คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : DOFICKYUMIN [SF] Don't know my heart [Ver.Sungmin's feeling]
ติ๊ด~ ติ๊ด ~ คิ๊ด~
“ซองมิน ออกมาหาหน่อยสิ ตอนนี้อยู่ผับ S เหงามากเลย”
“ “
“นะออกมาหาหน่อยเดี๋ยวเลี้ยงเหล้าเอง มาอยู่เป็นเพื่อนทีอยู่คนเดียว ไอฮัน ไอวอน มันเบี้ยว แถมคืนนี้น้องซอก็ออกมาไม่ได้อีก”
“ “
“นะ นะ ซองมิน”
“อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันแล้วกัน .... คยูฮยอน”
แล้วฉันจะช่วยอะไร จะช่วยยังไงหรือเธอ
เพราะเขาไม่ว่างมาเจอ
เธอเลยต้องโทรมาหา
คยูฮยอน ..... นายเห็นฉันคนนี้เป็นอะไร?
เธอมองว่าฉันจำเป็น
เมื่อเขาไม่ว่างมาสบตา
เธอจะหวังให้คนอย่างฉัน ช่วยเธอยังไง
จะผิดมั้ยฮะที่ผมคนนี้แอบหลงรักเพื่อนสนิทหมดใจ
ไม่รู้ ผมไม่รู้จริงๆว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง?
ผมไม่รุ้เลยว่าทำไม ผมต้องหลงรักเค้าตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน...
แล้วหลังจากนั้นเค้าก็เหมือนขั่วแม่เหล็กที่ดึงดูดผมเข้าไปใก้ลขึ้น ใก้ลขึ้น จนสุดท้ายความรักที่ผมมีให้เค้ามันก็มากซะจน
ผมยอมเป็นอะไรก็ได้สำหรับเค้า ขอแค่เค้าเรียกผมก็พร้อมจะทำทุกอย่างอย่างที่เค้าต้องการ
.
....
.....................................................................................................................................
“ซองมินทำไมมาช้าจัง รุ้มั้ยฉันรอนายนานมากเลย นายเลทไปเกือบสิบนาทีนะ “ นี่หรอคนที่อารมณ์ไม่ดี นี่นะหรอ สายตาที่มองผู้หญิงโต๊ะข้างๆไม่วางตา รอยยิ้มที่มอบให้เธอพวกนั้น รู้มั้ยว่าฉันไม่ต้องการให้นายยิ้มแบบนั้นให้ใครนอกจากฉัน...
“แต่เอาน่า แค่นายมา ฉันก็พอใจแล้วหล่ะ “ สายตาเร้าร้อนที่นายส่งให้พวกผู้หญิงพวกนั้น รู้มั้ยฉันต้องการมันเพียงคนเดียว
“คยูฮยอน ฉันอยากดื่นสั่งเหล้าให้หน่อยสิ “ อารมณ์นี้ถ้าไม่พึ่งแอลกอฮอล์ผมก้ไม่รู้จะพี่งอะไรอีกแล้ว ผมไม่สามารถพูดอะไรได้เลย แค่มองหน้าเค้า ผมยังไม่มองเพราะมองไปก็เห็นแต่เงาสะท้อนจากผุ้หญิงพวกนั้น
“ฮยอกแจ เอาเหมือนเดิม 2 แก้ว “ เมื่อหันไปสั่งพนักงานข้างหลังผุ้หญิงพวกนั้นก็รีบสั่งตามแถมยังจดเบอร์โทรศัพท์ฝากมาให้คยูฮยอนอีก
นี่ผมออกมาเพื่อเจอกับสิ่งที่ทำร้ายหัวใจหรือไง?..............
“ซองมินนายรู้มั้ย ผู้หญิงโต๊ะข้างๆนั้นนะ คนที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเดียวมั้ย นั้นนะ ดาวคณะพยาบาลเลยนะ ไม่คิดว่าจะมีดาวคณะเปรี้ยวน่ากินขนาดนี้”ไม่พูดเปล่า สายตาที่ส่งไปอีก นายจะทำร้ายจิตใจฉันไปถึงไหน............
“นายไม่กลัวน้องซอ อะไรของนายจับได้หรอว่านายแอบมาทำตัวเจ้าชู้แบบนี้” ไม่ใช่เพราะ น้องซออะไรนั้น แต่ผมพูดออกไปเพื่อตัวผมเอง ผมกลัว.... จะทนฟังต่อไปไม่ไหว
“ก็เพราะฉันเหงานนะสิ เหงามาก น้องซอนะออกมาเที่ยวกลางคืนก็ไม่ได้ แตะเนื้อแตะตัวหน่อยก็ไม่ได้ แถมยังขี้ระแวงด้วย กลัวฉันไปมีกิ๊กตลอด จนเริ่มเบื่อแล้ว ถ้าเค้าไม่เชื่อใจก็เลิกๆกันไปไม่ได้แคร์อะไรมากอยุ่แล้วมีแต่คนมาเสนอตัวให้ฉันอยู่แล้ว”
อย่าเอาความเหงามาลงที่ฉัน
อย่ามาบอกฉันว่าเธอคิดถึงใคร
อยากเจอกับเขา ก็โทรหาเขาเลยดีกว่าไหม
อย่าเอาความเหงามาลงที่ฉัน
ไม่ได้มีงานคลายความเหงาใคร
no no no no no no บอกเธอง่ายง่าย
ได้แค่เธอโทรผิดเบอร์
เพราะนายเหงาใช่มั้ย ฉันคนนี้ถึงมีค่าขึ้นมา?
ใช่สิ ใครๆก็ชอบนาย ทั้งเรียนเก่ง ทั้งรูปหล่อ เสียงดี บ้ารวยแถมยังเป็นเดือนคณะอีกใครหล่ะจะไม่สนใจ?
มีแต่คนสนใจนายแต่นายเคยลองมองมาที่คนข้างนายบ้างมั้ย
คนข้างนายที่ยอมทำทุกอย่างได้เพื่อนาย เพราะเค้ารักนาย............
.....................................................................................................................................
ติ๊ด~ ติ๊ด~ ติ๊ด~
“ซองมิน นายอยู่ไหนเนี่ย ฉันอยู่ที่คณะแล้วนะเมื่อไหร่นายจะย้ายตูดนายมาสักที รอนานแล้วนะ หิวก็หิว”
“เอ่อ แกรอไม่เป็นหรอว่ะคยูฮยอน นี่มันเพิ่งเจ็ดโมงเองนะแกรีบมาทำไมว่ะ?”โอ๊ยเมื่อวานกว่ามันจะปล่อยให้กลับก็ล่อไปตี3 แล้วนี่ผมเพิ่งได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงเอง มันจะรีบไปมหาลัยทำไมว่ะ
“ก็วันนี้น้องซอเค้ามีซ้อมรีดนะสิก็เลยต้องมาเป็นเพื่อนแต่พอฉันมาถึงนะ เค้าเสือกขี้แตกท้องเสียมามหา'ลัยไม่ได้ กูก็ต้องนั่งแก๊วอยู่คนเดียวเนี่ย”
“สมน้ำหน้า “ คำนี้คำเดียวจริงๆที่ผมคิดออก สมน้ำหน้า
“ไม่ต้องมาสมน้ำหน้ากูเลย รีบๆไปแหกขี้ตาตื่นแล้วมาหาที่คณะเร็วๆ เหงาเว้ยผู้ชายลั้ลล้าอยู่คนเดียวไม่ได้”
เหอะผู้ชายลั้ลล้า กล้าพูดแต่มันก็ตรงกับแกจริงๆนั้นแหละ
แล้วอย่างนี้ก็ต้องออกไปหามันอีกแล้วใช่มั้ย ไม่เคยจะปฎิเสธมันได้เลยจริงๆ
“เอ่อ งั้นวันนนี้หลังเลิกเรียนแกต้องเลี้ยงข้าวเลี้ยงหนังฉันนะเว้ยเป็นค่าตอบแทน” เรียกค่าเหนื่อยมันเยอะๆเลย ให้สมกับต้องแหกตาตื่นไป
“แถมเลี้ยงข้าวกลางวันด้วย รีบมาแล้วกัน”
“อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันนะ”
เห็นฉันว่ามีตัวตน
เมื่อไม่มีคนข้างกาย
เห็นฉันเป็นตัวอะไร
ที่มีให้เธอแก้เหงา
ฟังเธอพูดพร่ำบรรยาย
ความคิดที่เธอมีต่อเขา
เธอจะหวังให้คนอย่างฉัน อยู่ฟังทำไม
แต่ไม่ว่าจะยังไง ผมก็ห้ามใจตัวเองไม่ให้ไปหามันไม่ได้จริงๆ
.....................................................................................................................................
“กริ๊งงงงงงงงงงง” สัญญาณเวลาบอกความสุขมาแล้ว เย็นนี้มื้อเย็นและหนังรอบดึกแค่คิดก็มีความสุขแล้ว
วันนี้จะกินอะไรดีน้า วันนี้มันเลี้ยงต้องเอาแพงๆเอาขนหน้าแข้งร่วงไปเลย 5555
แต่เดี่ยวก่อนไปถ่ายซีล๊อคแล๊กเชอร์อิงค์ให้มันก่อนดีกว่า ไม่ได้เข้าไปสองคาบเพราะมัวแต่ไปนั่งเฝ้าน้องซงน้องซอซ้อมเต้นรีดอยุ่ได้ มองไปก็เท่านั้นท่าง่ายๆซ้อมเป็นชาติยังจำไม่ได้เลย ชิส์ มีดีแค่แอ๊บเก่งเท่านั้นแหละ เธอนะไม่เหมาะกับคยูฮยอนสักนิด
แค่ต้องเดินผ่านหน้าคณะหญิงผู้โชคดีคนนั้นที่คยูมันเลือกก็สามารถด่าในใจได้เป็นชาติ
ไม่ว่าใครก็คงเป็นเหมือนผมใช่มั้ย
คำตอบง่ายๆคือใช่............ ก็มันอิจฉาหนิ
หกโมงครึ่งเลยเวลานัดมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ นี่อุตสาห์เดินไปซีล๊อคค่าเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมงเดินกลับมาที่คณะยังไม่เห็นไอคนตัวดีที่นัดเลี้ยงข้าววะดิบดีเลย
ฉันจะรออีกแค่ครึ่งชั่วโมงนะถ้ายังไม่มากลับหอจริงๆนะเว้ย!!!
ถึงจะบอกว่าให้อีกครึ่งชั่วโมงแต่ขามันกลับไม่ขยับเลย เลยเวลานัดมาสองชั่วโมงแล้ว คยูฮยอนก็ยังไม่มา
ทั้งโทรไปตามก็ไม่รับ เดินไปหาที่คณะก็ไม่เจอใครสักคน เดินไปหาที่ยิมก็เจอแต่ความว่างเปล่า
มันไปไหนของมัน ? หรือจะเกิดอะไรขึ้นกับมัน
เวลานี้ในใจคิดอะไรได้ไปร้อยแปด แค่มันไม่รับโทรศัพท์ ที่จอดรถก็ไม่เห็นรถมันเลย
คยูฮยอน นายไปไหน เป็นอะไรรึเปล่า
ติ๊ด~ ติ๊ด~ ติ๊ด~
“ฮัลโหล นายอยู่ไหน เป็นอะไรมั้ย ทำไมไม่รับโทรศัพท์ แกไปไหน”
ได้แต่ถามคำถามที่อยากรู้ และอัดอั้นจะพูดกับคนที่เพิ่งโทรมา
“ซองมิน คือ ขอโทษนะเว้ยที่ออกมาไม่ได้บอก พอดีซอฮยอนโทรมาให้ไปหาที่บ้านนะเลยรีบไป ไม่ได้โทรไปบอกแก ขอโทษนะเว้ย “ มันคงฟังจากน้ำเสียงแล้วคงรู้ ว่าผมเป็นห่วงมันขนาดไหน
“อะไรนะ แกอยู่บ้านซอ แกไปหาแฟนแกแล้วแกทิ้งฉันไว้ที่คณะคนเดียว แกผิดสัญญาแกอยากได้เมียจนลืมฉัน ลืมว่าฉันรอแกอยู่คนเดียว แกรู้มั้ยตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวที่คณะในคณะมีแต่ฉันคนเดียว” ทนไม่ไวแล้ว ผมทนไม่ไหวจริงๆน้ำตาที่มันเก็บมาตลอดไหลออกมาแล้วจริงๆ
“เฮ้ย คือกูขอโทษจริงๆซองมินแกก็รู้นี่หว่าว่าผู้ชายก็รอเวลานี้ขนาดไหนอ่ะ เอางี้พรุ่งนี้ พรุ่งนี้จะเลี้ยงข้าวแกทุกมื้อเลยแถมหนังอีกสองเรื่อง เค้กอีกก้อนด้วยโอเคมั้ย?”
หึหึ นี่เค้าเห็นความสำคัญของผมแค่อาหารสามมื้อ หนังสองเรื่องงั้นหรอ แค่นี้นะหรอความห่วงใยและความรักทั้งหมดของผม มันมองเป็นของแค่นี้หรอ?
“ไม่จำเป็น ต่อจากนี้แค่แกไม่โทรมาก็พอแล้ว”ผมตัดสายทิ้งทันทีที่พูดจบ ถ้าความรักที่ผมมีให้มัน มันไม่เคยสนใจหรือใส่ใจมันควรจะถึงเวลาแล้วใช่มั้ย ที่ผมจะเอาหัวใจของผมคืน
“ ปัง ... ปัง ....ปัง...“
“นี่ไออ้วนแกเปิดประตูสิ ฉันร้อนจะตายอยู่แล้วเคาะมาเป็นชาติแล้วนะเมื่อไหร่แกจะเปิดว่ะ”เสียงแป๋นๆที่ได้ยินมันทำให้ผมรู้ว่าไม่ใช่คนที่ผมเฝ้ารอ ไม่ใช่เค้ากลับมาง้อ ผมไม่เคยที่จะอยู่ในสายตาเค้าเลย
ผมเดินไปเปิดประตูก่อนที่คนที่เพิ่งมาจะพังประตุเค้ามาก่อน
“อีอ้วน แกเป็นอะไร ใครทำอะไรแกว่ะ หน้าเหมือนผีไม่มีญาติเลย ตาบวมเท่าไข่ห่านแล้วเนี่ย ร้องไห้ทำไม”เพียงแค่เห็นหน้าเพื่อนรัก เพื่อนรักที่ผมบอกทุกอย่างกับมัน น้ำตามันก็ไหลออกมาเป็นสาย
“เพราะมันอีกแล้วใช่มั้ย เพราะคยูฮยอนอีกแล้วใช่มั้ย”
“มันทิ้งฉัน มันให้ฉันรอมันสองชั่วโมงเต็มๆฉันรอมันที่คณะคนเดียว ฉันอยู่คนเดียว แกรุ้มั้นฮีชอลมันไปหาซอฮยอนที่บ้าน มันไปหาเมียมัน แล้วมันทิ้งฉัน ฮืออ ฮืออ”
ไม่ไหวเลย ยิ่งคิดถึงเรื่องนั้นผมยิ่งเจ็บ เจ็บเสียใจเหลือเกิน
“ซองมิน ฉันบอกแกไปกี่ครั้งแล้วให้เลิกชอบมัน แกก็รู้มันเจ้าชู้จะตายไป มันไม่เคยสนใจใครจริงจัง เปลี่ยนแฟนเร็วกว่ายาสีฟันหมดหลอดสะอีกนะ”
“ฮือออ ฮือออ ฉันรักมัน ฮีชอล ฉันรักมัน” ตอนนี้ผมควรจะทำยังไงต่อไป ผมทั้งรักทั้งเกลียด ผมจะทำยังไงดี
“ฮืออ ฮีชอลแก ฉันจะทำยังไงดี ฉันจะทำยังไงดี จะให้เลิกรักมัน ฉัน ก็ทำไม่ได้ ให้ไม่ไปเจอ ก็ทำไม่ได้ ฉันไม่ทางเลือกเลย ฉันจะทำยังไงดี” ผมก็คงเหมือนหมาจนตรอกตัวนึงจะเดินไปทางไหนก็เจอแต่ทางตัน ไม่มีทางเลือกให้ผมเลย
“ฉันมี สองทางให้แกเลือก ทางที่1 แกเลิกรักมันซะแล้วหาแฟนสักคน เดี๋ยวพอแกมีแฟนเชื่อฉันแกต้องลืมมันได้แน่ๆ”
มีแฟนงั้นหรอ ตอนนี้ให้ไปคบผู้หญิง ไม่รู้จริงๆว่ายังจะเดินกับพวกเธอได้รึเปล่า ยังทำหน้าที่แฟนทีดีได้รึเปล่า
“ฮึก ...ฮึก แล้ววิธีที่สองหล่ะ ฮึก ...ฮึก”
“วิธีที่สอง บอกรักมันไปเลย บอกมันไปว่าแกรักมันมากแค่ไหน แล้วก็ขอมันคบซะเลยเอาให้มันไม่ทันตั้งตัว”
“แกจะบ้าหรอฮีชอล ความคิดแก ฮึก...ฮึก บ้าไปแล้วหรอ ฮึก.. ถ้ามันรับไม่ได้ ฮึก..แล้วเกลียดฉัน ฮึก..ฮึกแล้วไม่มาเจอกับฉันอีกจะทำยังไง? ฮึก ..” ผมไม่มีวันทำใจได้เลยถ้าไม่ได้เจอหน้าคยูฮยอน ทุกวันนี้ที่ผมไปเรียนก็ไม่ใช่เพราะไปเจอหน้าเค้าหรอ?
“เอ๊า งั้นแกก็ต้องเลือกวิธีที่หนึ่ง แกลองเปิดใจให้คนอื่นดู จะชอบไม่ชอบก็บอกเลิกไป ง่ายดีออก”
“ฉันไม่เลวเหมือนฮึก..ฮึก แกนะคบๆไปงั้นๆอ่ะ ถ้าคนๆนั้น ฮึก..ฮึก รักฉันขึ้นมาแต่ฉันลืมคยูฮยอน ฮึก..ฮึก ไม่ได้จะทำยังไง?”
นั้นสิ ถ้าคนๆนั้นรักผมแต่ผมลืมคยูฮยอนไม่ได้ เค้าคนนั้นก็ต้องเสียใจเหมือนผมในตอนนี้หรอ?
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า คนสมัยนี้รักง่ายลืมง่ายอยู่แล้ว วันนี้แกไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว นอนไปซะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นมาหน้าตาดูได้หน่อย วันนี้เหมือนผีจริงๆดูไม่ได้ฉันไม่เดินกับแกสภาพนี้แน่นอน”
ฮือ ใครมันจะไปดูดีเวลาอกหักว่ะ ใครๆเค้าก็ร้องไห้เสียใจเพราะอกหักทั้งนั้น ฮือๆ
“นอนซะนะซองมิน เชื่อฉันพรุ่งนี้อะไรๆสนุกๆต้องมีมาให้ทำแน่”
“น้ำเสียงซะเจ้าเล่ห์เลยนะ ฮึก..ฮึก แกจะทำอะไร”
“ไม่ต้องเสือก หลับตาแล้วนอนๆไปซะ ไออ้วนนี่วุ่นจริง”
นอนก็นอนวันนี้ร้องไห้เหนื่อยมาพอแล้ว พระเจ้าพรุ่งนี้ตื่นมาขอให้ลูกเจอเรื่องดีๆกับเค้าบ้างนะฮะ
“ซีวอนหรอ พรุ่งนี้ว่างมั้ย ฉันมีอะไรให้นายช่วยหน่อยนะ โอเค พรุ่งนี้เจอกันนะ อิอิ”
ซองมินพรุ่งนี้ฉันจะทำต้องให้แกดีขึ้นกว่านี้ให้ได้
...
ติ๊ด~ ติ๊ด~ ติ๊ด~
โอ๊ย เจ็บตาจัง แสบคอด้วย ใครโทรมาตอนนี้ว่ะ คนจะนอน เมื่อวานกว่าจะข่มตาหลับได้เกือบตีสาม ใครมันโทรมาแต่เช้าว่ะเนี่ย
“อัลโหล่“กรอกเสียงออกไปยากเย็นจริงๆ ผมเหมือนขาดน้ำมาแรมปีเลย
“ซองมิน นายอยุ่ไหนเนี่ย นี่ฉันมารอที่หน้าคณะนายนานแล้วนะวันนี้บอกแล้วไงว่าจะมาเลี้ยงข้าวเช้านะ รีบๆมาดิ อยู่คนเดียว น้องซอเค้าไม่มาอีกแล้ว สงสัยเมื่อคืนเหนื่อยจัด ฮ่าๆๆ”
อย่าเอาความเหงามาลงที่ฉัน
อย่ามาบอกฉันว่าเธอคิดถึงใคร
อยากเจอกับเขา ก็โทรหาเขาเลยดีกว่าไหม
อย่าเอาความเหงามาลงที่ฉัน
ไม่ได้มีงานคลายความเหงาใคร
no no no no no no บอกเธอง่ายง่าย
ได้แค่เธอโทรผิดเบอร์
no no no no no no บอกเธอง่ายง่าย
ได้แค่เธอโทรผิดเบอร์
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าโทรมาอีก แค่นี้นะ”
ฮึก.....ฮึก ฮึก นี่นะหรอสิ่งที่ฉันได้รับ นี่นะหรอ ฮือๆๆ
จะโทรมาทำไม โทรมาให้เสียใจอีกเนี่ยนะ ไอบ้า ไอคนเลว ฉัน...ฉัน ทำไมฉันเลิกรักแกไม่ได้
“ซองมินแกเป็นอะไรอีก ฮะ ใครหน้าไหนมันทำอะไรแกอีก”
เสียงใสแจ๊วของเพื่อนรักที่ดังมาก่อนตัวด้วยความเป็นห่วง ตอนนี้มีแต่แกฮีชอลที่เข้าใจฉัน
“ฮึก............ฮึก คะ ..คยูฮยอน โทรมา” พูดได้แค่นี้จริงๆ
ผมไม่สามารถพูดอะไรได้อีกแล้ว มันเจ็บอยุ่ที่อกเจ็บเหลือเกิน ทำไมความรักของผมมันไร้ค่าขนาดนี้
“ไม่ .. ไม่ต้องร้องแล้ว อย่าไปเสียน้ำตาให้ไอคนไม่เห้นค่าของนายอีกเลย “
“ฮึก ...ฮึก”
“หิวมั้ยเมื่อคืนแกก็ไม่ได้กินข้าว เอางี้ฉันกำลังทำข้าวยำอยู่ขาดไข่อย่างเดียวแกลงไปซื้อไข่ให้ฉันหน่อยได้มั้ย นะ แล้วเรามากินข้าวด้วยกัน นี่เราไม่ได้กินข้าวด้วยกันสองคนนานเป็นชาติเลยนะ”
“อื้อ เดี๋ยวลงไปซื้อ ฮึก...ฮึก ให้นะไปล้างหน้าก่อน”
ฉันจะไม่คิดถึงนายแล้ว ต่อจากนี้ฉันจะทำอะไรอะไรให้ดีที่สุด ไม่ร้องไห้ให้นายแล้ว
“ไปก่อนนะ เอาไข่อย่างเดียวใช่มั้ย “
“อื้อเอาไข่อย่างเดียว ไปดีมาดี มีคนให้ดอกไม้นะ อิอิ”
“แกพูดอะไรของแกว่ะ ใครมันจะมาให้ดอกไม้ฉัน บ้าไปแล้วไปและหิวรีบๆทำเข้าหล่ะ”
“ปัง” เพียงแค่เสียงประตูปิดลง อะไรอะไรในชีวิตแกจะดีขึ้น อี ซองมิน
.
.
“ซีวอนเตรียมตัวนะ ซองมินกำลังจะลงไปแล้ว เอาให้สำเร็จหล่ะ”
.
..
โอ๊ยยยย หิวจะตายแล้วตั้งแต่เมื่อคืนก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย เพราะใคร เพราะนายคนเดียวคยูฮยอน
ถ้าสมุตติฉันบ้าดีเดือดอย่างฮีชอล ฉันจะบอกรักนายไปเลย ผลลัพท์จะออกมายังไงก็ไม่เป็นไรแต่นี่ฉันคือ อีซองมิน ผู้อ่อนแอและยอมแพ้ ไม่กล้าเอาซะเลย ความรักที่ฉันจะมอบให้นายมันจะต้องปิดตายเก็บเป็นความลับจนตายอย่างนั้นหรอ
“ติ๊ง” ฉันจะไม่คิดเรื่องนายอีกแล้ว ไม่คิดแล้ว
“ซองมิน กรุณาคบกับผมด้วยนะครับ” SIWON
“ฮะ????” SUNGMIN
“ไอผู้ชายคนนั้นมันเป็นใครว่ะ กล้าดียังไงมาขอซองมินคบ เดี๋ยวแกได้ตายแน่ !!!” KYUHYUN
ขอโทษนะค่ะที่โมต้องจบแบบนี้ เพราะมันมีภาคต่อค่ะ
ช่วยสนับสนุนและติดตามด้วยนะค่ะ
@DOFICKYUMIN โฟลโล่กันมาเยอะๆนะคะ มาพูดคุยกันเถอะค่ะ
ติ-ชมได้เลย โมอยากรู้ว่าโมต้องแก้ไขตรงไหนบ้าง
ส่วนโดจินนะค่ะ ให้เวลาพวกเราอีกสักนิดนะค่ะ
พวกเราจะทำออกมาให้ดีที่สุดเลย
ปล.อ่านไปพร้อมกับฟังเพลง "อย่าเอาความเหงามาลงที่ฉัน"ด้วยนะค่ะ
ช่วงนี้โมชอบเพลงนี้มากเลยเอามาแต่งฟิคซะเลย อิอิ
ความคิดเห็น