ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Who are you ** chapter 1 [ 100% ]
Chapter
1
1
แสงแดดอ่อนๆยามเย็นมันช่างดูสวยงาม แสงแดดที่สาดส่องลงมายังสนามหญ้านุ่มๆมันช่างเป็นสถานที่ที่น่าจดจำของความรักของเด็กหนุ่มทั้งสองเหลือเกิน ชายหนุ่มร่างบอบบางนอนหนุนแขนของชายร่างสูงที่ประคองแขนแกร่งเอาไว้ มันช่างมีความสุขจริงๆกับการที่เราได้อยู่กับคนที่ตนเองรักแบบนี้....
" ฮ่าๆๆ อย่าโดนเอวสิคยู " ร่างเล็กอดขำไม่ได้เมื่อชายที่นอนข้างๆสะกิดที่เอวตัวเองเบาๆ
" หืมม แค่นี้โดนไม่ได้หรอ หวงหรือไง ? " ชายหนุ่มหันหน้ามาพูด ก่อนจะยิ้มอ่อนโยนอย่างที่ร่างเล็กชอบ ก่อนจะเคลื่อนหน้ามาใกล้ๆ ร่างเล็กถึงกับเบิกตากว้าง แล้วดันอกชายตรงหน้าเอาไว้ทัน
" คยู.. จะทำอะไรน่ะ " ร่างเล็กถึงกับหน้าร้อนผ่าวๆเพราะความเขินเลยทีเดียว
" อยู่เฉยๆ อย่าขัดขืน แล้วจะรู้เอง ^^ " เสียงนุ่มทุ้มของชายหนุ่ม เหมือนทำให้ร่างเล็กตกอยู่ในภวังค์ ค่อยๆหลับตาลงแผ่วเบา ลมหายใจอุ่นๆของชายหนุ่มเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้วจู่ๆ ร่างเล็กก็ผลุนผลันลุกขึ้นมาทันที
" คยูฮยอนอา.. แน่จริงนายก็ตามมาให้ทันสิ นายหมาป่าลามก แบร่ๆๆ " ร่างเล็กว่า ก่อนจะออกตัววิ่งหนีคยูฮยอนไป
" ซองมิน ! อย่าวิ่งไปตรงนั้นสิ เดี๋ยวก็ลื่นลงไปหรอก " ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นวิ่งตามร่างเล็กไปทันที เฮ้อ.. จริงๆเล้ยซองมิน ชอบทำให้ชั้นเป็นห่วงตลอด
" ทำไม เป็นห่วงหรอ ตามมาให้ทันก่อนสิ อ๊ะ !! " พูดไม่ทันขาดคำ ร่างเล็กก็ลื่นโดยไม่ทันตั้งตัว
" เฮ้ย.. ซองมิน !! " ชายหนุ่มไม่ว่าความมาก พุ่งตัวสุดแรงไปกอดร่างเล็กไว้ทันที ... ร่างทั้งสองกลิ้งลงไปในเนินสนาม ร่างสูงกำชับกอดให้แน่นมากกว่าเดิม เพราะกลัวว่าร่างเล็กจะได้รับบาดเจ็บ ร่างเล็กก็กอดตอบเช่นกัน.. กอดครั้งนี้ทำให้ทั้งสองลืมความเจ็บไปโดยสิ้นเชิง มีแต่เีสียงลมหายใจที่รดกันไปมาท่ามกลางท้องฟ้าสีทอง..
" ขอโทษนะคยูฮยอน.. นายเจ็บไหมอ่า ? " ร่างเล็กปัดเนื้อปัดตัวให้คนรักตรงหน้า ซองมินรู้สึกผิดที่ทำให้เค้าต้องเจ็บตัว ก่อนจะเอ่ยขอโทษด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
" ........ " ชายหนุ่มที่นอนอยู่ไม่พูดอะไร ก่อนจะโน้มคอคนร่างเล็กมาประกบจูบอย่างนุ่มนวลและเนิ่นนาน ร่างเล็กโอบคอคนรักอย่างแนบแน่น ช่วงเวลาแบบนี้มันช่างพิเศษจริงๆ .. ใครจะรู้ ว่าวันดีๆแบบนี้ มันจะอยู่กับความรักของเค้าสองคนไปอีกนานแค่ไหน ไม่มีใครรู้เลย...
" ฮ่าๆๆ อย่าโดนเอวสิคยู " ร่างเล็กอดขำไม่ได้เมื่อชายที่นอนข้างๆสะกิดที่เอวตัวเองเบาๆ
" หืมม แค่นี้โดนไม่ได้หรอ หวงหรือไง ? " ชายหนุ่มหันหน้ามาพูด ก่อนจะยิ้มอ่อนโยนอย่างที่ร่างเล็กชอบ ก่อนจะเคลื่อนหน้ามาใกล้ๆ ร่างเล็กถึงกับเบิกตากว้าง แล้วดันอกชายตรงหน้าเอาไว้ทัน
" คยู.. จะทำอะไรน่ะ " ร่างเล็กถึงกับหน้าร้อนผ่าวๆเพราะความเขินเลยทีเดียว
" อยู่เฉยๆ อย่าขัดขืน แล้วจะรู้เอง ^^ " เสียงนุ่มทุ้มของชายหนุ่ม เหมือนทำให้ร่างเล็กตกอยู่ในภวังค์ ค่อยๆหลับตาลงแผ่วเบา ลมหายใจอุ่นๆของชายหนุ่มเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้วจู่ๆ ร่างเล็กก็ผลุนผลันลุกขึ้นมาทันที
" คยูฮยอนอา.. แน่จริงนายก็ตามมาให้ทันสิ นายหมาป่าลามก แบร่ๆๆ " ร่างเล็กว่า ก่อนจะออกตัววิ่งหนีคยูฮยอนไป
" ซองมิน ! อย่าวิ่งไปตรงนั้นสิ เดี๋ยวก็ลื่นลงไปหรอก " ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นวิ่งตามร่างเล็กไปทันที เฮ้อ.. จริงๆเล้ยซองมิน ชอบทำให้ชั้นเป็นห่วงตลอด
" ทำไม เป็นห่วงหรอ ตามมาให้ทันก่อนสิ อ๊ะ !! " พูดไม่ทันขาดคำ ร่างเล็กก็ลื่นโดยไม่ทันตั้งตัว
" เฮ้ย.. ซองมิน !! " ชายหนุ่มไม่ว่าความมาก พุ่งตัวสุดแรงไปกอดร่างเล็กไว้ทันที ... ร่างทั้งสองกลิ้งลงไปในเนินสนาม ร่างสูงกำชับกอดให้แน่นมากกว่าเดิม เพราะกลัวว่าร่างเล็กจะได้รับบาดเจ็บ ร่างเล็กก็กอดตอบเช่นกัน.. กอดครั้งนี้ทำให้ทั้งสองลืมความเจ็บไปโดยสิ้นเชิง มีแต่เีสียงลมหายใจที่รดกันไปมาท่ามกลางท้องฟ้าสีทอง..
" ขอโทษนะคยูฮยอน.. นายเจ็บไหมอ่า ? " ร่างเล็กปัดเนื้อปัดตัวให้คนรักตรงหน้า ซองมินรู้สึกผิดที่ทำให้เค้าต้องเจ็บตัว ก่อนจะเอ่ยขอโทษด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
" ........ " ชายหนุ่มที่นอนอยู่ไม่พูดอะไร ก่อนจะโน้มคอคนร่างเล็กมาประกบจูบอย่างนุ่มนวลและเนิ่นนาน ร่างเล็กโอบคอคนรักอย่างแนบแน่น ช่วงเวลาแบบนี้มันช่างพิเศษจริงๆ .. ใครจะรู้ ว่าวันดีๆแบบนี้ มันจะอยู่กับความรักของเค้าสองคนไปอีกนานแค่ไหน ไม่มีใครรู้เลย...
Who are you
" มาส่งแค่นี้พอแล้วแหละ .. นายรีบกลับไปเถอะ เดี๋ยวจะโดนพ่อว่าเอานะ ถึงบ้านแล้วโทรมาด้วยล่ะ เป็นห่วงนะ ^^ " ซองมินว่าพลางเขย่งหอมแก้มเบาๆ
" พ่อไม่ว่าหรอกน่า อย่าคิดมาก .. " คยูฮยอนว่า ก่อนจะมองหน้าซองมิน ..
... ใช่ เขาและซองมินรู้อยู่แก่ใจว่าพ่อของคยูฮยอนเกลียดซองมินมากแค่ไหน พ่อของคยูฮยอนรับไม่ได้กับความรักชายและชายแบบนี้ ทุกครั้งที่ซองมินเจอหน้าพ่อของคยูฮยอนเป็นอันให้ซองมินต้องเสียน้ำตาทุกครั้ง แต่ก็มีคยูฮยอนนี่แหละที่คอยปรอบและประคองความรักของทั้งสองมาอยู่เสมอ .. สองปีแล้วสิ ที่เราทั้งสองรักกันอย่างนี้ ...
" อื้ม.. อย่าลืมโทรมานะ ^^ " ซองมินพูด ก่อนจะยิ้มฝืนๆให้คยูฮยอนสบายใจ
" ครับ.. ชั้นรักเธอนะซองมิน เชื่อชั้น ซักวันมันจะดีขึ้น.. "
" อืม.. ชั้นก็เชื่ออย่างนั้น ชั้นก็รักนายนะ ^^ "
" พ่อไม่ว่าหรอกน่า อย่าคิดมาก .. " คยูฮยอนว่า ก่อนจะมองหน้าซองมิน ..
... ใช่ เขาและซองมินรู้อยู่แก่ใจว่าพ่อของคยูฮยอนเกลียดซองมินมากแค่ไหน พ่อของคยูฮยอนรับไม่ได้กับความรักชายและชายแบบนี้ ทุกครั้งที่ซองมินเจอหน้าพ่อของคยูฮยอนเป็นอันให้ซองมินต้องเสียน้ำตาทุกครั้ง แต่ก็มีคยูฮยอนนี่แหละที่คอยปรอบและประคองความรักของทั้งสองมาอยู่เสมอ .. สองปีแล้วสิ ที่เราทั้งสองรักกันอย่างนี้ ...
" อื้ม.. อย่าลืมโทรมานะ ^^ " ซองมินพูด ก่อนจะยิ้มฝืนๆให้คยูฮยอนสบายใจ
" ครับ.. ชั้นรักเธอนะซองมิน เชื่อชั้น ซักวันมันจะดีขึ้น.. "
" อืม.. ชั้นก็เชื่ออย่างนั้น ชั้นก็รักนายนะ ^^ "
Who are you
" กลับมาแล้วหรอลูก .. คยูฮยอนล่ะหืมม ?? " แม่เอ่ยถามอย่างใจดี
" อ่อ ผมไล่กลับไปแล้วฮะแม่ กลัวเค้ากลับบ้านดึกน่ะฮะ " ซองมินว่า พลางนั้งบนโต๊ะอาหาร ข้างๆน้องชายตัวป่วน
" ว๊าา น่าอิจฉาจังแฮะ รักกันดี๊ดี .... วุ๊ย!! อิจฉาๆๆๆ " ซองจินพูดลอยๆพร้อมหั่นหมูทอดเข้าปาก
" ฮ่าๆๆๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า ... แหม่ะ ทีนายกับจงจินล่ะ เมื่อวันนั้นชั้นเห็นนายกับจงจินกำลัง.... " ซองมินพูดยังไม่ทันจบ ซองจินก็รีบอุดปากพี่ชายทันที
" อะไรๆๆๆๆ เห็นอะไร ... อย่าให้ผมพูดบ้างนะ เมื่อกี้ผมเห็นพี่หอม.. อุ๊บส์ !!!! " ซองมินรีบหยิบหมูทอดยัดปากซองจินทันที ทำให้เกิดสงครามบนโต๊ะอาหารขึ้น แม่มองลูกชายทั้งสองอย่างขำๆและส่ายหัวไปมาอย่างระอา..
" อ่อ ผมไล่กลับไปแล้วฮะแม่ กลัวเค้ากลับบ้านดึกน่ะฮะ " ซองมินว่า พลางนั้งบนโต๊ะอาหาร ข้างๆน้องชายตัวป่วน
" ว๊าา น่าอิจฉาจังแฮะ รักกันดี๊ดี .... วุ๊ย!! อิจฉาๆๆๆ " ซองจินพูดลอยๆพร้อมหั่นหมูทอดเข้าปาก
" ฮ่าๆๆๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า ... แหม่ะ ทีนายกับจงจินล่ะ เมื่อวันนั้นชั้นเห็นนายกับจงจินกำลัง.... " ซองมินพูดยังไม่ทันจบ ซองจินก็รีบอุดปากพี่ชายทันที
" อะไรๆๆๆๆ เห็นอะไร ... อย่าให้ผมพูดบ้างนะ เมื่อกี้ผมเห็นพี่หอม.. อุ๊บส์ !!!! " ซองมินรีบหยิบหมูทอดยัดปากซองจินทันที ทำให้เกิดสงครามบนโต๊ะอาหารขึ้น แม่มองลูกชายทั้งสองอย่างขำๆและส่ายหัวไปมาอย่างระอา..
Who are you
ตู๊ดดดดดด ๆ ๆ
" ฮัลโหล .. "
" ถึงบ้านแล้วครับผมม ^^ "
" ดีมากตรงเวลาดี ฮ่าๆๆ .. แล้วพ่อว่าอะไรไหม ?? " ซองมินถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
" .. พ่อหรอ ... ก็ .. ไม่ได้ว่าอะไรนิ ^^ " น้ำเสียงแบบนี้ .. นายโกหกชั้นไม่ได้หรอก คยูฮยอน .. ซองมินถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดอีกครั้ง
" คยูฮยอน.. นายว่าเราควรห่างกันดีไหม ?? " ซองมินกลั้นใจถามออกไป
" เธอพูดอะไรของเธอน่ะ . .ให้ชั้นตายเหอะถ้าจะให้ทำอย่างนั้นน่ะ " คยูฮยอนอัดเสียงเข้ามาในสายด้วยน้ำกระแทกกระทั้น
" แต่ว่าพ่อนาย.. "
" ก็เรื่องของเค้าเถอะน่า... เดี๋ยวชั้นเคลียร์เองปัญหาแค่นี้ชั้นแก้ได้.. ขอแค่เธออยู่ข้างๆชั้น อย่าทิ้งไปไหนก็พอ "
" ฮึก.. คยูฮยอน .." ซองมินถึงกับน้ำตาร่วง เมื่อรู้ว่าคยูฮยอนรักเขามากขนาดนี้
" หวังว่าจะเข้าใจนะ คนดี .. ชั้นคงต้องวางแล้ว พ่อเรียกพบ "
" อืม. ."
ติ๊ดด
หลังจากวางสายแล้วซองมินรู้สึกสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง จู่ๆก็รู้สึกคิดถึงคยูฮยอนขึ้นมาจับใจ .. ซองมินค่อยๆจูบหน้าจอมือถือที่ขึ้นรูปคนรักอย่างแผ่วเบา... ก่อนจะมองรูปอีกครั้ง
" ชั้นรักนาย.. คยูฮยอน "
---------------------------------------------------------------------------------------------
writer said : ดราม่าาาาาาาาา TT ไรเตอร์คิดพล็อตเรื่องนี้ไว้นาน ไม่ได้อัพซักที
วันนี้มาอัพแล้วน๊าตอนแรก คอนเซ็ปเดิมนะครับ เม้นท์ยาวเม้นท์เยอะจะมาอัพเร็วนะ
ไม่มีกำลังใจ ไรเตอร์คงอัพไม่ได้ ... ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เน้ออ รักรีดเดอร์ทุกคนน ><
เป็นแฟนพันธ์แท้เรื่องนี้ จิ้มรูปโลด !!
พูดคุยส่วนตัวกับไรเตอร์ จิ้มรูปโลด !!
d.com/loveprettygang/story/view.php?id=595078" target="_blank">:)
Shalunla
วันนี้มาอัพแล้วน๊าตอนแรก คอนเซ็ปเดิมนะครับ เม้นท์ยาวเม้นท์เยอะจะมาอัพเร็วนะ
ไม่มีกำลังใจ ไรเตอร์คงอัพไม่ได้ ... ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เน้ออ รักรีดเดอร์ทุกคนน ><
เป็นแฟนพันธ์แท้เรื่องนี้ จิ้มรูปโลด !!
พูดคุยส่วนตัวกับไรเตอร์ จิ้มรูปโลด !!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น