายนั่นอยู่โรงเรียนเดียวกับเรา”
“….”
ไร้ซึ่งคำพูดเมื่อแจ็คสันชูกระเป๋าให้จินยองดูก่อนจะเห็นว่าตราโรงเรียนตัวบะเร้อติดอยู่ที่หน้ากระเป๋าสีดำของร่างบางที่วิ่งหายไปกับความมืดเมื่อกี้พร้อมกับเขี้ยวที่ค่อยๆหดเข้าไปด้วยความรู้สึกถึงหายนะข้างหน้า
“นายตามไปฆ่านายนั่นเร็ว!” จินยองผลักหลังแจ็คสันด้วยอาการรุกรน
“เรื่องนี้ถึงหูพ่อกับแม่แน่” แจ็คสันขู่
“อ๋อ เดี๋ยวนี้ขู่ฉันหรอ...”
“ฉันทำจริงตลอด นายก็รู้” แจ็คสันจ้องหน้าจินยอง
“เออ ยอม กลับบ้านและ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน เจอหน้าเมื่อไหร่จะกินแม่งตรงงั้นเลย ไปเว้ย”
พูดจบแวมไพร์ขี้โวยวายอย่างจินยองก็หายตัวไปเหลือเพียงแจ็คสันที่ยืนมองกระเป๋าที่ตัวเองได้ถืออยู่อย่างครุ่นคิด
“เจอกันที่โรงเรียนนะ แบมแบม”
เด็กหนุ่มเจ้าของดวงตาสีแดงเป็นประกายอดยิ้มไม่ได้กับภาพใบหน้าของร่างบางที่ตัวเองเพิ่งจะมองอย่างใกล้ชิดเมื่อกี้ กระเป๋าที่เขาเก็บได้เป็นสมบัติสิ่งแรกที่เขาได้รับมาถึงแม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจได้รับมาก็ตาม หนังสือเรียนทุกเล่มที่เขียนชื่อไว้ตัวเล็กๆที่มุมหน้าปกด้านบนว่า แบมแบม ทำเอาแจ็คสันอดคิดไม่ได้ว่าเจ้าของกระเป๋าใบนี้จะมีนิสัยน่ารักตามชื่อหรือเปล่า...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาแนวใหม่ นุ้งแจ็คกับนุ้งจินเป็นแวมไพร์...
เรื่องแรกของไรท์ที่แต่งแบบนี้ก็ลองพิจารณาว่าร้ายกันได้นะเออ 5555
ความคิดเห็น