คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : I N T R O
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
I N T R O
"จงอิน เจ้าอย่าเป็นอะไรนะ"เสียงอันแหบพร่าของคนตัวเล็กเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยความเป็นห่วงในตอนนี้คิมจงอินได้รับบาดเจ็บอาการเป็นตายเท่ากัน ความหวังของโดคยองซูเริ่มเลือนลาง เมื่อคนที่เขารักกำลังจะจากเขาไปในไม่ช้า อาการของคนตัวสูงตรงหน้าไม่มีวี่แววจะดีขึ้นเลย แม้ว่าเขาจะใช้คาถาที่ทำให้บาดเจ็บน้อยลงก็เห็นผลได้ไม่นาน และต่อให้เขามีคาถาเวทมนตร์ เขาก็ไม่สามารถเสกใครให้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้
ณ ที่แห่งนี้ไม่ได้ปลอดภัยเท่าไหร่นัก ตอนนี้เขาได้รับอันตรายจากศัตรูคู่ฉกาจ เหล่าตัวเย็นกินเลือด พวกมันมาตามล้างเผ่าพันธ์ของพวกเขาแล้ว และเขาก็ไม่รู้ว่าจะรับมือกับมันได้อย่างไร
พ่อมด กับ แวมไพร์ เป็นสิ่งที่ไม่ถูกกันมาช้านาน แวมไพร์เป็นปีศาจที่สกปรกที่สุดเท่าที่ชายหนุ่มอย่างโดคยองซูสัมผัสได้ และเขาจะไม่มีวันไปญาติดีกับพวกมัน พ่อมดอย่างเขารู้ดีว่าพวกมันต้องตามฆ่าพวกเขาทีละนิด ทีละคนเป็นแน่
เฉียดเช่นวันนี้ พวกมันบุกเข้ามายังเมืองของพวกเขาและไล่ฆ่าทุกคน พวกเขาต่อสู้เพื่อเมืองของพวกเขาเอง คิมจงอิน และ โดคยองซู นับว่าเป็นพ่อมดที่เก่งมากเลยทีเดียว ทว่าต่อให้เก่งกล้าสามารถอย่างไรก็พ่ายแพ้ต่อแวมไพร์ที่ไร้ความรู้สึก ไร้หัวใจอยู่ดี พวกมันมีพลังที่แกร่งกล้า และพวกเขาไม่อาจต่อต้านพวกมันได้
"คะ คยองซู หนีไป"น้ำเสียงอันแผ่วเบาของชายหนุ่มคนรักของโดคยองซูพูดขึ้น หากเขาตายเขาขออย่าให้คนที่เขารักเป็นอะไรไป โดคยองซูคือทั้งชีวิตของคิมจงอิน และเขาขอตายแทนดีกว่าให้คนที่รักสุดหัวใจจากเขาไป
"ไม่นะ ข้าไม่หนี เจ้าต้องไม่เป็นอะไรนะ"
"หึ ข้าเจอตัวแล้ว เจ้าหนีไม่รอดหรอก เหล่าพ่อมดน้อยทั้งหลาย"น้ำเสียงอันดุดันเสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้ทั้งสองที่อยู่ตรงนั้นหันไปมอง เจ้าตัวกินเลือดอย่างปีเตอร์ พวกเขาเกลียดมัน และสักวันเขาจะต้องล้างแค้น..
"ปีเตอร์ เจ้ามันเป็นคนสกปรก"ไม่ว่าเปล่าโดคยองซูหยิบไม้กายสิทธิ์ชี้ไปที่ปีเตอร์ที่ทำหน้าไม่กลัวตายอย่างนั้นล่ะ
"โอ๊ะโอ ข้าสมควรต้องกลัวเจ้าด้วยหรือ หืม"ปีเตอร์พุ่งทะยานเข้ามาหาโดคยองซูอย่างรวดเร็ว เนื่องด้วยแวมไพร์เป็นปีศาจที่แคล่วคล่อง และว่องไวเป็นอย่างมาก เขาเข้ามาดึงไม้กายสิทธิ์ออกจากมือของโดคยองซู
"ข้าบอกเจ้าแล้ว ว่าเจ้าหนีข้าไม่รอดหรอก อย่าเสียเวลาเลย"ปีเตอร์ลูบแก้มสีเลือดฝาดของโดคยองซู พร้อมกระตุกยิ้มกลืนน้ำลาย มือเย็นของปีเตอร์ทำให้คยองซูขนลุกซู่ มือนั้นค่อยๆลูบไล้มายังคอสวย
"เอามือสกปรกของมึง ออกไปจากเมียกู"คิมจงอินลุกขึ้นเสกคาถาใส่จนปีเตอร์กระเด็นออกไปจากร่างของคยองซู ก่อนจะทรุดลง
"จงอิน!"โดคยองซูเรียกคนรักที่กำลังทรุดลงไปกองกับพื้น ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่มีแรงแต่ก็ยังจะสู้เพื่อปกป้องคนที่รัก
"ตายซะเถอะมึง คิมจงอิน!!"ในตอนนั้นเองปีเตอร์กำลังจะพุ่งเข้าใส่พวกเขา คิมจงอินจึงวิ่งเข้ามาอยู่ตรงหน้าคยองซูทำให้ปีเตอร์กัดขวับเข้าที่คอของจงอิน
ฉึ่บ!
“จงอิน!! ไม่นะ”คยองซูที่เห็นจงอินลงไปนอนที่พื้น พร้อมเลือดของเขาที่อาบตัว คยองซูไม่สามารถทำใจกับเรื่องนี้ได้ จงอิน อย่าพึ่งไปจากผมนะครับ..
“หึ”
“เจ้ามันเลวปีเตอร์ อย่าอยู่บนโลกใบนี้อีกเลย”ว่าจบคยองซูเสกคาถาใส่ปีเตอร์ แล้วรีบพาจงอินออกไปจากตรงนี้ หากอยู่นานกว่านี้ เขาคาดว่าเขาจะไม่ปลอดภัย ทั้งเขาและคิมจงอินที่อาการไม่สู้ดีนัก
คยองซูใช้คาถาหายตัวพาเขาและจงอินมายังป่าต้องห้าม ป่าที่มีอันตรายเปี่ยมล้น แต่แล้วยังไง..คยองซูไม่เคยกลัวอะไรเว้นอยู่อย่างเดียว..
เขากลัว..กลัวเหลือเกินถ้าคนที่เขารักกำลังจะจากเขาไป
"จงอิน เจ้า..เจ้าเป็นยังไงบ้าง เจ้าเจ็บมากมั้ย.."น้ำตาใสๆออกมาจากดวงตาคู่สวย หยดลงบนใบหน้าหล่อเหลาที่กึ่งหลับกึ่งตื่น จงอินรู้สึกเจ็บปวด เขาทรมานเหลือเกิน หากแต่เขายังจากไปไม่ได้ เขาเฝ้ามองคยองซูที่กอดประคองเขาแน่น สายตาเริ่มพร่าเลือน..
มือหนาค่อยๆเอื้อมไปปาดน้ำใสๆจากดวงตาคู่สวยนั้น รู้สึกผิดที่ทำให้คนที่เขารักต้องร้องไห้ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า เขาอยากให้คยองซูมีความสุขมากกว่านี้ อยากให้คยองซูยิ้ม ก่อนที่เขาจะจากไป.. เขารู้ตัวเองดีว่ายังไงเขาก็ต้องตายในไม่ช้า
"อย่าร้องไห้สิ เจ้าไม่หล่อเลยนะ ร้องไห้แบบนี้"
"ข้า..ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรให้เจ้าหาย ข้าไม่มีคาถาที่จะรักษาเจ้าให้อาการดีขึ้น ข้าขอโทษ"
"ไม่เป็นไรหรอก ยังไงข้าก็ต้องตาย ไม่ช้า ก็ เร็ว"คิมจงอินมองใบหน้าคยองซูที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ยังงดงามไม่เปลี่ยน ตั้งแต่วันแรกที่เขาเจอจนถึงวันนี้.. วันสุดท้ายที่เขาจะได้เจอเช่นกัน
"จงอิน เจ้าอย่าพูดเช่นนี้สิ เจ้าต้องหายนะ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าเป็นอะไรทั้งนั้น"คยองซูกอดคนรักแน่น ไม่ จงอินต้องอยู่กับเขาจนถึงวันสุดท้ายของเรา เจ้าต้องอยู่กับข้านะจงอิน
"เจ้าฝันอยู่เหรอ เจ้าควรจะตื่นได้แล้ว ข้าไม่ไหวแล้ว"ยิ่งอยู่นาน เลือดยิ่งไหลเยอะขึ้นเรื่อยๆ จนจะหมดตัว เขาไม่ไหวอีกแล้ว คงถึงเวลาที่เขาต้องไปแล้วสินะ..
"จงอิน"เสียงแหบพร่าปนสะอื้นดังขึ้น เขารู้ว่าจงอินจะไปแล้ว หากแต่เขายังทำใจไม่ได้ ทำใจไม่ได้จริงๆกับการสูญเสียครั้งนี้ มันยากนักเมื่อคนที่เคยอยู่ด้วยกันทุกวัน เคยนั่งโต๊ะเดียวกัน หรือแม้กระทั่งนอนเตียงเดียวกัน คนที่เขารัก..กำลังจะตาย
"สัญญากับข้านะ..คยองซู"
"หืม.."
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเจ้าต้องเข้มแข็ง เจ้าอย่าอ่อนแอ เข้าใจมั้ย"พยักหน้ารับทั้งน้ำตา โดคยองซูต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้ ข้าต้องทำให้จงอินเชื่อใจในตัวข้า ข้าต้องทำให้ได้
"สร้อยเส้นนี้เปรียบเสมือนตัวแทนข้า ใส่เอาไว้มันเป็นเครื่องรางคุ้มครองเจ้าได้"จงอินดึงสร้อยคอจี้รูปหกเหลี่ยมที่ตนไม่เคยถอด หากแต่ตอนนี้เขาจำเป็นต้องถอดให้คนที่เขารักใส่
"คยองซู รัก จงอินนะ"
"จงอิน ก็รัก คยองซู"
ดวงตาคมหลับลงอย่างสงบท่ามกลางเสียงสะอื้นที่ดังก้องไปทั่วของโดคยองซู เขากอดร่างสูงแน่นและจะไม่ลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ จะไม่ลืมว่าใครเป็นคนทำให้คนที่เขารักต้องกลายเป็นเช่นนี้ และจะไม่ลืมว่าเขาเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกับคิมจงอินมานานแค่ไหน เจ้าจงหลับให้สบายนะ คิมจงอิน..
..........................................................................................
น้องชบา : อันยอง เปิดเรื่องใหม่ไม่รู้จะโดนใจใครรึเปล่าน้า ><’
ความคิดเห็น