คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1
ตอนนี้จะไม่เหมือนที่ผ่านๆมาเลยล่ะ จะต่างกันสุดขั่วเลยด้วยซ้ำ เดี๋ยวลองอ่านดูนะคะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ที่นี่เป็นวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่ผมใช้โควตาสมัครเข้าโรงเรียนนี้ มันเป็นวิทยาลัยที่ผมอยากจะเข้ามาก ผมค้านพ่อหัวชนฝาว่าจะเข้าที่นี่ให้ได้ เพราะคนที่เล่นหมากล้อมเหมือนผมในส่วนมากนั้นแทบจะหยุดเรียนจนเกือบไม่มีเวลาเรียนเลยด้วยซ้ำ แต่อย่างน้อยที่ผมรอดมาได้ก็เพราะว่าผมขอกับทางนั้นไว้ว่าไปสัปดาห์ละ2วันพอ(นี่จาก5วันที่เรียนในสัปดาห์หนึ่งที่เรียนนะ)จะได้มีเวลาเรียน ก็ผมเป็นแบบนี้แหละ รักเรียนไว้ก่อน ไม่มีใครสอนนอกจากตัวผมเอง เพราะขนาดพ่อยังเรียนจบมัธยมต้นเลยครับ ผมก็เลยจะเรียนแซงหน้่าพ่อไปแทนเสียเลย(นี่มันลูกทรพีนี่หว่า) ล้อเล่นครับ ใครมันจะกล้าเทียบรัศมีกับพ่อเล่า ขนาดผมที่เป็นลูกแท้ๆก็ยังไม่กล้าเลย
เอาเป็นว่า เราเข้าเรื่องกันดีกว่ามั้ยครับ? เพราะดูท่าเมื่อครู่นี้ผมพูดมากไปหน่อยน่ะ ตอนนี้ผมกำลังดูว่าตัวเองจะได้อยู่ห้องไหนในห้องเรียนผลัดเช้าเช่นนี้
" 1..2..3..4....6...8! " นับข้ามไปไกลกว่าจะหาเจอแฮะ แถมไอ้คนที่มันอยู่เลขที่2นั่นก็เป็นเพื่อนเก่าที่ซี้กันมานานขอผมเองครับ
" เอ๊ะไอ้ฮารุกิ อย่ามากดไหลลงสิวะ มันหนักนะเว้ย! " ผมตวาดใส่คนข้างหลังที่มันกดไหล่ผมอยู่ตอนนี้อย่างโมโหเล็กน้อย
" อะไรอีกล่ะอากิระ นายเห็นแค่เลขที่8ของนายคนเดียวเลยอ่ะ แต่ฉันไม่เห็นนี่นาว่าฉันอยู่ไหนอ่ะ " " อยู่เลขที่2 พอใจยัง? "
" เออๆ ขอบใจที่ดูให้ " " ทีหลังอย่ามาใช้โดดยการกดไหล่อีกนะ มันระบมแล้วเนี่ย "
" เฮ้อ~! " ผมถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อๆ ฉลาดซะเปล่าดันโง่ให้เขาแซงหน้าแทนที่จะเห่าใส่ไปเลย(เพื่อนนะไม่ใช่หมา)แต่เอ....เมื่อกี้นี้รู้สึกว่าเหมือนมีใครที่รู้จักเข้ามาเรียนที่ห้องนี้ด้วยเลยแฮะ ว่าแต่เป็นใครกันนะ?
เมื่อลองกวาดสายตาไปจากล่างขึ้นบน ผมก็รู้แล้วล่ะว่ามันคนนั้นเป็นใคร
" เฮ้ยอากิระ ไอ้เลข27นั่นน่ะ....นักเล่นหมากล้อมที่อายุเท่ากับนายใช่ป่ะ? "
" เออ.....ใช่..มั้ง? "
ที่มันถามนั่นก็เพราะว่าคนที่เลขที่27นั้น มันชื่อว่า...ชินโด ฮิคารุน่ะสิ!
" เอ...เราอยู่เลขที่เท่าไหร่หว่า?..... " เสียงที่คุ้นหูเป็นประจำได้ผ่านหูผมมาจากข้างหลังระยะแนบหู และเมื่อเห็นมือที่ชี้หาหมายเลขที่ใบรายชื่อนั่น ผมก็ชำเลืองมองทันที และผมก็พบว่า.....
" เฮ้ย!? " " เอ๊ะ? นี่นายมาที่นี่ทำไมเนี่ย? "
เมื่อผมหันมาก็เห็นว่าสิ่งที่ผมกำลังคิดนั้นมันจะเป็นจริงได้ และรู้มั้ย? แทนที่ผมจะตกใจ แต่ตอนนี้กลับเป็นมันมากกว่า
" นี่เรา...เรียนอยู่ห้องเดียวกันเหรอ? " มันถามมาอย่างงงๆ เพราะมันเองก็คงจะเห็นชื่อผมเหมือนกัน
" เฮอะ!จะไปรู้เรอะ? "
ตอบแบบกวนประสาทแบบนี้มันไม่ใช่อะไรหรอก เพราะขืนผมคุยต่อไปมากกว่า่ละก็....มีหวังผมนี่แหละจะตกม้าตายเสียเอง จึงต้องเลิกคุยกันตั้งแต่ตอนนี้
" เอ่อ..เราอยู่ห้องเดียวกันใช่มั้ย เดี๋ยวเราเจอกันที่ห้องประชุมนะ! " แล้วผมก็ลากฮารุกิไปอย่างรีบเร่งและวิ่งไปที่ไกลๆทันที
" เอ่อเพื่อน...นายรู้เหรอว่าห้องประชุมอยู่ไหน? "
" เอ่อ...... " แล้วคำสุดท้ายต่อจากนั้นก็คือ......
" ไม่รู้หรอกเพื่อน แล้ว....ห้องประชุมอยู่ไหนวะ??? "
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แล้วพวกเราก็จะถามต่อเหมือนกันว่า.....
" ถ้าไม่รู้แล้วจะกระแดะวิ่งไปเพื่อ???? "
ความคิดเห็น