คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : x INTRO เหตุเกิดที่บางรัก x
“นับเป็นความโชคดีของประเทศไทยอีกครั้งนะคะที่นักร้องหนุ่มเสียงใสจากแดนกิมจิอย่าง ‘อีซองมิน’ ได้เดินทางมาเปิดคอนเสิร์ตในประเทศไทยอีกครั้ง โดยเค้าเพิ่งเดินทางมาถึงประเทศไทยเมื่อเช้าวันนี้ ความฮอตของหนุ่มคนนี้ยังแรงไม่มีตกจริงๆคะ ดูได้จากปริมาณแฟนคลับที่ไปรับที่สนามบินจนสนามบินทบแตกเราไปดูภาพกันเลยคะ...”
ผมหันหน้าไปมองที่ทีวีเครื่องหนึ่งในร้านไอศกรีมที่กำลังมีเด็กสาวหลายคนนั่งกรีดร้องอยู่หน้าทีวี อีซองมินคงเป็นดาราคนโปรดของพวกเธอ
ความจริงอีซองมินก็เป็นนักร้องคนโปรดของผมนะ ผมเห็นเขาบ่อยตามทีวีและหนังสือพิมพ์ และมักจะคิดว่าเขาวิเศษที่สุดแต่ก็อย่างว่าน่ะนะ โลกของผมกับเขาแตกต่างและห่างกันเป็นล้านๆกิโล อย่างน้อยผมก็ไม่ได้อยู่ที่เกาหลีแบบเขาละ(หัวเราะ)
ที่บ้านของผมเป็นคนเกาหลีเชื้อสายจีน ฟังดูงงๆมั๊ยล่ะ ? อากงของผมหลังจากพบรักกับอาม่าที่เกาหลีจนมีพ่อของผมเขาก็พาครอบครัวย้ายมาอยู่ที่ประเทศไทย มาเปิดร้านขายยาจีนอยู่ที่บางรัก แล้วพ่อของผมก็ได้พบรักกับแม่ซึ่งเป็นคนเกาหลีที่มาเที่ยวที่ประเทศไทย ทั้งสองคนแต่งงานกันแล้วก็มีผมออกมา ผมซึ่งเกิดและโตที่ประเทศไทยจึงสามารถพูดภาษาไทย จีน และเกาหลีได้อย่างคล่องแคล่ว ผมเก่งล่ะสิ
ผมเกิดและโตอยู่ที่บางรัก..ย่านตลาดบางรัก ที่นี่ร้านค้ามากมายหลายประเภททั้งของคาว ของแห้ง ของสด ที่นี้เป็นศูนย์กลางของคนหลากหลายประเทศ ผมเดินผ่านร้านเพชรหลายร้านที่ตั้งเรียงรายอยู่ริมถนน ผ่านร้านขายผลไม้ที่กำลังมีคุณป้านั่งตากพัดลมเพราะอากาศร้อน ร้านขายของที่ใช้สำหรับคนจีนมีแต่สีแดงเต็มร้านเลย เมื่อผมเดินข้ามถนนไปผมก็เจอร้านโจ๊กที่มีชื่อเสียงของที่นี้ อ่า มันอร่อยมากๆเลยนะ ร้านขนมปังสังขยาที่อยู่ในซอกนั้นผมก็มาซื้อประจำ นั่นก็ร้านน้ำขม ผมมายืนดื่มอยู่บ่อยๆเวลากระหายน้ำ รู้สึกที่ผมพูดมาจะมีแต่ของกินนะ (หัวเราะ) ตอนนี้ผมกำลังแวะซื้อพวงมาลัยมะลิสักสองพวงเอากลับไปวางไว้ที่ร้านของผม ผมชอบกลิ่นของพวกมันจริงๆ และถ้าคุณเดินถัดไปอีกนิดนึง...เอาล่ะถึงร้านของผมแล้ว ร้านขายหนังสือท่องเที่ยว ‘ChoTravel’
ผมไขกุญแจแล้วเดินเข้าไปในร้านที่มีแต่กลิ่นอายของหนังสือ ร้านของผมขายแต่หนังสือท่องเที่ยวเพราะผมเป็นคนชอบเที่ยวแต่ผมไม่ค่อยชอบอ่านนิยายสักเท่าไรล่ะนะ มีคนหลายคนบอกผมแล้วว่าถ้าผมเอานิยายมาขายน่าจะมีลูกค้าเยอะกว่านี้ แต่ผมพอใจในจุดๆนี้แล้วล่ะ
ติ้ง หน่องงง ~
“พี่คายู้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว” นั้นไง..มาแล้วผู้ช่วยของผมทั้งสองคน
“ทำไมวันนี้เลิกเรียนเร็วจัง ?” ผมถามพร้อมกับยื่นไม้ปัดขนไก่ให้พวกเธอ
“วันนี้อาจารย์มีประชุม เดี๊ยวทำงานเสร็จแล้วพี่สอนเลขพวกเราหน่อยนะ พรุ่งนี้จะสอบแล้ว”เด็กหญิงทั้งสองคนเอ่ยพร้อมรับไม้ปัดขนไก่ไปแล้วเดินไปปัดตามชั้นหนังสือ
พวกเธอเป็นเด็กที่อยู่แถวบ้านของผม คนที่ผมซอยสั้นท่าทางดูเก้งก้างตัวสูงชื่อซี ส่วนอีกคนนั้นเป็นน้องสาวของเพื่อนสนิทผมชื่อมายุ พวกเธอเรียนอยู่โรงเรียนสตรีแถวๆนี้ พอเลิกเรียนก็ว่าไม่มีอะไรทำจึงมาขอทำงานที่ร้านเป็นงานพิเศษ ผมก็ถอว่าเป็นการดีที่จะจ้างไว้เพราะผมจะได้มีเวลาอู้นอนหลับได้บ่อยขึ้น
ติ้ง หน่องงง ~
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้งทำให้ผมละความสนใจจากซีกัสและมายุแล้วหันไปมองที่ประตู ผู้ชายตัวสูงท่าทางภูมิฐานคนนึงกำลังเดินเข้ามาในร้าน
“ChoTravel ยินดีต้อนรับครับ” ยิ้มให้พร้อมรอยยิ้มเป็นมิตรนี่คือสิ่งที่เจ้าของร้านพึงกระทำ
“ที่นี่มีแฮรี่พอตเตอร์ขายมั๊ยครับ ?”
“อ่า ที่นี้ขายแต่หนังสือท่องเที่ยวครับ”
“นั้นสิ..แล้วมีทไวไลท์มั๊ยครับ” ใจเย็นๆ โจวคยูฮยอน ใจเย็นๆ
“ที่นี้ขายแต่หนังสือท่องเที่ยวครับคุณ”
“นั้นสินะ...................” ดูท่าจะเข้าใจแล้วสินะ..
“แล้ววินนี่เดอะพูว์ล่ะ ?” หันมาถามผมหน้าตาเหรอหรา
“ซี !!!! ออกมาดูลูกค้าที !!”ผมตะโกนเรียนซีให้ออกมารับหน้าแทน ให้ตายเถอะ ชื่อก็บอกอยู่ว่า Travel ภาษาอังกฤษน่ะอ่านออกบ้างมั๊ยห่ะ !!
ผมหันไปมองซีที่กำลังรับมือลูกค้าบ้านั้นอยู่ ดูท่าเธอจะระเบิดลงแล้วล่ะ ฮ่ะๆ แล้วผมก็เอาพวงมาลัยที่ซื้อมาในถุงมาวางตั้งไว้บนโต๊ะ อย่างน้อยกลิ่นของมันก็ทำให้ผมสบายใจล่ะนะ ผมนั่งลงกับเก้าอี้ที่เคาท์เตอรก่อนจะเปิดคอมพิวเตอร์แล้วเปิดเพลงจากยูทูปฟังเรื่อยๆ
ติ้ง หน่องงง ~
“ร้านขายหนังสือท่องเที่ยว ChoTravel ยินดีต้อนรับครับ” ผมพูดขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงกระดิ่ง หวังว่าลูกค้าคนนี้คงฟังออกนะว่าร้านขายหนังสือท่องเที่ยว ถ้าเป็นแบบรายเมื่อกี้อีกผมคงอกแตกตาย
เมื่อผมหันไปมองผมก็พบกับผู้ชายร่างเล็กออกจะอวบเล็กๆ กางเกงยีนส์ขายาวและเสื้อยืดสีอ่อน เขามีเส้นผมสีบอลอนด์ทองสว่างที่ช่วยขับให้ผิวของเค้าดูขาวขึ้น ดวงตาภายใต้แว่นกันแดดสีชามองไปรอบๆร้านก่อนจะมาหยุดที่ผม
เขายิ้มให้ผมเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในซอกหนังสือท่องเที่ยวกรุงเทพ ผมรู้สึกเหมือนเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน ดูท่าเค้าน่าจะเป็นคนเกาหลี เพราะผมเห็นเขาพูดกับตัวเองเป็นภาษาเกาหลีแล้วผมก็ได้สังเกตเห็นว่าเวลาเขายกมือขึ้นสูงๆที่ชายเสื้อข้างหลังจะยกสูงขึ้น ผมเห็นรอยสักอยู่ที่ของกางเกงของเขา ลายสักนี้ดูเป็นลายสักเฉพาะตัว อ่า นึกออกแล้ววลายและตำแหน่องของรอยสักอยู่บริเวณเดียวกันและเหมือนกับของอีซองมินเลย..
เมื่อสำรวจลูกค้ารายนี้เรียบร้อยผมก็นั่งลงบนโต๊ะก่อนจะเปิดเพลงในยูทูปฟังไปเรื่อยๆ
ที่แท้ผู้ชายคนนั้นก็คือ อีซองมิน...ก็ถึงว่าว่าหน้าคุ้นๆ..........
ห้ะ ? อะไรนะ อีซองมินงั้นหรอ ???
--------------------------------------------------------
มันดูเพ้อมากที่คยูพูดไทยได้ 555555555555555555555555
ช่างมันเถอะนะ มันป่วง -..-
จะว่าจะติจะชมคิดเห็นยังไงก็เม้นบอกนะคะ <3
ความคิดเห็น