คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The story has just begun 100% [Rewrite]
“ที่นี่ที่ไหนกันนะ?”
เปลือกตาบางค่อยๆลืมขึ้นอย่างงุงง ก่อนจะถามขึ้นในใจ
“ตื่นแล้วหรอ”
เสียงของใครบางคนที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้แจจุงรีบลุกขึ้นแล้วหันไปมอง
แปล๊บ
“โอ้ย!”
ความเจ็บที่แล่นขึ้นมาทั่วร่างทำให้แจจุงอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา และนั่นก็เรียกร้อยยิ้มน่าขยะแขยงจากหญิงคนเดียวในห้องได้ ก่อนที่จะเดินมาจับคางให้แจจุงเงยหน้าขึ้น
“อืม... ดี ฮึ ดีมาก สินค้าเกรดเอเลยนะเนี่ย พวกแกทำดีมาก เอารางวัลได้เลย แต่ทำดีๆล่ะ เดี๋ยวของจะเสียหมด”
เสียงแหบดังขึ้นอย่างพอใจ ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องแล้วถอยหลังไป
“เดี๋ยว! พวกนายจะทำอะไรฉันนะ”
แจจุงร้องออกมาอย่างหวาดกลัวแตก็ขยับไม่ได้ เมื่อชายกลุ่มที่เขาจำได้ว่าเป็นกลุ่มเดียวกันกับพวกที่จับตัวเขามาเดินเข้ามาหา
“เดี๋ยวก่อน”
แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไร “นายหญิง” ก็ขัดขึ้นมาแล้วเดินมาหาร่างบาง
“ของดีอย่างนี้ เก็บเอาไว้ดีกว่า ราคาจะได้ไม่ตก เอาไว้รวมกับพวกเกรดเอบวก ส่วนพวกแกก็เอาเกรดเอไปก็แล้วกัน”
แม้จะมีท่าทีไม่พอใจ แต่ทุกคนก็ยอมทำตามโดยดี
โครม
“เฮ้ย ดูแลเด็กใหม่ดีๆนะ แล้วพรุ่งนี้นายหญิงเรียกพบ”
ร่างบอบบางถูกผลักเข้าห้องอย่างแรง และเมื่อชายฉกรรจ์พูดเสร็จก็พากันเดินออกไป ทิ้งให้แจจุงนั่งร้องไห้อย่งสิ้นหวังจนสลบไป ร่างบางตกอยู่ในโลกที่มืดมิดและสิ้นหวังจนกระทั่ง....
“โว้ย อยากฆ่าไอ้เลวนั่น”
เสียงใสๆที่โวยวายขึ้นทำให้ปวดหัว แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้แจจุงตื่นได้
“เงียบหน่อยสิจุนซู มีคนเขานอนอยู่นะ เกรงใจกันบ้างสิ ไม่รู้ว่าโดนทำอะไรมาบ้าง ดูน่าสงสารจะตาย นี่ถ้าเกิดฉันไม่คิดจะออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงแล้ว นายก็ช่วยเงียบๆหน่อย”
เสียงหวานรื่นหูดังขึ้นเพื่อต่อว่าอีกฝ่ายเบาๆ แต่ยิ่งฟังอาการปวดหัวก็ยิ่งมากขึ้น ทำให้แจจุงตัดสินใจค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ
“ตื่นแล้วหรอ จุนซู มาดูนี่สิ เขาตื่นแล้วล่ะ”
เสียงหวานๆยังคงดังขึ้นข้างหู แจจุงมองเห็นว่าภายในห้องกว้างมีเพียงแค่เขากับผู้ชายหน้าสวยอีกสองคน
“ตื่นแล้วหรอ เป็นไงบ้าง ยัยเลวนั่นทำอะไรนายหรือเปล่า”
เสียงใสๆพูดอย่างเป็นห่วง แต่กลับไม่ได้ช่วยบรรเทาอาการมึนหัวของเขาได้เลย กลับยิ่งสร้างความทรมาณให้เขาซะมากกว่า
“จุนซู เงียบก่อนสิ คนเขาเพิ่งจะตื่นมา นายนี่ถามเอาไม่ดูเลยนะ”
“โธ่ ชางมินอา เกรดเรามีแค่สองคนเองนะ ฉันก็ต้องดีใจสิที่มีเพื่อน”
จุนซูพูดขึ้นอย่างดีใจ แจจุงมองหน้าคนพูดอย่างเศร้าๆ
“ฉันถูกจับมาจริงๆใช่ไหม”
น้ำเสียงที่เศร้าจนน่าใจหายทำให้จุนซูแทบจะตบปากตัวเองแรงๆ
“อย่าเพิ่งคิดมากสิ นายเพิ่งจะตื่น ใจเย็นๆก่อนนะ”
ชางมินมองจุนซูอย่างดุๆแล้วพูดปลอบคนที่นอนอยู่
“ฮึก ยุนโฮ ฮึก คิดถึงยุนโฮ”
แจจุงพูดบาๆแล้วเริ่มร้องไห้ ชางมินกับจุนซูมองหน้ากันอย่างลำบากใจ
“ยะ..อย่าเพิ่งร้องสิ ใจเย็นๆนะ”
ชางมินพูดช้าๆแล้วดึงร่างบางของแจจุงเจ้ามากอดหลวมๆโดยมีจุนซูลูบหัวกลมเบาๆ
“ฮึก ฮึก”
แต่เสียงร้องไห้กลับไม่หยุด ทำให้คนอดทนต่ำอย่างจุนซูโมโหได้
“โอ้ย หยุดร้องไห้แล้ว จะร้องอะไรนักหนา ไม่ตายก็ดีแล้ว หุบปากแล้วมาช่วยกันคิดหาทางออกดีกว่าเยอะ”
เสียงตวาดของจุนซูทำให้แจจุงตัวแข็งด้วยความกลัว น้ำตาที่ไหลออกมาหยุดไปโดยไม่มีทีท่าจะไหลออกมาอีก
“จุนซู ใจเย็นๆสิ”
ชางมินปรามเพื่อนเบาๆเมื่อเห็นว่าคนตัวบางมีท่าทีกลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด จุนซูเห็นสายตาดุๆของชางมินจึงเงียบเพื่อสงบสติก่อนจะหันหน้าไปหาแจจุง
“ขอโทษนะ พอดีฉันใจร้อนไปหน่อย”
“อะ..อือ”
แจจุงตอบเสียงแผ่วด้วยความกลัวว่าจะทำคนตรงหน้าโมโหอีก
“นายชื่อะไรหรอ”
ชางมินเริ่มถามเป็นคนแรกก่อนที่จะรอคนตรงหน้าตอบ
“ก่อนจะถามชื่อใครเขาต้องบอกชื่อตัวเองก่อนไม่ใชหรอ”
คำตอบใสๆของแจจุงทำให้ชางมินกับจุนซูมองหน้ากันแล้วยิ้มออกมาจางๆ
“เหมือนวันนั้นเลยนะ”
“นั่นสิ”
ก่อนที่ทั้งสองคนจะหลุดเข้าไปในอดีตก็ถูกแจจุงกระโดดเข้าใส่
“นี่ ถามฉันอยู่ไม่ใช่หรอ ทำไมยิ้มกันเหมือนไม่เห็นฉันเลย”
แจจุงว่าอย่างงอนๆ แก้มใสๆพองขึ้นเพราะความงอน
“อ่า เราสองคนก็แค่ขำนายเท่านั้นเอง ใช่ไหม ชางมิน”
จุนซูพูดแล้วหันไปหาพวก ชางมินได้แต่ยิ้มให้กับร่างบางที่ดูยังเด็กนักทางความคิดในโลกที่แท้จริงอันโหดร้าย
“อือ แต่...ลุกออกไปก่อนได้ไหมอ่า หนัก”
ชางมินพูดขึ้นมาเพราะแจจุงทับจุนซู และจุนซูก็ทับเขา ทำให้ต้องรับน้ำหนักมากกว่าใคร
“โธ่..ชางมินอา ฉันไม่หนักสักหน่อย”
จุนซูว่าอย่างงอนๆ ทำเอาชางมินมองจุนซูและแจจุงสลับกัน นี่เขาถูกคนสองคนงอนแล้วหรอเนี่ย
“อย่างอนกันสิ”
“ไม่ จนกว่านายจะบอกชื่อของนายมาก่อน”
แจจุงพูดขึ้นมาแล้วยิ้มหวานให้ แต่สำหรับชางมินเขารู้สึกว่ามันเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มากกว่าที่จะเป็นรอยยิ้มหวานๆใสๆแบบตอนแรก
“เฮ้อ..ก็ได้ๆ ฉันแพ้”
ชางมินถอนหายใจกับเพื่อนใหม่นิสัยเด็ก ที่หันไปจับมือกับจุนซูอย่างดีใจ
“ฉัน ชิม ชางมิน ชื่อในที่นี่ก็ ชเวคัง ชางมิน ตำแหน่ง เอ็มเพรส”
“บอกเต็มยศเลยนะ ชางมิน”
จุนซูแซวขึ้นเล่นๆ แต่ก็ถูกชางมินค้อนใส่นิดๆ
“ไม่ต้องมาพูดเลย ตานายแล้ว”
“อือ ฉันชื่อ คิม จุนซู ชื่อในที่นี่ก็ เซีย จุนซู ตำแหน่ง ควีน”
เมื่อจุนซูพูดจบ แจจุงก็ยิ้มขึ้นมาแบบร่าเริ่งปนดีใจ
“ฉัน คิม แจจุง ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“เช่นกันนะ”
แต่ทันทีที่ชางมินเห็นรอยยิ้มที่ใสซื่อของแจจุงก็ซึมลงไปจนเห็นได้ชัด จุนซูมองเพื่อนสนิทอย่างเป็นห่วง
“ชางมิน เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าหรอก ฉันแค่เหนื่อย วันนี้เรานอนกันเถอะ ยังไงวันพรุ่งนี้ก็ต้องเจอนายหญิง นอนเอาแรงไม่ดีกว่าหรอ จุนซู โดยเฉพาะนาย แจจุง นายยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เพราะฉะนั้นนายต้องพักให้มากๆ”
ชางมินพูดแล้วดึงจุนซูและแจจุงไปนอนบนเตียงขนาดคิงไซซ์
“นั่นสิ เรานอนกันเถอะ แจจุง ชางมิน”
จุนซูพูดจบแล้วหลับตาลงทันที เช่นเดียวกับชางมิน ทิ้งไว้แต่แจจุงที่ยังไม่เข้าใจสิ่งที่ตัวเองจะต้องเจอ
“เดี๋ยวสิ ชางมิน จุนซู นายหญิงเนี่ย เป็นคนยังไงหรอ ใช่คนที่ฉันเจอหรือเปล่า”
แจจุงพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ ไม่มีคำตอบที่ต้องการ อาจจะเพราะคำถามของแจจุงทำเอาอีกสองคนตกอยู่ในห้วงคิดของตน
“นายหญิงหรอ...คงจะเป็นปีศาจสำหรับพวกเราทุกคนในที่นี่ล่ะทั้ง”
“นายหญิง คนที่เป็นคนที่พวกเราไม่อยากเจอ”
ความคิดที่ตีกันมั่วทำให้เจ้าของความคิดทั้งสองต้องพยายามหลับตาและสงบสติ
เพื่อที่วันพรุ่งนี้จะได้มีแรงมาต่อกรกับปีศาจร้าย ที่เรียกว่า นายหญิงของเรือนนรก
ความคิดเห็น