คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Angle Tear
ณ ห้องนั่งเล่นในคฤหาสตระกูลชเว
“แจจุง จุนซู พวกนายเจออะไรบ้าง พอบอกพวกเราได้ไหม”
คำถามของคยูฮยอนถูกส่งไปยังร่างบางของคนทั้งสองที่อยู่ในอ้อมกอดของคนรัก แจจุงกับจุนซูทำได้เพียงมองหน้ากันด้วยสายตาหม่นแสง แม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆ แต่มันก็ทำร้ายจิตใจได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
“ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร พวกนายอยากไปนอนพักไหม”
คิบอมถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะมองคนข้างๆอย่างดุๆที่ทำให้เพื่อนรักของเขาสองคนทำหน้าเศร้า ยุนโฮกระชับกอดร่างบางอย่างเป็นห่วง อยากแบ่งความเจ็บปวดมาบ้าง.. ไม่อยากให้คนคนนี้เจ็บ แม้แต่นิดเดียว
“ชางมิน...”
เสียงพึมพำเบาๆของจุนซูดึงความสนใจของทุกคนได้ ขณะที่แจจุงเมื่อได้ยินชื่อนั้นก็นั่งเงียบไป ร่างบอบบางสั่นเทาเพราะกลั้นสะอื้น ยุนโฮลูบหลังบางเบาๆหวังให้คลายความเสียใจ
“ใครกัน จุนซู ..คนที่ชื่อชางมินนั้นน่ะ”
คิบอมเดินไปยืนหน้าเพื่อนรักและถามขึ้นอย่างสงสัย เช่นเดียวกับคนอื่นๆที่สงสัยไม่แพ้กัน จุนซูแตะแขนใหญ่ของซีวอนเบาๆเป็นเชิงให้ปล่อยเขา แล้วลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าหม่นหมองกว่าเดิม
“เพื่อนของฉันตอนอยู่ที่นั่น..น่ะ”
เมื่อพูดจบจุนซูก็เดินเข้าไปในห้องนอนเดิมของคน..อย่างเงียบๆ ทิ้งให้ซีวอนมองตามอย่างเป็นห่วง รวมถึงเพื่อนคนอื่นๆด้วย
“บอม..ที่ฉันกับจุนออกมาได้..เพราะนายกับคิบอมจ้างคนมาช่วยใช่ไหม..”
คำถามของแจจุงทำให้คิบอมกับคยูฮยอนขมวดคิ้วอย่างสงสัย..พวกเขาไม่อาจจะหาเพื่อนทั้งสองเจอได้ด้วยตัวเอง แต่การจ้างคนมา มันผิดยังไง..ทำไมเพือนตัวบางคนนี้ของพวกเขาถึงต้องทำหน้าเย็นชาที่แฝงด้วยความเสียใจด้วย
“ไม่มีใครเจอนาย ไม่มีเบาะแสอะไรเลย..พวกเราถึงต้องจ้างคนมาช่วย โกรธหรอ..แจ”
คยูฮยอนพูดขึ้นอย่างใจเสียกับท่าทางของแจจุง ไม่เคยเลย..ที่คนคนนี้จะมีท่าทางแบบนี้
“แล้วทำไมต้องฆ่า..แค่ช่วยคนสองคน ถึงกับต้องฆ่าคนเป็นสิบ..แล้วหนึ่งในนั้นก็เป็นคนที่ช่วยเหลือฉันกับจุนมาตลอดเนี่ยนะ”
น้ำเสียงเย็นชาถูกส่งมาจากปากบางก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกไป..กลับบ้าน โดยมียุนโฮวิ่งตามไปอย่างเร่งรีบ
“ชางมินเป็นใครกันแน่ ทำไมแจจุงกับจุนซูถึงทำท่าแบบนั้นใส่เรา.. แล้วฉันไม่ได้บอกให้มาเฟียนั่นฆ่าคนสักหน่อย... ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย.”
คิบอมพูดเสียงสั่นก่อนที่จะปาดน้ำตาที่หางตาตัวเองอย่างลวกๆ แล้วเดินออกไปทันที ทำให้ทั้งห้องตอนนี้เหลือเพียง ซีวอนและคยูฮยอน
“กำหนดรับค่าจ้างคือวันพรุ่งนี้ คนจ่ายคือพี่..ใช่ไหมซีวอน”
คยูฮยอนพูดกับเพื่อนร่างสูงแล้วมองด้วยสายตาบางอย่างที่ไม่อาจบอกได้ ซีวอนพยักหน้ารับ เพราะในบรรดาพวกเขาทั้งหมด ตระกูลชเวของเขานับว่าร่ำรวยที่สุดแล้ว ค่าจ้างเงินสดร้อยล้านวอนบวกกับพื้นที่เกาะส่วนตัวพร้อมบ้านพักอย่างดี รวมถึงคลังอาวุธที่มีทั้งถูกกฏหมายและผิดกฏหมาย นับว่าค่าจ้างนั้นสูงพอสมควร แต่ถ้าแลกกับคนสำคัญ..มันก็คุ้มค่า
“คิดจะทำอะไร”
ซีวอนส่งคำถามออกไปพร้อมกับสายตาอ่านยาก
“พี่ก็น่าจะรู้นะ ซีวอน ว่าผมจะทำอะไร”
คำตอบถูกส่งกลับแบบกวนๆ ทำให้ซีวอนยักไหล่อย่างไม่สนใจ นั่นสิ..เขาจะถามทำไม ในเมื่อรู้คำตอบอยู่แล้ว
อีกฝากหนึ่งของเกาหลีใต้ บ้านหลังใหญ่ที่ตกแต่งอย่างสวยงาม..บ้านของปาร์ค ยูชอน
“ยุนมี! ออกมานี่สิ”
เสียงทุ้มพูดขึ้นดังไปทั่วบริเวณ เมื่อเจ้าของร่างสูงก้าวเจ้ามาในบริเวณบ้าน
“ค่ะพี่ชาย ยุนมีอยู่นี่ มีอะไรให้ช่วยหรอค่ะ”
เสียงใสๆดังขึ้นข้างหลัง ทำให้ยูชอนหันหลังไปมองร่างโปร่งบางของเด็กสาววัยรุ่นนามว่า ยุนมี ด้วยสายตาที่อ่อนลง ปาร์ค ยุนมี น้องสาวบุญธรรมของเขา คนที่เขารักมากที่สุด..
“ช่วยเอาเด็กคนนี้ไปอาบน้ำด้วยนะ มันเลอะบ้าน เดี๋ยวเธอจะเหนื่อย..”
ยูชอนส่งร่างเพรียวให้กับน้องสาวก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง เพื่อชำระคราบเลือดที่เปื้อน ยุนมีมองชางมินอย่างสงสัย พี่ชายของเธอไม่เคยเอาใครเข้าบ้าน แม้แต่คนเดียว แล้วคนคนนี้เป็นใครมาจากไหน ..ถึงได้เข้าบ้านหลังนี้
“พี่ชาย เด็กนี่เป็นผู้ชายนะ ยุนมีเป็นผู้หญิง ไม่รู้หรือไง”
ยุนมีพูดเบาๆอย่างเคืองๆปนสงสัย แต่ก็พยุงเด็กของพี่ชายไปที่ห้องน้ำขนาดใหญ่ เพื่อล้างเลือดที่เปื้อนอยู่ตามร่างกาย มือเรียวถอดเสื้อเนื้อนิ่มที่เปื้อนเลือดไปทั่ว เผยให้เห็นผิวเนียนที่แม้จะไม่ขาวใสแต่ก็ดูออกว่าได้รับการดูแลอย่างดี
“แผลนี่มาจากไหนนะ... ไม่น่าใช่พี่ชาย”
ดวงตาคู่สวยไปสะดุดกับรอยแผลที่บวมแดงรวมถึงยังมีเลือดซึมออกมาบ้าง แผลที่แบบนี้ คงจะเกิดจากการถูกฟาดด้วยของมีคม ซึ่งพี่ชายของเธอไม่มีทางทำแบบนั้น พี่ชายของเธอมักจะใช้ปืน..
“....”
แต่คงเพราะเธอสำรวจคนตรงหน้านานไป ทำให้ชางมินรู้สึกตัวและนั่งพิงมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึก
“นายชื่ออะไร”
คำถามของเด็กสาวทำให้ชางมินหลับตาพิงกำแพงอย่างเหนื่อยใจ..เขาไม่อยากรับรู้สิ่งใดเท่าไหร่..
“ชิม ชางมิน”
ยุนมีพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดตัวให้กับชางมินเบาๆ รอยช้ำที่มีอยู่เป็นบางจุดของร่างกาย ทำให้เด็กสาวอดคิดไม่ได้ว่าคนตรงหน้าเจออะไรมาบ้าง แต่..คงจะไม่แย่ เท่ากับสิ่งที่จะเจอต่อไปนี้..โหดร้ายยิ่งกว่าปีศาจ อันตรายยิ่งกว่าสิ่งใด..ที่อยู่ภายใต้หน้ากากเทพบุตรที่มีหัวใจของซาตาน..ปาร์ค ยูชอน
“ขอบคุณครับ”
ชางมินเอ่ยคำขอบคุณมาเบาๆเมื่อยุนมียื่นเสื้อตัวใหม่ให้เขา แต่เมื่อลองใส่ดูกลับพบว่าขนาดของเสื้อนั้น ใหญ่กว่าตัวเขาพอสมควร แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาสนใจ..เพราะใจของเขาชินชาไปแล้ว
“นี่. ไปหาพี่ชายกัน”
ยุนมีสะกิดแขนเรียวเบาๆเป็นเชิงให้ตามไป ก่อนที่เธอจะเดินนำไปห้องนั่งเล่น ซึ่งมีร่างสูงของใครบางคนรออยู่แล้ว
“พี่ค่ะ มาแล้ว”
ยุนมีดันตัวชางมินให้เข้าไปในห้องก่อนที่เธอจะเดินออกไปพร้อมกับล็อคประตูให้เสร็จสรรพ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าพี่ชายเธอกำลังอยากทำอะไรที่มัน...สนุก และท้าทาย แต่ก็ไม่วายส่งท้ายไว้
“อย่ารุนแรงนักนะค่ะ ผิวเด็กนี่สวยออก ช้ำไปเสียดายแย่เลย”
ยูชอนหลุดหัวเราะหึออกมาอย่างพอใจ หากแต่คำพูดของเด็กสาวกลับทำให้เขาคิดไปตรงข้าม....ยิ่งน่าขย้ำ
“มานี่”
คำพูดที่บ่งบอกว่าเป็นคำสั่งทำให้ชางมินจำต้องเดินไปนั่งโซฟาตัวข้างๆอย่างจำใจ กางเกงขาสั้นที่โชว์เรียวขาเนียนกับเสื้อตัวโคร่งที่เปิดไหล่..ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ ว่านี่หมายความว่าไง
“คิดอะไรอยู่”
เสียงเย็นที่กระซิบข้างหูทำให้ชางมินสะดุ้งสุดตัว เพราะเพียงแค่ชั่วครู่ที่เขากำลังคิดอะไรบ้างอย่างอยู่นั่น ร่างสูงกลับเดินมานั่งชิดเขาเสียแล้ว อีกทั้งแขนแกร่งยังรวบเอวเขาเข้าไปกอดอย่างฉาบฉวย
“ไม่เกี่ยวกับคุณ”
ชางมินอยากจะตบปากตัวเองเสียที เพราะสิ่งที่เขาตอบไปทำให้เขาสังเกตเห็นว่ายูชอนเริ่มมีสีหน้าที่หงุดหงิดมากขึ้น. หากแต่ไม่รู้ทำไม เขาถึงเลือกที่จะพูดแค่นั้น โดยไม่พูดอะไรต่อ..สิ่งที่เขาอยากได้คือการนอนพักนานๆ..และกลับบ้านซึ่งกลายเป็นอดีตไปแล้วของเขา..เท่านั้น เขาขอมากไปหรอ
“ร้องไห้ทำไม”
อีกครั้งแล้วที่เขาเหม่อ จนไม่รู้ตัวว่าเขาถูกมองอยู่ และความรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตานั้นเกิดขึ้นเมื่อไหร่..รวมถึงการที่เขาถูกรวบขึ้นมานั่งตักแกร่งเมื่อไหร่นั้น เขาไม่รู้ตัวเลย..
“ปล่อย ผมจะกลับบ้าน”
ชางมินกลั้นใจตอบไปก่อนจะดึงมือหนาออก เพื่อหวังจะเดินออกไป..ถึงที่นี่จะหรู จะดูสบาย แต่คนที่เป็นเจ้าของบ้านนั้น คือมาเฟียที่ขึ้นชื่อว่าโหดร้าย การที่เขาไม่โดนฆ่าตั้งแต่แรก..นับว่าเป็นการกระทำที่เมตตาที่สุดแล้ว..หรือไม่งั้นก็คงเป็นสิ่งที่จะฆ่าเขาทั้งเป็น เพราะการที่ยูชอนจะทำอะไรนั้น เป็นเรื่องที่เขาเดาไม่ออก แม้แต่นิดเดียว
“นายคิดว่าที่นี่ที่ไหน ชิม ชางมิน ถ้าคิดว่าเข้ามาได้แล้วจะออกไปง่ายๆงั้นหรอ!”
น้ำเสียงหวานใสของใครบางคนที่ดังขึ้นด้านหลังพร้อมกับความเย็นของโลหะที่จ่ออยู่ที่คอทำให้ชางมินหยุดเดินแล้วมองไปยังร่างโปร่งบางของเด็กสาวนามว่า..ยุนมี ด้านหลังของเธอคือคนที่เป็นทั้งเพื่อนและลูกน้องของยูชอนยิ่งขวางทางอยู่.. ชางมินทำได้เพียงเค้นยิ้มให้กับตัวเอง เด็กสาวตรงหน้าที่ดูเหมือนจะใจดี แต่จริงๆแล้วก็คงไม่ต่างจากคนอื่นๆเท่าไหร่หรอก มาเฟียสาว
ความคิดเห็น